Wanneer ben je echt een vriendin?

Ik heb dat ook een beetje. Meestal spelen kinderen hier, vragen in t weekend andermans kinderen mee. Koken extra en geven dat aan bijvoorbeeld de buurvrouw, geven speelgoed en kleding weg, enz. Andersom gebeurd dat veeeeel minder. Maar ik doe t zelf en zie ze dan ook niet als vrienden en verwacht t ook niet terug.

 

Dat zou kunnen, maar zijn dat daadwerkelijk vrienden als hoe de betekenis het bedoelt?

Maar goed ik ben misschien "ouderwets " want ik doe /heb niets met Facebook, twitter etc en weet sinds kort pas hoe whats app werkt( gaat ook nog weleens mis)

 

Aan de ene kant wel aan de andere kant niet.
Ik ben heel sociaal en kan heel goed babbelen.
Maar ik zal niet zo maar alles open en bloot gooien, maar ik durf ook gerust over mezelf en mijn leven te praten.
Echter tref ik het 9 van de 10 keer zo, dat het alleen maar over de ander gaat en blijft gaan.

 

Vriendin is voor mij altijd terecht kunnen bij elkaar, ook al zie je elkaar niet vaak.

Mijn beste vriendin overleed plotseling maar ze was degene bij ik altijd welkom was en zij bij mij, er zaten gaten tussen de tijd maar zagen we elkaar was het als vanouds.
Wisten niet alles van elkaar, dat hoeft ook niet. Maar konden wel alle onderwerpen bespreken.

Nu heb ik kennissen en vindt het moeilijk om een nieuwe vriendschap aan te gaan, vergelijk ze nog steeds en das lastig.
Nu is er iemand met wie het klikt en ik geef het een kans op vriendschap.

Ik stuur vaak kaartjes, regel van alles voor iedereen, omdat ik dat leuk vindt en nee, verwacht dat niet terug..
Dit is mijn karakter. Mensen die bij mij afentoe op de koffie komen onthou ik van de ze bv suiker of melk gebruiken, dat vinden ze attent, niemand weet dat ik een briefje aan de binnenkant van mn keukenkastje heb hangen.. Hahaha

Verjaardagen vergeet ik met alle gemak, soms te vroeg, te laat.. Dat zeg ik ook altijd maar zal je steunen als het nodig is..

 

Hahaha dat briefje!! Dat is best slim trouwens🤔🤔🤔
Ik vergeet dat dan weer wel, weet het alleen van mn ouders. Van mn schoonfam weet ik dat nog steeds niet, maar zij ook niet van mij. Dat vind ik dan ook weer niet zo belangrijk.

 

Maar daarvoor moet je zelf toch ook wel zenden? Ik bedoel, ik weet (als extraverte kletskous) heus wel dat er mensen zijn die níet het hart op de tong hebben en alles eruit gooien tegen hun vrienden en kennissen. En ik ben ook heus wel geïnteresseerd in hun verhaal. Maar als ik met iemand praat die uit zichzelf eigenlijk vrijwel niets vertelt over de eigen belevingswereld, gevoelens etc en waarbij het me niet lukt om het gesprek zo te draaien dat diegene zelf vertelt, dan 'vul ik de ruimte' maar weer met mijn eigen verhalen? Denk dat veel mensen dat doen eigenlijk. Niet eens per se onwil maar wel onkunde of evt niet goed opletten? Zo van, ik wil graag luisteren naar jouw verhalen, maar je moet ze wel daadwerkelijk zelf vertellen.

Geen idee of dat zo is bij jou hoor, maar dat komt bij me op als ik het zo lees en het probeer te koppelen aan hoe ik dat dan ervaar.

(Ben zelf dus een kletskous en mijn beste vriendinnen en man zijn ook echte kletskousen. Dus ik kan nog zo veel willen spuien, zij duwen hun verhalen er heus wel doorheen, en andersom. Maar als een van de twee niet zo vertellerig is, dan is die balans een stuk lastiger denk ik!).

