Hoi dames, Al maanden denk ik erover na om alles van mij af te schrijven hier. Wat ik ermee wil bereiken? Ik weet het niet. Herkenning? Hoop? Begrip? Misschien gewoon alleen een (digitaal) luisterend oor. In 2014 ben ik voor het eerst moeder geworden. De zwangerschap liet lang op zich wachten, maar net voordat we naar de gynaecoloog moesten, ben ik gelukkig zwanger geraakt. Na de bevalling, zo'n 6 maanden later, ontwikkelde ik de ziekte van Graves (schildklier auto-immuunziekte). Medicijnen was ik erg allergisch voor, dus een behandeling met radio-actief jodium was het enige redmiddel. Gevolg was dat ik zes maanden na die behandeling niet zwanger mocht worden. Dit vond ik zwaar. Onze kinderwens voor een tweede kindje was namelijk aanwezig en nu moesten wij het 'proberen' uitstellen. Maar goed, een gezonde moeder voor onze zoon was toch net even wat belangrijker. Uiteindelijk ben ik in januari 2016 'gezond genoeg' verklaard en mochten we weer proberen voor een tweede kindje. Inmiddels zijn we ruim een jaar verder. In december hebben we de eerste onderzoeken gehad bij de gynaecoloog. Alles leek goed. Mijn vriend na bewerking 8 miljoen zaadcellen, net iets onder het gemiddelde van 10 miljoen aldus de arts. Bij mij zag alles er op de echo ook goed uit. Er lagen genoeg eicellen in de eierstokken, geen cystes of afwijkingen te zien. Wel was mijn baarmoederslijmvlies iets aan de dikke kant voor die dag in mijn cyclus. Maar niks geks verder. Mijn man is 31 jaar, ik ben 27 jaar. We hebben al een kind. Het ziekenhuis gaf aan dat wij 49% kans hebben dat het op een natuurlijke manier lukt. Pas bij 30% of minder heeft medisch ingrijpen nut, nu zou het ons alleen maar tegenwerken. We zijn dus weer naar huis gestuurd voor 6 maanden. Eerst was ik super opgelucht en blij met de uitslagen. Maar nu begin ik steeds vaker weer te twijfelen. Is het zaad van mij man wel goed genoeg als het net onder het gemiddelde zit? Hebben we dan gewoon iedere keer pech gehad? Of is mijn baarmoederslijmvlies iedere keer iets te dik, wat misschien duidt op endometriose (ik heb ook regelmatig buikpijn, ook tussen eisprong en menstruatie)? Kortom: steeds meer twijfels. Je vraagt je toch telkens af: als ik elke maand netjes een eisprong heb rond dag 15,16 en we gebruiken die dagen daaromheen ook goed, waarom lukt het dan niet? Afgelopen week ontving ik een appje van een familielid. Iemand in mijn directe familie is zwanger van de tweede. Derde maand raak. Het is de zoveelste zwangere in mijn omgeving. Serieus, nummer 11 of 12 of zo dit afgelopen jaar. Ik trok het niet meer. Ik stortte volledig in. Maar ja, ik was op mijn werk. Dus tranen verbijten en de tijd uitzitten. Thuis alsnog gehuild en die avond zaten manlief en ik zwijgend naast elkaar op de bank, kapot van verdriet en teleurstelling. En nu... vandaag weer het eerste bruine bloedverlies gespot. Zaterdag moet ik ongesteld worden. Dus deze ronde is ook weer niet raak. Ik weet niet hoe lang ik nog hoop kan en wil houden. Soms wens ik dat het al juni is, dat we meteen naar het ziekenhuis kunnen voor een IUI behandeling. Maar aan de andere kant duurt me dat veel te lang. Ik wil NU zwanger zijn Zo... Ik snap dat jullie hier geen oplossing voor hebben. Maar het is fijn om het even van mij af geschreven te hebben. Hopelijk mag ik dan volgende maand eindelijk die positieve test in handen hebben....
Oh meis wat klote! Wij hebben 22 rondes geduld moeten hebben tot onze dochter bleef plakken. Vooral de laatste wachtweek is killing vind ik.. Vooral als dan blijkt dat t weer niet zo mocht zijn... Ik wens je veel sterkte!
Ik proef heel heel veel verdriet..alleen lees nergens de blijdschap van je 1e kindje die net 2 jaar is. Na de bevalling geef je aan dat je het enorm jammer vind dat je 6 maanden moest wachten. Sorry ik snap dat niet je was toen 24 25 en net moeder en gelijk al weer bezig met een 2e. Vanwaar die haast. Geniet iig van het wondertje wat je wel hebt. Een 2e kindje komt echt wel alleen bij de 1 duurt het wat langer dan bij de ander. Sorry voor mijn botte bericht maar dit is wat ik denk en voel.
snap je heel goed.. en zeker de vraag waarom lukt het maar niet.... ook hier levert dat dezelfde emoties op hoor. ik heb de stap gemaakt om naar Gent te gaan, omdat ik qua leeftijd moeilijk kom te zitten. Als je IUI wil, zou ik zeggen ga ervoor en maak een afspraak.
