Wat leuk dat je zoveel met je neefjes en nichtjes doet! Ik vind dat jij je sowieso nergens schuldig over hoeft te voelen. Ik denk dat ik, als ik jou was, tegen je andere schoonzus zou zeggen dat je het jammer vindt dat je met haar kinderen niet zulke leuke dingen kunt doen. En dat je niet hoopt dat haar kinderen nu denken dat jij hem minder lief vindt. Misschien dat ze dan iets makkelijker wordt, als ze ziet dat het voor jou gewoon lastig is.
Kan je niet met je andere neefje en nichtje bij hun thuis wat leuks doen? Cakejes bakken, iets knutselen (vogelhuisje oid) dan is je schoonzus er gewoon bij maar doen jullie wel wat leuks.
Niet teveel de nadruk op leggen! Ik denk juist ook dat je beter niets mee kan nemen voor ze en ze beter op iets anders kan trakteren (inderdaad bioscoop of pretpark/dierentuin in de buurt). Desnoods met de ouders!
Met jou eens. En wat al eerder genoemd is zou ik kijken of ze een keer mee mogen met je schoonzus erbij. Begrijp je gevoel.
Aangezien je in eerste instantie gewoon met je schoonzus zou gaan, zou het ook een optie kunnen zijn om ook nog eens met je andere schoonzus en de kids samen te gaan? Maar: dat blijft natuurlijk keuze van hun ouders. Dat kun je ze neem ik aan ook uitleggen? Dat je ook gewoon met hen zou willen, maar dat dat afhankelijk zou zijn van de vraag of hun ouders dat kunnen betalen en ook overhebben voor een dergelijk uitje?
In principe ben jij toch niet de gever van het cadeau. Schoonzus betaalt en jij mocht mee naar disneyland. Het staat je andere schoonzus toch vrij om jou ook mee te nemen naar disney of een andere vakantiebestemming. Door een cadeau te geven compenseer je eigenlijk dat je ene neefje/nichtje meer krijgen van hun ouders dan je andere neefje/nichtje. Dat zou ik best apart vinden.
Hier ben ik het mee eens. Jij wordt in dit geval meegenomen door je schoonzus. Dit zou ik niet compenseren door kadootjes te geven.
Het gaat niet alleen om dit Disney-uitje. Dit is een voorbeeld. Als de kinderen een weekje bij mij logeren gaan we naar: de bioscoop, naar een dierentuin, naar een pretpark, en dan krijgen ze daar vaak nog een aandenken. Ik doe met hen gewoon meer dan met de andere twee van mijn andere broer. Af en toe doen we wel een uitstapje met ouders erbij of ik ga bij ze op bezoek maar dan vragen ze vaak of zij ook een keer alleen wat met mij mogen doen. Mijn schoonzus komt wel met ideeën hoor, maar altijd waar zij ook bij is. Ze is een lieverd maar ze verliest kinderen nooit uit het oog. De kinderen logeren ook nooit bij opa's en oma's, gaan ook niet alleen naar een kinderfeestje. Laatst dacht ik alleen met ze naar de bioscoop te gaan maar toen ging moeder toch mee maar bleef ze in de bioscoop café wachten. Mijn broer respecteert de bezorgdheid van zijn vrouw. En dat begrijp ik. Bedankt voor alle (lieve) reacties. Ik denk dat ik ze gewoon wat vaker ga bezoeken thuis, en met ze spelen en knutselen
Dat vind ik ook. Je weet helemaal niet of die kinderen iets 'missen', er valt niks te 'compenseren'. Je andere schoonzus gaat misschien zelf vaak erop uit met de kinderen. En als je ze vaker wilt zien, wat let je
Dat schreef ik net in een reactie. Mijn nichtje en neefje vragen wel vaak waarom ze niet alleen met mij naar de bios of park mogen. Dan legt hun moeder het wel uit dat we gezamenlijk wel iets leuks kunnen doen. Maar dan zijn mijn neefje en nichtje best verdrietig omdat ik wel met mijn andere neefje en nichtje alleen ga. En dat trek ik mij dan persoonlijk een beetje aan. Maar er is weinig aan te doen inderdaad, behalve hen meer bezoeken om activiteiten bij hen thuis te doen.
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat die kinderen, als ze niet anders gewend zijn, daar erg verdrietig om zouden zijn. Is er meer aan de hand? Krijgen die kinderen steeds te horen dat ze dat ook zouden moeten ofzo? Of komen ze nooit ergens? Ik kan me hier gewoon niks bij voorstellen. De kinderen die ik ken zijn niet zo jaloers aangelegd.
Niet zoveel aan de hand thuis hoor, alleen een hele beschermende moeder. Ze doen heel veel leuke dingen maar dan wel altijd met moeder en/ of vader erbij. Ze horen van de andere twee dat ik allerlei toffe dingen doe en over het algemeen werk ik als een magneet op kinderen. Tante zijn is een hele dankbare taak. Ik hoef niet heel erg op te voeden, gewoon hele dag lekker gek doen, kussengevecht, op bed springen, spelletjes, knutselen, uitstapjes, pannenkoeken bakken, cupcakes maken, lang opblijven ... dat soort dingen. Ik maak het gewoon leuk. De kinderen van de broer van mijn man en de kinderen van mijn vriendin willen hier ook altijd logeren. Gewoon omdat het net even anders is Pippi-Langkous-style (volgens de woorden van de buurman). En de buurkinderen staan hier ook vaak op de stoep. Maar uiteindelijk gaan ze ook weer graag naar huis want papa en mama zijn uiteindelijk toch de liefste.