Ik ben de afgelopen weken erg druk geweest. Ik zat nog heerlijk in mijn werkflow en ook aan de kinderkamer moest nog aardig wat gebeuren. Ik ben er zelf de hele zwangerschap van overtuigd geweest dat ik minstens de 40 weken zou halen. Gisteren weer zin in de dingen die ik op de planning had staan weer vrolijk aan de dag begonnen. Maar zo rond 10 uur kreeg ik allerlei klachten. Mijn misselijkheid (die de hele zwangerschap is gebleven) werd erger. Ik kreeg hoofdpijn en ik hield al wekenlang vocht vast. Na wat twijfel toch gebeld en de vk wou graag dat ik langskwam. Mijn bloeddruk was altijd als een zonnetje 120/80. En nu ineens 140/92. Grensgevalletje. Urine werd gecontroleerd en daar bleken de eiwitten niet helemaal in orde te zijn dus op naar het ziekenhuis. Daar kregen we een hartfilmpje van de baby en werd mijn bloed gecontroleerd. Gelukkig waren die beide goed maar de bloeddruk was te hoog, circa 140/95. De eiwitten in de urine waren volgens het ziekenhuis ook prima. De ene houdt 140/90 aan als grens, de andere 140/95 maar hoe dan ook, in combinatie met de klachten niet wenselijk. Het beleid in ons ziekenhuis en ik geloof wel in de meeste is dat ze gaan inleiden vanaf 37 weken in dit soort gevallen. Gelukkig mocht ik in ieder geval naar huis en krijg ik woensdag weer controle. Bij dezelfde of hogere bloeddruk willen ze echt inleiden. Ze gaan daar eigenlijk ook vanuit en we hebben al uitleg en folders meegekregen. Dit alles doet echt veel meer met mij dan ik had kunnen denken. Het voelt enorm als falen. Eerst 3 jaar nodig hebben om zwanger te worden, vervolgens hyperemesis (ernstige misselijkheid) en nu dit weer. Daarnaast vind ik het erg moeilijk dat ik mijn verwachtingen bij moet stellen. Niks niet bevallen bij een eigen verloskundige thuis, maar medisch in het ziekenhuis. Verder voelt het voor mij heel verkeerd om de baby deze week al te dwingen om te komen. Ik geniet nog zo ontzettend van het zwanger zijn! Ik kreeg al tips uit mn omgeving over praten met een maatschappelijk werkster van het ziekenhuis. Verder heb ik alle afspraken afgezegd en neem ik bank en bed rust. Wat kan ik nog meer doen? Iemand tips? En wat als woensdag blijkt dat mijn bloeddruk nog verhoogd is maar nog steeds goede urine en bloedwaarden. Hoe gevaarlijk is het om het dan toch nog even aan te kijken uiteraard met exrra controle? Ik wil mezelf en de baby niet extra in gevaar brengen maar ik wil ook niet onnodig de baby dwingen om eerder te komen en mezelf dat aan te doen. Want tot nu toe heeft het voelen als falen en het idee dat ik mijn verwachtingen aan moet passen meer met me gedaan dan de hoge bloeddruk.
Wat shit, ik heb geen ervaring want bij mij waren er wel eiwitten en wilden ze idd met 37 weken sowieso inleiden. Deze keer met zwangerschapscholestase wilde ik ingeleid met 38 weken, maar wilde het ziekenhuis dit niet. Als het kan laten se de baby zo lang mogelijk zitten is mijn ervaring dus. Als zh dus zegt inleiden zou ik daar misschien dus wel in meegaan... Maar misschien is er een middenweg? Bijv. Rustig aan inleiden met ballon etc... Sterkte!