Ik ben al 2,5 jaar bezig voor mijn eerste kindje. En nog zonder resultaat. Ik snap dat de wens groot is voor een 2de. Maar je hebt al een gezond kindje, dat is een enorme rijkdom! Je zou alleen nog kunnen kijken of je gezond eet, drinkt en leeft. Dat onder de loep nemen. Bepaalde supplementen slikken. Je kan eventueel je hormonen laten prikken als dat niet gedaan is bij de gynaecoloog. En bij de huisarts eens je schildklier en vitamine D waarde kunnen laten bepalen, als dat nog niet gedaan is. Te dik baarmoederslijmvlies duidt niet op endometriose hoor Dat geeft hele andere klachten. Succes!
Ik denk dat alle wannabe-mama's die heeeel graag een kleintje willen (waaronder ik) dat wel een beetje voelen en proeven bij het lezen van dit bericht, maar toch kunnen wij niet in het hartje van TS kijken.
Wil niet zeggen dat de wens voor een tweede kindje niet even hevig kan zijn he Het is wat je zegt; je kunt niet in het hart van TS kijken.
Ik snap het heel goed en ja het is zeker niet even leuk, maar er zijn nog kansen en natuurlijk zijn die zwangeren om je heen op sommige momenten teveel om te handelen, maar dat is zeker wel het leven. Jullie mogen over 4 maanden terug komen, dat is al bijna he.. Probeer in de tussentijd gewoon te genieten van de kleine die je nu hebt. Ook jij weet niet of het bij iedereen zo soepel is verlopen, sommigen houden dat meer prive. Wij zijn al ruim 35 rondes bezig en nog nooit een positieve test gehad, en staan voor de IVF intake, toch blijf ik positief.. Wie weet wat de toekomst brengt, het zal het hopen we ooit allemaal waard zijn.
Ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vindt! Probeer het echt los te laten, stress bemoeilijkt het zwanger raken. Is makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik. Verder voor wat emotionele reacties hier: ik snap jullie pijn en gemis, lijkt me zo vreselijk. Het staat alleen los van de situatie van TS, verdriet is niet te vergelijken en dat voelt als een steek voor TS. Ook zij heeft recht op haar verdriet en mag dat uiten. Ik hoop dat jullie allemaal heel snel geluk hebben. Allemaal.
Klote hoor... Maar wat ik zo kan vinden online kan iui je helemaal niet een veel grotere slagingskans geven...? 49% kans .op bevruchting per maand is een behoorlijk grote kans, het gaat hooguit ietsje minder snel dan je wilde...
Bedankt voor jullie reacties! Sommige kwamen inderdaad een beetje bot over. En weet je, ik snap die reacties best. Op ons eerste kindje hebben namelijk ook lang moeten wachten. Weet je, het verdriet van ongewenst kinderloos zijn is hoe dan ook hard. Maar het is zeker wel verschillend als je wacht op een eerste kindje of op een volgend kindje. En ik spreek dus uit ervaring, want ook nummer 1 kwam niet bepaald vlot. Dat ik veel verdriet heb om onze secundaire ongewenste kinderloosheid doet niets af aan hoe gelukkig ik ben met onze zoon en hoe gezegend ik mij voel dat ik hem heb. Het klinkt misschien hard, en zo bedoel ik het niet, maar juist doordat ik nu moeder ben en een kind heb mogen krijgen, weet ik hoe het is om zwanger te zijn, om het wonder te mogen ervaren, om zo'n klein bundeltje op je borst te hebben, om alle stappen in de ontwikkeling te mogen aanschouwen en ik voel tot in elke vezel in mijn lijf dat er nog meer liefde in mij zit voor nog een kindje. Mijn gezin voelt gewoon nog niet compleet. Iedereen heeft een toekomstbeeld in zijn/haar hoofd en iedereen ziet dat graag uitkomen. Omdat ik al een kind heb, moet ik dan maar tevreden zijn met wat ik heb en niets meer wensen? Er zijn altijd mensen die het moeilijker/zwaarder hebben en er zijn altijd mensen die nog langer moeten wachten of bij wie het misschien helemaal nooit mag lukken. Dat ik hier mijn verdriet uit, wil niet zeggen dat ik dat niet weet. Ik heb zelfs een vriendin bij wie het nooit zal mogen lukken, dat zal een wereld wonder zijn. En jullie moesten eens weten hoe vaak ik aan haar denk en voor haar bid. Ik vind de opmerking over teveel ermee bezig zijn of teveel stressen zo'n dooddoener. Alsof zwanger worden in je hoofd zit. Gebeurt wat mij betreft toch echt tussen je benen. Ik wilde graag van mij afschrijven, omdat ik net weer geconfronteerd was met een zwangerschapsaankondiging en een mislukte ronde. Ja, dan ben je wat emotioneler misschien en komt zo'n bericht wellicht wat 'depressief' over. Dat betekent niet dat ik altijd zo in het leven sta. Gelukkig weet ik zeker nog te genieten van alles wat ik wel heb.
