Waarom zeg je de rest van het bezoek sowieso niet af? Ik heb de eerste tijd ook weinig bezoek gehad en sommige zelfs afgezegd, zodat ik zelf eerst weer helemaal bij kon tanken. Eenmaal bijgetankt is bezoek ontvangen toch veel leuker? Wat anderen daarvan vonden was me een 'rotzorg', maar ik heb geen enkele negatieve reactie gehad. Alleen maar goed dat je voor jezelf opkomt!
Ik zou echt mijn rust pakken. Wij hebben bij de eerste de eerste 6/8 weken GEEN bezoek gehad (behalve de opa's en oma's, maar die kenden ook hun grenzen). Je loopt nu tegen je eigen grenzen aan. Wat jij moet doen, is voor jezelf en je kindje zorgen. DAT is het belangrijkst. Je moet niet stressen over wat je opdringerige SM wel denkt of wat het bezoek wil. Alsjeblieft, word een beetje kwaad!
Heel herkenbaar hoor. Ik heb het ook gehad. M'n kindje is nu bijna 6 maanden en ik heb nu het gevoel dat ik weer een beetje ga leven. Heb me intens eenzaam en alleen gevoeld de afgelopen maanden. Twijfelde aan alles inclusief m'n relatie terwijl die supergoed is, maar door die rothormonen kreeg ik zoveel nare gedachtes. Ook weleens gedacht dat ik maar beter tegen een boom aan kon rijden. Best eng als ik dit zo teruglees. Heel naar. Heb het nu twee keer gehad, en ik vind dit zo erg dat ik niet denk dat ik het ooit nog weer aandurf om een kindje te krijgen. Zwanger zijn vind ik heerlijk, de bevalling overleef ik ook wel maar die maanden daarna..daar ben ik echt bang voor geworden. Het is dus echt niet zo hoor dat iedereen maar op een roze wolk zit..
Als eerste even een hele dikke knuffel! Hoe vervelend dat je je zo voelt! Ik herken me er heel erg in! Nadat mijn dochter was geboren ben ik door precies het zelfde gegaan. Ik liet veel te veel gebeuren waar ik niet achterstond.. Bezoek, mensen die haar vastpakte, emoties en slaap tekort! Ik heb nooit een wolk gezien.. Maar.. Het word beter! Praat met je man en kraamzorg. Gooi de deur opslot! En neem even tijd voor jullie gezin. Wat mij uiteindelijk heel veel rust gaf.. was met de baby in bed liggen. Geen bezoek, geen goede raad maar gewoon ik, mijn man en mijn baby aan elkaar wennen! De eerste weken is overleven. Het word beter! Echt! Succes..
Hallo dames, Bedankt voor de reacties weer! Voor de dames die hebben gevraagd hoe t nu met me gaat (ik krijg geen melding oid): Ik heb het best zwaar gehad de eerste weken. Teveel bezoek, schoonouders die erg kinderachtig deden (ze hebben ons vijf weken genegeerd en doen het nog steeds!!), door alle bezoek was mn baby oververmoeid want ja iedereen wilde hem ook nog s vasthouden enz. Hij sliep op een gegeven moment maar 6 uurtjes per dag en dat alleen in de nacht. Nu slaapt hij ook niet veel (verborgen reflux), maar kan er beter mee omgaan. Lang leve de draagdoek. Ik voel me beter als dat ik me destijds heb gevoeld, maar ik ben niet intens gelukkig, zoals veel nieuwe mama's zeggen zich te voelen. Hoor ik mij intens gelukkig te voelen of komt dat nog? Ik ben zeker niet ongelukkig maar om nou te zeggen dat ik me echt gelukkig voel.. nee. Ik hou wel veel van mn kleine vent!! En heb
Ik weet het niet zo goed! Ik heb zeker 6-8 weken na de bevalling gedacht wat hebben we gedaan? Wat is dit? Ik wil dit niet! Terwijl ik hem echt wel goed verzorgde en wel heel lief vond dus ik had ook wel liefde maar voelde me onzeker, ongecontroleerd, gestrest, alleen, moe, maakte me zorgen , barste steeds in tranen uit, durfde niet zo goed weg met hem (want huilbaby en verborgen reflux) dus gelukkig? Nee ik was zeker niet Gekukkig. Niks roze wolk gewoon overleven. Achteraf heeft de ha een vermoeden gehad van pnd maar bij mij ging het met sprongen vooruit toen ik weer ging werken. En toen hij een jaar was kon ik zeggen: janu ben ik Gelukkig. Ik vind het nog steeds lastig dat er iets was waardoor ik het zo ervaarde en ben nu ook best bang voor mijn aankomende kraamtijd. Ik heb dus weinig tips behalve wellicht met de huisarts of bijv psycholoog in gesprek. Maar ik wil wel zeggen dat ik het dus herken: soms helpt dat al! Veel succes in elk geval!
Ik zou de reacties van intens geluk bij kersverse mama's met een flinke korrel zout nemen hoor. Je leven staat op zijn kop, hoe heftig! Je krijgt een enorme verantwoordelijkheid voor iemand, iets wat je eerst alleen voor jezelf had. Daarnaast gieren hormonen door je lijf en lichamelijk heb je ook veel te verwerken, vergis je niet. Bij mij voelde het eerste jaar (sorry) met mijn eerste echt wel als overleven. En ik hield echt heel veel van mijn zoon, maar heb echt tijd nodig gehad om mijzelf weer terug te vinden. Pas na een jaar kon ik oprecht zeggen dat ik gelukkig was met mijn leven. Die hele roze wolk, bullshit. Een grijze, die op een gegeven moment wit werd. Dus nee het is absoluut niet gek dat je je niet zielsgelukkig voelt. Pas uiteraard wel op dat het niet de andere kant opgaat, trek dan tijdig aan de bel.
