Een betere titel had ik even niet, maar ik ben bijna wanhopig op dit gebied. Qua opvoeden (regels e.d.) is mijn oudste een voorbeeldkind. Ze luistert ontzettend goed is lief en behulpzaam. Alleen op emotioneel vlak heeft ze nogal een gebruiksaanwijzing. Zoals de meeste inmiddels wel weten zijn we wat dit betreft ook volop in onderzoek. Wat er evt uitkomt staat hier even los van, want of er nu meer achter zit of niet, dit is hoe ze is. Ik heb al lang geleden gezien dat ze op sommige vlakken anders is dan anderen en hoe verdrietig ik het ook vindt voor haar dat zij niet alles kan/durft wat anderen kunnen heb ik dit wel geaccepteerd en een manier gevonden hoe ik haar hierin kan begeleiden en helpen. Dat heeft in het begin heel veel tranen en energie gekost maar nu loopt dat prima. Maar dan mijn man....die snapt er dus helemaal niks van. Uren hebben we het hierover gehad en heb ik uitleg en voorbeelden gegeven...in de praktijk laten zien wat je wel en niet van haar kan verwachten en hoe je dingen het best kunt aanpakken. Maar de manier hoe hij is en doet werkt juist als een rode lap op een stier. Ik heb aangegeven dat hij echt bepaalde dingen moet veranderen en hij zegt simpelweg dat tie dat niet kan. Dat hij het geprobeerd heeft maar dat het niet gaat. Dat proberen ben ik het niet mee eens, ik vind dat hij zich veel meer in moet zetten. Het ergste is nog dat hij roept dat het voor mij makkelijk praten is omdat het bij mij vanzelf gaat Ik heb hem al zo vaak uitgelegd hoeveel energie het mij gekost heeft. Ik weet zeker dat mocht er wel wat uit de onderzoeken komen dat hij dan nog glashard zegt dat hij zichzelf niet kan veranderen. Wie heeft er ervaring mee of tips...alles is welkom
Tja , lastig. Je geeft aan, zij is wie ze is. Maar dat is je man natuurlijk ook. En dan kan je zeggen dat hij de volwassene is, maar dat betekent niet dat je dan altijd je gedragen emoties kunt aanpassen. Krijgt ze naast onderzoeken ook begeleiding? Want misschien helpt het als hij bepaalde tips en inzichten van een ander hoort? Zodat het minder binnenkomt maar meer de opinie van een professional is? Echt lastig, want enerzijds moet je het niet zomaar laten gaan, maar teveel de nadruk erop leggen komt de sfeer en relatie vaak ook niet ten goede ,dan wordt het vaak (onterecht) een "zeik onderwerp".
Ja ze krijgt ook begeleiding als de onderzoeken klaar zijn. En hij gaat daar zeker mee naar toe om het van iemand anders te horen. Het probleem nu is dat ik dit niet maar kan laten. De situatie is wat dat betreft onhoudbaar geworden (tussen hen met de confrontaties bedoel ik) en hij is ook hoe hij is maar ik vind dat je dat als ouder niet kan maken. Je zult wel moeten. Wat als een autistisch kindje 2 van dat soort ouders heeft...wegdoen? Dat is toch geen optie.
