Ik herken het ook. Mijn beide ouders en schoonmoeder overleden en met schoonvader geen contact. Ik vind het moeilijk voor onze kinderen, een opa en oma Is toch een toevoeging in je kindertijd vind ik. En idd, de Kids kunnen niet eens ergens logeren ofzo. We hebben wel een buurmeisje die af en toe in de avond kan oppassen maar dan leggen We ze zelf op bed en zijn We op tijd weer thuis dus langer dan van 8 tot 12 zijn We nooit weg (en ook dat gebeurd maar 2x per jaar ofzo). Maar ook met feestdagen zoals kerst en oud en nieuw zijn We altijd alleen maar met ons eigen gezin.
Hier hetzelfde...mijn ouders zijn onbetrouwbaar, geen veilige jeugd gehad. En schoonouders in Italië. Gelukkig nu wel veel leuke contacten in de buurt dus in noodgevallen hebben we dan wel een plek waar we ze kunnen brengen, maar een nachtje ergens laten logeren zullen we nooit hebben. Maar daar zit ik niet zo erg meer mee, wel dat we nooit uitgaan...ik moet eigenlijk een oppas vinden maar ik vind die stap ZO moeilijk, ik vertrouw mensen ook niet zo snel..
Totaal niet vergelijkbaar, want hier vier liefdevolle schoonouders (logeren gaat bij een van de twee opa's/oma's, maar dat is minder belangrijk), maar logeren kan, denk ik, ook bij goede vrienden? De kinderen van de buren logeren ook wel eens hier bij gebrek aan ouders om bij te logeren. En ja, wij hebben het ook druk, maar dat betekent niet dat ik zo iets niet voor een ander kan doen? Misschien eens uitleggen hoe en wat aan een goede vriendin en dan vragen of zij af en toe iets voor jullie kunnen betekenen?
heel erg herkenbaar. mijn moeder is ook overleden en met mijn vader heb ik geen contact. mijn schoonouders zijn lichamelijk niet in staat tot oppassen. heel soms als ze een goede dag hebben passen ze in de middag een paar uurtjes op 1 van onze kinderen. 2 is hun te veel. en mijn zus woont erg ver weg en heeft zelf al 3 kinderen. verder hebben we geen familie. mijn man is enig kind.
Ik herken het wel. Hier ook een kleine familie. Mijn vader is overleden toen ik 11 jaar was. Ik heb nog wel mijn moeder en schoonouders. Maar dit zijn ook geen opa/oma's die spontaan opspringen om leuke dingen met de kinderen te doen. Over twee weken ga ik samen met mijn man een lang weekend naar Spanje en voor dat hebben we wel opvang kunnen regelen en houden ze er rekening mee maar het moet allemaal wel net in hun straatje passen. Zelf heb ik ook geen broers/ zussen en mijn man heeft wel 1 broer+ schoonzus en drie kinderen maar ook niet een hele stevige band mee en hij heeft een zwaar gehandicapte zus dus ook weinig familie. Ik heb het nu ook wel geaccepteerd dat het is zoals het is en ook ik zie het dat het anders kan bij andere mensen maar ik weet ook dat er heel veel mensen zijn zoals jij en ik en die het toch doorgaans alleen moeten rooien. Ik weet wel dat mochten wij ooit zelf opa/opa worden (we hebben zelf 3 kinderen) dat ik echt wel een goede band met mijn kleinkinderen wil opbouwen en mijn kinderen ook wil helpen met oppassen etc en ieder geval interesse zal tonen. Mijn oudste van 13 jaar is nu al ook al zover dat die ook amper nog meegaat naar opa/ oma maar hoort ook wel een beetje bij de leeftijd. Als ze weleens bij opa oma zijn dan worden er wel leuke dingen ondernomen dus dat dan ook wel weer. Ook vind ik het met kinderverjaardagen altijd zo jammer dat er weinig mensen komen maar toch is het altijd ook wel weer gezellig op onze manier zoals we het dan vieren. Er komen wel altijd veel vrienden en vriendinnen van de kinderen dus dat scheelt.
Hoi, ik heb ook geen vangnet zoals jij dat beschrijft. Op mn 17e uit huis gegooid door mn ouders en contact met die kant van de familie dus kwijtgeraakt. Wel altijd goed contact met mijn ex zijn familie gehad, tot hij afstand deed van de kinderen. Hier geniet ik enorm van de keren dat mijn betaalde oppasmeisje komt waardoor ik even een middagje of avondje weg kan
Van familie moeten wij het ook niet hebben: ouders en schoonouders zijn vanwege gezondheidsredenen nooit in staat geweest op te passen, mijn vader en schoonmoeder zijn inmiddels ook overleden. We hebben wel broers en zussen waar we leuk verjaardag en kerstcontact mee hebben om zo te zeggen maar het contact is niet zodanig dat zoontje daar gaat logeren...jammer maar het zij zo. Met mijn zus wordt het contact wel weer beterder, hebben daar laatst met z'n drieën gelogeerd. We hebben wel hele lieve buurvrienden die gek op zoontje zijn en waar hij graag is, heeft daar zelfs gelogeerd zonder dat wij weg moesten...gewoon voor de gezelligheid.