Even een up. Zo herkenbaar en fijn deze verhalen! Ik ben 5 dagen terug bevallen en zit er weer middenin...
Hee Olive Tree als eerste gefeliciteerd met je baby! Wat ontzettend naar dat je je zo ongelukkig voelt. Ik vind het heel goed dat je hier van je afschrijft! Alle woorden die hier al geschreven zijn.. ik kan me er alleen maar bij aansluiten! Ik hoop dat je er ook uit afleest dat je er goed aan doet om je verhaal te doen. Hier, maar vooral ook thuis bij je man, kraamverzorgende, verloskundige, misschien je moeder of een goede vriendin. Het is lang niet bij iedereen een roze wolk, maar het kan ook meer zijn zoals bv een postnatale depressie. Hopelijk kom je er goed uit en kun je snel gaan genieten. Veel liefs
Had trouwens eerst alleen de OP gelezen en niet dat gedoe met de ouders/schoonouders er achteraan Grr dat is echt emotionele chantage!!! Zie nu trouwens ook pas dat dit een topic os van iets langer geleden. Voor Eva; hopelijk heb je iets aan dit topic!!!! Hou je taai he meisje!! Het is jullie baby en jullie kraamtijd! Roep hulp in van professionals als de vk en kvz en hou desnoods alle bezoek buiten de deur als dat voor jullie het beste is!!! Sterkte en veel liefs
Dankjewel Roose! Wat een top-topic dit Vandaag was al een veel betere dag, stuwing bijna weg, heb zelf het idee dat die bv hormonen het allerergst zijn bij mij! (Geef nu fv vanaf begin omdat bv echt totaal niet liep vorige keer). En hou mezelf maar voor dat de wereld er over een paar dagenen zeker weken weer heel anders uitziet. Na de geboorte van m'n eerste was ik denk ik na ongeveer 4 maanden echt weer grotendeels mezelf. Maar de echte "zekerheid" als moeder had ik denk ik ook pas na ruim een jaar. Zo gek he dat je het om je heen soms maar zo weinig hoort, terwijl als je erover gaat praten met vriendinnen, zoveel het herkennen!
Het is gewoon super heftig, een bevalling en vervolgens niet ervan bijkomen, Maar meteen geleefd worden. Ik vond er geen klap aan,wilde zo graag moeder worden,maar voelde me regelmatig doodongelukkig. En dat geblaat om me heen dat ik ervan moest genieten, voelde me alleen maar schuldig erdoor. Herinner me nog dat een vriendin wegging terwijl mn dochter onrustig was, heb haar net niet gesmeekt of ze wilde blijven. 😂 En dat moederinstinct was er echt niet hoor, vond haar superlief, maar geen idee wat ze nu wilde. Was gewoon veel te onzeker. Het heeft niet voor niets zo lang geduurd eer ik uberhaupt weer aan een 2e kindje wilde denken, vond die 1e maanden dramatisch... Sterkte Eva! Voordeel van een tweede kindje is dat je nu weet hoe zwaar het begin is en hoe leuk het uiteindelijk gaat worden als je kindje groter wordt.xx
Sterkte Eva! Dit is zo te zien je tweede kindje, dus je weet vast dat deze sombere dagen voorbij zullen gaan! Met mij gaat het veeeel beter als weken geleden. Het is een les geweest, bij de volgende baby ga ik het heel anders aanpakken met kraambezoek en vooral mijn schoonouders. Mijn schoonmoeder spreekt ons niet meer sinds mijn verzoek om te bellen voordat ze komen. Dat is al 8 weken nu. Heel kinderachtig. Ook heeft ze het een en ander vertelt aan haar familie waarschijnlijk, want nu doet iedereen een beetje afstandelijk. Maar goed. Ik voel me nu goed, geniet van mn kleine vent. Ik heb veel met mijn eigen moeder gepraat en dat deed me best wel goed. Het komt echt goed! Dat intens gelukkige gevoel heb ik nog niet, maar het komt langzaam in de buurt, naarmate hij ouder wordt. Het is in mijn geval goed gekomen en niet omgeslagen naar een postnatale depressie gelukkig!
@OliveTree Blij te lezen dat het al veel beter gaat dan een paar weken geleden. Ontzettend kinderachtig zo van je schoonouders maar heel goed dat jullie voet bij stuk houden. Enige wat je hebt gevraagd is of ze wat meer rekening met jullie kunnen houden en als je dan al zo'n reactie krijgt... Bah, dat zijn mensen die alleen zichzelf en hun eigen gevoelens belangrijk vinden. Dat intens gelukkige gevoel zal langzaam met vlagen komen. Ik heb nooit eindeloos op een roze wolk gezeten maar er waren zeker momenten dat ik wel kon huilen van geluk. Al met al heeft het zeker een jaar geduurd voordat ik helemaal gewend was aan het moeder zijn. Had in het begin ook geen idee wat ze nou moest (honger? boertje? vieze luier? warm of koud? speen nodig?), nu snap ik er soms nog niks van Maar dat geeft niks, kinderen moeten leren en papa en mama ook.