De titel zegt t al.. en het komt vast hard over en ik zal veel mensen tegen de haren instrijken.. maar ik wil dit dus niet (weer).. Onze zoon van 3 jaar sliep namelijk het 1e jaar alleen in nadat we een uur met hem hadden gelopen.. vervolgens moesten we hem dan op onze tenen in zijn bed leggen en maar hopen dat hij bleef slapen.. anders konden we opnieuw beginnen.. Overdag sliep hij helemaal niet in bed.. met als resultaat dat ik hem continu in een draagdoek of in de kinderwagen moest laten slapen, en dus zelf continu moest lopen.. Dit willen we niet met onze dochter (nu 2 weken). Want ten eerste heb ik nog een kind, en ten tweede heb ik bekkeninstabiliteit, en kan ik nauwelijks lopen.. het is dus ook niet mogelijk.. Nu was dochter tot 3 dagen geleden ontzettend makkelijk.. viel na haar fles in slaap, we konden haar in bed leggen, en ze sliep gewoon weer door tot de volgende voeding. Eigenlijk waren we alleen s avonds tussen 6 en 8 druk met haar, want ze heeft wat moeite met haar ontlasting, en had krampjes.. (met massage van haar buikje komt dit op gang, waarna de krampjes over lijken en ze gewoon weer lekker sliep). Maar nu lijkt er dus verandering in te komen.. ze wil eigenlijk continu op mij liggen, valt ook alleen op mij of in de kinderwagen in slaap, en als ik haar wakker in de box of bed leg (zoon heeft ook afentoe mama nodig) dan krijst ze alles bij elkaar.. Speen accepteerd ze niet.. het enige wat dus helpt is haar weer oppakken.. En ik ben dat dus nu een beetje zat.. ik wil mijn zoon ook aandacht geven en mijn handen daarbij vrij hebben.. Even een boekje kunnen lezen waarbij hij op schoot zit zonder haar erbij.. of even, al is het 10 minuten, duplo bouwen met hem zonder zusje.. Ik vraag me ook af hoe ouders met nog meer kinderen dit doen? Man en ik hebben nl nu zoiets van.. dan huilt ze maar even.. Ook wat betreft het inslapen s avonds.. ik heb gewoon geen mogelijkheid om weer elke avond uren heen en weer te lopen wiegen met een baby.. En inprincipe ben ik tegen het laten huilen, zeker bij een kindje van 2 weken (en ze huilt zoon ook wakker, die ook gaat huilen..) maar wat is dan wel een oplossing? Hoe doen mensen met meerdere kinderen dit?
2 weken is echt ontzettend jong. Bovendien beginnen de krampjes nu, dus is het logisch dat ze heel veel bij je wil zijn. Verdeel het met je man? En ik zou een draagdoek aanschaffen, scheelt enorm in de belasting en je hebt je handen dan vrij voor je andere kind. Je kan haar gerust laten wennen aan zelf inslapen (in de kinderwagen bijv. als het bed niet lukt), maar ik zou dat pas doen als de krampjes voorbij zijn. Anders is het echt zielig.
Dit! Bij mijn eerste was de draagdoek al mijn life saver nu bij de tweede lijkt het me ideaal. Kan ik tenminste nog wat met de Oudste doen.. De oudste heeft ook de eerste 4 maanden overdag veel op mij geslapen (en sons ook snachts in het begin) en is vanaf 8 maanden een top slaper in z'n bedje geworden. Komt uiteindelijk altijd wel goed toch, vroeg of laat
Dat dus. Je oudste begrijpt meer dan een baby van amper 2 weken oud. Huilen is bij een baby de enige manier van communiceren en om mensen iets duidelijk te maken. Je baby heeft 9 maanden bij jou geleefd. En wil nu dan ook nog graag bij je zijn. Laten huilen heeft bij zo'n jonge baby totaal geen nut! Op de momenten dat je jonge baby slaapt, zou je wat met je oudste kunnen ondernemen. En anders als jullie allebei thuis zijn (dus je man en jij) dat de papa de jongste eens bij zich neemt en jij iets met de oudste onderneemt. Ik gaf destijds borstvoeding op verzoek (weet niet of jij dat doet). Dan ben je dus eigenlijk helemaal gebonden aan je baby. Toch heb ik mijn oudste niet te kort gedaan. En anders zou inderdaad een draagdoek een uitkomst kunnen zijn. Is je baby toch bij je, maar heb je je handen vrij om iets met je oudste te ondernemen.
