Daarboven blote benen.... dat zijn alleen de knieën want daarboven zit een rok, of draagt jouw dochter minirokjes? Als ze met 13 graden kniekousen aan zouden willen zou ik dat prima vinden ja.
Ja mijn dochter draagt rokjes boven de knie ja. En alsnog komt er dan onder de rok nog veel kou.. Ik persoonlijk vind 13 graden ook echt veeeeeeelte fris voor een rok met blote benen... Hopelijk word je dochter niet ziek
Ja boven de knie wel, dan zijn dus alleen de knieën bloot. En die kou onder de rok valt wel mee denk ik, ik vind 13 graden niet zo koud . En ziek worden ze trouwens ook niet door kou. Maar mijn dochters dragen dit niet hoor, maar als ze ze het persé zouden willen, zou het van mij wel mogen. Denk dat het met de dochter van ts ook wel goedkomt
Hier ook samen in de avond uitzoeken wat ze aanwilt. Ze mag kiezen tussen broek of jurkje of truitje. Ze weet zelf nu dat het nog te koud is voor blote benen.
Maar er is niemand die antwoord geeft op mijn vraag. Ik geef aan dat je met 2 volwassen mijn zoontje nog niet in kleding krijgt die hij niet aan wil. Hoe los je dat dan op? En niet oversteken is heel anders. Ik kan hem prima tegenhouden de straat over te rennen, maar als hij niet wil krijg ik het gewoon niet voor elkaar om kleding aan te doen, hij is echt al heel sterk en zal echt niet toegeven. Ik ook niet, daarom is hij toen ook in pyjama naar school gegaan, maar dat interesseerde hem totaal niet. Helemaal niet omdat iedereen zijn pyjama mooi vond.
Hier hetzelfde. En dat sommigen hier nu denken dat we over ons heen laten lopen door 4-jarigen, juist niet. Ik ben ook tamelijk streng, maar dat heeft hij nodig, maar hij heeft zo'n sterke wil. En ik vraag ook, hoe doen jullie dat dan?
Zo is de situatie helemaal niet. Mijn zoontje heeft gewoon een veel sterkere wil dan jouw kinderen waarschijnlijk. Interessante conclusie en ben ook heel benieuwd naar wat jij zou doen. Met geweld dan maar? Want van stemverheffen of straffen is hij gewoon niet onder de indruk. En bovendien ben ik geen voorstander van straffen.
Zo staan wij er meer in. Heb jij zo'n kind met een ijzersterke wil? Heb jij even geluk! Deze kinderen kunnen een redelijke uitdaging voor je zijn als ze jong zijn; als ze een beetje fijnzinnig zijn opgevoed, worden het vaak fantastische pubers en jongvolwassenen! Ze zijn dan gemotiveerd, gaan doen wat ze willen doen, zijn op zichzelf gericht en vrijwel ongevoelig voor de druk van leeftijdsgenoten. Zolang ouders de verleiding weerstaan om 'hun wil te breken', zul je zien dat deze kinderen ware leiders worden. Wat is nu precies een wilskrachtig 'high spirited', 'strong-willed'kind? Sommige ouders noemen hen moeilijk en koppig, we kunnen hen echter ook leren zien als integere mensen-kinderen die niet makkelijk van hun standpunten gebracht worden. Ze willen graag dingen op hun eigen manier doen en leren, liever dan doen wat anderen klakkeloos lijken te doen. Ze willen zèlf verantwoordelijk zijn, zelf de leiding hebben. Hierdoor zullen ze jouw grenzen blijven opzoeken. Wilskrachtige kinderen hebben grote, hartstochtelijke gevoelens en leven op volle toeren. Als ze de strijd met je over iets willen aangaan, hoef je niet mee te doen. Je kán kiezen eerst maar eens diep adem te halen en dan rustig te bedenken dat je 6 jarige zoontje jou niet als een 6 jarige driftig ziet tieren! Vermijd machtsstrijd met behulp van routine en regels. Op die manieren hoef je niet continu commando's rond te strooien. Het vergt wel even wat denkwerk met jezelf en/of je partner: hoe doen we de ochtendroutine, bad en naar schoolgaanroutine? Als de regels zijn ingeslepen, en de kinderen weten dat ze op die momenten ook NIET-ONDERHANDELBAAR meer zijn, zal er langzaamaan rust komen. Je wilskrachtige kind leert door ervaringen, door wat zij in haar hoofd heeft gezet; een wandeling op haar nieuwe slippers.....ze moet blijkbaar zelf ervaren dat dat geen goed idee was. Doordat jij weet en begrijpt dat ze zo de dingen zal leren zal er meer rust bij jou als opvoeder komen. Je kind vindt het heerlijk als ze dingen kán. Laat haar zoveel mogelijk dingen zelf doen. Ze zal het veel fijner vinden als je vraagt: wat is er nog nodig om gedaan te worden voordat we naar school gaan? In plaats van te blijven herhalen: je moet je tanden nog poetsen! Of: Hé ik zie dat je je tas al hebt,fijn!. Geef je wilskrachtige kind keuzes, dan heeft hij ook het gevoel dat hij mee kan bepalen. Moet je over 10 minuten echt boodschappen doen, dan kan je vragen: wil je nu, of over 10 minuten boodschappen doen? Ok. over 10 minuten, zonder gedoe? En als het dan moeilijk voor je zal zijn om dan te stoppen, hoe kan ik je dan helpen? Laat haar ook de baas zijn van haar eigen lichaam. 