Onze zoon wordt in juni 3 en hij is een echte wildebras. Altijd stoeien, klimmen, gek doen en luidruchtig. Wij blij, want wij zijn echte buitenmensen en voordat onze zoon geboren werd, gingen we een paar keer per jaar op wandelvakantie. Gezien zijn energie dachten we dat hij het leuk zou vinden, lekker buiten zijn in het bos. De eerste tijd was dat ook zo. Maar de laatste tijd zijn we nauwelijks de auto uit, of meneer begint te klagen. Zo moe, honger, dorst, wil gewoon niet, vind ik niet leuk, etc. Zodra ergens gespeeld kan worden wordt hij direct weer zichzelf. Misschien vindt hij het gewoon saai? De eerste 5min gaan goed, dan begint het. Het heeft geen lichamelijke oorzaak, want zodra het wandelen voorbij is, is hij weer helemaal energiek, terwijl hij in het bos nog net niet plat neerviel van "ikke zo moe". Opvallend is dat hij bij alles dat hem niet zint, moeheid aangeeft. Als hij zijn vriendje slaat en hij wordt gecorrigeerd, is hij moe. Als hij niet meteen tv mag kijken als hij wil, dan is hij moe. Zijn er manieren om hem het leuke van wandelen te laten inzien? Als dreumes stapte hij als een koning door het bos. Ik probeer hem wat afleiding te geven, kaboutertjes zoeken, over omgevallen bomen lopen etc, maar als hij verveeld blijft dan is de lol er snel af. Of zou dit tijdelijk zijn? Zijn vriendje van 4,5jr is echt met fantasiespel bezig in de bossen, terwijl die als kleine peuter niet bij de tv weg te branden was.
Hmm het komt hier niet vaak voor dat dochter geen zin meer heeft om te wandelen (gelukkig!) Maar als dit wel gebeurd dan geef ik haar de opdracht om het volgende rode (of welke kleur je route ook heeft) te zoeken. Daar is ze wel even zoet mee. Of we gaan tekenen met een tak, samen een stukje rennen en als we een boom tegenkomen waar ze even op kan klimmen enzo dan laten we haar dat gewoon even doen. Daarna wil ze vaak wel verder. Maar het is wel heel vermoeiend als je dit de hele wandeling moet doen.. de dingen die ik noem doen wij echt niet in 1 wandeling want dan ben ik er ook wel klaar mee
Geocaching! Voor jezelf ook leuk, trouwens. Misschien dat hij er nu nog net wat te jong is. Hoewel... onze jongste is nu 3,5 en die zocht afgelopen zomer ook al fanatiek mee.
Bosbingo doen. Een eierdoos meenemen met daarop een papier geplakt met plaatjes van dingen die je in het bos kunt vinden. Vind hij iets? Dan kan hij het in zijn eierdoos stoppen. Dit kwam ik pas tegen in internet en lijkt mij een leuk idee voor kinderen.
Vermoeiend zeg. Wat doen jullie als hij dat steeds zegt? Als je het een tijdje negeert, wat zou er dan gebeuren. Dus een houding van deal er maar mee, we kunnen of ik zie ik zie wat jij niet ziet spelen, of weg gaan halverwege verstoppertje doen, maar als je gaat zeuren heb je pech. We wandelen gewoon door. Want het klinkt een beetje als een nieuw mantra, wat je zegt, niet dat er fysiek echt iets aan de hand is.
Dit, maar dan met kleuren. Alle vakjes een andere kleur verven. Dan dingen laten zoeken met dezelfde kleur. Hou er wel rekening mee dat je niet alle kleuren in de natuur kunt vinden, niets zo vervelend als een peuter met driftbui omdat het blauwe vakje nog niet gevuld is (bosbessenstruiken waren al leeg helaas). Wij nemen met enige regelmaat een van de neefjes of nichtjes mee als we op pad gaan. Met z'n 2en vermaken ze zich vaak veel beter.
Tja.. ik snap het wel. Spelen of wandelen, keus snel gemaakt lijkt me Ik hou zelf niet van "doelloos" wandelen, ik moet een doel hebben, ergens waar ik naartoe ga. Zo een rondje in het bos vind ik helemaal niets. Wellicht heeft hij dat ook en kun je hem opdrachten geven oid?
Loopfiets mee? Onze meiden wandelen allebei graag maar ze willen wel kunnen afwisselen. Ik zou ook niet teveel ingaan op gezeur. Geef hem een opdrachtje, en maak de tochten niet te lang. Afwisselen qua omgeving is misschien ook leuk.
Precies!!! Onze uk doet ook met ons mee en hij is bijna 3, we zijn vorig jaar begonnen en elke keer als hij een bos ziet zegt hij gaan wr schat zoeken?