Wij hebben ook geen vangnet aan familie. Moet ook zeggen dat wij dat beide niet missen. De behoefte om een avond weg te gaan zonder de kinderen hebben wij niet. Af en toe gaan ze wel eens logeren omdat ze dat zelf willen, maar tot nu toe altijd om de beurt dus er is altijd nog een kind thuis. Voor noodgevallen zou ik altijd een beroep op de buren kunnen doen, dus dat is geen probleem. Dat voelt wel veilig en goed.
Heel erg herkenbaar, we hebben beide ook maar 1 broer/zus, en beide hebben we een overleden ouder. De nog levende ouders zijn ongeschikt om op te passen. De broer en zus hebben beide ook een druk leven, de ene nog zonder kinderen, de andere met pubers en dus beide in een hele andere fase van het leven. Als er echt nood is kunnen wij ze wel kwijt bij broer/zus (tijdens de bevalling van de 2e daar de oudste onder kunnen brengen bijvoorbeeld) Degene met pubers heeft wel eens opgepast, maar die zegt heel vaak lastminute af, dus daar kunnen we ook niet op rekenen. We kregen enige tijd geleden een briefje in de brievenbus van een buurmeisje die op zoek is naar oppasadressen, ik heb het goed bewaard maar nog geen actie ondernomen
Heel herkenbaar. Mijn ouders leven niet meer en verder durf ik het niet (meer) aan bij de rest van de familie. Mijn zus zou misschien nog wel kunnen overigens, maar dat is ook stukje eigen wat ik niet durf te vragen. En we wonen ook nog eens heel ver weg van de familie. De zorg voor onze oudste zoon is best intensief, juist daarom zou het zo fijn zijn om eens 1 nachtje/2 dagen voor ons zelf te hebben. Helaas zien we dat niet gebeuren, hij kan het waarschijnlijk niet aan en de meeste zullen niet correct met hem om kunnen gaan. Dus zelfs al zou dat ene nachtje haalbaar zijn, hebben we waarschijnlijk 2 weken lang extra zorgen en stress ervan. Juist omdat ik soms denk dat ik het wel had gedurft bij mijn moeder en dat de kans ook groot zou zijn dat ze het aan zou kunnen (mits geestelijk en gezondheid dat zouden toestaan) maakt het mij enorm verdrietig. Zeker als ik weer eens hoor dat kinderen in de omgeving ergens 'gedropt' worden, voor de zoveelste keer.
Ja herken het ook wel heb eigenlijk helemaal geen familie me moeder is 17 jaar terug al overleden vader nooit gekend of gezien sta er ook helemaal alleen voor. Is erg pijnlijk soms nu ik een kleine heb.
dank allemaal! Heel fijn om alle reacties te lezen! Ik zie om me heen alleen maar gezinnen die gezellig op pad gaan met opa en oma, op vakantie of dagjes uit, en waar de kindjes altijd welkom zijn. Gelukkig zijn mijn vader en schoonouders wel lief voor mijn kinderen, en tonen ook wel interesse, maar verder erg aan huis gebonden en weinig zin/mogelijkheden ons te ondersteunen. Ik ga inderdaad eens proberen bij vrienden en verdere familie of de kindjes daar eens terecht kunnen. Wellicht zijn er gezinnen hier in de buurt die in dezelfde situatie zitten en kunnen we dan iets voor elkaar betekenen. Het zal ook een stukje rouwproces zijn. Gemis om wat er niet is en ook nooit zal komen.
Ook voor mij heel herkenbaar. Beide ouders en schoonvader overleden en schoonmoeder eoont ver weg. Beide geen briers of zussen. Mis dit wel en vind het ook erg sneu voor de kleine dat hij geen opa en oma heeft. Ik zou het heel graag willen. Er zou eigenlijk iets moeten zijn als een site voor opa/oma's want er zullen ook genoeg ouderen zijn die ook graag een contact met een (klein)kind willen. Of bestaat er zoiets al wel?
Deels herkenbaar voor mij. Mijn ouders leven beide nog, maar wonen op anderhalf uur rijden. In de vakanties gaan ze daar meestal wel een paar dagen logeren, maar echt een middagje met opa en oma tutten of op stap is, gezien de reistijd, eigenlijk niet mogelijk. Mijn schoonouders leven beide niet meer helaas. Mijn zusje en haar man wonen ook op 75 minuten rijden en de broers en zussen van mijn partner wonen in hetzelfde dorp als mijn ouders. Verder hebben zij allemaal al grotere kids. Inmiddels hebben we wel een redelijk netwerk opgebouwd in ons dorp en hebben we een vaste oppas. Maar niet direct voor écht logeren oid.