Los daarvan denk ik dat veel mensen liever hun eigen verhaal kwijt willen dan luisteren naar anderen - je eigen belevenissen en visie is in jouw wereld nou eenmaal het belangrijkst, daar ben je steeds mee bezig, andermans verhaal komt daarna pas. Neemt niet weg dat we best ons best mogen doen om die neiging te onderdrukken

 

Hier ben ik het wel mee eens. ( Het recht voor zijn raap uitspreken ) mensen zijn idd verschillend en eerlijkheid word meestal gewaardeerd. Ik ben ook zo dat mensen vaker bv hier eten dan dat ik word terug gevraagd. Dit vind ik totaal geen probleem. Als ik omhoog zit app ik wel eens een vriendin of ik en bv mijn dochter daar mee kunnen eten, nooit een probleem

Ik heb een andere vriendin die me echt de beste adviezen geeft en erg goed kan luisteren. Haar werk is zo ingewikkeld en zo'nverver van mijn bed show dat ik het lastig vind daarnaar te informeren omdat ik soms gewoon niet weet wat ik moet vragen. Wel werkt ze tot vrij laat en als ik bv te veel heb gekookt doe ik Dr een appje of ze soms wat op wil pikken na Dr werk voor haar en haar vriend zodat ze niet hoeven te koken. Ook al ben ik voor haar (werkgerelateerd) minder een luisterend oor ik probeer er op andere vlakken altijd te zijn.

Ook ben ik in t algemeen wel attent qua kleine kadootjes kaartjes enz. Maar ts ik snap heel goed wat je bedoeld.ik heb een paar vriendinnen die niet meer in de buurt wonen. Op het begin ging ik daar regelmatig naartoe zo van zij vinden het leuk als er een x iemand na hun komt IPV zij altijd na het "thuis front " tot ik me realiseerde dAt wanneer ze bij bv ouders etc hier in de buurt zijn ze eigenlijk ook nooit bij mij komen dus daar ben ik mee gestopt. Sinds ik een dochter heb ( en de rest van mijn vriendinnen geen kids ) kies ik ook makkelijker alleen de dingen die ik echt graag wil, en de contacten die ik echt wil onderhouden.

Wel wil ik nog een ding meegeven, ts ik denk dat ondanks mensen jou bv niet terugvragen of interesse tonen het niet betekend dat het niet word opgemerkt. Ik heb ook een tijdje gedacht bij ons gezamenlijke vriendengroepje van het komt echt áltijd van mijn kant als we wat gezelligs afspreken. Maar laatst met Sinterklaas (trekken altijd lootjes ) kreeg ik de mijne en toen ik mijn gedicht had gelezen bleek het van hun allemaal te zijn (11 pers ) en daarin stond dat het zo gewaardeerd werd dat ik weer voor het eten had gezorgd en vaak het voortouw nam voor gezellige dingen enz. Erg leuk om een x te horen.

Succes

 

Same here! Ook nooit echte vriendschappen gehad denk ik..

Behalve die met mijn man

Heb altijd wel gehoopt op échte, pure vriendschappen. Maar inmiddels heel wat jaartjes ouders en nog geen match gevonden.. ik vind het échte en pure echt belangrijk, want om mij heen zie ik veel geforceerde, zogenaamde vriendschappen.

Heb overigens genoeg kennissen, maar dat blijft ook vaak zo op de oppervlakte.

 

Een echte vriend/vriendin is voor mij iemand met wie je kunt lachen en huilen. Iemand tegen wie je alles durft te vertellen. Elkaar onvoorwaardelijk steunen.

 

Ik ben heel slecht in het onthouden van data. Mijn beste vriendinnen weten dat trouwens van mij. Ik doe wel mijn best hoor. Als iemand bijvoorbeeld zoiets van een operatie zou vertellen, ben ik gerust in staat om even naar de wc te gaan en dat gauw in mijn agenda te zetten. Met een pop-up als reminder. Kan ik die dag zelf met de eer strijken dat ik eraan heb gedacht om het te vragen. Reactie goede vriendin: heb je dat in je agenda gezet ofzo? Ja dus. Bij echt goede vriendinnen doe ik dat dus inmiddels gewoon waar ze bij zijn. Een ander vind dat misschien stom. Mijn vriendinnen weten dat ik dat nodig heb, omdat ik ander op die dag zelf echt niet aan denk.
Dat is denk ik voor mij ook vriendschap... dat zij accepteren dat ik zo ben. En zelfs kunnen waarderen dat ik op mijn eigen -misschien wat onhandige manier- toch moeite doe om 'attent' te zijn.

