En daar is dan die fase..... Die fase die bij veel vriendinnen van mij voor emoties heeft gezorgd. De fase waarvan ik altijd dacht....voorlopig zijn we er nog niet. En dan "ineens" wel. Wat zijn wij gezegend met 3 lieve kindjes! Zwangerschappen die vrijwel vlekkeloos verlopen zijn. Wat heb ik ervan genoten! Van de fase zwanger worden met de nodige spanning/het geduld en alle testen, tot zwanger zijn, de bevalling hoe zwaar en pijnlijk ook en dan de kraamtijd! Na de 1e en 2e hoopte ik altijd nog dat een 3e ons gegund was.... En tijdens de zwangerschap van de 3e drong het goed tot mij door dat dit wel eens de laatste x zwanger zou kunnen zijn. Wat was ik me daarvan bewust. Bewust van alle momenten die zo ontzettend snel weer voorbij gaan. En hoewel elke fase, elke ontwikkeling en elke stap in het leven van je kleintje een avontuur is. Het afsluiten van deze fase maakt me wel een klein beetje verdrietig. En ik besef absoluut dat er moeders zijn zonder kinderen en ik besef me dus hoe dankbaar ik mag zijn. Maarja die hormonen hè....... Ik heb al een aantal soortgelijke topics gezien en voelde me vrij om mijn eigen te openen. Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Ja dat hoort erbij. Ik herken het wel hoor en ergens zou ik bijna een derde willen omdat de tijden zo bijzonder zijn en alles zo snel gaat. Maar ja als ik dan denk dat ik ook echt dan een derde kindje erbij heb, moet opvoeden rtv krijg ik het Spaans benauwd. Ik vind een soms echt al pittig, ben soms best bang voor de tweede (nu 21 weken zwanger, gaat goed, ik kan ee alleen niet heel bewust van genieten niet zoals bij de erste ofzo en alles gaat zo snel als je nog tips daarvoor hebt hoor ik het graag haha) wat ik in een eerder topic schreef is eigenlijk dat ik er qua gevoel wel 10 kan hebben maar in de praktijk (in alle waarschijnlijkheid) maar twee! Overigens denk ik dat het gevoel na mij zwangerschap sowieso weg ebt. Na nummer 1 duurde het kang voor ik überhaupt weer klapperende eierstokken kreeg enndue waren niet eens zo heftig. En nu ik zwanger en hormonaal ben denk ik ineens oh no laatste keer dit of dat. Eigenlijk wil ik dat helemaal niet dat belet me juist van het echt ervaren. Even uit wat ik gepost heb in ander topic wat hierbij past: Het zit hem denk ik meer in nooit meer dit of dat..ik heb het al met kleine dingen: mijn onbezorgde studententijd, de hee verliefde periode toen ik mijn man leerde kennen, huwelijksaanzoek, trouwdag, eerste zwangerschap nu de tweede...ik heb het dus met veel dingen maar weet ook dat er altijd andere mooie momenten voor terug komen. Het is gewoon een afsluiting van een periode en een begin van een nieuw verhaal. Mag je best verdrietig vinden maar herinneringen zijn ook mooi. Ik probeer zelf nu niets bezig te zijn met: oh dit ismij laatste zwangerschap oh de laatste keer dit..dat maakt het alleen maar lastiger. Ik probeer wel te genieten en straks bewust afscheid te nemen. Ik weet vrij zeker dat ik 2 kids genoeg vindt. Kijk het zwanger zijn en de geboorte, dat magische, prachtig! Maar de combinatie en het opvoeden, de zorgen, de stress, de vermoeidheid...nee dan vind ik 2 echt genoeg...
Wat mooi om te lezen! Ik denk dat ik me hier wel bij aan kan sluiten. Bij de tweede zwangerschap had ik ook echt het idee dat dit de laatste keer was. Dus alles ook heel bewust meegemaakt. De eerste is met een keizersnede ter wereld gekomen, en de tweede heb ik zelf mogen doen. Trots dat dit ook gelukt is! Dankbaarheid en het gevoel van compleet zijn overheerst inderdaad.
Ik heb eigenlijk helemaal dat gevoel nooit zo gehad. Maar ik heb dan ook nog niks definitief afgesloten. Wij zijn compleet na de geboorte van onze 3e, nu 4,5 jaar geleden. Maar hebben nooit gezegd dat er nu nooit meer eentje bijkomt. Misschien dat het die optie openhouden is, dat dat voor ons werkt. Vooralsnog houden we het lekker bij 3, maar wie weet ooit.
