Dag lieve mensen, Moet even wat van mij afschrijven. Al een paar jaar is mijn moeder depressief, zelf zegt ze van niet, maar alle tekenen wijzen erop. NIet uit bed komen, geen zin in het leven hebben, wij mogen het vooral niet over leuke dingen hebben. Erg zwaar en erg moeilijk voor ons als kinderen. Nu heb ik een paar jaar geleden een kindje gekregen en mijn moeder is zowel niet in het ziekenhuis geweest als thuis. Ben er erg verdrietig en teleurgesteld over geweest. Al was het maar een kwartiertje, het zou zo fijn zijn geweest. Haar situatie staat overal boven, zij is het grote slachtoffer maar ziet niet in wat het met ons als kinderen doet.... Nu ben ik weer zwanger en het ziet er nu naar uit dat mijn moeder voor de tweede keer niet langs komt, weer niet in het ziekenhuis, maar ook niet thuis.... had tegen haar gezegd, papa rijdt je, ik zal zorgen dat het rustig is in huis, maar nee, ze komt niet. Tweede keer een afwijzing, zo voelt het. Denk dat ze diep in haar hart wel blij is met de nieuwe baby, maar ik kan er gewoon niet bij dat je even je eigen pijnen opzij kan zetten om een kwartier bij je nieuwe kleinkind en dochter te komen kijken.... Ik (en mijn man en kind) kijken erg uit naar ons nieuwe kindje, een lichtpuntje, maar de kwestie van mijn moeder overschaduwd alles. Heb nu tegen haar gezegd, je bent welkom, alleen als je zelf wil. De hoop is niet groot.... Wat zouden jullie doen....
Wordt ze behandeld voor haar depressie? En zou je onderweg naar huis met de baby langs kunnen komen met de baby? Ik ben zelf best depressief geweest. Ook nergens zin in en puf voor. Ik wilde alleen mijn dekbed. Maar vriendinnen namen mij soms toch mee naar buiten of kwamen toch langs. En als ik er dan op uit was of samen was was het toch wel fijn. Weet niet hoe je vader is. Kan je vader door pakken van geen gemaar en gezeur we gaan op kraambezoek. En haar dus in de auto zetten.
Wat naar voor je. Ik ben mss keihard in dat soort dingen maar als mijn moeder zo zou doen en niet eens de moeite nam om te komen na de bevalling. ..tja dan hoefde ze helemaal nooit meer te komen. Ik had afstand genomen en haar niet meer willen zien.
Ik begrijp bovenstaande reactie, ookal komt het erg hard over voor iemand die bekend is met depressie. Aan de ene kant is depressie een zeer zware ziekte die veel te vaak onderschat wordt. Je moeder kán waarschijnlijk écht niet anders. En daar moet je dan begrip voor hebben want ze is gewoon eigenlijk zwaar ziek. Aan de andere kant heb je ook je eigen grenzen. En in dat licht is de reactie van Panter hierboven weer heel begrijpelijk, ookal staat het haaks op het begrip wat verwacht wordt vanuit de patiënt en/of maatschappelijke omgeving. Ik denk dat het vooral belangrijk is dat je naar jezelf kijkt en te raden gaat waar jouw grenzen van het toelaatbare liggen en wat jij wel en niet kan, maar ook vooral wil accepteren van je moeder. Eigenlijk is er geen pasklaar antwoord op je vraag. Natuurlijk kunnen wij zeggen wat wij zouden doen, maar dat kun je nooit spiegelen aan jouw eigen situatie en emoties die daarmee gepaard gaan. Ik heb persoonlijk geen contact meer met mijn vader. Niet omdat ik dat niet wil, maar omdat ik 2 jaar geleden een grens heb aangegeven en mijn grens was dat ik ongenoegens bespreekbaar wilde hebben om de lucht te kunnen klaren, en dat heeft hij simpelweg geweigerd. En dat hield dus wat mij betreft op. Ik kan geen persoonlijke relatie onderhouden met iemand die niet met mij wil praten over serieuze onderwerpen in het leven. Ik ga nu volgende week bevallen, en hij weet dat ik zwanger ben, via andere familie. En ik vind het nog steeds erg dat er geen contact is, doet me nog steeds zeer, maar het mag blijkbaar niet zo zijn. Ik heb al geen moeder meer, dus het enige "ouderlijke contact" wat ik heb is met mijn schoonouders. Gelukkig hebben we daar een goede band mee. Ik hoop dat je je weg zult vinden hierin en wens je heel veel sterkte.
