Hoi dames! hier een berichtje van iemand die anoniem wilt blijven, (niet ik, naja ik ook haha maar van iemand die dit niet onder zn eigen nickname wilt typen, heel triest maar ik heb ook geen antwoord voor haar) ik ben een vrouw met twee kinderen van 5 en 2 jaar, ik werk zodra er werk beschikbaar is, dus heb niet veel inkomsten. ik woon nu nog samen met de vader van mijn kinderen, maar de liefde is over. we hebben al veel geprobeerd van relatie therapie tot weekendjes weg, we vinden elkaar niet terug, en zijn nu meer broer en zus, daarbij heeft hij ook autisme. dit maakt het voor mij extra moeilijk ik wist voordat ik een relatie aanging niet dat hij dat had, maar nu we zijn 12jaar bij elkaar begint het me steeds meer te irriteren, totaal geen inlevingsvermogen, en altijd alles moet op zijn manier gaan. nu jaren later ben ik ouder en wijzer en ik merk dat hij ook achter blijft in het ontvangen van onze kinderen met hun emoties, dit is eigenlijk de druppel geweest. je kan niet boos worden op je kind omdat hij huilt snachts omdat hij ziek is, en hij perse moet slapen. en boos bedoel ik echt heel boos en afwijzend naar onze kinderen. nou goed het is niet prettig samen te wonen, naar mijn kinderen toe probeer ik te verwoorden waarom pappa zo doet, ook al zijn ze nog jong ik hoop dat ze met die uitleg toch wat mee krijgen zodat ze niet boos op hem blijven, de oudste is vaak heel boos op hem. dit is gewoon niet goed en ik wil weg. maar ik heb bijna geen inkomen ben niet ingeschreven bij een woninghuurnet ofso iets. en geen spaargeld, we hebben samen een koophuis en ik kan niet bij mijn familie terecht omdat ik nooit een familie heb gekend behalve veel haat en nijd en toen ik net 18 was heb ik dat afgesloten en mijn leven gaan opbouwen. sorry voor mijn lange verhaal maar ik weet niet wat ik nu moet doen waar ik naar toe moet, zonder geld zonder iets. legerdesheils hier in mijn regio zit vol, maar kan daar niet lang blijven. daar had ik al geinformeerd. een safehouse doen ze alleen als er geweld is in het gezin en dat is er niet. ik wil wel dat mijn kinderen hun vader blijven zien omdat ik hun dat niet wil afnemen. ik loop hier al een tijd mee maar nu is het echt klaar ik wil niet meer zo verder leven. soms denk ik dat de enige oplossing is om uit het leven te stappen. maar daar doe ik mijn kinderen geen plezier mee want ik gun ze ook een leuke moeder. wat kan ik doen, hoe moet ik verder, waar moet ik beginnen en wat voor consequenties heeft dat voor mij en mijn kinderen ook financieel? dank jullie voor het lezen. liefs verdrietje.
Zorg eerst voor een eigen huis, ga je inschrijven of kijk particulier en kijk in je gemeente of iemand je daarmee kan helpen.
Wat naar dat het allemaal zo loopt. Staat het koophuis op jullie of op zijn naam? Kan hij (al dan niet tijdelijk) uit huis gaan zodat er rust in huis komt en je vandaar uit verder gaat? Vooral voor de kinderen lijkt me dat een betere optie indien mogelijk. Als dat geen optie is, idd informeren bij de gemeente & inschrijven bij uitzendbureaus om meer werk proberen te krijgen.
Een eigen huis lijkt me op dit moment niet haalbaar en zo ook niet particulier huren aangezien je bijna tot geen inkomsten hebt. Wel kan je je alvast inschrijven al zal je dat niet binnen nu en snel een dak boven je hoofd verschaffen. Wellicht dat jij tot die tijd in het huis kan blijven met de kinderen en je partner eventueel bij familie? Daarnaast zou ik op zoek gaan naar een fulltime baan, dat is de manier om zo snel mogelijk je inkomen te vergroten. Contact opnemen met de gemeente om te vragen of zij nog andere mogelijkheden hebben voor je. Mocht je partner het huis uitgaan dan zijn er enkele toeslagen die je kan aanvragen bij de Belastingdienst als alleenstaande.
