Oke, ik heb een paar slechte nachten achter de rug, En gewoon niet zo lekker in me vel... maar op werk was er net een stressvolle situatie (ben nu even luchtje scheppen) en ik loste dit proffessioneel op, waarop dus de directeur achter me stond en het allemaal zat te bekijken. Hij nam me apart en gaf me complimenten dat ik het netjes had opgelost en vroeg meteen hoe ik het werk vond ect. Maar ik barste dus los in tranen! Schaam me nu dood, bood al wel me excusses aan en zei ook, ja heb paar rot nachten gehad en wat u zei raakte even de gevoelige snaar. Maarja... nu moet ik weer terug maar schaam me echt, wat vinden jullie Excusses aanbieden dat ik als een klein kind daar zat te janken? Vind zelf wel dat ik er nog "iets" mee moet maar hoe zouden jullie het doen? Liefs
Niet te druk om maken, ik ben directiesecretaresse geweest en daar zaten wel vaker mensen bij op kantoor te snotteren. Gewoon naar binnen gaan en als je nog wat wilt zeggen erover doe je dat en anders gewoon verder gaan, het is echt niet vreemd en je hoeft je niet te schamen.
Ik zou het er gewoon bij laten hoor. Je hebt al (onnodig ) excuses aangeboden. Als hij er niks over zegt, zou ik er niet over beginnen. En anders heb je meteen een opening om uit te leggen waar je reactie vandaan kwam (als je dat zelf nodig vindt). Kan gebeuren toch!
Nou ik ben ook wel eens weggelopen uit een teammeeting omdat ik moest huilen . Puur om een combinatie stress thuis en werk. Ik heb ook wel vaker collega's zien huilen. Je bent ook maar een mens.
Als je er echt nog iets mee wil doen: bedank hem voor het compliment en het fijne gesprek want dat was na stress precies wat je nodig had! Excuses zijn te negatief hiervoor dus ik zou het niet doen, je gevoel komt waarschijnlijk meer uit schaamte dan iets anders en dat kan je wel benoemen (maar niet de nadruk hierop leggen). Succes!
Precies wat butterfly zegt: Bedank hem voor het compliment en het fijne gesprek. Excuses zijn niet op hun plaats; misschien (waarschijnlijk) heeft je directeur het gesprek als positief ervaren, dan moet jet het niet negatief benoemen door er sorry voor te zeggen. Als je echt nog iets wil zeggen over het huilen, kun je aangeven dat je jezelf opgelaten voelde door het tonen van zulke heftige emoties. Dat klinkt ook nog even anders. Maar nogmaals, ik zou dat achterwege laten. Het tonen van emoties wanneer die gepast zijn is niets om je voor te schamen.
Dit! Emoties zijn normaal, je hebt al uitgelegd wat er gebeurde, excuses zijn niet nodig. Als je erop terug wilt komen, bedanken voor het compliment en dat het je goed deed.
zo zou ik het ook aanpakken Onze directrice is mijn coach, je wil niet weten hoe vaak ik op haar kamer heb zitten huilen . Onderdeel van de groei en ontwikkeling. En een van de taken van de directeur is de zorg voor de welzijn van zijn medewekers, dus echt geen excuses nodig
Heel herkenbaar! Ik ben directe chef van enkele medewerkers, het gebeurt echt wel vaker dat ze huilen in een gesprek met me. Meestal heeft dit te maken met privé-zaken die de combinatie met het werk (waar we ook veel van hen verwachten) moeilijk maakt. Vind ik helemaal niet erg, en ik beschouw het als een teken dat ze zich wel veilig voelen bij mij en voelen dat het gesprek in vertrouwen kan plaatsvinden. Ik heb nog nooit de indruk gehad dat iemand 'huilde' om meer van me gedaan te krijgen of zo, dus ga er maar van uit dat jouw directeur dat ook niet van je denkt. Verder: als ik dan met mijn directeur in gesprek ben: ook al vaak gehuild! In mijn geval ook eerder als ze zaken benoemt die ik goed heb gedaan Geen idee waarom zoiets me dan steeds doet wankelen, want in andere situaties heb ik dat niet erg. In het begin excuseerde ik me ook heel de tijd en schaamde ik me dood, maar in tussentijd heb ik geaccepteerd dat dit deel van mezelf is, ik weet dat ik voor de rest best goed in mijn vel zit en stabiel ben op mijn werk, en mijn directeur geeft me het gevoel dat haar oordeel over mij zeker niet 'beïnvloed' is door die keren dat ik me zwak toonde... Om maar te zeggen: niemand is altijd alleen maar sterk en professioneel. Je mag zeker mild zijn voor jezelf en toestaan dat je ook eens een minder momentje hebt. Al begrijp ik dat het toch telkens even aanvoelt alsof je je zwak zou opstellen, of dat je je directeur in een moeilijke situatie zou brengen....
Waarom excuses aanbieden? Ik denk dat het goed is, dat je even in tranen uitbarstte. Zo weet de directeur ook dat het je even hoog zit. Jij bent ook maar een mens en de directeur ook
Dank jullie wel allemaal, ik ben toch "dom/eigenwijs" geweest en gezegd, - het spijt me dat ik me even liet gaan maar trok het even niet- hij antwoorde; daar hoef je Nóóit je excusses voor te maken! Zo luchte wel even op, het was gewoon zo'n raar moment vond ik, geeft hij een compliment zit ik te janken en nu een bevestiging van zijn kant en die van jullie maakte het voor mij compleet jaaaa ik weet het ik heb niet voor niks mijn nickname
geeft toch niks! Jij had het nodig het nog even te bespreken en dat heb je gedaan! Super stoer van je!