Wat ik zou doen? De situatie accepteren... Jou moeder kan blijkbaar de puf niet vinden om langs te komen. En als mens is dat haar goed recht. Ook al komt het door de depressie, je kunt haar niet dwingen. Maar aan de andere kant heb jij natuurlijk wel de wens om haar je kindje te laten zien, om trots te kunnen zijn. Die 2 dingen gaan slecht samen. Jij noemt dat een afwijzing in je tekst, en zo zal het ook voelen. Je wilt graag iets geweldigs tonen en zei zegt nee.. Mijn moeder en in hebben daarin ook een onhandige band. Ik heb daarover een paar keer gepraat met mijn pscyh tijdens mijn PND. En ik heb zelf een keuze gemaakt: Mijn moeder heeft haar leven en ik de mijne. Mijn geluk hangt niet af van haar bezoek/opmerkingen/afwezigheid/aanwezigheid. Mijn geluk hangt af van mijn eigen gezin en dat verse kleine babytje. Ik heb mijn gevoelens die ik kreeg door mijn moeder een plek gegeven: ze zijn zinloos, ze zijn nutteloos en ze zijn zeker niet behulpzaam. Toen ik die keuze heb gemaakt, om me daar niets meer van aan te trekken was dat een enorme opluchting. het lukt niet altijd, maar toch wel vaak. Ik zie en spreek haar echt wel wekelijks, maar we praten gezellig over politiek, over hun bedrijf, etc. Maar over hoe het met ons gaat, wordt geen woord gezegd.. En ik mis het ook niet. Voor die onderwerpen heb ik wel andere mensen om me heen.
Nou ik vind het dan wel weer makkelijk om alles op de depressie af te schuiven (en ja, ik ben helaas zelf bekend met een heftige depressie). Maar het is haar kind!! Depressie of niet, dan ga je toch naar je kind.
Voor mij zou er dan wel een grens bereikt zijn. Als een bezoekje aan dochter en pasgeboren kleinkind teveel moeite is, zou ik er nog minimale energie insteken. Depressie of niet. Ik zou afstand nemen en proberen alle verwachtingen los te laten zodat het je ook minder raakt als ze er niet aan voldoet. En verder zou ik je vader vragen om een gesprek aan te gaan met de huisarts over haar depressie.
Dag lieve mensen, Ondertussen hebben we een prachtige dochter gekregen, ze drinkt, slaapt en doet het heel goed. Haar oudere zus loopt rond als een tweede moeder, kusjes, knuffels, speentjes etc. Echt geweldig mooi om te zien. Mijn moeder is nog niet langs geweest, heeft ook nog geen aanstalte ook laten zien om langs te komen. Ze heeft zelfs haar tweelingzus niet gebeld om te vertellen dat ze oma was geworden. Mijn man en ik hebben besloten om zo min mogelijk contact te hebben, focus op ons eigen gezin, focus op mijn herstel, genieten van onze twee prachtige kinderen en los te laten. Natuurlijk is dat heel makkelijk gezegd, maar we proberen het wel..... Heel erg bedankt voor alle lieve reacties (ze waren wel heel duidelijk hahahahah).... Veel liefs!
Gefeliciteerd met jullie dochter en zusje! Echt heel erg verdrietig dat je moeder geen moeite doet om jullie te komen zien. Heel moeilijk om dat los te laten lijkt me. Hopelijk heb je meer familie en vrienden die graag komen kijken bij jullie mooie dame!
Komt ze sowieso wel haar huis nog uit? Zou het vooral heel moeilijk vinden dat je er blijkbaar steeds rekening mee moet houden als ze geen hulp er voor zoekt. Ik heb de afgelopen jaren last van periodes dat ik zo depressief ben dat ik opgenomen moet worden. ( Laatste opname met het gezin even van de afdeling geweest en naar de coolcat geweest omdat ik dat al beloofd had. Achteraf veel te druk maar ze zijn heel blij met hun stoere shirt) Als het maar even weer gaaten in op belangrijke momenten er gewoon bij. Kan ik wel van slag zijn er na maar er wel geweest en dat is ook veel waard