Ik ben 20 weken zwanger, Yes! Alles gaat goed tot nu toe maar die hormonen....Ik was vandaag aan het begin van de dag prima in mijn doen. Maar ineens vanuit het niets ben ik sinds vanmiddag mega sjacherijnig! Lekker snauwerig ook naar m'n man om niks. Nergens zin in. Voel me moe lusteloos , alsof ik zo in tranen kan uitbarsten..en gewoon alsof er een donderwolk op me is geland. Ik heb hier nooit last van (ik ben nogal gelijkmatig haha) behalve...juist als ik zwanger of net bevallen ben. Nu dus naar bed want ik ben klaar met de dag! Is het herkenbaar voor iemand?
Ja, 2 weken terug opeens een huilbui uit het niets. Heb ik echt nooit. Ik kon tijdens het harde huilen ook niets bedenken waar ik om kon huilen. Heel gek!
Yep, hier ook. Voel me met vlagen helemáál niet mezelf. Ik vind mezelf dan ook echt helemaal niet leuk
Ja heel herkenbaar hoor ! Ik word er met de weken ook niet vrolijker op .. vind t wel helpen om iets te doen waar ik blij van word, zoals even er tussenuit met een vriendin en lekker uitmopperen of lekker uit eten gaan etc
Klopt maar ik heb dus eigenlijk juist een super leuk weekend met leuke me-uitjes. Enige is dat de oudste in zijn peuterpuberteit zit en dit weejend getal echt bont maakt maar ook dat is niet echt de reden van m'n dondergevoel. Het voelt echt als inderdaad niet mezelf zijn. Ik heb het overigens bij de eerste ook echt lang NA de bevalling gehad. Dat verbaasde me zo omdat ik normaliter zo niet gevoelig ben voor hormonen ongesteld eisprong of niet ik voel me zelden anders maar nu is het zo pieken en dalen. Gekukkig word ik al vrolijker wakker nu fijn dat het herkenbaar is!
Heel herkenbaar. Mijn vriend zei laatst dat we al tijden geen onenigheid hebben gehad en sinds ik zwanger ben is het echt prut. Klopt ook echt. Mijn hormonen gaan sneller dan m'n hersens en ik besef pas later dat ik onredelijk ben geweest. Niet fijn en ik voel me echt niet mezelf. Alsof ik mezelf kwijt ben. Gelukkig weet ik dat ik mezelf een half jaar na de geboorte weer terug ga vinden. En dit keer ga ik gewoon eerder beginnen met mezelf terug vinden.
Ja, herkenbaar. Ben regelmatig aan het grienen om niks. Ik laat het liever gaan, dan voel ik me daarna toch een beetje beter.
Ik heb vandaag zo een dag 😧 .. is een van de eerste in de zwangerschap dus het valt mee gelukkig. Heb mn mannetje maar gezegd dat als ik vandaag geïrriteerd of boos reageer hij het maar even met een korreltje zout moet nemen, dat ik erop probeer te letten. Doet ie gelukkig ook 😘
Wat ben ik blij om te lezen dat ik niet de enige ben die me zo ellendig voelt tijdens de zwangerschap. Ook ik wil even van me afschrijven... Ben 36 weken zwanger de met 39 weken krijg ik geplande keizersnee. Hoe dichter bij de datum hoe somberder en depri ik er van wordt. Dit is mijn 2e zwangerschap en ook mijn 2e keizersnee. Eerste keer is heel goed gegaan en stond er toen heel sterk in. Nu ben ik na een maand flink ziek te zijn geweest in december flink in een neerwaartse spiraal terecht gekomen. Ik ben iemand die totaal niet tegen hormonen kan. Ik heb pcos en ben dit keer spontaan en onverwachts zwanger geraakt. Het kwam rouw op m'n dak. Heel andere gevoelens deze zwangerschap,ook richting de baby. Ben heel blij en gelukkig en m'n dochtertje van 3 vindt het super leuk dat ze een broertje of zusje krijgt maar zelf kan ik er tot op heden nog niet van genieten. Ik ben oververmoeid,loop hele dagen met een somber gevoel rond en alles kost me zoveel moeite. Dochter is soms ook echt niet makkelijk en dat zuigt nog eens extra energie. Loop sinds een aantal weken bij een psycholoog,slik goede voedingssuplementen en eet goed en met regelmaat. Toch heb ik mezelf totaal niet onder controle en ben echt mezelf kwijt. Ben zo bang dat dit na de bevalling blijft aanhouden. Psych zegt dat dit niet aannemelijk is aangezien ik dit na de eerste bevalling ook niet heb gehad maar zie nu al als een berg tegen alles op wat zo komen gaat. Nog vermoeider door de slapeloze nachten etc...wou dat er iemand me gerust kon stellen want zelf zie ik het niet meer zitten...
bij mij begint het nu al en ben net 7 en halve week van nummer 4 wat me vooral opvalt dit keer is dat ik hele dagen getreiterd word door angsten...bang dat het niet goed gaat en bang voor een miskraam met 6 weken mooi kloppend hartje gezien maar toch....ik word inmiddels gestoord en chagrijnig van mijn eigen angst en gedachtes. en het ergste ik kan het maar niet van me af zetten bah bah bah zal blij zijn als ik wat verder ben straks.
@shania26; het is normaal dat je in het begin onzeker bent dat er van alles fout kan gaan. Had ik inderdaad ook wel maar niet zo hevig. Schijnt ook dat je aan het begin en aan het einde van de zwangerschap last kan hebben van die hormoon veranderingen. Ik heb het helaas al vanaf 24 weken. Bij mij is het van de ene week op de andere ontstaan. Doordat ik in december griep en een dubbele oorontsteking kreeg sliep ik slecht en werden de angsten en zorgen erger. Hoop dat het bij jou snel over gaat als de hormonen weer wat stabieler zijn. Het is wel verstandig om erover te praten met iemand als het je zo bezig houdt. Het verzacht de gevoelens iets als er mensen in je omgeving er van weten. Ik heb gelukkig een hele lieve begripvolle man die me heel goed begrijpt. Kan je er met iemand over praten? En anders schrijf het van je af. En probeer afleiding te zoeken. Ik weet hoe moeilijk het is om die gedachtes stop te zetten. Het overvalt mij soms ook ineens. Dan gaat het een week goed en ineens is het er weer dat gepieker en gestress en angsten. Word er ook gek van. Vooral omdat je er zelf geen controle meer over hebt he? Sterkte