Hallo mama's.. Ik weet niet of ik dit in het juiste forum plaats, maar ik wil graag anderen hun mening, ik voel me namelijk een soort van erg eenzaam.. Ik ben een mama van 3 kindjes. Samen met mijn partner heb ik dan een zoontje van nu 3 maanden en 2 oudere kinderen uit een eerdere relatie. Mijn partner heeft ook al een kindje uit een eerdere relatie, ziet dit kindje niet vanwege dat de moeder het heeft mee genomen naar een land hier enkele duizenden kilometers hier vandaan.. Nu zijn wij dus 3 maanden geleden samen ouders geworden van een prachtige zoon, maar.... Ik moet alles alleen doen voor ons kindje, en eigenlijk is dat al vanaf dat mijn partner terug moest gaan werken na 10 dagen ouderschapsverlof. De eerste dagen deed hij eigenlijk alles, samen snachts de kleine voeden, hij maakte dan het flesje en bleef wakker met mij toen ik zijn flesje gaf. Bleef altijd bij het badje staan kijken, hij had toen al aangegeven dat hij zo een klein babytje erg eng vind om te wassen, wat ik toen ook wel kon begrijpen. Hij zorgde er dan voor dat het huis gewoon aan kant bleef, maar een echte schoonmaak heeft hij nog nooit gedaan. Mijn 2 oudste kinderen zet hij dan wel in bad, nu nog steeds, maar er zijn ook al steeds meer momentjes geweest dat ik het moet doen. Na 10 dagen ging mijn vriend terug werken en had ik hem gezegt dat ik door de weeks zijn nachtvoedingen ging geven, leek mij ook niet meer dan normaal want mijn verlof was nog lang niet over. Dat was dus het moment dat mijn vriend eigenlijk bijna niets meer doet voor ons kind, de taak van nachtzorg, dagzorg, huishouden, eten koken, de andere kinderen verzorgen, boodschappen doen, optijd op alle afspraken voor de kinderen geraken, kwamen allemaal op mij terrecht.. En door de weeks begrijp ik dat hij in de nacht niet zijn bed uit gaat, hij moet altijd om 04:45 opstaan en ik was gewoon thuis. Maar dan in het weekend deed hij ook eigenlijk niets, niet meer dan de oudste twee eens in bad zetten en slaapt hij zelf uit tot een uur of 1 in de middag, beide dagen in het weekend. De nachtvoedingen bleven gewoon bij mij, net als alle andere zorg. Als ik dan eens naar de winkel moest, gingen er zeker 2 van de 3 kinderen mee.. Waaronder natuurlijk ons babytje. En als het me even tegenzat moet ik ze alle drie mee nemen. Nu is het zo dat ik zelf sinds 4 weken terug aan het werk ben, en dat ook voor 32 uur per week, 4/5 van de week, de andere dag volg ik een cursus en na enkele weken stopt die cursus en zou ik op woensdag thuis zijn om bij de kinderen te zijn en het huis netjes op orde maken, wat ik met een juiste afspraak die nageleefd zou worden, overigens totaal niet erg vind. Mijn dagen op dit moment zijn erg zwaar, op maandag heb ik een late dienst, ik begin dan pas om 11:00 uur, sta sochtends op om 06:45 en geef dan de kleine een fles, rond 07:20 maak ik de oudste twee wakker. Hun aankleden en opfrissen, dan naar beneden, ze wat eten geven. Jassen en tassen pakken en dan is het bijna tijd om te vertrekken naar school. Kinderen in de auto, de oudste twee op school brengen, daarna door naar de opvang. Daar vertrek ik altijd rond 08:30 uur. Weer terug naar de winkel voor boodschappen. Snel naar huis om mezelf netjes te maken en dan is het vaak al rond 10:00 uur eer ik klaar ben. Wasje even insteken en de droger aan. Dan gauw naar het werk want dat is nog een half uur rijden. Ik stap daar dan meestal binnen om 10:45 uur. Daar is pas het eerste moment dat ik even kan bekomen van de ochtend, ik werk op die dag tot 20:00 uur en dat is ook de enige dag dat mijn zoontje is opgehaald en een fles heeft gehad van papa. De oudste 2 kinderen worden iedere dag van school gehaald door mn schoonvader en thuisgebracht zodra mijn vriend thuis is, iedere dag voor 17:00 uur. Dan om 20:00 uur na een lange werkdag weer gauw naar huis, rond 20:45 uur kom ik thuis aan. Waar ik dan nog moet eten en wassen en ons zoontje in bad moet doen en de laatste fles geven. Hem in zijn bedje leggen, de oudste 2 liggen er altijd al in als ik thuis kom, dat doet