Oeh, lastig! Ik weet wel dat mijn man ook veel heeft moeten leren over de aanpak van de oudste, maar ook juist vooral onze hooggevoelige middelste. Dat is een langzaam proces geweest, maar hier in ieder geval het 'geluk' dat mijn man merkte dat zijn aanpak niet goed ging cq simpelweg niet werkte en dat de dingen bij mij makkelijker gingen. Dat maakte dat hij wel open stond voor verandering, dat is een belangrijke eerste stap, lijkt me. Wat hier veel geholpen heeft is de uitleg/kennis over hoe het werkt in hun hoofdjes, wat je kunt verwachten en wat niet. Dit is deels van ouderbegeleiding gekomen, deels heeft hij naar mij geluisterd. Ik probeer ook mijn dochter te stimuleren (op een rustig moment) tegen haar vader te zeggen wat ze wel/niet prettig vindt. De succes-ervaring dat het idd met andere aanpak prettiger verloopt, deed uiteraard ook veel. Dan nog gebeurt het wel dat er meer 'gedoe' kan zijn tussen mijn man en de kinderen, omdat hij dan (in mijn ogen ) te streng is, te hard praat, te (onredelijk) boos wordt, te onduidelijk is. Ik doe dan mijn best om niet te bemoeien waar de kinderen bij zijn, maar er wel met hem (later) over te praten. Als ik merk dat hij kort lontje heeft oid dan biedt ik aan iets van hem over te nemen. En als hij echt op ontploffen staat, dan wijs ik hem erop en dwing hem even een time-out te nemen. Andersom doet hij dit ook wel eens bij (al komt dat veel minder vaak voor). Je zegt dat het onhoudbaar is nu, hoe kijkt hij daar zelf tegenaan? Hoe denkt hij zelf dat het verder moet? Kan me hoe dan ook niet voorstellen dat hij zelf de confrontaties zo geweldig leuk vindt . Ligt het in zijn ogen alleen aan zijn dochter? Hoe worden de confrontaties nu opgelost? Misschien helpt het nog om hem er aan te herinneren hoe jong ze nog is en hoeveel ze nog moet leren mbt omgaan met emoties e.d. En dat hij de verantwoordelijke volwassene is en dus ook wijzer zou moeten zijn? Kan ook zijn dat hij zich in een hoek gedreven voelt, 'hij kan het toch nooit goed doen' en daarom ook niet open staat voor suggesties. Dan kan een objectieve professional (ouderbegeleiding) misschien wel een ingang vinden. Veel sterkte! (ik weet overigens niet hoeveel er sprake zou kunnen zijn van 'herkenning'? Mijn man herkende best wel wat dingen van onze zoon in zichzelf en toen onze zoon dus als 'afwijkend' werd bestempeld, deed dit emotioneel ook veel met mijn man. Ook omdat 'het' uit zijn familie komt, hij het heeft overgedragen aan zijn zoon)
Lijken ze veel op elkaar? Ik heb gewerkt met jongeren met bijvoorbeeld autisme, en in heel veel casussen bleek 1 van de ouders ook veel autisme kenmerken te hebben als het kind die diagnose kreeg. Niet dat je hij dat direct ook moet hebben, maar ik kan me voorstellen dat hij misschien heel veel herkent, en dan waarschijnlijk ook echt niet anders kán, hoe graag hij wil. Jij past je aan aan je dochter, omdat zij zich niet helemaal aan kan passen. Wat ook helemaal niet de bedoeling is natuurlijk. Maar misschien is het met je man net zo? Ik weet helemaal niet of het is bij jullie hoor! maar het zou misschien kunnen.
Oh wat lastig mijn man begreep het niet in de zin dat hij vond dat er niets aan de hand was met onze zoon. Die mening werd met zo'n beetje iedereen (behalve mij) gedeeld. Ik was 24/7 thuis dus ik zag het veel sneller. Vond dat erg frustrerend. Toen onze zoon eindelijk de diagnose ass kreeg, heb ik mijn man oa docu's laten kijken en dingen laten lezen. Ook qua feedback van het sbo waar hij heen ging. Dat heeft hem wel de ogen geopend. Zou hem dat kunnen helpen? Kennis is erg belangrijk.
Is je man een lezer? Want dan zou ik je aanraden om een paar boeken aan te schaffen. Zelf vind ik goede startboeken 10 dingen die je zou moeten weten over autisme van Ellen Notbohm Mijn kind heeft autisme van Peter Vermeulen Verder is erg populair, geef me de vijf, ik ben daar zelf niet stuk van, maar staan wel veel praktijkvoorbeelden in, dus dat maakt het in het geval van je man misschien wel een fijn boek. Als je een echte lezer bent Een vreemde wereld van Martine Delfos. Iets zwart op wit lezen van experts is toch heel anders dan dingen van je vrouw aannemen, ook al weet je dat je vrouw volkomen gelijk heeft
Bedankt dames. Voor zover dat ik kan beoordelen heeft mijn man geen ADD of ASS (hetgene waar dochter op onderzocht wordt), ik ben geen psycholoog natuurlijk maar hij toont geen symptomen haha. Vlinder84, dat hij het minder snel ziet/zag dat snap ik. Ik ben immers altijd thuis en meer ervaring met kinderen waardoor ik sneller door heb of iets "afwijkt". Maar het niet aan kunnen/willen passen daar heb ik wel moeite mee. Ik zal eens kijken voor beeldmateriaal ofzo. Mamavanlieverd, bedankt voor de tips. Ik zal de boeken eens bekijken. Wie weet opent het zijn ogen.
