Toch denk ik dat (meer) communicatie essentieel is. Mijn man doet ook niet bepaald veel uitzichzelf. Geen onwil, maar als ik het niet vraag gebeurt het gewoon niet. Hij zegt wel eens van goh er mag wel eens gestofzuigd worden en dan denk ik joh ga je gang, je weet dat ik het niet mag/kan. Vraag het soms en dan gebeurt het ook pas een paar dagen later. Maar het is beter dan helemaal niet. Maar naarmate mijn zwangerschap verder kwam is hij wel meer gaan doen, of gaan aanbieden. Maar ik ben ook meer gaan vragen en gaan delen/aangeven hoe ik me voel. Dat helpt. wat betreft het intiem zijn, bedoel je daarmee dat het hele stukje affectie wat verder te zoeken is tussen jullie? Want hier gaat het ook al maanden niet meer, maar onze band is wel op een andere manier zelfs veel hechter geworden. Daar hebben we geen seks voor nodig. Maar dan moet je wel blijven communiceren en het moet wel van twee kanten komen. Echt, ga praten met je partner, want ondanks dat je je verstand op nul hebt gezegd houdt het je overduidelijk wel bezig en verandert dit niet zo maar..
Aanvulling op de genoemde tips: als je met hem praat, wees duidelijk. Want mannen begrijpen 'onze taal' niet altijd. Mijn man doet soms uit het niets het hele huis grondig schoonmaken. En soms doet hij helemaal niks behalve alles vuil maken. Echt vaste afspraken maken vind ik vrij kinderachtig. Maar het kan geen kwaad om een keer te vragen; heyy wil jij koken vandaag, heb last van .... Of; lieverd wil je even de woonkamer stofzuigen het lukt mij niet meer. Hij zal dan ook wat meehelpen zou gek zijn als hij dit weigert. Succes en betreft het intiem zijn. Neem een keer zelf de touwtjes in handen, maak je op en verras hem!
Ja dit dus. Zeg het gewoon tegen hem. De meeste mannen zien uit zichzelf echt niet. Hints snappen ze ook niet, gewoon zeggen wat je wil.
Ik had hem op een gegeven moment ook zijn bed uitgetrapt, of was een week naar mijn moeder gegaan. Kom op voor jezelf hoor, het kan zijn dat het niet tot hem doordringt allemaal, maar dat is geen excuus om altijd maar niet te helpen.
Hier hetzelfde (dan niet zwanger nu hoor). Maar ik geloof dat we daarmee in onze handjes mogen knijpen Nu zou ik het niet vervelend vinden om dingen te vragen. Als je iets wil, moet je het vragen. Je kan niet verwachten dat anderen kunnen ruiken wat je wil.
Wat mij betreft ook, zo ben ik opgevoed, alleen niet iedereen komt uit zon nest. Mijn vriend is opgegroeid met een fulltime huishoudster in huis. Hoefde nog geen bord achter te zetten. Dat is dan wel een heel groot gat om te overbruggen.. hier begint het na 15 jaar een beetje vorm te krijgen
Ik denk dat je echt duidelijker en concreter naar je man toe moet zijn. Mijn man doet ook bijna niks in huis, niet bewust en geen onwil. Maar als ik iets van hem vraag dan doet hij het wel. Hij ziet het soms ook echt gewoon niet. Ik vroeg hem pas te stofzuigen (op dinsdag geloof ik) en toen zei hij, ja dat is zaterdag ook nog gedaan. En 's nachts bv. ga ik er bijna altijd uit, maar als het voor mij even teveel wordt of ik ben er al een paar keer uit geweest, dan maak ik m'n man wakker. En in het weekend staan we ook (de laatste tijd) meestal met elkaar op en als we het nodig hebben om uit te slapen dan overleggen we dat met elkaar. En zijn we beiden moe dan slaapt m'n man bijv. uit en dan ga ik zodra hij op staat nog even terug naar bed want ons zoontje slaapt niet altijd 's middags meer en anders las ik gewoon een rustig ochtendje in, zoon op de bank tv kijken en ik nog even wat dommelen of internetten.
Als jij zegt dat je het niet meer trekt, maar je staat wel op smorgens, dan denkt je vriend waarschijnlijk dat je het vandaag wel trekt en dat hij dus lekker kan blijven liggen. Je zal zelf moeten zeggen: ik kan er vandaag niet uit, ik trek het niet. En dan dus ook blijven liggen. Geen gemixte signalen geven, daar kunnen mannen vaak niets mee. Die gaan dan uit van de signalen die hen het beste uitkomen. Ga eens met hem om de tafel zitten en leg hem uit wat je nodig hebt. Maak desnoods een plan. Maar houd je zelf daar dan ook aan!
Ik herken een beetje wat je schrijft. Gelukkig niet zo extreem. Mijn man heeft het niet door, zolang ik er niet over begin. Ik ben de laatste maanden een keer of drie met hem in gesprek gegaan en hem verteld dat de zwangerschap met de zorg voor twee kleuters mij erg zwaar valt. Dat ik veel last heb van mijn bekken en dat ik het daarom op prijs stel als hij 's morgens helpt met het klaarmaken van de meiden, het ontbijt en de schooltassen. Soms moet ik deze behoefte even herhalen, en dan doen we het ook echt samen. Overdag is hij werken (ik zit in de ziektewet), maar we hebben er nu bijvoorbeeld een gewoonte van gemaakt dat ik de natte was buiten de badkamer (voor de achterdeur) zet, en dan stopt hij het zelf in de droger (in de schuur). Als ik verder hulp verwacht, vraag ik het hem gewoon en dan doet hij het. Ik denk dat veel mannen gewoon niet zien hoe zwaar het soms is en dat ze daarin verlichting kunnen brengen, totdat je het regelmatig aangeeft. Ik heb trouwens echt niet te klagen met mijn man; hij staat rustig na het werken, eten, kinderen naar bed brengen (doen we samen) ook nog af te wassen en te zuigen 's avonds. Hij is echt niet te beroerd om te helpen, maar om daar een gewoonte van te maken, moet het eerst regelmatig herhaald worden Tip: spreek echt regelmatig uit wat jouw behoeften zijn, ook op andere gebieden. Hij kan niet je gedachten lezen!