ooh dat lijkt mij lastig, jouw situatie! !!!!! Maar super spannend. Ben je niet de hele tijd aan het vissen bij hem? Zou ik doen. Wij hebben 2 niet zulke goede slapers. De oudste pas met 2,5 jaar en ons kleintje van 1 dus net sinds deze week (voor zolang als het duurt). Mijn hart en mijn hoofd liggen niet op 1 lijn. Als ik dit van jou lees denk Ik 'oohja... heerlijk... beide kids op school, zelfstandig. . Alle tijd voor een nieuwe baby. .relaxed..' maar op de een of andere manier voel ik ook 'haast'. Ik ben bijvoorbeeld bang dat als de oudste dan 6 is ze nooit een klik met de jongste gaat krijgen. .. of dat we nu nog in het ritme van luiers en gebroken nachten zitten dus waarom ook niet gelijk Door? Ben ook heel bang dat mijn naam afhaakt als we Nog een jaar gaan wachten. En natuurlijk ben ik super blij met mijn 2 kleintjes. ..maar er mist nog iets. Bedankt dat jullie zo lief reageren, doet me goed.
Klikken doen ze grotendeels door karakter, niet door leeftijdsverschil weet ik door ervaring. Mijn zoon heeft meer met z'n jongste zusje dan met de oudste. En ikzelf heb ook veel meer met m'n zusje (5 jr verschil) dan met m'n broertje (1jr verschil). En waarom niet gelijk door? Waarom wel? het is misschien juist wel fijn om even weer jezelf terug te hebben zonder continue in dienst te staan van. Ik zag wat ik wilde een stuk helderder in ieder geval. Oh en angst is een slechte raadgever wat als...er kan van alles gebeuren waardoor je spijt hebt dat je het niet eerder hebt gedaan, maar ook waarom je niet even gewacht hebt. Ik wil hier eigenlijk mee zeggen dat je het van meerdere kanten kan bekijken. Niet dat mijn ervaring nu de juiste is voor jou, maar misschien gewoon iets om mee te nemen in je gedachten.
Hallo, je moet er inderdaad klaar voor zijn voor nog een kindje. Ik zou ook zeggen geniet nu van je twee kindjes, geef jezelf tijd om terug op krachten te komen. Mijn oudste was ook een huil baby en heeft al de energie uit mn lijf genomen daardoor. Ik heb er zelf cronische hyperventilatie van overgehouden. Mijn oudste is nu 13jaar en ik heb nooit de energie meer gehad zoals ervoor. Mijn dochter is nu 11jaar. Ik had ook zoiets van ik wil er 3 maar geen groot leeftijdsverschil. Ik word er nu 37 en gaan nu toch voor een derde. Wat ik wil zeggen als de tijd rijp is komt dat gevoel wel terug. Je moet je daar zeker niet schuldig ofzo over voelen. Werken ,huishouden en kindjes is niet te onderschatten. Komt wel allemaal goed hoor.
Heel herkenbaar verhaal! Mijn man en ik hebben altijd gezegd dat we misschien wel drie kinderen wilden. Maar na de geboorte van onze dochter heb ik het echt heel zwaar gehad. Ze sliep heel slecht en wilde alleen maar vastgehouden worden. Ik vond dat echt pittig met nog een dreumes die rondliep. Nu we in iets rustiger vaarwater zijn gekomen, denk ik vaker na over het wel of niet kiezen voor een derde. Ik wil graag dat het weer gaat kriebelen, maar dat is nu nog niet het geval. Ik heb me er echt ook druk over gemaakt: Ik wil wel een derde, maar kan ik dat wel aan? Moet ik niet gewoon blij zijn met wat ik heb? Zeker nu het gemakkelijker is nu de kindjes wat ouder zijn. Ik ben inmiddels tot de conclusie gekomen dat het geen zin heeft om erover te blijven piekeren. Ik zal het wel voelen wanneer ik er weer klaar voor ben. En misschien komt dat gevoel wel niet (al hoop ik stiekem van wel). De babyspullen verkopen we in ieder geval nog niet.
Haha, ja ik ben bij tijd en wijle best wel vervelend voor mijn man. Maar uiteindelijk wil ik alleen een kindje als hij ook wil. Als we er samen achter staan, kunnen we die nachten wel weer aan. En ik snap je 'haast' helemaal hoor, die heb ik ook gevoeld. Maar elk nadeel heb z'n voordeel; veel of weinig leeftijdsverschil. Misschien is datgene wat je tegenhoud een bepaalde zelfbescherming? Ik weet het niet hoor! Ik hoop dat.je je rust vindt. Maar vergeet jezelf niet hè?
Ik snap je gevoel! Ik ben zelf 33 en heb nu 2 kindjes van 8 en 9, een jongen en een meisje. Ik wilde eigenlijk altijd 4 kindjes, maar omdat het tussen mijn man en ik niet super ging na de tweede, hebben we toen niet eens meer gedacht aan een derde. Nu gaat het WEL goed, al een hele tijd, en begint de kinderwens eindelijk weer te kriebelen, grappig genoeg voornamelijk bij mijn man. Ook bij mij hoor, want ik wil nog steeds heel graag meer kindjes. Dus tja.. moraal van het verhaal: je weet nooit hoe het leven loopt. Ik had er graag 4 achter elkaar gehad, maar nu heb ik er (hopelijk) straks 2 en 2, met een leeftijdsverschil van bijna 10 jaar, en wie weet hoezeer dat straks genieten is met de grote kids erbij om het mee te maken!
Dit. Wij dachten allebei altijd: drie kinderen. Das leuk. Maar jongen jongen. Ik heb mn handen vol aan twee van die monstertjes en hoewel het financieel best zou kunnen heb ik inmiddels toch het gevoel dat het zo ook prima kan zijn. Minder vaak werk uit handen moeten laten vallen. Drie jaar eerder het huis weer voor ons samen. Geen verdere fysieke aftakeling. Niet nog een keer de slapeloze nachten.