Gisteren hebben wij de liefste hond van de wereld in laten slapen en ik mis haar zo verschrikkelijk erg. Vorige week maandagavond werd ze in 1x ziek en dinsdagmiddag is mijn man met haar naar de dierenarts gegaan. Ze bleek ren baarmoederontsteking te hebben en is dezelfde dag nog geopereerd. Ze is een labrador van 11 maar was verder nog helemaal goed dus de dierenarts had ook zeker goede hoop, dus we gaan ervoor. Helaas was het heel erg ontstoken en werd het een Veel grotere ingreep dan verwacht, maar ze had het overleefd . Helaas ging het herstel erg moeizaam, de eerste dag heeft ze iets gegeten maar de dagen erna weigerde ze alles. Ze ging steeds verder achteruit en in het weekend verloor ze veel wondvocht. Zondag weer naar de dierenarts en tevoren had mijn man al aangegeven haar te willen verlossen uit haar lijden. Bij de dierenarts bleek ze hoogwaarschijnlijk een buikvliesontsteking te hebben en de enige optie wad haar weer open te halen. Mijn man wilde dit niet meer en dus hebben we besloten haar te laten inslapen. Maar nu blijft het maar Door mijn hoofd malen.. hadden we het niet moeten proberen ? Wanneer ben je een dierenvriend ? Ik kan het maar niet loslaten. Iemand hier ervaring mee? Liefs tumtummetje
Ach wat naar... veel sterkte met het verlies van jullie hond. Je bent een dierenvriend als je voor de hond kunt beslissen wanneer het genoeg is geweest en volgens mij hebben jullie dat gedaan . Ze was 11 zeg je, dat is al een hele leeftijd voor een labrador. 2 van zulke grote operaties had je haar volgens mij echt geen plezier mee gedaan. Ze heeft nu een mooi leven gehad bij jullie en jullie hebben afscheid van haar genomen toen haar lichaam het opgaf. Een betere beslissing had je niet kunnen maken voor jullie hond.
Een hond steeds weer te laten opereren terwijl ze waarschijnlijk pijn heeft (niet eten) is ook niet altijd goed. Ik denk dat jullie de juiste beslissing hebben genomen en haar veel pijn hebben bespaard. Probeer het een plekje te geven.
Jullie hebben de juiste keus gemaakt. Haar weer open halen, buik spoelen middels drain....dat had ze nooit overleefd. Zo zwak al van infectie, operatie en niet eten. Haar open halen had egoïstischer geweest...dan had ze zo moeten lijden en 95% kans dat ze dan later alsnog ingeslapen had moeten worden. Hoe moeilijk ook, jullie hebben haar veel lijden bespaard. Veel sterkte. Zo verdrietig om je hond in te laten slapen.
Vertrouw erop dat je de beste keus hebt gemaakt omdat de hond niet geleden heeft. Je hebt een grote operatie al gehad, en er nog een achter aan doen terwijl de eerste al moeizaam herstelde, is ook gevaarlijk. Sterkte met het verlies van jullie schat!
Echte liefde schuilt niet in het vasthouden, maar in loslaten... 11 is voor een hond op die grote al een mooie leeftijd. Jullie hebben al een grote, zware operatie laten uitvoeren en hoe zou ze hier uit komen? Als ze er uit komt, natuurlijk. Sterkte met dit verlies, ik denk dat het de juiste keuze is.
Wij hebben een maand geleden ook onze reu in moeten laten slapen. Van een beetje sukkelen ging het naar moeilijk ademen. Bleek dat z'n hele longen en buik vol vocht zaten. Organen waren op foto's niet meer te zien. In een andere kliniek met een drain het vocht weggehaald laten halen met de hoop op een betere foto. Helaas bleek hij een enorme tumor rond z'n hart te hebben. Hij lag nog onder narcose en de arts wou hem eigenlijk ook niet meer wakker maken. Z'n longen zouden dan weer vollopen met vocht en dan zou hij wel erg vervelend overlijden. Dus voor hem hebben we de beste keus gemaakt maar nu een maand later voel ik me echt nog heel slecht. Het steekt me echt dat we geen 'goed' afscheid hebben kunnen nemen. Wij praten er heel veel over en huilen nog veel. Merk dat dat toch een hoop scheelt, we kroppen niks op zegmaar. Wil je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd
ik heb niets toe te voegen aan de vorige reacties. Ook ik geloof dat jullie de beste keuze hebben gemaakt. Wel wil ik je veel sterkte toewensen!