'Ik hoor dat je geen jas aan wilt vandaag, ik denk dat het koud is, dus ík zal zeker een jas aan doen vandaag. We nemen de jas mee, dan probeer je het eerst zonder jas. Dwing haar niet tot iets, zij (en ieder ander normaal mens) zal zich enorm verzetten. En je weet als je met een kind een machtsstrijd hebt, verlies je het belangrijkste; namelijk de relatie. Stop, en haal diep adem, en zeg bij twijfel; ok, ik denk dat je dit zelf kunt bepalen. Stel dat hij dat niet kan, kom dan overeen wat hij wel en niet kan bepalen. Of zoek een andere manier zodat je aan zijn behoefte voor autonomie toekomt, zonder dat zijn gezondheid of veiligheid in gevaar komt. Luister naar haar. Beweeg mee. Jij als volwassene denkt te weten wat het beste is. Zij houdt door haar integriteit, vast aan haar standpunt. Alleen door mee te bewegen; terug te geven wat ze zegt; 'Ik hoor dat je niet in bad wilt, kun je me ook vertellen waarom niet? Misschien is ze bang voor de afvoer, of wil ze haar haar niet nat maken. Als je niets vraagt en alleen dwingt zal je het niet te weten komen. Dus, volgende keer kan je haar vragen; Ik hoor dat je niet in bad wilt, kun je me daar wat meer over vertellen? Het lijkt misschien idioot en tijdrovend, zoveel aandacht aan dat dwingend monstertje te geven, maar je wint veel tijd hiermee, denk maar aan de driftbui die er anders voor in de plaats komt. Sta eens in haar schoenen, bekijk het van haar standpunt. Jij had beloofd een balletpakje voor haar te wassen, daar was je niet aan toegekomen. Zij verwijt je van alles en nog wat, en het enige wat jij je denkt is: Stop Eens Een Keer! Voor haar is er iets heel ontrechtvaardigs gebeurd; jij komt je belofte niet na! Wat je kunt doen is zeggen dat je je meer aan je beloftes wilt houden en of ze het leuk vind om samen het balletpakje te gaan wassen? Blijf buiten de strijd! (kan je nu alvast oefenen, voor als ze ooit puber worden...!) Kinderen leren niets van een strijd, maar wel van een goede relatie met gezonde regels en gewoontes. Kinderen gedragen zich, omdat ze ons een plezier willen doen. Hoe meer je vecht en je kind straft, hoe verder ze van dat ideaal afkomt; Jou een plezier kunnen doen. Als ze boos is, help haar haar boosheid te uiten, te benoemen, en het zal verdampen, waardoor ze weer naar je kan luisteren, en kan je haar er weer aan herinneren dat iedereen in dit huis vriendelijk met elkaar praat. Natuurlijk, dit heeft tijd en voortdurende investering en vóorleven nodig, maar uiteindelijk zal je kind doen wat jij ook doet. Bied hem respect en empathie. de meeste wilskrachtige kinderen vechten voor respect voor hun inspanningen. Als jij het aan ze geeft, hoeven ze er niet voor te vechten. En, net als de meesten van ons, helpt het hen al ze zich begrepen voelen.
Dames met de kids die weten wat ze willen en vooral niet willen. Ook ik haal alle Zomerspelen uit de kast en als er iets is wat ze graag aantrekt maar ik niet geschikt vind die ook. We leggen het s avonds al klaar en als ze echt iets te kouds kiest , doe ik een dikke versie ergens van in haar tas, als je het koud hebt trek je die maar aan. Blote benen want jurk gekozen, dan zouden alle rokjes en jurken er even uitgaan , dat er wel een broek gekozen moet worden. En het kinderen zijn hard die lachen ze dan wel uit, tja dat vind mijn zoon dus totaal niet interessant , gelukkig, in pyjama, heerlijk lekker makkelijk , geen knellende dingen. Als dan een kind zei huh je hebt je pyjama nog aan. Ja die zit lekker. Klaar. Uitlachen: jullie zouden ook een pyjama willen hè.. Hij is er niet gevoelig voor. Nu weet ik bij hem dat als hij kleding zonder irritatie wil dat hij op zijn tenen loopt dus meestal las ik dan 1/2 dagen laten een rust dag in. Maar dochter is gewoon zooooo stront eigenwijs, tja he. Dan zoek je het maar uit met je paarse dunne stoffen broekje ( nu aan ) en trui en shirt met lange mouwen en sportschoentjes. Ik heb 3 x gevraagd , weet je zeker dat je dat warm genoeg bind.. Voel even in de deur. Ja is prima.. Joh succes!
