De oma van mijn man is een schat van een vrouw en iemand waar ik door de jaren heen enorm gehecht aan ben geraakt. En zij aan mij. Toen ik haar jaren geleden voor het eerst ontmoette hadden we gelijk een band...ik hoor het haar nog zeggen "I feel like I've known you for years" (mijn man is Brits). Ze is inmiddels ver in de 90 en ondanks dat je weet dat ze niet het eeuwige leven heeft, kwam het nieuws dat het niet goed gaat toch hard aan bij ons. Ze woont tegenwoordig in een verzorgingstehuis en is vrijwel niet meer mobiel. Zelfs met hulp is het moeilijk om naar het toilet te gaan en/of te douchen, etc. Praten kost ook energie en ze kan haar hoofd bijna niet meer optillen. Er is pasgeleden een tumor van haar been verwijderd en na onderzoeken is er nu een vroege diagnose dat er hoogstwaarschijnlijk nog meer kanker in haar lijf aanwezig is. Haar bloedwaarden waren om te janken. We gaan nu binnen een paar dagen halsoverkop naar Engeland om bij haar te zijn. Ze heeft ook verzocht om ons zoontje nog een (laatste) keer te zien. Ik heb hier vrijwel geen ervaring mee en ik weet niet zo goed hoe ik mijn emoties in toom moet houden? Niemand heeft er wat aan als ik daar als een stomme trien zit te janken. Maar mijn hart breekt en zelfs nu ik dit schrijf, krijg ik weer tranen in mijn ogen. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen tegen haar als we straks bij haar zijn? Wat ik moet doen? Hoe neem je in godsnaam fatsoenlijk afscheid?
Wat verdrietig.. Ik denk dat er in deze geen fout is en dat je moet doen wat 'goed' voelt.. Heel veel sterkte.
Volg je hart, je gevoel. Huilen is niet erg. Afscheid nemen kun je niet voorbereiden. Je weet niet wat er precies gebeurd, hoe sterk zij is. Hoe emotioneel iedereen aanwezig is. Blanco heen gaan en doen wat goed voelt. Sterkte.
Wat verdrietig. Ik zou het gewoon op je af laten komen. Zoiets kun je niet voorbereiden. Heel veel sterkte!
Ik weet nog dat mijn oma op sterven lag. Wat ik fijn vond was de mooie herinneringen vertellen die ik had aan haar. Misschien vind jij dat ook fijn? We hadden ook samen afscheid genomen een paar maand voordat ze stierf. Ik vertelde dat ik haar zou gaan missen maar dat ik voor haar hooote dat het niet te lang zou duren. En gevraagd wat ze fijn vond wat we moesten doen voor haar. Ik vind dit erg fijn en kijk terug op een goed afscheid. Sterkte alvast!
Je kunt je niet echt voorbereiden op je emoties. Het enige wat je wel kan doen is bedenken wat je haar nog graag zou willen zeggen, en wat je nog graag van haar zou willen weten. Dit zijn wellicht dingen waar je niet aan denkt als je daar bent en de emoties de overhand nemen.Maar dit is de laatste (echte) kans die je waarschijnlijk hebt, dus het geeft rust als 'alles gezegd is'. Veel sterkte, ook voor je man!
Misschien helpt het om alles wat je tegen haar zou willen zeggen eerst op te schrijven, en alles wat je nog wilt vragen ook. Verder zou ik het op je af laten komen meis, en hele lastige en verdrietige situatie. Wens jullie heel veel sterkte toe, en het klinkt misschien een beetje gek.. maar 'geniet' nog even van de tijd die je samen hebt.
Inderdaad bedenken en opschrijven wat je nog wilt zeggen en vragen. Ik zou ook foto's en misschien een klein filmpje maken van bv haar en jullie zoontje en jullie allemaal samen. Dat is waardevol voor later.
Heftig! Ik zou vooral doen waar je je goed bij voelt en dat er emoties bij komen is helemaal niet erg. Je bent ook maar een mens en dat is volkomen logisch. Sterkte
Huilen is toch niet erg? Toen wij afscheid van mijn man zijn opa aan het nemen waren, zat ik op een gegeven moment als enige aan zijn bed keihard te janken. Voor een uur lang of zo😧 Sommige keken tv, oma deed de afwas en de kinderen waren buiten aan het spelen. Ik heb vooral mijn moment genomen, met alle emoties die er bij kwamen. Er is geen goed of fout. Met de opa en oma van mijn man had ik ook vanaf dag 1 een hele sterke band. Ik beschouw ze 100% als die van mij en ik was direct geaccepteerd binnen de familie.
