Hallo allemaal, Ik ben hier nieuw en wil graag mijn verhaal kwijt. Ik ben een 30-jarige getrouwde vrouw. Moeder van een 5 jarig jongetje en inmiddels 22wkn6dgn zwanger van een meisje.. Mijn man en ik zijn een jaar geleden in een sleur geraakt waardoor ik dingen ben gaan zoeken bij een andere man. Man is hiervan op de hoogte. Ik kwam in een ernstige depressie terecht dus ik was absoluut mijzelf niet. Ondanks de depressie gestart met relatietherapie en zo goed als mogelijk mezelf hiervoor ingezet. Een paar maanden geleden nam die andere man weer contact op en ben ik wederom overstag gegaan. Niet all the way maar wel te ver! (Heel onsmakelijk dit, hij is niet klaargekomen in mij. Na 4 stoten kreeg ik spijt en ben gestopt). 2 maanden later kreeg ik te horen van de huisarts dat zij een positieve test in handen had. Niks aan de hand, want ik had in die periode ook seks met mijn man. Een paar weken geleden kreeg mijn man uitslag van een vruchtbaarheidstest. Deze moest gedaan worden nav chemotherapie. Tot 2x toe was deze test negatief. Mijn wereld stortte in en langzaamaan kwam het besef dat ik misschien niet zwanger ben van mijn man. Ik heb dit direct opgebiecht aan mijn man. Hij was boos, wat ik absoluut begreen en nog altijd begrijp.. De dag erna trokken we naar elkaar toe. Bij mij was het echt een omkeerpunt. En het moment om mijzelf te bewijzen. Tot op de dag van vandaag zijn we 'gelukkiger' dan dat we waren. Nu zit ik met het volgende. Mijn man en ik praten over mogelijke oplossingen. Mijn man heeft geen moeite met mij, zijn gevoel voor mij is niet minder geworden. Hij heeft moeite met het kind. Hij houdt van zijn zoon, van mij en hij is er niet bang voor dat hij ook van dit kleine meisje zal gaan houden.. Haar eventuele biologische vader is niet op de hoogte van de zwangerschap. Het gezin wat ik heb wil ik niet kwijt (had ik eerder aan moeten denken, weet ik!). Als het kind ouder is en het aankan wil ik haar vertellen over haar biologische vader. Mijn man denkt ook na over oplossingen. Zijn oplossing is openheid. Dat wilt zeggen dat mensen in onze omgeving vanaf de geboorte weten dat hij niet haar echte vader is. Dus dat de hele wereld weet dat zij een andere biologische vader heeft voordat zij het weet. In mijn ogen kan dat alleen maar fout gaan en snap ik het nut ervan niet helemaal. Met onze zoon heeft nog nooit iemand gevraagd of hij biologisch wel van ons is. Hij wilt dus tegen de "wereld" eerlijk zijn maar ik snap dan niet zo goed hoe hij dat hier thuis voor zich ziet. Als zij "papa" tegen hem zegt, zegt hij dan "ik ben je echte papa niet"? Als ik het hem vraag begint hij alleen over openheid. Heel hard misschien, maar zij is sowieso mijn dochter en ik wil haar beschermen. Ik wil dat als ze ouder is en het aankan, dat zij het als eerste hoort ipv dat de hele wereld het al wist.. Onze sociale kring is niet zo heel groot dus de mensen uit zijn omgeving zijn voornamelijk buren en collega's. Ik snap dat hij eerlijkheid belangrijk vindt, maar waarom moet iedereen het weten? .. Het boeit me weinig wat de mensen over mij zullen zeggen, mijn man noemt het met de billen bloot.. Het enige wat mijn interesseert is het feit dat wat er gebeurd als het bij mijn dochter terecht komt.. Onze zoon is net een week 5 jaar.. Mijn man wilt ook direct openheid naar hem toe omdat hij denkt dat onze zoon ons gaat verwijten omdat we 'liegen' over zijn zusje dat dan eigenlijk zijn halfzusje is. Ik ben van mening dat onze zoon dat helemaal nog niet begrijpt op dit moment.. Mijn man is een koppige man en wijkt zelden af van wat hij wilt. Ik weet dat ik weinig te willen heb na wat ik heb gedaan, maar ik vind wel dat hij zichzelf minder belangrijk hoort te maken dan de kinderen. Ik weet gewoon even niet wat ik doen moet. Ik wil dolgraag door met mijn man en kinderen maar als dit de enige manier is, dan heb ik weinig keus ben ik bang. Zijn er mensen die eventueel ervaring hebben hiermee of tips/adviezen hebben? Ik zit niet te wachten op oordelen of op teksten met hoe slecht ik wel niet ben. Dat besef is allemaal al binnen gekomen, zo erg zelfs dat ik weinig tot niet geniet van mijn zwangerschap.. Groetjes, C..
Maar als je niet all the way bent gegaan zoals je zegt, kan je toch ook niet zwanger zijn van die andere man?
Ik zou eerst een vaderschapstest laten doen zodra het kindje geboren is. Dan weet je in ieder geval 100% zeker dat het niet van je man is.
Maar is er echt 0,0000% kans dat het van je eigen man is? Die vruchtbaarheidstest was naar ik begrijp pas later dus wie weet dat ten tijde van de verwekking je man nog wel heel minimaal vruchtbaar was. Ik zou toch eerst een en ander uitsluiten met een dna-test voordat je van alles gaat verkondigen aan de wereld...
Zou toch eerst een dna test doen. Voor alles overhoop wordt gehaald en dan toch blijkt dat het een echt wondertje is
Wat Manoalana zegt, als je geen sex hebt gehad met die andere man dan kan je toch ook niet zwanger van hem zijn. En anders idd eerst een DNA test. Oh ik lees nu je aanpassing.