hij dan wel bijna dagelijks hun in bed leggen. Dan moet ik daarna alle brooddoosjes klaarmaken en de luiertas. De 3 dagen daarna sta ik om 05:45 uur op, snel zelf aankleden en opfrissen. Kleine fles, oudste 2 uit bed, aankleden, ontbijten, en dan spullen pakken en gauw naar mijn schoonvader waar ik dan rond 07:40 aankom. Daarna door naar de opvang, waar ik dan rond 08:00 uur vertrek. Om vervolgens van 08:45 tot 17:45 te werken en pas rond 18:30 uur thuis binnen te stappen. Waar er dan nog gekookt enzo moet worden. Wasjes gedaan. Kleintje in bad. En niet te vergeten, mijn kleine word iedere nacht nog verschillende keren wakker voor een voeding, waardoor ik dus vrijwel iedere nacht een onderbroken slaap heb. En in het weekend... Gaat voor mij alle zorg door terwijl hij uit rust. Ook als er vrienden van hem komen, of als hij naar vrienden gaat, heeft hij geen zorg voor de kinderen. Ik ben een poos geleden met mijn Oudste twee naar belgie verhuisd voor mijn vriend, en heb dus alles achter gelaten. Op het moment dat ik eens naar iemand toe ga, heb ik dus wel altijd de kinderen bij me. Toen mijn zus langskwam, zat ik de hele tijd met een kleintje op me arm. Ik heb hem al uit gelegd dat ik me op den duur bezwaard voel omdat ik steeds alles maar moet vragen, terwijl er ook dingen uit zichtzelf moeten komen. Nu gister was ik naar mijn vader, met uiteraard alle 3 de kinderen. Het was een lange vermoeiende dag, en kwam dan in de avond rond 22:00 uur pas thuis. Mijn vriend lag te slapen op de bank en was niet wakker te krijgen op dat moment. Hij heeft de hele dag niks hoeven doen. Ook in huis had hij niks gedaan. Oudste kinderen uit de auto, waaronder die van 5 dragend naar boven brengen want die lag al te slapen en hun 2 op bed.De jongste uit de auto, gauw binnenzetten, en dan de boodschappen voor de week uit de auto, die had ik eerder die dag al gehaald met alle 3 de kinderen. En nu is het ondertussen 11:00 uur, ik zit weer met de kinderen al enkele uren beneden en hij slaapt nog steeds. Ik heb al vaak aangegeven dat ik dit zo niet ga volhouden en dat ik me eenzaam voel. Vaak resulteerd dit zich in dat hij kwaad word op mij, en ik daarna mijn excuus aanbied. Dan trekt hij vaak wat bij en beloofd beterschap. Nu ben ik op een punt dat ik niks meer vraag, en gewoon allesmaar doe. Wat er voor zorgt dat ik zelf voel dat ik echt mezelf ongelukkig voel. Ik voel me geleefd ipv dat ik leef. Wat zouden jullie doen in deze situatie? Alvast bedankt voor de moeite en tijd!
Ik zou hem gewoon voor het blok zetten. Dus zelf boodschappen doen en de kinderen thuis laten. Of zeggen "doe jij de boodschappen of de kinderen?". Misschien een planning maken met wat je van hem verwacht. Als jij alles gaat doen is dat voor hem makkelijk. Hij moet er "last" van krijgen. Dus jij moet gewoon aangeven wat hij moet doen. Afspraken maken wanneer hij uitslaapt en wanneer jij....
Dat klinkt echt heel ongezond. Heb je al eens heel open, zonder verwijtend te zijn, gevraagd of hij vindt dat hij evenwaardig bijdraagt aan het huishouden?
Dit idd. En daarbij: jullie werken allebei, is er geld over voor huishoudelijke hulp? Al laat je die de grote dingen doen als badkamer, toilet en dweilen ofzo. Boodschappen laten bezorgen. Op zondag koken voor de rest vd week en invriezen. Maak het jezelf zo makkelijk mogelijk. Is de vader van je oudere kinderen in beeld? Neemt hij ze bv in het weekend? Wij slapen in het weekend om en om uit. Ik zaterdag, hij zondag. Niet vragen maar meedelen!
Heb je het al bespreekbaar gemaakt? Of doet hij het gewoon niet meer, waarna jij het maar op je neemt zonder te benoemen? Want dan zou ik beginnen met een goed gesprek. En anders idd voor het blok zetten en hem laten merken dat als hij niet meehelpt, jij ook niet alles voor elkaar krijgt. En dan gebeuren er dingen niet, die hij wel nodig heeft. Zoals zijn was. En idd gewoon boodschappen doen en hem opdracht geven op de kinderen te passen. Of booschappen briefje in zijn handen drukken en zeggen dat jij dan de baby in bad doet. Etc.