Heel lastig dit.. Mijn dochter is natuurlijk jonger maar wij zijn wel al meer dan een jaar zoekende naar wat er met haar aan de hand is. Zij heeft ook een bepaalde manier van aanpakken, benaderen etc. nodig. Mijn vriend heeft een hele tijd gedacht dat het allemaal best meeviel en vond het dus ook niet zo nodig om zich aan te passen op haar. Gevolg hiervan was dat er een steeds grotere afstand tussen mijn vriend en onze dochter kwam. Totdat we meerdere gesprekken met de deskundigen hebben gehad die onze dochter aan het onderzoeken waren. Langzaam kwam het besef dat het toch allemaal niet zo mee zou vallen. Ook heb ik heel vaak gezegd hoe hij dingen anders kan aanpakken als ik merkte dat hij de fout in ging bij onze dochter. Hij heeft zich hier maandenlang kapot aan geërgerd, het voelde belerend. Hier hebben wij dus ook geregeld gesprekken over gehad; dat ik het niet belerend bedoel etc. Uiteindelijk begon hij de dingen langzaam anders aan te pakken en sinds zo'n anderhalve maand is onze dochter gek op haar vader. De afstand die er heel erg lang geweest is, is eindelijk verdwenen. Nu snap ik dat jij, vanwege de leeftijd van je dochter, waarschijnlijk niet in de gelegenheid bent om je man iets te zeggen wanneer je dochter erbij is. Maar ik wil je wel laten weten dat het kwartje uiteindelijk ook wel kan vallen bij hem.
Maar ervaart hij de confrontaties zelf ook als problematisch? Of wil hij simpelweg niet meegaan in de aanpak die jij aandraagt?
Mannen willen nog weleens erg stug zijn in de opvoeding, in de zin van; ze heeft te doen wat haar gezegd wordt en ze moet zich maar aanpassen. Vaak zit hier angst achter, angst om de controle te verliezen, het gevoel dat ze met zich laten sollen als ze een 'zachtere' aanpak kiezen, of angst dat hun kind niet zal kunnen meekomen in de maatschappij als ze zich niet leert aanpassen. Misschien kun je dat eens bij hem aankaarten, als jullie daarover kunnen praten kan hij zich daar misschien overheen zetten.
Het eerste wat me te binnen schoot is video interactie begeleiding. Wij hebben dat gedaan vanwege onze pleegdochter en de extra 'gebruiksaanwijzing' die zij heeft. Je ziet op de belden heel mooi terug hoe je eigen reactie is, maar ook hoe het kind dan weer reageert. En er wordt (dat was iig bij ons zo) op de positieve dingen gelet. Dus de vaardigheden die je al benut in de opvoeding van je kind, worden uitgediept en bekeken hoe je die nog beter in kan zetten. Misschien dat het op die manier een eyeopener is voor je man. Hoewel ik af en toe ook tegen hetzelfde aanlopp hoor. Hier bv. heel lang bezig geweest om mezelf aan te leren het gedrag van mijn dochter te benoemen en dan te benoemen welk gedrag ik wil zien (bv. Je staat op de bank, ik wil dat je gaat zitten) en dat werkt bij haar erg goed. Maar na 5 jr doet mijn man dat nog steeds nauwelijks tot grote frustratie
Weleens gehoord van Theraplay? Dat zou zowel voor je dochter als je man een goede begeleiding kunnen zijn als hij ervoor open staat. Pas wel op dat deze situatie niet tussen jullie in gaat staan, ik proef toch wat "wanhoop" bij jou (begrijpenlijk) en de nodige irritatie richting je man. Ik herken het wel een beetje. J is een kopie van mij dus nu zij het zo moeilijk heeft snap ik haar veel beter dan mijn man. Dit leverde in het begin ook veel irritatie bij mij op. ( " jezus leert hij nou nooit dat deze benadering niet werkt?!) Echter leest hij alles wat ik onder zijn neus schuif, pakt hij mijn tips op en door de gesprekken met de psycholoog van J leert hij ook veel