Hier hetzelfde. Thuis rondjes rennen om de tafel tot hij omvalt. Buiten zet hij zich neer op de grond want meneer wil niet wandelen, is moe,.... Is er een speeltuin in het zicht en het lijkt wel alsof hij 5 red bulls ad fundum heeft gedronken. Een fiets/loopfiets/step met luchtbanden meenemen. Een bal of spelletjes spelen. pokemons zoeken
Ik reageer tegenwoordig niet meer op zijn "ikke zo moe" als het komt nadat ik iets heb gezegd wat hem niet zint. Ik zeg "ja" en ga er niet op in. Maar leuk is het niet, want hij herhaalt het dan 300 x
puur saai vinden . zoon heeft dat ook. inderdaad zoek de volgende rose/blauwe/groen etc. of ga kijken welke kant we opgaan straks, dat wil nog wel even. maar hij vind het gewoon niet leuk, alleen als hij kan spelen. Geochoaching zou hij ook wel leuk vinden. als ik zelf verder kan wandelen dan kunnen we dat wel eens proberen .
Is het ook niet een beetje kindeigen? Ik weet nog wel dat wij vroeger ook altijd zeurden of we er al waren en of het nog ver was en dat we zo moe waren. Maar zodra er een speeltuin opdook waren we vol energie want dat is veel leuker dan saai wandelen. Mijn oudste gaat nu altijd mee op de loopfiets, dan kunnen we best een eind weg gaan.
Mijn kinderen worden enthousiast van wandelen als we Pokemons vangen. Nog een klein stukje jongens dan mogen jullie weer aan de Pokestop draaien 😁
Herkenbaar hoor. Wij wandelen ook graag, maar met de kinderen geen lange saaie stukken. Wel wandelingen van Staatsbosbeheer die op kinderen zijn gericht (Kabouterpad, Ed) En ze vinden georganiseerde wandelingen erg leuk. Zo lopen we binnenkort weer de Kennedy Mars (kindervariant van 10 km) vorig jaar wel met jongste in de wagen. Komende editie gaat de wagen ook mee. We zijn aan het trainen voor Alpe d'HuZes dat is 15 km bergop lopen. Oudste (toen 7) heeft vorig jaar nauwelijks geklaagd en vind het van beneden tot boven geweldig. Maar dat is dan ook wel een heel speciaal evenement.
Ik zou een loopfiets op grote luchtbanden meenemen. Wij wandelen ook veel. Zoontje gaat altijd op de loopfiets mee. Soms moeten wij de loopfiets stukken dragen omdat hij met takken etc in de weer is. Maar zo zwaar is zo'n ding niet en alleen maar lopen vind hij ook niet leuk.
Tja, ik zou er echt korte metten mee maken. Wij zijn absolute buitenmensen, wonen ook "in" het bos en er gaat geen dag voorbij dat wij niet buiten zijn. Gewoon, hup, naar buiten. En wandelen saai maar wel energie? Tja, dan gaat hij maar rennen. Bij ons is het gewoon verplicht om dagelijks buiten te zijn. Als het heel de dag regent of zoals vandaag waait, hoeven ze echt niet de hele dag, maar we zijn toch wel een uur buiten geweest.
Wij wandelen ook veel en de kinderen(4 en 3 jaar) vinden meestal een paaltjesroute hartstikke leuk. Heuveltjes op, door het bos rennen. Als het niet lekker loopt, heb ik altijd een energierozijntje en dat werkt hier prima. Wij lopen wel veel in de eigen omgeving dus veel dezelfde routes en dan weten ze ook hoelang het ongeveer duurt. Wij laten de kinderen eerst kiezen tussen een lange of korte route en daarna mogen ze dan uit 2 routes kiezen bijvoorbeeld heuveltjesroute of de hei. Af en toe vragen ze om de kabouterroute, maar dat is niet zo heel vaak eigenlijk. Ik moet zeggen dat het afgelopen jaar in Oostenrijk heel erg goed ging. Met name de smalle paadjes spurten ze omhoog(wel vast overigens). Daar zagen ze echt uitdaging in. 650 meter hoogteverschil in een wandeling was het meeste wat we hebben gedaan en dat hebben de kinderen beiden omhoog gelopen (toen net 4 en 2,5). Ik moet wel zeggen dat het pittig was voor ze, maar ze waren er wel erg trots op toen we boven waren.
Heel herkenbaar. Ik ben dan wel de ontaarde moeder die de kinderen omkoopt. Wie zonder gezeur of gemieper meewandelt krijgt aan het eind een ijsje. En dan maken we het inderdaad ook altijd leuk door speurtochten uit te zoeken, spelletjes en wedstrijdjes te doen onderweg en te zingen.