Ik herken je gevoel helemaal TS Dankbaar en trots op het feit dat je al mama mag zijn, maar dat neemt niet weg dat een wens voor gezinsuitbreiding net zo groot (al dan niet groter is) Ik was van mijn dochter al in ronde 2 zwanger, nu ook al een poos onderweg (vanaf dec. 2015, sept. 2016 miskraam en tot op heden nog niet nog een keer gelukt) Het is frustrerend, en iedereen rondom lijkt zwanger te zijn. Hoe vaak mensen wel niet zeggen 'joh maar je hebt toch al een kindje, wees daar dankbaar voor' En inderdaad ik ben zeer zeker (net als jij) heel dankbaar voor het hebben van een kindje. Maar wat je zegt, Juist dan weet je hoe het is zwanger te zijn, een kindje te krijgen en groot te zien worden. Ik zou dat graag nogmaals mee willen maken. dat wil niet zeggen dat ik mensen die nog geen kind hebben het minder gun, zeker niet! want die gun ik het JUIST heel erg. Maar vind het niet helemaal eerlijk om te zeggen van joh je hebt al een kindje wees daar blij mee. Want een kinderwens is en blijft een kinderwens of dat nou voor een eerste kindje is, een 2e of verder. Dat hele proces er naartoe, die onzekerheden, de wens etc. Dat is ALTIJD voor iedereen hetzelfde. Voor mij voelt het af en toe net alsof we voor de eerste bezig zijn, de spanning onzekerheden en alles er om heen. TS, je mag zeker je verdriet en je frustratie uiten, daar is het forum voor
Het is ook zeker logisch zoals ik al zei om dit moeilijk te handelen, en dit zal op de ene dag beter gaan als de andere. Zwanger worden zit ook niet in je hoofd, maar van mij uit bedoelde ik wel dat het juist fijn is te genieten van wat je nu al hebt, natuurlijk met de hoop dat er snel een 2e komt maar dat je ook moet genieten van het nu, je kleine is groot voor je erg in hebt en ik zou het zonde vinden als jouw wens en verdriet de overhand krijgt en je daardoor mooie momenten mist van je kleintje nu. Goed om te lezen dat je het ook in perspectief kunt zien, en nu maar duimen dat jullie 2e niet te lang meer op zich laat wachten. Succes
Zó wat herkenbaar dit kon mijn verhaal zijn! 'Fijn' (in de goede zin van het woord) om eens zoiets herkenbaars te lezen. Ook ik ben in 2014 moeder geworden, en hele trotse moeder!! Ben nog elke dag dankbaar voor haar. Ook zwanger geworden net voor we naar de HA zouden gaan, net als jij. Na de zware bevalling heb ik bekkenbodemproblemen/vaginisme ontwikkeld waardoor ook wij onze kinderwens uit moesten stellen. In sept. 2015 raakte ik onverwacht toch zwanger heel snel wat waren we verwonderd en blij! Helaas is dit een miskraam geworden na 10wk en nu dus sinds nov. 2015 proberen weer zwanger te worden maar dit is helaas nog niet gelukt. Ook wij hebben inmiddels alle onderzoeken gehad en behalve licht PCOS bij mij maar wel eisprongen enz. verder alles goed en zijn wij ook weer naar huis gestuurd tot het 2 jaar is, dus pas november dit jaar. Natuurlijk zijn we erg blij dat we het wonder al een keer hebben mogen beleven maar net als jij aangeef, je weet nu zo goed hoe het voelt, en het verlangen is zo groot! Voor onze 1e kinderwens was ik er toch op een andere manier mee bezig, was wat naiever, intussen zoveel te weten gekomen hoe het lichaam werkt enz. wat alleen maar meer onzekerheid geeft. Toen gingen we veel met zijn 2en op stap maar dat is nu toch lastiger met al een kleintje dus afleiding is er soms ook niet veel. Ik zou het vreselijk vinden als ze enig kind zou blijven dus die angst komt er ook bovenop. Maar heel erg hopen dat we allemaal binnenkort zwanger zijn, heel veel succes en sterkte en goed dat je je verhaal geschreven heb hoor! Ieder verdriet mag er zijn!