Mijn peuter is een typische peuter met bijbehorende driftbuien. Alleen als ze een driftbui krijgt gaat ze zo hard gillen dat dit pijn doet aan mijn oren. Ze doet het ook echt expres want ze kijkt je daarbij aan met een blik van: "wat wil je hier aan doen?" Ook heeft ze de neiging alles en iedereen te slaan als ze kwaad wordt. Degene die dan toevallig net naast haar zit of staat krijgt dan ineens een tik. Dit kunnen mijn katten zijn, een volwassene, ik of haar vader of een ander kindje. Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet afleren. Ze mag van mij wel boos zijn en dit zeg ik dan ook, maar bij gillen en slaan gaat ze per direct de hoek in. Vooralsnog geen effect.. Iemand tips?
Ik heb een keer terug geslagen. Niet pedagogisch verantwoord, hielp wel. En verder inderdaad op de gang zetten.
Terug slaan is geen optie, dat voelt in geen opzichten goed. We zitten eraan te denken consequenties te verbinden. Slaan of gillen betekent savonds geen Sesamstraat voor het slapen gaan. Kan dit al of is ze hier nog te jong voor?
Hier gaat ze ook bewust flink gillen. Als ze dat doet gaat ze in de keuken even tot rust komen. Even uit de situatie helpt wel bij haar. Toen ik klein was deed ik dat ook altijd. Ik had altijd ruzie met mijn broer en heb tot heel lang gegild bij ruzies. Aangezien hij werd voorgetrokken en ik altijd de schuld kreeg bij een ruzie was het bij mij echt frustratie wat eruit moest. Op de een of andere manier voelt het voor mij niet goed om het gillen van mijn dochter met "straf" af te doen omdat het voor haar een uiting is die mij nog heel bekend voelt. (Vind het lastig uitleggen)
Ik herken wel dat het bij haar ook een vorm van frustratie is die ze op deze manier uit. Vaak op momenten dat ik snel de deur uit moet om te werken en ze iets wil. Waar ik normaal de tijd kan nemen voor haar, kan dat nu niet. Dus vind het lastig om haar hierin te begeleiden. Tips zijn welkom
Wat hier dus goed werkt is om haar even uit de situatie te halen. Met een minuutje is het gillen dan eigenlijk wel over en kunnen we weer verder met waar we gebleven waren. Ze is dan nog niet echt vrolijk maar wel rustig en bereikbaar.
Hier zijn ze nog te jong voor. Als ze om 10 uur een driftbui heeft kan je haar daar om half 7 met sesamstraat niet meer straf voor geven. Op dat moment dat zij een driftbui heeft...daar komt mn pedagogisch antwoord...zeggen dat ze boos mag zijn maar niet andere pijn mag doen. Doet ze dat wel zet je haar apart, in een hoek in een gang. En het gedrag negeren....zelf niet schreeuwen en boos worden. Nu mijn moeder antwoord...heel hard wegrennen en zeggen dat je niet weet van wie dat kind is 😉😂
Ohja en haar gevoel benoemen, heel belangrijk. Ik zie dat je boos bent, je wilt dit/dat maar dat mag niet en dat is ook niet leuk maar...enz enz
Laat haar een kussen of zoiets slaan als ze boos is, dat kan geen kwaad. En voor het gegil, zet een koptelefoon op en doe net of je niks meer hoort. Dan is de lol er gauw vanaf.
Mijn dochter doet dit ook heel erg. Wat bij haar het beste werkt is negeren. Als ik een heel verhaal tegen haar ga houden over dat ik snap dat ze boos is en blablabla, dan is dat alleen maar olie op het vuur gooien bij haar. Als ze gaat schreeuwen, schoppen en ander onacceptabel gedrag vertoont, zeg ik 1x duidelijk tegen haar dat ik niet wil dat ze schreeuwt/slaat of whatever ze doet. Doet ze het dan nog een keer (wat meestal het geval is, ze zoekt nogal graag de grens op), dan stuur ik haar naar haar kamer met de mededeling dat ze weer terug mag komen als ze rustig is. Ik heb een lange laaaaaange adem moeten hebben, maar het begint zijn vruchten af te werpen. Ten eerste wordt ze nu lang zo vaak en snel niet meer zo pisnijdig en vaak stopt ze nu ook als ik aangeef dat ik niet wil dat ze dat gedrag vertoont. Wat hier overigens ook goed werkt is op een zo neutraal mogelijke toon en met een lage stem tegen haar praten. Als ze maar half doorheeft dat ik geïrriteerd ben doet ze er nog een paar schepjes bovenop.
Een peuter kan geen consequenties koppelen.... daar is hij nog veel te klein voor in zijn gedachten. Zijn gedachten draaien alleen nog maar om hem zelf. Een driftbui is frustratie, puur omdat ze het niet kunnen uiten en overzien. Wij weten dat er een consequentie aan komt maar de peuter wil alleen maar dat ene blokje hebben (noem maar wat) Op de gang zetten en negeren maakt je het echt alleen maar erger mee. Dan zeg je alleen maar dat hij nog meer onbegrepen wordt. Ik blijf bij hem, benoem zijn gevoel en verdriet zoals hier boven beschreven wordt. En zodra hij er ruimte voor geeft, dan vast pakken en lekker boos laten zijn. Het moet er gewoon even uit....
Ze mag hier echt wel boos zijn maar slaan en gillen is hier niet toegestaan. Als er iets gebeurd wat niet mag roepen we haar bij ons om uit te leggen dat wat ze doet niet toegestaan is en dat we dat niet zo fijn vinden. Als er een driftbui aankomt (dit uit zich in heel hysterisch huilen) leg ik haar nogmaals uit dat ik niet boos ben maar dat we het niet accepteren, dwz met iets gooien bijvoorbeeld of een grote mond. Als ze dan buiten haar zinnen gaat helpt het hier wel degelijk om haar even op de gang te zetten. Ik laat wel de deur open en ze kan me gewoon zien. Maar dan heeft het geen zin om tegen haar te praten. En ik accepteer geen geschreeuw want dan gaat ze mijn grens opzoeken als ik haar dan niet even op de gang parkeer. En ik laat me niet uit de tent lokken door een peuter