En ergens beangstigt mij dat. Wat als het nooit meer komt? Ergens weet ik dat ik heel graag een derde kindje zou willen. Onze jongste is net een jaar en van mijn dochter weet ik dat ik toen vrij snel toe was aan een tweede. Nu niet. Een van mijn beste vriendinnen is vorige week bevallen en ik hoopte dat er dan weer wat Op zou borrelen. Maar nee, helemaal niks. Ik ben nog jong, heb tijd zat. .. En als het zo blijft dan komt er geen 3e meer en zal het vast ook goed zijn, maar zo voelt dat Nog niet in mijn hoofd. Ik begin er ook niet eerder aan dan dat mijn gevoel 100% goed zit. Wanneer begon het bij jullie te kriebelen? Ik ben bang dat als ik dit jaar niet zwanger word ik het leeftijdsverschil te groot ga vinden (3 jaar). Niet voor de kindjes maar voor jezelf. .. Het leven is dan alweer zoveel makkelijker. . Wil ik dan nog wel terug bij af zijn? Hoe gaan jullie daarmee om? En dan heb ik ook nog een vent die het zo wel ff goed vind. Ik weet ook niet of hij zijn gedachten Nog bij stelt.
Hoeveel leeftijdverschil zit er tussen jouw kinderen? Hier schelen ze 16 maanden. Daar ook heel bewust voor gekozen. En het is heel erg leuk. Maar op sommige momenten vind ik het ook heel zwaar. Ik weet dat ik graag een derde wil, maar ik had ook een gevoel dat mij tegenhield. Dat gevoel ben ik gaan onderzoeken en concreter gaan maken en kwam er op neer dat ik er nu gewoon nog even echt niet aan toe ben. 2 is genoeg voor nu. Aan de ene kant deel ik de gedachte dat als ik mijn energie terug gevonden heb ik er misschien nog minder voor durf te gaan. En dat er dan een moment komt waarop het toch te laat is. Maar ik denk dat als de wens groot genoeg is dat het moment dan wel weer komt. En terug bij af zijn? Dat gevoel ken ik niet. Het lijkt mij heerlijk om alles weer mee te maken. Het doet mij zelfs een beetje verdriet dat de tijd maar door gaat. Een redelijk leeftijdsverschil zou ik wel prettig vinden de eventuele volgende keer. Zoek voor jezelf uit wat het is dat jou tegen houd. Er zit vast logica achter. Geef het de tijd. Een groter leeftijdsverschil is geen ramp.
Lastig he. Bij ons was het wel iets anders maar toch. Ik wide altijd drie kinderen, man vond twee ook prima. Toen de tweede acht maanden was waren we allebei zeker dat we drie kinderen wilden, maar het moment was niet daar. Zoon sliep niet door, veel ziek met ziekenhuis bezoek etc. En op een gegeven moment was het besluit er gewoon dat we er wel aan toe waren. Terwijl er niks aan de situatie veranderd was, wel 1,5 jaar verder. Het gevoel moet er wel zijn vind ik, voor je bewust weer voor een kindje kiest. Andere kant van het verhaal, inmiddels zitten we in ronde 13 voor deze derde en qua mijn leeftijd gaan we misschien besluiten niet meer verder te proberen. Maar jij bent nog jong schrijf je. Kijk het nog een jaartje aan en het gevoel komt vanzelf als je een derde wilt, en anders is het ook goed toch. Dat je er nu zo mee bezig bent zegt misschien ook wel wat.
Ik heb altijd een groot gezin gewild. Manlief vond 2 voldoende maar wist van mijn grote wens af. Bij mij begon t dus al snel te kriebelen na de 2e. Manlief wist nog niet of hij het wel wilde. We hebben het er vaak over gehad...zonder dwang van mijn kant. Alles samen overwogen leeftijdsverschil, plek in huis, financiën, de zakelijke dingen zeg maar. En dat zat sowieso goed. Wij vonden het beiden altijd belangrijk om dat eerst te overwegen. Maar nu het gevoel nog. Bij mij al in 2014. Bij manlief in 2016 op de verjaardag van onze jongste. Hij vond t geweldig zoveel kindjes in huis. En wilde er graag nog 1 van ons samen. Inmiddels 17wk zwanger. Het blijft spannend. Net zoals met een eerste... ga ik het wel kunnen. En inderdaad die luiers weer (scheelt wel dat onze jongste nu nog 2 is) maar alles nog een keer mogen meemaken is zo bijzonder. De wens is bij ons beiden zo groot geworden dat we ervoor zijn gegaan.
