Ik heb ook nagedacht voor hulp, maar dat wou hij toen niet. En nu wil ik het niet, hoe stom ook. Dit speelt trouwens al een paar weken dus het is niet dat het nu pas een week bezig is, het ging al een langere tijd niet goed helaas.
ik denk dat je jezelf al de antwoord op je vraag hebt gegeven. Maar dat je nu ook door moet zetten een ander verhaal is en dus een grote stap is voor je . En dat is zeker war maar zo kun je en wil je niet doorgaan toch? Het zal in het begin pittig zijn maar het idee dat jij en je kinderen zo ook niet gelukkig zijn geeft je kracht om een mooi leven samen op te bouwen. Je bent een sterke vrouw volgens mij. Je kunt het en er komt een tijd dat je hier op een andere manier naar kijkt met rust, acceptatie, en tevredenheid. Ik wens je veel kracht in deze moeilijke tijd!!
Misschien is relatie therapie iets voor jullie? Als ik het zo lees komen jullie er samen niet meer uit. Misschien met hulp wel? Er moet iets veranderen.... want je kan zo niet verder...
Ik heb alleen nog gelezen tot deze quote. Maar ik vind dit een goede tip. Je was overspannen of zat er aardig tegen aan. Probeer tijd te krijgen om eerst in het huis tot jezelf te komen. Wat rust in je hoofd te krijgen. Heb jij een woonpas? oid, ik weet niet hoe het precies in jouw regio gaat. Maar zorg dat je sowieso in elke situatie tijd opbouwt.
Heb geen woonlasten, maar kan er wel 1 maken met de jaren die wij opgebouwd hebben. ik vind het overduidelijk moeilijk, hij wil eigenlijk dat ik direct een beslissing neem omdat hij niet te lang bij ze ouders kan blijven... ik wil gewoon niet weer dit meemaken
Laat je vooral niet onder druk zetten. Hij heeft je vertrouwen beschaamd. Hij heeft heel even niets te willen lijkt mij.
Hij heeft de keus nu zelf gemaakt. Of het is volgende week goed of hij gaat verder. Dit is niet zomaar in een weekje opgelost dus dat betekend dat we beide appart gaan
Eerlijk gezegd denk ik dat je er zelf allang uit bent wat je wilt. Je hebt er geen vertrouwen in dat hij gaat veranderen en je bent niet gelukkig. Doe wat voor jou goed voelt en voel je vooral niet verplicht en schuldig als je besluit dat het klaar is. Ik schrik er eigenlijk ook erg van dat je pillen slikt om rustig te blijven, dat is niet zomaar wat. Ik vind het erg egoïstisch van hem dat hij je nu dwingt om binnen een week een keuze te maken. Hij geeft je gewoon de tijd niet om tot rust te komen en na te kunnen denken over de toekomst. Vind dit echt respectloos naar jou toe. Ik wens je heel veel sterkte toe in deze moeilijke periode.
Volgens mij heb jij, als je definitief deze relatie verbreekt, straks heel die kalmeringspillen niet meer nodig. Ooit wel eens aan gedacht dat deze relatie de reden is dat je zo gespannen bent?
Dit heet manipuleren wat hij doet. Waarschijnlijk denkt hij dat jij, onder druk en uit angst, hem dan weer binnen zal halen. Als hij ook maar een greintje respect voor jou zou hebben dan zou hij, na het schunnig appen met zijn ex, jou alle ruimte geven om na te denken. Heeft hij binnen de relatie ook altijd alles zo naar zijn hand willen zetten?
Precies. En in mijn ogen heeft hij wat dat betreft totaal geen recht van spreken: híj heeft een fout gemaakt en nu dwingt hij jou op deze manier? Zou voor mij enkel meer reden zijn om de relatie te verbreken.
Ik denk dat hij kansen genoeg heeft gehad en je nu voor jezelf moet gaan kiezen en jouw kinderen. Heb je diep van binnen al niet stiekem een keuze gemaakt?
