Onze zoon van ruim 2,5 jaar heeft sinds een paar weken iets vreemds. Hij doet steeds heel spastisch haast, met zn rechterarm een schouder. Die trekt hij dan naar achteren met ruk soms zo drie keer achter elkaar. Als ik hem erop wijs doet hij het expres nog een paar keer. Hij is zich er dus denk ik wel van bewust. Hij knippert ook steeds vaker met zijn ogen hierbij en tijdens voorlezen doet hij het de laatste week ook, zit dan constant te draaien en te bewegen met zn arm en schouder. Ik heb er een filmpje van gemaakt maar die kun je hier dus niet uploaden voor zover ik kan zien. Verder is hij een lief, rustig kind. Wel grenzen aan het verkennen en zoeken op het moment. Ik ben benieuwd of iemand dit herkent en of ik er soms beter mee naar de huisarts kan gaan. Mijn 'aanpak' is nu negeren hoewel het tijdens voorlezen soms op mn lachspieren werkt
Ik denk dat dat normaal gedrag is op deze leeftijd, ze worden zich steeds bewuster van hun ik , hun lijf en wat ze daar allemaal mee kunnen doen. Zou het gewoon even aankijken en als de ene tik se ander afwisselt en het verder geen ontwikkeling remt zou ik me er niet druk om maken.
Onze zoon heeft dat ook, bij periodes. Bij hem had het soms wel echt iets dwingends. Wij wisten ook niet goed wat we ermee moesten. Verbieden? Maar het is zó ongezellig om daar steeds bovenop te zitten. En ik denk ook dat hij zich dan alleen maar onder druk gezet voelde, waardoor het eerder erger werd dan beter. Wij hebben het dus geaccepteerd en deels genegeerd, maar wel binnen onze grenzen. Het kwam er min of meer op neer, dat wij er geen last van moesten hebben. Hij had bijvoorbeeld iets voor het eten. Prima, ik waarschuw je vlak voordat we gaan eten. Doe wat je 'moet' doen, maar zodra ik aan tafel zit, zit jij er ook. En dan ging het na een poosje weer over. En dan is er een tijdje niks en dan weer iets anders. Soms wel redelijk aanwijsbaar. Rondom de verhuizing hing hij ook weer aan bepaalde rituelen / tics. Eén vonden we vrij irritant (een tic met nogal onsmakelijke keelgeluiden) dus daar hebben we wel steeds iets van gezegd. Andere dingen hebben we genegeerd. Nu hij meer went in het nieuwe huis, is het weer verdwenen. Ik heb begrepen dat het zeker in de peuter / kleuterleeftijd redelijk normaal os dat kinderen eigen rituelen / tics bedenken waar ze erg aan hangen. Het is iets van zichzelf, waar ze controle over hebben en geeft dus een zekere rust. Ook verderop in de basisschool leeftijd is het niet abnormaal, zo lang het ze niet belemmert. Soms maak ik me er wel een beetje zorgen om. Maar ik houd me maar aan die gedachte vast en besteed er verder (als het weer even speelt) zo min mogelijk aandacht aan.
Hier een meid van 8 en heeft nog steeds af en toe van die tics, ik dacht dat dat helemaal verdwijnt rond de 10 jaar?
Dank je wel zeg voor deze reacties! Dit is echt helemaal nieuw voor mij! Maar wat fijn te weten dat 'het er een beetje bij hoort'! Jullie noemen ook wel momenten waarop veel gebeurd, dus dan kan zoiets idd houvast geven kan ik mij wel indenken. Bij onze zoon gebeurd qua ontwikkeling enorm veel, hij maakt grote sprongen op het moment, zo leuk ook! Maar dat zal het dus zijn!
Mijn zoon heeft een tijdje een tic met zijn ogen gehad. Moelijk uit te leggen maar hij sperde ze een beetje open en keek dan naar boven. Echt continue. Ik vond het ook heel lastig wat ik daarmee moest. Wel benoemen, niet benoemen? Ik heb alles geprobeerd, eerst genegeerd, toen steeds benoemd, zelfs deed ik hem weleens na (waar kijk jij naar?). Maar eigenlijk werkte niks. En hij is er ook weer vrij opeens mee gestopt. Was wel apart.
hier ook een zoontje 3.5 maar hij heeft echt heel veel tics. ademen vasthouden en weet doorademen. neus ophalen kuChen wiebelen met benen sirene nadoen en z'n armen wild bewegen ik word er onderhand gek van en ben bang dat hij gilles de la tourette heeft!