Eerste wat ik me afvraag is hoe het was voor de baby er was. Ik neem tenminste aan dat jullie voor die tijd wel samenwoonden. Dit soort dingen zou ik dus echt niet pikken. Dan zou ik op vrijdagavond gewoon vragen of ie zaterdag of zondag uit wil slapen. Dingen uit zichzelf doen verwacht ik niet per se van een man. We hebben een mond gekregen om m open te trekken, dus ik zie niet in wat er erg is aan iets vragen. Dan moet ie het alleen niet zuchtend en steunend doen. Min tip zou zijn om ern schoonmaakster te nemen, of om de tafel te gaan zitten om te bespreken wat er allemaal wanneer moet gebeuren en wie wat doet. Maak desnoods een weekschema en hang die op.
Sorry hoor, maar kan echt slecht tegen dit geklaag. Mannen zijn nu eenmaal zo dat ze uit zichzelf een stap terug zetten als de vrouw alles doet. Gaat hier precies zo. Daarom: wanneer doe jij vh weekend de ochtenfles? Wil je boodschappen doen of voor de kinderen zorgen? Baby in bad of de oudste 2? Geen vraag of ie iets wil doen, maar wat. Het is tenslotte toch ook heel normaal dat jullie t samen doen als jullie ook samen werken? Niet in je slachtoffer rol gaan zitten, gewoon taakverdeling regelen. Hij zal heus niet de kinderen aan hun lot overlaten, maar je moet het niet te snel van ze overnemen. Als mijn man de kleine in bad doet denk ik heel vaak: ooooh dat kun je veel beter zo en zo doen. Maar ik zeg het niet, het werkt op zijn manier ook en hij doet het tenminste.
Samen gaan zitten, een lijstje maken van de dingen die er in een week moeten gebeuren en de taken verdelen, dan weet iedereen waar hij/zij aan toe is. Samen voor een kindje kiezen is er samen voor zorgen.
Tsja we hebben het over een man he Inderdaad gewoon opdrachten geven zoals hierboven al benoemd is. Doe jij de boodschappen of de kinderen, geef jij de fles of doe je de oudste twee, kook jij of badder je de baby, wil je zaterdag of zondag uitslapen, de andere dag is voor jou! Enz. Succes!
Een mooi takenlijstje ophangen in huis! Wil of kan hij zich er niet aan houden...nou ja je snapt het! Je bent niet zijn moeder en hij leeft niet in lui lekkerland als hij dat leven had willen blijven houden had hij vrijgezel moeten blijven. Mooi van zijn luie billen afkomen ...5 dagen per week werken is ook voor hem geen rede om thuis niks uit te voeren en lekker te gaan slapen ( had serieus een mooie voor mij geweest!) Laat je niet kisten hoor dit hou je nooit vol!!!
Hoi, Soms moet je een man wijzen op zijn taken omdat hij het zelf niet ziet. Maar dat uitslapen, daar zou ik hem echt op aanspreken. Maar je hebt het wel heel druk! Kun je niet minder werken of ouderschapsverlof opnemen? Is het nodig om zoveel te werken? Zo bestaat je leven alleen maar uit jagen en jachten, je gaat aan jezelf voorbij... Eerlijk gezegd vind ik het sneu dat je kindjes zo vaak naar een oppas moeten. Jij maakt lange dagen maar je kindjes ook. Kun je misschien boodschappen laten bezorgen? En je partner vaste taken geven: eens per week de bedden afhalen en wassen, eens per 2dagen alles zuigen enz. Hier zijn de taken duidelijk afgesproken: wat en wie, hoe vaak en wanneer en dat werkt heerlijk. Je kunt elkaar er dan op aanspreken. Als ik een keer de prullenbakken leeg (wat de taak van Mn man is) dan doet hij ongevraagd even de vaatwasser voor mij. Op die manier blijft alles glad en krijg je geen onenigheid. Ga het gesprek niet aan als je boos bent, dat werkt averechts. Zeg gewoon dat je blij bent als hij iets doet en begin met hem kleine vaste taken te geven en breid dat uit. Mannen zijn soms net kinderen wat dat betreft
Eens met mijn voorgangster. Behalve dat je 'moet ophouden met klagen'. Als iets je teveel wordt, mag je dit best van je afschrijven. Ik blijf me verbazen hoe lomp sommigen kunnen schrijven. Hier moet ik ook alles zeggen en niet vragen. Ik werd er ook heel boos om, maar het werkt gewoon niet. Op een of andere manier werkt hun brein gewoon anders. Ze 'zien' die dingen gewoon niet. Ik heb wel gezegd: "prima, dan ga ik je gewoon alles vragen om te doen net als ik bij kinderen doe, want zij doen ook dingen niet uit zichzelf." Manlief was behoorlijk verontwaardigd maar het hielp wel. Nu heb ik een briefje op het prikbord met het schema van de kleine. Zo weet hij op welke tijden hij wat moet doen. Dingen in huis doet manlief wel. Hij schrobt bijvoorbeeld een keer per twee weken de badkamer grondig. In jouw geval zou ik ook alles gewoon zeggen: doe jij dit? Doe ik dat. Of 'doe jij dat even? Kan ik even rustig zitten'
Maak het jezelf makkelijk! Om 20:45 nog in bad? Kan toch makkelijk een dagje overslaan of met een washandje wassen. Boodschappen bestellen en laten bezorgen in de avond? Zeg niet dat je man je niet moet helpen dat moet hij zeker doen. Ook jou je 'uitslaapdag' geven,.ik ben het, wat dat betreft echt met mijn voorgangers eens. Maar maak het je sommige dingen ook makkelijker.