Waarom zou je niet verdrietig mogen zijn? 'krijgen van kinderen' is heel lang een deel van volwassen leven geweest en een stuk intenser/instinctiever dan zeg een studie, baan, relatie, e.d. Voor mij was het toen ik jong was: ooit ga ik kinderen krijgen. Toen kreeg ik relatie: binnenkort ga ik kinderen krijgen. Toen ging ik trouwen: nu ga ik kinderen krijgen. Straks wil ik graag een tweede. Nu ga ik voor een tweede. Straks wil ik graag een derde. Nu ga ik voor een derde. En na al die jaren is dan opeens: nu ga ik nooit meer een kind krijgen . Ik was na derde heel zeker van mijn zaak, verstandelijk wist ik dat we echt compleet waren, maar toch heb ik me er ook wel verdrietig onder gevoeld. Alles 'de laatste keer'. Afscheid nemen van een fase in het leven. Wegdoen van babyspullen die je niet meer nodig hebt. Je jongste is nog klein en hormonen zullen ook wel iets doen , maar gun jezelf een beetje tijd. Voor mij werd het steeds makkelijker hoe ouder mijn jongste werd. Het leven zonder baby's heeft ook zo zijn voordelen . Het gevoel compleet te zijn groeit bij mij ieder jaar, ik heb nu het punt bereikt dat ik er niet aan denken moet om weer 'opnieuw' te beginnen. Weer vrijheden inleveren die ik nu weer terug heb. Weer gebroken nachten, weer luiers, weer rekening houden met slaapjes, weer gedoe met voedingen/bijvoeding, weer achter zo'n kinderwagen lopen. Nee dank je! Over een paar weken zitten al mijn kinderen op school en zeg ik het kinderdagverblijf voor altijd gedag (ook weer vreemd ), maar ik heb er zin in. Nog meer vrijheid ...
Meer tijd om te schrijven? Ik 'geniet' (klinkt gek, want de onderwerpen zijn vaak niet om te genieten natuurlijk) van je blogs op je site. Je hebt echt talent voor schrijven! Moet je meer mee doen .
Bedankt voor jullie reacties! Ik herken PRECIES wat een aantal van jullie beschrijven...het gaat om het afsluiten van weer een fase, wat mij betreft de fase die met stip op 1 stond/staat. Al zolang een kinderwens gehad, bezig geweest met zwanger worden en zwanger zijn dat het nu gewoon raar is om dat los te laten. Mijn hart is echt groot genoeg voor het liefst wel 6! Maar dan komt mijn verstand die spreekt: huis te klein en financieel wil je elk kind hetzelfde kunnen bieden. En daabij....ik word ook een dagje ouder. Voor de een werkt het "misschien ooit nog weer" .. dat kan ik me ook voorstellen. Maar voor mij werkt dat niet omdat ik dan weet dat ik me daar door ga laten leiden (wat is mn cyclus etc). Dat we de keuze nu gemaakt hebben geeft wel innerlijke rust. Ik weet ook dat ik er een beetje verdrietig om mag zijn en daarom vind ik het fijn om te lezn hoe jullie ermee omgaan.
Hier werkt het ook, omdat ik nu op dit moment dus absoluut geen er meer bij wil. Ik ben dat gevoel gewoon kwijt geraakt na de geboorte van onze 3e. Als je eigenlijk nog wel eentje erbij wil werkt dat anders natuurlijk.
Ja hè Ahava dat vind ik nou ook. Fijn om het gevoel wat je hebt te kunnen lezen in duidelijke woorden. Dat maakt het begrijpelijker voor jezelf..
Ha ha, een trouwe fan Ik hoop idd uiteindelijk meer tijd om te schrijven, maar eerst moet ik nog herstellen van deze 10 tropenjaren... (is er nog een onderwerp waar je nieuwsgierig over bent )
Toevallig gisteren een gesprek met mijn partner en wij staan er beide zo in. Nou ja de 4e moet ons nog wel compleet gaan maken , maar dat gevoel heb ik voor nu wel (en dat is wel fijn want dit gevoel heb ik nooit echt gehad) En mijn partner ook. Alleen wij zeggen ook inderdaad nooit nooit. De toekomst zal het uitwijzen.
