Hallo allemaal, In oktober ben ik thuis komen te zitten van mijn werk, omdat het even niet meer ging.... Ik had paniek aanvallen en was heel onrustig door bepaalde dingen die gebeurd zijn. Ik heb emdr therapie gehad en sinds december was ik weer 2x 2 uur gaan werken. Een paar weken geleden besloten om het werk weer op te pakken omdat het op dat moment goed met mij ging. Ik ben begonnen met 3x3 uur en dan elke week 1 uur erbij. 3x4 uur is me ook nog gelukt, maar dat weekend stortte ik weer in. Vorige week 3x3 uur gedaan, omdat ik me niet weer ziek wilde melden. Dit lukte en volgende week wil ik weer dat uur erbij pakken. Als ik op mijn werk ben gaat het vrij goed, maar ik merk dat ik het hele weekend bezig ben met het feit dat ik de week erna weer een uur erbij ga werken. Het maakt me weer onrustig en de paniek komt weer terug. Wel wil ik het heel graag proberen om het weer op te bouwen, maar het opbouwen geeft gewoon ontzettend veel stress. Herkent iemand Dit? Meer mensen die hun werk weer hebben opgebouwd en hoe ging Dit? Mijn collega zei waarom blijf je niet meteen de hele dag dan heb je die opbouw stress niet maar dan schiet ik ook in de paniek. Iemand nog tips tegen paniek en onrust. Afleiding en meditatie doe ik nu maar het blijft een pittige opgave.
He wat vervelend lijkt me! Wat voor werk doe je? Is er geen direct verband tussen je werk/werkplek/collega's en je paniekaanvallen? Want wanneet jij je onveilig of niet prettig op het werk voelt is het ook logisch dat je last hebt van spanning vooraf
Ik heb super lieve begripvolle collega's, maar er is inderdaad wel een hoop gebeurd op het werk waardoor ik de paniek aanvallen heb gekregen. Ik ben doktersassistente in een huisartsenpraktijk.
Wie zegt dat je elke week een uur extra moet gaan werken per dag? Toen ik periode ziek ben geweest heb ik in overleg met mijn leidinggevende dit gedaan maar wel op mijn mogelijkheden.
Wat vervelend voor je zeg. Uit ervaring weet ik dat je goed naar jezelf moet luisteren. Opkrabbelen uit een dip gaat met 2 stappen vooruit en 1 achteruit. Emdr heeft bij mij ook super gewerkt. Heb je ook emdr gehad mbt je werk? Want zo te horen zit daar nog heel veel spanning. Een goede instelling om zo snel weer te willen werken, maar jijzelf bent het allerbelangrijkst! Heel veel sterkte!
Ja klopt de emdr ook vanwege de gebeurtenis op het werk. De emdr heeft bij mij ook absoluut zijn werk gedaan! Het opbouwen kon volgens de bedrijfsarts nog sneller en toen heb ik samen met mijn manager dit afgesproken.
Kan de bedrijfsarts wel vinden, maar blijkbaar werkt dat niet voor jou. Ik moest na een burn-out gelijk maar halve dagen gaan werken. Ik zei toen helemaal verbouwereerd dat ik dat niet kon. Toen zei de bedrijfsarts 'oh nou dan ga je maar twee uur op een dag doen'. 🙄 Volg je eigen gevoel, geef aan dat deze opbouw voor jou niet haalbaar is en bespreek een ander opbouwschema. Evalueer iedere week of om de twee weken hoe het gaat. Opbouwen is wel nodig. Het zal nog wel af en toe tegenstaan. Ik merkte vaak dat, ook al werkte ik weer volledig, dat het energieniveau nog vaak niet optimaal is. Ook kon ik niet tegen grote drukte. Het is twee stapjes vooruit en een stap weer terug. Maar volg je gevoel, als je teveel over je grenzen gaat, dan raak je steeds verder van huis. En Hoe langer je herstel duurt. En die collega die opperde dat je maar volledig moest werken, begrijpt er klaarblijkelijk niets van. Krijg je wel de juiste begeleiding vanuit het werk? Sterkte.
Ik ben vorig jaar ook een paar maanden thuis geweest. Na 3 maanden weer gaan opbouwen. Begonnen met 3u per dag en na elke 3 weken een uur erbij. Volgens arbo en reintegratiebedrijf is dat het meest verantwoorde schema, gemiddeld genomen dan. Dus elke week een uur erbij is wel erg snel
Hoi, ik ga dinsdag inderdaad aangeven dat het veelste snel is. Is het bij jou uiteindelijk goed gekomen miss appletree?
Wat vervelend voor je zeg. ik heb iets vergelijkbaars in het verleden gehad en mijn ervaring is dat het belangrijk is om te luisteren naar de signalen die je van jezelf krijgt. als je klachten dus weer erge worden betekent dat gewoon een stapje terug doen totdat je het gevoel hebt dat het wel weer gaat. Perse vasthouden aan een vast opbouwschema werkt voor mij niet zo, Alhoewel het lastig is om dat weer te gaan bespreken en dat ook weer stress natuurlijk ver oorzaakt maar toch goed om te doen denk ik sterkte.! Dit zijn waarschijnlijk klachten waar je nog wel een tijdje last van zal hebben maar uiteindelijk wordt het zeker beter!