TS zegt dat ze in België woont. Haar werksituatie is hier vrij standaard. Jobs van minder dan een 4/5e bestaan hier nauwelijks.
Maar is extra hulp aannemen dan wel gebruikelijk? Zoals een schoonmaakster, boodschappen laten bezorgen ed?
In ons geval, ja. Ik heb een schoonmaakster voor 4 uur in de week, anders redden wij het niet. (ik werk 4/5e, mijn man voltijds). Van de mensen die ik ken hebben velen ook hulp in de huishouding, of ze krijgen steun van grootouders of mensen in de buurt. Dat hebben wij dan weer niet. TS, je moet dit met hem bespreken. Gewoon open zijn wat je verwacht. En specifiek. Niet zoiets vaags als 'jij moet ook iets doen', maar zeg wat je verwacht op welk moment.
Niet altijd. Wij werken allebei voltijds, net zoals de meeste ouders in België, en we hebben wel een poetsvrouw. Maar dat is zeker niet overal zo. Boodschappen laten bezorgen wordt hier nauwelijks gedaan. Baby's gaan hier wel vaker voltijds naar de opvang of naar een combinatie van opvang en familie, en kinderen gaan vanaf 2,5 jaar voltijds naar school. Meestal.
Volgens mij moet je eens om tafel met je man om als volwassenen een goed gesprek te gaan voeren en duidelijke afspraken te gaan maken wie wat doet. Zelf doe ik bijna alles hier in huis. Maar ik werk nu maar 1 a 2 dagen, mijn man minimaal 5,5. Maar er zijn wel momenten, zoals in het weekend, dat ik hem gewoon vraag om iets te doen. De was, stoffen, zuigen, dweilen, dat soort dingen doe ik allemaal zelf wel, maar soms heb ik gekookt, tafel gedekt, afgeruimd (samen met de kinderen), vaatwasser ingeruimd, huis opgeruimd, alle kinderen in bad/douche en ze allemaal op bed gelegd. Dan denk ik aan het eind van de avond: wat dom van me. En dan doe ik het de avond erna anders. Dan vraag ik tijdens het eten: wie doet wat? De jongste 2 moeten in bad en er moet hier opgeruimd, wat doe jij? En hij kiest dan iets, en ik doe het andere (en de rest ) dan. Of het maakt hem niet uit, dan kies ik Wat ik overigens wel doe, terwijl ik weinig werk, is de boodschappen laten bezorgen. Wat scheelt dat een hoop gedoe! Zeker met een peuter die alles zelf wil doen. Ik ga op maandag voor een wat kleine dingetjes die echt nodig zijn, en laat de rest op dinsdagavond bezorgen, en dan meteen alles wat tot zondag nodig is. En als je beiden zoveel werkt zou ik mooi een huishoudelijke hulp nemen, scheelt ook een hoop tijd.
Pff, en dan denk ik dat ik het druk heb met 3 dagen en manlief 4 dagen. Respect hoor! Ben wel blij met deze mogelijkheden in NL man werkt 32u en ik 28u, jongste gaat 2x8u naar een gastouder en de oudste gaat met mij mee van en naar school (werk op het po waar mijn oudste op school zit). Alle vakanties ben ik thuis en de vrijdagen in vakanties zijn we allemaal vrij. En toch heb ik het druk 2,5 jaar en voltijds naar school, dat lijkt me voor de kids echt veel! Doen ze daar dan een middagslaap? De oudste van 4,5 jaar gaat hier nog maar 3 of 4 dagen per week....
Nee geen dutje. En veel gepuzzel om de schoolvakanties te overbruggen, inderdaad. Want hier duurt de zomervakantie dan nog 9 weken ipv 6 Maar TS: hoe gaat het nu? Heb je al kunnen praten?