Normaal ben ik niet zo "dramatisch" maar dit gaat me wel even naar het hart. Ik ben alleenstaand en mijn moeder speelt een grote rol in de opvoeding van mijn dochter. M'n dochter is daar veel en ze is gek op m'n moeder en die heeft een hond. Beste vriendjes waren het, die hond en m'n dochter. Nu hebben ze de hond gister onverwachts moeten laten in slapen. Hoe kan ik dit het beste uitleggen aan m'n dochter, we wisten tot gister niet dat haar hond ziek was, en nu opeens is ze er niet meer...
Wat wij hebben gedaan met onze rode kater is het volgende. Gewoon zeggen dat hij dood is gegaan. We hebben onze kleine man meegenomen naar het uitvaart centrum waar Fredje werd gecremeerd en hebben hem ook laten zien. Duidelijk gezegd dat hij dood is. Poes is dood en komt niet meer thuis. Soms zoekt hij nog wel, "mauw, dood" "weg" (handjes maken een weg gebaar) Ik werk zelf veel met de dood in mijn werk, bij ouders die slapen als metafoor gebruiken heb ik vaak gezien dat kindjes niet meer durfde te gaan slapen uit angst dat ze niet meer wakker zouden worden. Onze kleine man heeft het onthouden maar het is geen issue, onze rode kater was nou eenmaal een groot deel van zijn kleine leventje. Hij rent nu achter elke kat aan om die te pakken, als hij gevangen heeft dan laat hij niet meer los.... "mauw mee" Dat is dan wel weer schattig.
Misschien samen een boekje lezen. Bijv. Max Velthuijs - Kikker en het vogeltje of Voor altijd in je hart - T. Vanderheyden (over een overleden vis die nu in je hartje zit). Onze kat is laatst overleden en wij hebben dat laatste boekje gelezen. De kat zit nu in haar hartje en ook bij ons. Ze mist 'm wel, zegt ze. Maar ik moet zeggen dat ik er weinig hoogte van krijg. Als ze over 'm begint, praten we even over hem en wanneer er een kat uit de buurt langs loopt, dan is dat natuurlijk een vriendje van onze kat geweest. Dochter is 4 jaar.
Kinderen gaan best nuchter om met de dood, als je gewoon zegt dat de hond ziek was en dood is gegaan snapt ze dat best. Mijn dochter was 3 toen onze hond doodging, ze was er bij toen hij het spuitje kreeg [thuis] en ze vond het wel verdrietig maar niet traumatisch.
Ik zou gewoon zeggen dat de hond dood is. Dood hoort erbij. Natturlijk is het erg en mag je er verdrietig om zijn. Maar het leven gaat door.
Onze dochter was 4. Toen onze hond dood ging. Gezegd dat elmo een sterretje was geworden en er niet meer was. Oke zei ze, ik kreeg een knuffel en dat was het..
Hebben inderdaad toch de dood maar benoemd maatjes houd haar erg bezig ze heeft het er bijna constant over terwijl ik d'r niet een heel ding van heb gemaakt. Ze vraagt steeds waar de hond is, dat ze hem wilt zien, of we geen pleister kunnen plakken etc.. best sneu.
Dat is inderdaad wel heel sneu. Bij ons waren het onze eigen katten die we hebben moeten laten inslapen. Onze dochter was toen bijna 4, maar het interesseerde haar niet veel. Ze snapte ook niet dat ik nog even met die kat wilde knuffelen en aandacht voor hem wilde hebben voordat hij naar de dierenarts ging voor zijn spuitje. Later vroeg ze nog wel eens wanneer de katten weer terug kwamen en of ze nu bij de dierenarts waren. Dat dood dood is en dat je dan niet meer terugkomt, dat snappen ze gewoon nog niet.
Precies dit. Kinderen hebben een hele andere beleving van de dood dan een volwassenen. Ze nemen het aan en vaak daarna komt de klap. Veel praten en desnoods een foto op de kamer.