Heel herkenbaar maar ik heb er nog geen oplossing/ hele goede tips voor, zit er zelf namelijk midden in. Ook een bedrijfsarts gehad die vond dat ik elke week een uur erbij moest dat als gevolg had dat ik toen ik op halve dagen zat zo opgebrand was dat ik niks meer kon en de ene na de andere paniekaanval zat te incasseren. Weer een paar weken gestopt en opnieuw aan het opbouwen. Nu zit ik een paar weken op 2 uur. Moet nu weer opbouwen maar merk dat dit nog niet verstandig is. Het is moeilijk te accepteren dat herstel niet in een rechte lijn omhoog gaat maar in een soort golflijn met dalen. Het is moeilijk om niet in oude patronen te vervallen. Zo vind ik het moeilijk aan te geven dat het niet goed gaat naar mijn leidinggevende en voor mijzelf op te komen. Dinsdag weer naar de bedrijfsarts en dan moet ik aangeven dat het eigenlijk nog niet gaat. Super spannend.. en dan weer bij leidinggevende natuurlijk.. Die stress werkt het herstel ook weer tegen. Je wil gewoon dat het weer goed gaat en het accepteren dat dit niet zo is is soms heel moeilijk. Ook vind ik het moeilijk mezelf geen aansteller te voelen en mezelf niet streng te te spreken, dat werkt nu echt averechts. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Goed naar je lichaam luisteren. Maar ik weet ook dat al het advies zo veel makkelijker gezegd is dan gedaan!
Ja hoor, het is al 10 jaar geleden (ben 40). Ik merkte gewoon, ook al was ik aardig hersteld, dat sommige dingen toch teveel waren. Je leert er ook van. Je moet je eigen grenzen bewaken en bij je gevoel blijven. Na een paar jaar dacht ik iets soortgelijks te hebben, maar toen ik een week thuis zat, was ik topfit. Uiteindelijk heb ik ontslag genomen, ik was er klaar mee. (Bij mij speelde de eerste keer meerdere factoren een rol zowel privé als de omstandigheden op het werk.) Mijn advies is wel, ga erop uit. Ook al is het maar een blokje om. Het is stapje voor stapje. Bij een gebroken been weet je ongeveer wanneer die genezen is, maar dat is met dit helaas niet zo. Wees lief voor jezelf. Als het even niet lukt, dan lukt het niet. Hoe frustrerend dat ook is. Vind je je werk trouwens nog wel leuk?
Waarom niet 2x4 en 1x3? Of 4x3 uur, of 4x2 uur? Er zijn veel andere opties dan elke week een uur erbij, wat erg veel is. Bij mijn collega's is het opbouwen ook altijd langzaam gegaan. Ja volgens de arbo konden ze ook elke week weer een uur erbij doen, maar dat was totaal niet haalbaar en toen hebben we een eigen schema opgesteld. Overigens gaat het met hun nu beter dan ooit te voren en zijn ze er beide sterker uitgekomen! (Binnen een jaar hebben ze promotie gehad!)
Fijn om te weten dat het uiteindelijk echt wel weer goed komt. Het is momenteel gewoon pittig allemaal. Stress van het werk opbouwen en thuis druk met 2 kinderen en mijn man werkt lange dagen ook in het weekend. Of ik mijn werk nog wel leuk vind is lastig. Het ene moment denk ik nee... andere momenten denk ik ja. Het is ook de vraag wat dan? Ik zal toch moeten werken om ook geld in het laadje te krijgen en ik denk ook stel ik solliciteer op wat anders kan ik dan wel meteen weer volledig aan de slag? Merk nu dat thuis alle spanning er uit komt en dat vind ik ook vervelend omdat ik wel de leuke moeder wil blijven.
Nu solliciteren heeft niet zoveel zin, want dat kan ook stressvol zijn. Het is belangrijk dat je eerst herstelt. Ik weet ook hoe uitzichtloos het kan voelen. Dat je denkt dat het nooit meer goed komt. Zijn er dingen waar je nog wel energie uit kan halen? Mag ik vragen waarom je man zoveel werkt? Misschien dat je toch kunt afspreken om in het weekend even een paar uurtjes voor jezelf te hebben. Heb je wel wat steun aan je man of iemand uit je omgeving? Dat je thuis de frustratie eruit gooit is begrijpelijk, maar naar mijn idee een teken dat je toch te snel wil. Er moet een soort berusting komen met de situatie. Dat klinkt wat zwerverig, maar je kunt er tegen blijven vechten of denken het is nu even zo. Het wordt echt wel beter, maar nu nog even niet. Wanneer heb je voor het laatst goed gelachen? Lachen werkt ook ontspannend. Ga een vrolijke film kijken of naar het cabaret. Zoek een vriendin op die jou altijd aan het lachen krijgt. En geef jezelf een massage of een gezichtsbehandeling cadeau. Je hebt het verdiend. Klinkt allemaal wat banaal, maar zulke dingen kunnen wel een beetje meehelpen.
Het is voor mij al fijn dat het weer beter wordt. Mijn man is doordeweeks best veel thuis dus daar moet ik eigenlijk niet over klagen. Mijn moeder helpt ook veel gelukkig. Misschien is het inderdaad maar even zo en moet ik niet zo bezig zijn ermee. Niet teveel nadenken maar gewoon leven.