Ik sluit me aan bij bovenstaande. Blijven hangen in wat nu niet is, lost niets op. Kijk naar de mogelijkheden waar je wel invloed op hebt en actie kan ondernemen. Probeer wat geld te sparen Schrijf je in, zoek een woning. Heb je een woning? Kijk voor meer inkomsten of vraag aanvullende bijstand. Regel toeslagen En wees eerlijk naar je partner. Ik lees niet terug dat je met hem hierover gesproken heeft. Wij zouden inderdaad niet zo reageren naar onze kinderen, maar iemand met autisme "mist" deze schakel. Hoewel ik me kan voorstellen dat het rot voor jou en de kinderen is. Je partner kan er niets aan doen.
Schrijf je vandaag nog in bij woonnet. Vaak verhuren ze ook direct kans woningen waarbij er geloot wordt of wie als eerst reageert krijgt het.. Ga opzoek naar werk er zijn echt genoeg mogelijkheden ik weet niet welke diploma's je bezit denk evt ook aan omscholing in bbl variant alles beter als niks.. Regel een gesprek bij de gemeente. Kijk of je in aanmerking komt voor de bijstand. Vaak heeft de gemeente ook een ruim aanbod aan cursussen etc om zsm aan werk te komen. Wanneer er uitzicht op inkomsten is dmv betaald werk cq bijstand is er ook uitzicht op een huis. Daarbij denk ik dat maatschappelijk werk je ook kan helpen om zsm de situatie uit te stappen Succes
Weet je man dat je wilt scheiden/ uit elkaar wilt? Als dat niet zo is dan bespreek dit eerst en stap naar een mediator. Zij kunnen jou helpen en gaan alle wegen af hoe jullie er samen uit komen. Je kan dit niet alleen. Je man moet alimentatie gaan betalen en je zal meerdere toeslagen krijgen. Er is altijd wel een weg maar die zal wel hobbelig zijn als je totaal geen vaste inkomen hebt. Dus schrijf je alvast in en ga opzoek naar ander werk
Is dat haalbaar met zijn autisme? Mocht dat niet haalbaar zijn duidelijke plannen en afspraken maken voor de tijd die overbrugt moet worden. Maak je eigen routine. Geef alles op tijd door. Zorg dat je in gebrek blijft en voorspelbaar blijft. Om extra spanning te voorkomen. En ga de momenten waarop je even niks hoeft te regelen erop uit om wat voor jezelf te doen om even wat frisse lucht tot je te nemen. Als aanvulling op het al genoemde.
Mag ik eerlijk zijn? Ik snap dat je situatie niet fijn is, maar ik vind je manier van aanpakken niet handig op dit moment. Vooral voor je kinderen... Niet alleen moeten ze dadelijk een scheiding zien te verwerken, maar je kan ook nergens heen. Geen geld, geen huis. Hoewel de emoties nu misschien de bovenhand voeren, zou ik vooral ook kijken naar het praktische deel. Ga praten met je man, zorg voor meer werk, schijf je direct in bij alle woningcorporaties in de buurt, neem het heft in eigen handen, en zet vooral je kinderen op de eerste plaats. Dat als het zover is, zij tenminste in een 'stabiele' situatie terecht komen. En misschien kan je man wel professionele hulp krijgen met zijn autisme? Weet hij over je gevoelens en de besluiten die je wil gaan nemen? Sterkte in elk geval...
Vraag hulp aan voor je man. Hij moet gaan leren hoe het in een gezin werkt. Zulke coaches heb je. En jij moet hem blijven corrigeren. Niet aanvallend, maar rustig overleggen waarom jij iets doet. Mijn man heeft ook autisme en pas in ons huwelijk is het uitgekomen. Is niet makkelijk, maar wij vangen veel op met humor en ik blijf praten.
Vind het heel vreemd hoe je over je man praat. Autisme kies je niet voor dus ook niet hoe je reageert. Ik adviseer om samen naar een therapeut te gaan om technieken te leren. En wie weet komt de liefde dan wel terug.
Dit dus!! En niet alleen hulp voor je man hoe hij met zaken/familie/boosheid/planning om moet gaan. Maar ook hulp voor jezelf hoe je met een autist om moet gaan. Hij heeft hier ook niet voor gekozen, maar is zo geboren, dus om hem daarom te straffen door van hem te gaan scheiden vind ik echt heel zwaar!