Jouw voorbeeld van 3x iemand te eten vragen en dan verwachten terug uitgenodigd te worden. Aan de ene kant snap ik je. Maar weet je... ik zou ook niet gauw één van mijn vriendinnen bij ons te eten vragen. Koken is absoluut niet 'mijn ding' om maar mee te beginnen. Daar komt nog bij dat mijn vriendinnen geen kinderen hebben. Ik heb dan toch het idee dat het voor hun niet echt een feest is om met een peuter en kleuter aan tafel te zitten. En dan komt er na het eten gelijk een bedritueel waarbij zij er dan toch soort van bij zouden hangen. Nog los van hoe het voor hun is, zou ik het zelf niet fijn vinden. Voor mij is het avondeten een moment dat ik aandacht wil hebben voor iedereen aan tafel, ook voor de kinderen. Maar als ik afspreek met een vriendin, wil ik graag ook alle aandacht hebben voor die vriendin. En dus niet steeds die bijdehante smurfen tussendoor.

Dus ja: ik eet wel eens bij mijn single / kinderloze vriendinnen maar andersom gebeurt dat eigenlijk niet. We gaan soms wel uit eten. Of naar de bios. Of ze komen 's avonds na kinderbedtijd bij mij. Of een middagje shoppen... dan is het dus niet om-en-om bij elkaar eten. Maar we ondernemen wel weer andere dingen.
Is dat met de mensen die bij jou gegeten hebben ook zo? Dat ze misschien niet vragen of je bij hun komt eten, maar dat je wel andere dingen samen doet? Kijk: als ze alleen maar bij je komen eten en verder blijft het daarbij, dan vind ik het raar. Maar als je op andere manieren gewoon wel geregeld contact hebt, is dat dan niet gewoon voldoende?

 

Ik zou willen dat ik kon wat jij doet. Maar ik heb er gewoon de kracht niet voor... mijn leven slokt mijn energie al jaren op. Ik ben ook nooit zo geweest, mijn ouders zijn meer op zichzelf dus dat heb ik meegekregen. Ik ben ook wel zo.

 

Ja Daarom zou ik echt geen mensen zomaar hier durven vragen eten of het moet heel vertrouwd voelen, ik ben echt de simpelste koker die je maar kan bedenken.

 

ik mis in je verhaal het delen van de dingen die er écht toe doen. iemands kind meenemen naar de speeltuin is aardig maar sorry dat maakt je echt nog niet mijn vriendin.
een échte vriendin is degene met wie je echt kunt praten, degene aan wie je kunt vragen of ze wel gelukkig is, degene die midden in de nacht op de stoep staat als het nodig is. ik vraag me af of jij wel zulke vrienden hebt.

mss ook de verwarring in hoe je "liefde uit". ik las eens van uit mn hoofd 5 manieren waarvan cadeautjes er bv 1 is maar ook complimenten geven, fysiek contact en nog een aantal. als jij liefde uit op manier a en je vrienden op manier b kan het lijken of het scheef verdeeld is terwijl het alleen ánders is.

 

Ik ben nogal een warhoofd en vergeet rustig wel eens wat. Niet uit desinteresse maar gewoon omdat m'n hoofd vaak druk is met heel veel. Gelukkig weten mijn vriendinnen dit 😏
Maar qua blijven eten zou ik ook na drie keer uitnodigen van mijn kant wel eens wat terug verwachten. Wij zijn hier altijd heel gastvrij wat dat betreft en kan er dan niet zo goed tegen als men mij dan niet wil uitnodigen of bijvoorbeeld geld wil voor het eten.
Ik snap dus best dat je daar mee zit eigenlijk. Het komt ook een beetje over als eenrichtingsverkeer... Maar misschien zien hen jou niet als 'vriendin' maar meer als kennis?