Hij is er gisteravond ineens weer op terug gekomen. Hij wilt me nu wel tijd gunnen en stapje voor stapje weer beginnen. Ik blijf gewoon heel erg me twijfels houden, de eerste ene keer weet ik het gewoon zeker, en de andere keer zakt het wat af naar de twijfel... de ene keer voel ik me goed en de andere keer slecht. Maar buiten dat wilt hij idd wel eind van de week wat horen. Of we gaan een begin maken en blijft bij zijn ouders of hij kiest voor zichzelf en gaat opzoek naar een eigen huis. ik vind dat in alle opzichten gewoon verloren klinkt. ik zit ook te denken om het gewoon te laten zoals het is hij ze eigen plek ze rijbewijs kunnen halen, eerst onzelf even terug vinden en dan over een tijdje kijken gaan we er nog een start op zetten ja of nee. Maar hij wilt dat geloof ik niet en kan het niet?! ik weet gewoon niet waar ik goed aan doe
meid, denk eens aan jezelf, ik zie alleen maar, hij wilt dit en hij wilt dat en hij wilt zus en zo. Wat wil jij? Zie jij het zitten om alleen verder te gaan met 2 kleine kinderen? Mis je hem nu? (de huidige hem, niet een ideaal beeld van een man), en wat mis je aan hem. als jij een eigen plek wilt en even niet meer samen, dan kies je daarvoor. Als je over een tijdje dan anders besluit, moet je dan kijken. Probeer eens een week (of een paar dagen) geen contact te hebben, zodat je je eigen gedachten op een rij krijgt. Als ik je berichtjes zo lees, ben jij er al lang klaar mee..
Ik ben altijd al zo geweest dat ik me veel aantrek van andere, heel fout in dit geval maar kan er gewoon echt niets aan doen! Ik heb een echt heel erg me momenten dat ik dan zeg het is gewoon klaar, en dan even weer de twijfel en dan weer her is klaar. De 1ste paar dagen vond ik het wel prima zo, hij maakte me ook geregeld boos met ze berichten dus was het makkelijk. Nu gebeurd er weinig waarop im boos kan worden en dan voel ik me gewoon rot. En denk zelf niet zozeer door het feit dat het niet goed gaat komen maar meer de hele situatie. Het voelt voor mij ook behoorlijk als falen, ik dacht altijd dat ik bij de papa van me kindjes bleef en eigenlijk gebeurd dat geloof ik niet. Ik ben 23 al 2 kindjes verder, voel me best stom!! ik krijg van iedereen te horen dat ik gewoon een stuk rustiger ben sins de spanning niet meer in huis is. Dus eigenlijk is het gewoon duidelijk, maar het loslaten wilt niet echt lukken. En ik vind het ook wel heerlijk alleen thuis. Misschien mis ik de drukte in huis of het gepraat het is wel erg stil maar niet zozeer van hem. Als ik met vriendinnen ben is er ook weinig aan de hand en voel ik me prima (gezien de situatie)
Onderhand zijn we weer iets verder. We waren van de week tot conclusie gekomen dat wij verlopig even alleen verder gaan, de dingen oppakken die we nog moesten doen om ons als stabiele ouder te laten zijn. Hier waren we het beide mee eens en er was voor even een normaal contact. Hij bleef wel drammen over hoe we het gingen aanpakken en na meermaals aangegeven dat ik dat voor nu even niet prettig vond is dat gestopt. Toch bleef ik een vervelend gevoel overhouden al een paar dagen. Nu is de aap uit de mouw, hij heeft dus weer contact gezocht met ze ex, heeft over ons gepraat en geen idee wat nog meer. Hij is later ook nog aangesproken door de ex van het meisje dat het jammer was dat het uit was maar dat die maar een ander meisje moest gaan zoeken. Dit zegt voor mij al genoeg. ik vind dat ik dit zeker niet verdien, en vind het erg respectloos naar mij toe. Ik ben hem nog wel trouw gebleven en heb ook enkel met mijn vriendin afgesproken en niets geks of iets. Hier was hij dus ook niet zeker van. Hij kan het gelukkig navragen aan me vriendin. Maar nu als volgt, wat moet ik allenmaal gaan regelen? Ik moet nu gaan regelen dat wij beide een woonpas krijgen met dezelfde jaren. En dan het huis op mijn naam zetten. En dan?? Welke instanties moet ik gaan benaderen? Wie kan me een zetje geven
Ga eens een afspraak maken met een maatschappelijk werker. Zij kunnen je hierbij helpen, en weten vaak handigheidjes en wegen naar instanties die je zelf gewoon niet kent. Zij kunnen bijvoorbeeld je helpen uitzoeken hoe het financieel zit, met belastingvoordeel etc. als je er alleen voor komt te staan. En hoe zit het met kinderalimentatie, en dat soort dingen. Zij weten de weg.
Beiden een woonpas met dezelfde jaren zit er echt niet in. Op wie zijn naam staat de woonpas? De ander moet een nieuwe aanvragen en begint gewoon bij 0 Urgentie heb je ook echt geen recht op in geval v scheiding. Regel een afspraak bij maatschappelijkwerk lijkt mij op dit moment stap 1..