Knap dat je dit zo kunt verwoorden. Het zijn inderdaad, zoals hier al gezegd werd, heel mooie herinneringen. Uitkijken naar de positieve test, die eerste stampjes, zalig! Maar het is inderdaad een fase en ook ik heb, zoals hier ook gezegd is, heimwee naar de verschillende fases in mijn leven. Kind zijn, puber zijn, student zijn, gaan samenwonen, trouwen,.... Maar voor mij is deze fase nog niet afgesloten. Ik heb drie prachtige zwangerschappen gehad, twee natuurlijke bevalling waarvan de laatste zonder pijnmedicatie en één keizersnede, de laatste keer liep de borstvoeding ok in tegenstelling tot de andere twee keer, ik heb drie prachtige jongens met ieder hun karaktertje,... Redenen genoeg dus om het wel af te sluiten. En niet dat ik nu verdrietig ben of niet geniet van mijn drie jongens, integendeel. Maar die vierde loopt hier echt rond voor mij. Bij mij is er echt een gevoel 'hier hoort nog eentje'. Ik heb wel al een aantal spulletjes weg gedaan maar met de rest wacht ik tot binnen een paar jaar. Waar andere mama's zeggen 'ik zie op tegen weer pampers, weer flesjes, weer....' ben ik hier helemaal niet mee bezig. Ik heb er nooit iets om gegeven om een hele tas te moeten klaar maken. Ik moet toegeven dat het heel makkelijk is, nu al. De jongste trekt zijn plan thuis, is een heel makkelijk en tevreden kind. Daar heb ik dus thuis geen omkijken meer naar. Ook op verplaatsing is hij makkelijk alhoewel hij nu nog te klein is om los te laten maar te groot om in de buurt te blijven. Dat maakt het soms lastig. Maar dat gaat ook weer voorbij. En die periode van slapeloze nachten, nachtvoedingen, huiluurtjes,... waar iedere mama tegen op kijkt, gaat ook weer voorbij. De afgelopen twee jaar zijn omgevlogen. Ik praat veel met onze buurvrouw (nu 50) die er vier heeft. Zij geeft toe dat het druk is en dat het zorgen nooit ophoudt maar dat ze nu dat kinderen groter zijn echt wel heel blij is dat ze er vier heeft. Ze heeft dan ook wel vier gezonde kinderen. Dat scheelt natuurlijk ook. Maar helaas hebben we geen glazen bol. Alleen het besef dat ze alle vier moeten kunnen studeren, dat ik ze goed het huis uit wil hebben, dat besef dringt wel door. Aan de andere kant heeft mijn man gewerkt om zijn studies (deels) zelf te financieren en dat gaat ook. Ze krijgen er dan ook drie speelkameraadjes bij en later drie personen om op te kunnen steunen. Maar ik heb hier ook rust in gevonden, in die onrust. We zien wel wat het brengt. We hebben nog twee jaar om te kijken wat we willen (als het ons nog een keer gegund is tenminste).
Nora1982 wat goed dat jij rust in die onrust heb gevonden. Zoals je het op die manier beschrijft snap ik het ook! Als ik zo brutaal mag zijn....wat bedoel je met "we hebben nog 2 jaar"? Of lees ik iets niet goed?
Voor mij is het gelukkig niet herkenbaar. De kans dat er nog een kindje komt is niet zo groot ookal zou ik het heel leuk vinden. Toch voelt het voor mij niet als afsluiten, maar als aan een nieuwe fase beginnen.
Dankje! Ik ben nu 35. 37 heb ik een beetje als grens gesteld. Dan is onze jongste ook bijna 4, wordt het leven weer wat makkelijker. Om dan nog met een baby te beginnen is misschien ook niet fair tegenover onze drie jongens dan. Ik ben nu eenmaal van de deadlines . Als binnen twee jaar ook de knoop nog niet is door gehakt is de wens misschien toch niet zo groot...
Ik zei altijd Na me 30e geen Kids meer haha Me oudste kreeg ik toen ik 20 was dus ben nu al 10 jaar druk en 4 kids verder waarvan de jongste 2 is en ik inmiddels 30 ben Maar in mijn hart zou ik er wel meer willen maar als ik dan denk niet een financieel of qua ruimte maar meer om de andere dat je dan altijd weer een baby moet meenemen en je kan niet spontaan even iets doen met de oudere want dan zit je met een baby Ik werk ook 2 dagen Ik vind het zwanger zijn de testen de bevalling kraamtijd etc gewoon zo prachtig om mee te maken een soort verslaving haha Mijn man staat zeker open voor een groot gezin Ik wil eerst wachten tot de jongste 4 is dan ben ik 32 en zien we wel verder Ik vind het zo gezellig de oudste gaan naar school kleine is dan gezellig thuis Al heb ik veel meegemaakt met hem Encinitas steeds zorgen begon al met baby kno problemen met 3 weken virale hersenvliesontsteking KMA met 11 maanden buisjes en ivm apneus en ondergewicht keel amandelen pas eruit Nu gaat het allemaal wat beter Maar die dingen kan je niet voorspellen al zou ik het voor geen goud willen missen Soms denk ik het is een verslaving hahah
Het is in ieder geval herkenbaar als ik het zo teruglees! Ik kijk ook zeker "vol verwachting" 😅 naar elke fase die bij alledrie de kinderen komen gaat en probeer vrede te sluiten met het idee nooit meer zwanger te zullen zijn. Iets vanuit het oerrrr moeder-instinct denk ik dus het zal wel even tijd kosten....