Dit... met name de eerste zin. Je hond lijdt niet meer, die is goed af. Een akelig ziekteproces met veel pijn is haar bespaart gebleven.
Dit! Dankzij jullie hoefde jullie lieve hond geen lange tijd veel pijn te lijden. Zelfs als ze wel volledig zou zijn hersteld, had ze gedurende weken pijn en misschien angst gekend. Op deze leeftijd denk ik dan dat zo'n beestje echt beter af is, wanneer je haar dit niet laat meemaken. Sterkte!
Jullie hebben deze beslissing gemaakt omdat jullie van haar houden. Dus het is goed. Heel veel sterkte...
wat een mooie uitspraak!! je zal toch wel blijven twijfelen want het liefste had je gewillen dat ze vredig in der eigen mandje was gestorven en dat niet jij diegene moest zijn om over haar lot te bepalen zo voelde ik het een paar maanden geleden bij mijn hond we hopen uiteindelijk allemaal dat we de juiste keuze hebben gemaakt heel veel sterkte met jullie grote verlies xxx
In mijn ogen heb je voor je hond de juiste beslissing genomen. 11 jaar is echt een respectabele leeftijd voor een labrador. We hebben er zelf ook een. Een reu van 8. Die hebben we deze winter laten castreren nog ivm vergrootte prostaat. Ik kan merken dat de narcose en operatie er flink in gehakt heeft bij hem. Hij is anders sinds dien. Ook hij krijgt verschillende kwaaltjes sinds hij senior is. Een 2e operatie had haar niet geholpen denk ik. Het lijkt mij niet onwaarschijnlijk dat ze het op de operatietafel begeven had. Voor je hond heb je de juiste keuze gemaakt. Ook al voelt dat voor jezelf niet zo. Bedenk wel dat een hond pas laat merken dat het pijn heeft als het al heel ver is. Eerder merk je eigenlijk niets. Ik wens je heel veel sterkte met het verwerken van het verlies van je maatje...
Heel erg bedankt voor jullie reacties! Ik wil nog wel een gesprek met de dierenarts, die heeft dat zelf ook aangegeven omdat ik met zoveel vragen zit. Zodat ik het misschien beter af kan sluiten. De dierenarts was ook helemaal van slag, dit had ze niet verwacht en wij ook niet. Het overvalt ons gewoon, zo plotseling allemaal. Ook de kids zijn zo verdrietig, het heeft echt tijd nodig denk ik.
Mee eens! Wij hebben onze golden retriever destijds in moeten laten slapen toen ze net 10 was. Ze was kerngezond en plots deden haar poten het niet meer, we zouden het kunnen rekken met anabolen (dit doen mijn schoonouders op het moment wel) maar na lang wikken en wegen hebben we besloten de hond toch in te laten slapen, d'r poten waren op en we vonden het zielig om voor onszelf haar vol te laten spuiten met anabolen om het zo weken of misschien een paar maanden te rekken. Toen ze haar in lieten slapen konden ze haar aderen steeds niet vinden, mijn moeder heeft toen echt getwijfeld, wat als dit een teken is dat ze nog bij ons moest blijven?! Uiteindelijk is ze toch ingeslapen, het is jaren (7 geloof ik) geleden maar nu ik dit typ springen de tranen weer in mijn ogen, dat moment dat ze haar ader niet konden vinden en ze ons met zielige ogen aankijk Sterkte!