Je MOET toch geen derde kindje willen? Als t voor jullie zo compleet voelt maakt t toch niet uit dat je er errder 3 of meer wilde? Wensen kunnen veranderen. En beter een weloverwogen keuze enwat meer leeftijdsverschil. Dan met twijfels aan een 3e beginnen.
ik kan me wel voorstellen wat je bedoelt. ik was ook toen de eerste 1 jaar was alweer zwanger en dan ga je in 1 ruk door als het ware (ook daardoor pittig hoor). Toen de 2de 1jr 4mnd was zijn we voor een derde gegaan. Inmiddels na 10 mnd helaas nog niet zwanger (maar vind het niet heel erg hoor). Maar het begint nu idd zoveel makkelijker te worden dat ik me kan voorstellen dat als je niet super overtuigd bent van je wens voor een derde je op een gegeven moment ach het is wel prima en lekker zo. succes met je keuze!
Hier begon het meteen na de bevalling te kriebelen het gevoel van het is nog niet helemaal compleet. Ik vind dit zelf erg lastig want mijn man vind het wel goed zo, hij heeft 2 kinderen bij zijn ex. Terwijl het bij mij dus heel erg speelt, ik weet dat ik moet genieten van mijn zoontje en dat doe ik ook hoor met volle teugen. Dus voor mij ligt het net iets anders al voor jou denk ik want ik wil juist heel graag. Leeftijdsverschil wil ik ook liever niet zo groot hebben maar ben zelf ook niet meer de jongste dus ja. Wil je wel heel veel succes wensen met je keus en kijk goed naar hoe het voelt want het is geen moeten he.
Wij hebben altijd gezegd dag we hoopten op 3 kindjes. Eerst seiden we na de geboorte van de 1e, dat we voor een 2e wilden gaan als zij 1 jaar was. Uiteindelijk zijn we voor een 2e gegaan toen onse iudste 7 maand was. Ik was meteen zwanger en er zit 16 maand tussen. Ik vond (en vind het nog steeds) geweldig. Maar toch wilde ik tussen nr 2 en 3 iets meer leeftijdsverschil. We zouden voor een 3e gaan als de 2e een jaar zou zijn. Eerst wilde ik ervoor gaan als ze 10 maand zou zijn en daarna 8 maand. Uiteindelijk zijn we voor een 3e gegaan toen ze 6 maand was. Dit keer in de 3e ronde zwanger. Tussen de 2e en 3e zal, als alles goed gaat, 17 maand zitten
Mijn oudste 2 schelen 14 maanden (worden dit jaar 6 en 7) en wij gaan nu "pas" voor een 3e. Nu is het moment dat we het allebei echt zien zitten. Ik had er toen de kinderen kleiner waren echt niet aan moeten denken om er nóg een kleintje bij te hebben. Heb je er 3 die zo afhankelijk van je zijn. Dat is aan mij echt niet besteed. Nu zijn ze een stuk zelfstandiger en zitten ze allebei op school. En dat ik nu straks (als het ons gegund is) weer luiers moet verschonen en 's nachts eruit moet, ach, dat is ook allemaal maar tijdelijk.
Gezien je andere topics lijkt een stuk stabiliteit me een beter uitgangspunt om daar een definitieve keuze in te maken.
Als ik zo je topics een beetje doorkijk lijkt het me ook gewoon niet verstandig. Je legt jezelf zoveel druk op, dan is het toch helemaal niet leuk meer. Een derde MOET niet, ook al heb je dat altijd voor ogen gehad. Je hebt zo te lezen je handen vol aan de 2 die je nu hebt, zeker in combinatie met je werk en je behoefte aan rust. En beter een kindje wat of niet komt of pas later dan het bij twijfel doordrukken en zelf volledig afbranden. Hebben je kinderen helemaal niks aan. En ik vind dat je in hun belang moet denken. Mijn tip: Laat de derde los, ga je richten op de 2 die je nu hebt en geniet daarvan. Kortom ga 'in het NU' leven. er is ook een boek over, aanrader. En uiteindelijk komt het antwoord vanzelf. Bij mij zit er ook veel meer leeftijdsverschil tussen dan wat ik van te voren had gedacht. Maar het was gewoon niet verstandig. Had ik in die situatie blijven zitten, had die derde er ook gewoon niet gekomen. Hoe erg ik dat ook had gevonden. Maar degene die er al zijn gaan voor.
ja dat sowieso. Dat speelt nu ook zeer zeker een grote rol denk Ik in dat mijn gevoel er nog niet klaar voor is.