Ik zou, vanwege de kinderen, even pas op de plaats doen. Leger des heils is vele malen erger dan met een man waar je vriendschappelijk mee omgaat in huis wonen! Ga eerst eens praten met een coach, volg een opleiding, vergroot je eigen kansen. Praat met je man (als dat mogelijk is) en neem dan pas een beslissing. Anders doe je jezelf en je kinderen tekort. Mijn partner is ook regelmatig superbot naar dl toe (geen autist, maar zelf nogal autoritair opgevoed). Jammer maar niet iedereen is perfect. Dat moeten kinderen ook leren.
Mijn advies is om naar je huisarts te gaan en de hele situatie uit te leggen. Heeft je man hulp? Of moeten jullie alles zelfs ontdekken? Inschrijven voor een huurwoning lijkt me een slim plan (ook al duurt het lang voordat je een woning hebt) en probeer meer werk te krijgen zodat je meer financiële zekerheid krijgt. Heel veel sterkte.
Zoek ook hulp voor jezelf. De gedachte om uit het leven te stappen, is niet wenselijk en je kunt daar zeker iets mee doen. If life gives you lemons, learn to make lemonade. Je moet echt eerst wat zaken op orde stellen, anders kun je gewoon niet weg. Of je moet op straat willen gaan leven... Zorg eerst voor een inkomen. Ga daar desnoods 5 dagen per week voor werken. Ja, dat is zwaar en ja, dat kost ook geld qua kinderopvang, maar het is nodig. Eerst een inkomen, dan een woning. Zonder inkomen maak je namelijk niet eens kans op een woning (laat staan dat je het kunt betalen). Heb je een inkomen en een woning, dan kun je verder gaan kijken. Scheiden, alimentatie, etc. En dan moet je het dus zelf gaan rooien. Je bent zeker niet de eerste, die bij haar man blijft wegens financiële noodzaak...
Na 12 jaar is het klaar zeg je, omdat jij niet kan leven met zijn autisme. Dat heeft hij altijd al gehad en gaat niet weg dus waarom nu. Ik vind (mijn mening) dat je na 12 jaar toch wel weet hoe en wat. En je ook hebt ingelezen/geleerd hebt hoe iemand is en kan zijn die dit heeft. Gezien de kans dat je kinderen dit ook zouden kunnen hebben ivm erfelijkheid zou dat iig wel slim zijn. Autisme | erfelijkheid.nl Wellicht kom ik kortaf over, maar hij zal ook zijn goede kanten hebben(ondanks zijn autisme) anders blijf je niet 12 jaar samen. Misschien is er wat anders aan de hand voor jou en is dit de " makkelijke" manier om weg te gaan want dan ligt de schuld bij zijn autisme ipv jou en jullie relatie?
Als je al zo ver bent, dat je zelfs bij het Leger des Heils hebt geïnformeerd, dan zit het echt niet goed. Omdat autisme altijd aanwezig is geweest, wil niet zeggen dat je het altijd moet kunnen blijven handelen. Zeker als er kinderen in het spel komen, kan een "autist" heftigere dingen laten zien, dan toen die er nog niet waren. Bij je man weg gaan is NOOIT makkelijk (er een (negatieve) mening over hebben blijkbaar wel) T's, heel veel sterkte gewenst. Er zijn al heel wat goede tips gegeven. Probeer het vanaf het begin goed aan te pakken, zodat de kinderen er zo weinig mogelijk last van hebben.
Ik wil nog even toevoegen dat je heel goed moet gaan bedenken hoe je de omgang met de vader wil insteken. Zijn gedrag naar de kids zal namelijk niet veranderen en straks ben je er niet meer bij. Ik ben weg gegaan bij ex vanwege drankmisbruik en wilde ook dat hij zn kind bleef zien. Inmiddels eist hij een weekend om de week. Waar ik voorheen nog in kan grikpen kan ik dat straks niet meer. Godzijdank heeft hij nu wel weer een foede vriensin met leuke /gelukkige kinderen. En.. ik heb geen poot om op te staan he. Dus bedenk je goed voordat je stappen onderneemt, dat je het ergst mogelijke scenRio voorbereid. Desnoods film je een keer een uitbarsting als bewijs. Ik dacht ook dat het nooit zo ver zou komen en kan nu alleen maar hopen dat het goed blijft gaan.