Afscheid nemen is voor iedereen persoonlijk het is moeilijk om iets te zeggen.. probeer leuke herinneringen op te halen, maak nog foto's samen als herinnering. Misschien kan ze nog iets aangeven wat ze graag nog als laatste met jullie allemaal wilt doen. Samen nog ergens heen gaan naar een speciale plek (als dit lichamelijk haalbaar is) met de familie ergens uiteten (misschien bied verzorgingshuis een ruimte aan waar iedereen nog bij een kan komen? En eventueel haar lievelingsmuziek afspelen) als je je er goed bij voelt zeker je zoontje meenemen.. en je emoties laten gaan. Veel sterkte!!
Ze heeft je leren als een oprecht mens ... waarom dan niet laten zien dat het moeilijk is voor je om haar zo te zien? Doe je zelf niet anders voor niet voor jezelf en niet voor haar. Sterkte!
Alvast heel veel sterkte. Het doet me denken aan het afscheid dat ik had met mijn vader. Ik wist dat het het laaste bezoek zou zijn. Ik krijg weer tranen in mn ogen als ik eraan terug denk ook al is het al bijna 8 jaar geleden. Ik ben samen met man en mn dochter die toen 2 weken oud was naar het ziekenhuis gegaan. Hij had haar de dag naar haar geboorte nog gezien bij ons thuis, daarna is hij naar het ziekenhuis gegaan. Ik heb gevraagd of hij haar vast wilde houden, maar dat wilde/kon hij niet meer. Mn man heeft wel een foto gemaakt dat ik met haar naast zijn bed stond. Daarna zijn mijn man en dochter even weggegaan zodat we nog wat tijd samen hadden. We hebben wat gepraat. Ik heb zn hand vastgehouden. Hij bedankte mij dat ik een goede dochter was geweest. Ik zei dat ik hem zou missen. We hebben samen even gehuild. Twee dagen later is hij overleden. Ik heb de foto lang niet willen bekijken, omdat het me heel zwaar viel. Ondertussen kan ik hem wel bekijken. Ik ben wel blij dat ik die foto heb al kijk ik er bijna nooit naar. Ben niet bang om je emoties te tonen tijdens een afscheid. Er is geen goed of fout afscheid, maar het is wel jammer als je achteaf denkt: had ik nog maar... Maar ook dat kan gebeuren. Neem je afscheid en koester je herinneringen aan haar. Verwacht niet teveel van het afscheid, gewoon nog een keer samen zijn is genoeg.
Bedankt voor alle lieve reacties! Ik moet mezelf toch een beetje bij elkaar zien te rapen. Heb me gisteren kennelijk zo druk en verdrietig gemaakt, dat ik vanochtend wakker werd met een koortslip Zucht. De wetenschap dat we haar straks vreselijk gaan missen, raakt me zo erg. Ik denk dat het inderdaad slim is om nu wat dingen op papier te zetten, want als ik daar ben kan ik vast niet zo helder denken.
hoe neem je afscheid vraag jij. Toen mijn zoontje een paar dagen oud was moesten we afscheid van hem nemen, hij moest een zware operatie ondergaan die de meeste kinderen niet overleven. Hij heeft deze operatie/ ziekte uiteindelijk overleefd. Ik heb op het moment dat de dokter zei dat we afscheid moesten nemen in de zin van `hij overlijdt waarschijnlijk`, veel fotos gemaakt en geknuffeld en gekust, gehuild. maar echt afscheid nemen, dat kan niet. Net als dat liedje Afscheid nemen bestaat niet.. ik ga wel weg maar verlaat je niet. van Marco Borsato. Je mag haar laten weten dat het je raakt, je hoeft je niet in te houden. Ze mag weten dat je haar gaat missen. Bij het afscheid nemen van mijn man zijn oma (ook in de 90), zijn we op bezoek gegaan. ik heb dat bezoek gefilmd. Niemand wil de film zien omdat oma toen al zover weg was dat ze haar liever herinneren als toen ze daarvoor was. Maar toch fijn dat het is vastgelegd voor als iemand ernaar wil kijken. Heel veel sterkte aankomende tijd.