 

Ik denk niet dat het bij mij aan het zenden ligt.
Ik ben gewoon minder egocentrisch in gesprekken denk ik.
Ik speel vaak in op wat een ander prettig vindt en mij valt het op dat de meeste mensen het erg fijn vinden om over zichzelf te praten en weinig wederzijdse interesse tonen.
Heel soms kom ik in aanraking met mensen die graag zo veel mogelijk privé willen houden (nu heb ik het even over mijn werk), op dat moment voel ik dat aan en dan praat ik wat meer over mezelf en mijn leven om het gesprek draaiende te houden.
Maar gewoon in het algemene dagelijks leven zijn er maar heel weinig mensen die echt oprecht geïnteresseerd zijn in een ander.

Laatst had ik een feestje, toen heb ik gewoon de hele avond lang alleen maar over een hond van iemand anders gepraat, echt gewoon de hele avond lang.
Gooide ik het even over een andere boeg, dan kwam zij toch weer met haar hond aanzetten, echt vreselijk.
Op een gegeven moment heb ik maar verzonnen dat ik naar de wc moest en ben daarna zo ver mogelijk uit haar buurt gebleven.

Zo heb ik ook de vriendin van goede vriend van mijn man.
Die kan ook alleen maar over zich zelf lullen, alleen maar over haar ellende.
Probeer je er een keer tussen te komen, dan is alles bij haar gelijk veel erger, zwaarder etc.
Sorry maar na een avond met haar ben ik gesloopt, kost me zoveel energie.
En dan denk ik bij mezelf, hebben die mensen het nu gewoon echt niet door?

 

Sommige mensen hebben het inderdaad echt niet door.

 

Ik heb 1 echte vriendin, bij haar weet ik zeker dat als ik haar midden in de nacht zou bellen omdat er iets is dat ze in de auto springt en naar me toe komt. Dit zou ik voor haar ook doen.
Soms spreken we elkaar een paar weken niet maar dat is op de een of andere manier oké want we weten dat we er voor elkaar zijn.
Zo werd ik in 2014 geopereerd en moest ik onverwacht een nacht in het ziekenhuis blijven, zij stond als eerste aan mijn bed en heeft me zelfs naar de wc geholpen omdat ik bang was flauw te vallen als ik alleen zou gaan. (We hebben daar vreselijk bij gelachen voor zo ver ik dat kon)
Zij heeft naast haar werk en gezin een pittige opleiding gedaan, dan weet ik dat ze heel druk is en ze minder tijd voor mij heeft, nou prima, dat komt wel weer. Toen ze op het punt stond het op te geven omdat het haar even te veel werd was ik er voor haar en heb haar uit de put gepraat.
Toen het een poosje geleden slecht met mijn vader ging belde ze elke dag om te vragen hoe het ging en kon ik mijn verhaal bij haar kwijt, zo fijn!
Wij zijn heel verschillend maar hebben zo veel aan elkaar, dit is onvoorwaardelijke vriendschap.
Dit is voor mij een echte vriendin.

Ik heb nog meer vriendinnen, maar dat is anders.
Een daar van is de moeder van mijn dochters beste vriend, de kinderen spelen veel met elkaar, we vangen elkaars kinderen op voor de gezelligheid of in noodgevallen, we kletsen super gezellig en delen best veel met elkaar. Ik kan bij haar ook rustig uithuilen of mijn hart luchten,en het is een hele fijne vriendschap.
Absoluut heel waardevol, en we hebben veel aan elkaar, eten ook wel eens als gezinnen samen, maken uitstapjes, de mannen kunnen het ook goed vinden. Ik zou haar ook zeker niet willen missen maar het is op een ander niveau dan met mijn beste vriendin.

We hebben ook nog vrienden waar we geregeld over en weer komen maar die we niet wekelijks/ maandelijks zien of spreken.
Hier komen we op verjaardagen en we gaan een paar keer per jaar uit eten.
Het is altijd gezellig en voelt fijn en vertrouwd om met hen samen te zijn.

En dan nog kennissen daar komen we niet echt over de vloer maar hebben we wel een prettig contact mee als we ze spreken of zien.

 

omdat je bij elkaar past gedeelde interesses gedeeld leed..
anders he.. in groep 6 vroeg je gewoon of iemand je vriendin wilde zijn (wat was dat makkelijk haha) en nu is het meer aanvoelen.. ik denk dus "omdat de ander je ook iets teruggeeft, een bepaalde gelijke verhoudung"