Ahhh wat vervelend zeg!! Kan het me echt goed voorstellen dat je het gevoel hebt dat je 'faalt'. Ik denk dat dat een gevoel is wat veel moeders(-to-be) hebben of krijgen. Perfectie of volledige controle bestaat niet, het enige wat je kan is je best doen! Ik had geleidelijk 'de tijd' om aan dat falen te wennen. Ik was super sportief, maar was aan het begin van mijn zwangerschap zo moe dat ik niets meer kon. En toen ik weer kon qua energie kreeg ik pijn in mijn bekken, dus kon ik alsnog niet gaan. Nu zie ik putjes komen in m'n afgetrainde benen Voelt ook als falen want een gezond lijf is ook goed voor mijn baby.. Maar dat lijf werkt dus niet mee, en bij jou dus ook niet! Mij helpt het om me te focussen op dat ik gewoon zo veel mogelijk mijn best doe. En het beste voor jou en je baby is nu rust nemen en dat doe je zo te lezen, dus in mijn ogen absoluut geen falen wat je doet! Juist goed! Je aanpassen aan de omstandigheden is juist heel sterk. Ik hoop dat je bevalling uitgesteld kan worden, maar ik denk dat op het moment dat je dan toch je baby'tje in je armen hebt, je juist heel trots bent op jezelf dat je na zo veel jaren hard werk zo'n mooi mensje hebt geschapen Sterkte!
Thanks voor de reacties! Mijn bloeddruk is inmiddels nog verder gestegen en er staat inmiddels een inleiding gepland. Wat ik absoluut niet verwacht had is dat het ziekenhuis ons een keus geeft. Ze geven advies en wijzen ons op alle gevaren, maar zeggen daarbij duidelijk dat ze ons nergens toe dwingen. Dit geeft me het fijne gevoel dat ik er zelf ook nog wat over te zeggen heb. Natuurlijk willen we de baby niet in gevaar brengen en daarom zijn we meeggegaan in het advies van het ziekenhuis, maar de manier erop is nu prettig. Geen gemopper of iets maar respect en begrip voor de situatie. Wat me ook over de streep heeft getrokken is dat er bij het toucheren bleek dat er 3cm ontsluiting is en de baarmoedermond helemaal weg/verweekt. Schijnbaar is mijn lichaam veel verder dan mn geest Ook staat VL echt te popelen om de kleine te ontmoeten dus dat is ook erg schattig. Ik begin nu meer aan het idee te wennen maar ik had graag nog wat langer van mijn verlof genoten en wat meer afscheid willen nemen van het zwanger zijn.
Ik heb het ook gehad. Heb 10 weken bedrust gehad, en ben uiteindelijk bij 39 weken ingeleid. Dat zou eerst eerder gebeuren, maar vanwege de afgebogen groeicurve wilde de gynaecoloog de baby nog een paar dagen extra geven. (Zou 9/10 ponder worden, uiteindelijk maar 3325g bij de geboorte). Ik begrijp wel dat ze mogelijk snel inleiden, ik was pas 29 weken en dan moet je nog weken verder. Jouw baby is eigenlijk nu af, dus dan gaan ze geen problemen laten ontstaan door langere tijd die bloeddruk te behandelen. De placenta heeft daar echt last van. Maar luister gewoon goed naar de gynaecoloog: de medische begeleiding was niet voor niks: mijn bevalling is uiteindelijk echt met veel medische zorgen verlopen. Ik kreeg echt torenhoge bloeddrukken en de baby had het erg zwaar en kreeg daardoor hartslag dips. Halverwege de bevalling stond er een kinderarts en NICU kar stand-by, en kreeg ik verplicht een ruggeprik zodat mijn bloeddruk lager werd en ze evt. direct een spoedkeizersnede konden doen. Gelukkig duurde de persfase kort en ben ik normaal bevallen. Toen zijn we wel nog 2 dagen moeten blijven in het ziekenhuis. Zwangerschapshypertensie is geen sinecure, onderschat dat niet. Gelukkig zijn ze er bij jou snel bij. En jouw situatie is natuurlijk anders. Maar ze weten echt wel wat ze doen, die gynaecologen, ze hebben geen "glazen bol", maar maken overwegingen die echt wel zijn gericht om jullie de beste uitgangssituatie te geven. Heel veel succes met de laatste loodjes. En.... het wordt alleen maar leuker als de baby er is, en zo heb je zelfs wat weekjes extra om thuis te genieten van je kleintje!