Thanks! Ik heb er een beetje moeite mee dat het plaatje dat ik altijd in mijn hoofd had gewoon niet klopt nu. En ik heb mijn handen meer dan vol aan de andere 2 inderdaad, mmisschien hoopte ik dat het wat makkelijker zou zijn. sinds deze week slaapt mijn zoon wel Door trouwens. ineens van 20.00-5.00. Ik merk dat dat ook al veel doet. Ik ga kijken hoe het zich gaat ontvouwen. Ik moet ook niks maar diep van binnen zou ik het zo graag willen. Dit is niet het moment. wellicht volgend jaar of het jaar daarop. ..
Tijdens de zwangerschap van de tweede hadden man en ik beide het gevoel dat het nog niet klaar was. Maar eerst was het wel even klaar, en druk genoeg met 2 kinderen waar nog geen 2 jaar tussen zat. In de loop der jaren hebben we heel veel getwijfeld. Wel of niet voor een derde gaan? Uiteindelijk besloten er voor te gaan toen de kinderen ruim 5,5 en 3,5 jaar waren. Inmiddels 9 maanden verder en zwanger van nummer 3. Er zit straks iets meer dan 5 en 7 jaar tussen de kinderen en de baby. Redelijk groot leeftijdsverschil, maar ook wel fijn omdat de kinderen het echt bewust meekrijgen en al behoorlijk zelfstandig zijn. En wij zijn beide net 32 als deze spruit geboren gaat worden. En zelfs nu hebben we echt nog wel onze twijfels. Neem gewoon de tijd, denk er goed over na. De keuze voor 1 en 2 was een stuk makkelijker dan voor nummer 3. Maar als je nog jong bent heb je dus nog genoeg tijd.
Ja slaapgebrek of juist voldoende slaap kan je maken of breken, onderschat dat niet. Mijn 2e sliep 3,5 jaar niet door, het is echt slopend.. Fijn dat jouw zoon nu doorslaapt! En precies, nu is misschien niet het moment, dat kan volgend jaar zomaar veranderd zijn. het is geen beslissing (wel of niet een derde) die je nu moet maken.
Nou idd Eppo, slaaptekort kan je breken! Bij mijn eerste ongeveer hetzelfde, pas een maand na zijn vierde verjaardag sliep hij echt door. Ik weet niet wat me overkomt! Nachten van 7 uren! Wat een luxe! Ik wist eigenlijk ook al na de tweede dat ik een derde wilde, maar dat ik het nog niet aankon, vooral wegens slaaptekort, maar ook alle drukte van twee kinderen, huishouden , de energie die de borstvoeding van me vroeg, werk. Mijn gevoel zegt nu al een tijd ja, maar mijn man is verstandiger en die zegt 'nu nog niet'. Dus ik ben ontzettend ongeduldig aan het wachten tot mijn man eindelijk groen licht geeft. Waarschijnlijk gaat dat gebeuren als mijn jongste naar de basisschool gaat. Dan hebben wij ook wat meer rust en 's ochtends tijd om bij te slapen of alleen te zijn met de baby. Ik zie er nu al naar uit! Ik zou wel eerder willen, maar of dat uiteindelijk zo leuk is voor mij (want uitgeput!) en de kinderen(want; mama heeft een korter lontje), dat betwijfel ik. Dus, om straks meer te kunnen genieten, moet ik nu nog even wachten. En dat is niet leuk, maar uiteindelijk -denk ik- het beste voor iedereen, bij ons thuis. Als ik mijn derde krijg ben ik minimaal 35. Soms denk ik dat dat wat te oud is, want ik had altijd in mijn hoofd dat 35 voor mij de grens was mbt kinderen krijgen. Maar dat moet ik gewoon loslaten, want dat levert me teveel stress op als ik daar aan vast houdt. Doe als Elsa: Let it gooo, let it gooooo