Een test komt er ook. Toen ik mijn man vertelde dat ik zwanger was, was dat al direct een vereiste van hem.. Er bestaat een hele hele kleine kans dat het van mijn man is. De kans is groter dat het van die ander is. Dat is door 2 artsen gezegd tegen hem..
Ik zie je aanpassing. Ik vroeg het omdat er nog een kans is dat het van je man is dan. Ook na je aanpassing. En daarom zou ik adviseren om een dnatest te laten doen. Dat is uiteindelijk het beste voor alle partijen, zowel volwassenen als kinderen. Wat je relatie betreft kan ik echt geen zinnig advies geven. Hoe jullie dat aanpakken is zo persoonlijk en het wil niet zeggen dat het zal slagen of dat het per definitie gedoemd is om te mislukken. Dat moet de tijd uitwijzen. Uit ervaring weet ik dat er ondanks slechte zaadtesten nog kindjes kunnen komen. Misschien is deze baby ook wel een wonder. Is je zoon wel van jullie samen?
Maar als het van die ander is dan is het dus van voorvocht want hij is niet in jou klaar gekomen? Dat kan maar ook die kans is klein... ik zou vooralsnog voor jezelf uitgaan van 50/50 of 25/75 op basis van wat de artsen zeggen. In mijn ogen in ieder geval voldoende om met je man af te spreken dat jullie tot na de uitslag van de test helemaal niets zeggen. Daarna maar eens verder kijken lijkt mij....
Ik zou sowieso eerst een dna test doen. De kans is er namelijk wel dat het kindje van je man zou kunnen zijn.
Anderhalf jaar geleden is er kanker geconstateerd en daardoor heeft hij een flinke dosis chemotherapie gekregen. Na een jaar is dat pas uit het lichaam. Omdat de chemo je vruchtbaarheid kan aantasten, wordt dat dus na een jaar getest. Daaruit kwam dat er geen levende zaadcellen zijn gevonden bij mijn man. Met de bevruchting van onze zoon was er nog geen sprake van chemotherapie. Toen had hij ook al niet al te beste zaadcellen maar niet de diagnose 'onvruchtbaar'.
Misschien ben je toch wat verder vreemd gegaan dan je hier schrijft. De kans dat je zwanger raakt van voorvocht is erg klein. Heeft de mogelijke biologische vader van jouw dochter verder nog kinderen? Ik zou in ieder geval allereerst een dna test doen. En stel jouw man is inderdaad niet de bio vader, dan snap ik wel dat hij openheid wil, en naar wie dan allemaal dat is een beetje aan jouw man toch. Toch denk ik ook dat er nog een soort wrok gevoel zit van jouw man richting jou hierover. 'Om de hele wereld te laten weten wat je hebt gedaan' zeg maar. Dat is natuurlijk niet goed want het gaat over een weerloos kind. Je dochter heeft hier allemaal niet om gevraagd. Lastige situatie hoor, hopelijk komen jullie er uit, sterkte!
Je verwoord echt precies wat ik wilde zeggen maar de woorden niet helemaal voor kon vinden.. Voor het kind triest idd, die kiest hier niet voor..
Heel stom maar daar heb je nu natuurlijk niks meer aan Volgens mij kan je ook dna test doen tijdens de zwangerschap of heb ik het mis ?? Vind het wel onrespectvol naar je man toe die ziek is en dan ga jij het buiten de deur zoeken terwijl je jem juist hoor te steunen maar goed Ik hoop vanharte dat jullie er sms'je uit komen
Zoals jij het beschrijft klinkt het alsof je man inderdaad nog zijn gram probeert te halen, maar aan de andere kant snap ik hem ook wel. Ik kan me helemaal voorstellen dat hij wil dat bijvoorbeeld zijn ouders dit weten. Je man wordt straks gefeliciteerd dat hij een dochter heeft gekregen, moet hij dan tegen iedereen gaan lachen en de schone schijn ophouden? Zou jij dat volhouden? Totaal andere situatie, maar je leest altijd wel dat wanneer er een donor in het spel is, dat tegenwoordig wordt geadviseerd om daar vanaf het begin open over te zijn naar het kind toe. Dat schijnt voor de verwerking het beste te zijn. Tenslotte, ik had vroeger 2 speelkameraadjes, broertjes, maar bij de jongste was de vrouw ook vreemd gegaan. Aangezien vader en oudste broer een mengelmoesje waren en de jongste zoon hoogblond, was een DNA-test niet nodig. Achteraf heb ik heel veel bewondering voor die vader, hij heeft de broers altijd gelijk behandeld, ik heb er heel veel gespeeld en zelf gezien dat hij echt een vader was voor de jongste.
Wanneer ben je dan van plan om die andere man van je zwangerschap op de hoogte te stellen? Je schrijft dat je je gezin niet wilt verliezen. Maar heeft die andere man niet het recht om te weten dat je zwanger bent en dat hij mogelijk vader wordt? In ieder geval wel als het kind van hem blijkt te zijn...
Als je niet lekker in je vel zit, depri of overspannen bent, doe je soms gekke dingen en maak je verkeerde keuzes die je normaal niet maken. En soms loopt dat niet zo best af. Het is wel heel goed dat je van begin af aan eerlijk bent geweest. En wat de rest ook zegt, eerst die DNA test afwachten. Tot die tijd kun je alleen gissen en doem scenario's bedenken. Ik hoop echt dat het kindje van je man is en dat je/jullie het straks naast je neer kan leggen. Of gewoon weer een nieuwe start kunnen maken.