Ik zie het dus niet als een kind wat ik niet aan kan, maar als een kind dat een sterke eigen wil is, wat nu misschien af en toe pittig is, maar later alleen maar voordelen oplevert. En die machtsstrijd ga ik niet aan, dat heeft niks met met kind niet aankunnen te maken, maar dat is niet waar ik voor kies. Bewust niet.
En terecht. Die van mij pikt dat ook niet hoor, die zou de hele dag boos blijven. Het is haar lijf, en haar kleren. Ik krijg ook echt een naar gevoel van moeders die gaan afdwingen dat er een bepaald t-shirt dat zij hebben uitgekozen aan moet. lekker belangrijk. Je kan toch gewoon samenwerken? Zomerjurkje aan? Ja goed maar welk vestje wil je erbij dan? Etc.
Suus1983 en Mimi83; dat is precies hoe wij het ook doen. Uiteindelijk doet hij precies wat nodig is, maar ik dreig, straf en chanteer niet als het niet nodig is. Eerst op een andere manier proberen. En zijn wil is zeker niet altijd ondergeschikt aan de mijne. Als ik van hem een sterke man wil maken die vol zelfvertrouwen in de wereld staat, zal ik hem ook het gevoel moeten geven dat zijn wil ook belangrijk is. En uiteraard gaat de jas mee, ook al wil je die nu nog niet aan. Die ene minuut zonder jas buiten zal hem niet schaden. Maar hij heeft wel zelf kunnen zien dat het te koud is, zoals mama al zei. Maar soms (zoals met de onderbroek uit mijn voorbeeld) is er geen ruimte voor eigen inbreng en gaat hij in de houdgreep. Ik kan moeilijk school bellen en zeggen dat hij niet komt Het zij zo. En die jas mag hij dan laten zitten voor nu. Maar liever vermijd ik die houdgreep dus Ik herken echt ieder woord uit je stukje!
Mijn oudste is ook zo erg wat kleding betreft, elke ochtend drama..... ondanks dat we elke avond 2 setjes voor haar klaarleggen waar zij het op dat moment ook mee eens is. Vanochtend weer zo erg. Gisteravond 2 setjes neergelegd en ze zei meteen welke ze aan wilde. Ik heb beide setjes laten liggen omdat het in de ochtend zo maar weer anders kan zijn, en idd vanmorgen wilde ze het niet meer aan. Maar als ik aangeef dat er 2 setjes liggen zegt zij van niet en heeft ze dus 1 van de setjes terug in de kast gegooid om mij uit te lokken met haar mee te gaan en toch een ander setje klaar te leggen. Ben hier niet in mee gegaan en heb gezegd dat ze dan maar in haar pyjama naar school gaat. Heb haar zus geholpen met aankleden en ben gewoon beneden ontbijt en brood voor school gaan klaarmaken. 5 minuten later stond ze aangekleed en wel beneden met haar valentijn cadeau voor papa, vrolijk en wel haar brood te maken. Mijn tip dus met dit verhaal; vooral niet teveel op ingaan en verder gaan met je bezigheden. Als jij de setjes klaarlegt zoals afgesproken gewoon je ding doen en niet teveel op ingaan. Nu ik mijn verhaal terug lees is het misschien niet helemaal vantoepassing met mijn dochter van 8 en de vraag van jou gaat over een kindje van 4 die misschien nog niet zo zelfstandig is met aankleden als een kind van 8....
Het werkt wel, maar anders zou ik er nog aan vasthouden, ik geloof niet in mijn mening afdwingen aan. Hij heeft zijn eigen mening en dat mag.
Bedankt voor alle tips! Die kast met bakjes is echt super! Daar ga ik toch even over nadenken voor hier. Verder ga ik nu eerst proberen om samen met haar elke avond al de kleding te kiezen. Die reacties zoals 'dit zou bij mij niet doorgaan' begrijp ik ook niet. Ik krijg mijn dochter inderdaad niet in kleding die ze niet wil. Ze heeft het net zo snel terug uit. Ik zou ook graag weten hoe jullie dit dan concreet doen: roepen? Dreigen? Chanteren met iets? Houdgreep?