Je zou ook een consult voor rugdragen kunnen doen met een draagdoek. Er zijn knopen die al vanaf geboorte mogen. Dan kan de kleine meid slapen en heb jij toch je handen vrij voor je zoontje.
Ik heb diverse draagdoeken.. zoon heb ik namelijk de halve dag gedragen het eerste jaar.. alleen dat is juist wat ik nu niet meer wil.. Ik heb zoveel bekkenpijn, dat ik op dit moment nieteens een wandelingetje kan maken naar het speeltuintje om de hoek.. Bovendien voelt het ontzettend beklemmend.. continu de baby tegen me aan.. ik snap dat het natuurlijk is, heb bij mijn zoontje dus ook gedragen (doek, tula en mei tai) maar ik wil gewoon niet weer een baby die alleen maar op en aan mij slaapt.. Ik weet het.. zoals ik al zei, het zal veel mensen voor het hoofd stoten.. maar ik denk dat mijn dochter er ook niet veel aan heeft om continu op mij te hangen wanneer ik dit op dit moment als irritant en pijnlijk ervaar.. ze zal het ongemak van mij ook voelen.. En ik troost haar echt wel als ze huilt, maar ik zoek ook naar een manier om haar tevreden te stellen zonder dat ze aan mij vastgeplakt zit. (Man is nog thuis, gaat over 2 weken weer werken, heeft ook zoon gedragen en denkt er hetzelfde over.. we willen niet continu met de baby rondzeulen het komende jaar)
Ik voel zo met je mee en heb hetzelfde gevoel bij onze eerste. Ik wil soms gewoon weer even naar de wc en een afwasje doen zonder baby aan me vast. Maar ik heb me laten vertellen dat het er simpelweg niet in zit Ik hoop dat je een tip krijgt waar ik ook wat mee kan..
Ik heb het gevoel dat je de zware tijd van je zoontje projecteert op je dochter. Maar dat hoeft niet zo te zijn, ieder kind is uniek en heeft andere behoeftes en 'problemen'. Mijn zoon was ook erg 'bewerkelijk', heel veel krampjes, niet even weg kunnen leggen. Mijn dochter is al heel anders als baby. Achteraf denk ik dat zoon iets van reflux of weet ik wat had, in ieder geval ergens flink last van. Dochter is veel meer tevreden, is best een tijd tevreden in de box. Maar ook zij heeft normale behoeftes, 9 maanden in mijn buik gezeten dus wil graag bij mama zijn. Heeft de eerste weken alleen op of tegen mij aan willen slapen 's nachts, maar inmiddels vind ze de hele nacht in de cosleeper prima. Maar ze heeft nog steeds wel periodes met krampjes en wil dan alleen tegen je aan liggen en ze wil graag tegen je aan in slaap vallen in plaats van alleen. Ik denk dat je het beste kan proberen te relativeren en dag voor dag, stap voor stap te nemen. Je dochter is pas 2 weken, logisch dat ze je hard nodig heeft en dat zegt helemaal niks over hoe het over een paar weken/maanden/jaar is. Logisch dat je nu nog veel pijn hebt, je bent pas 2 weken geleden bevallen, maar dat wordt ook beter. Bij m'n zoon kon ik ook pas na 2 weken voor het eeerst naar buiten vanwege bekkenpijn dus ik ken het wel. Maar het blijft niet zo. Probeer elke dag te kijken welke behoeften er zijn bij beide kids en welke mogelijkheden jij hebt om die in te vullen. En het idee los te laten dat als je dochter je nu even veel nodig heeft, je een heel jaar alleen maar uren moet lopen en nooit met je oudste kan spelen. Dat weet je niet en daarover piekeren helpt niet om vandaag aan te kunnen.
Ik snap het wel, maar ik denk dat de komende weken/maanden even niet anders zullen zijn. Zo'n jonge baby heeft je nabijheid gewoon keihard nodig. Daar niet aan toegeven zal haar geen goed doen, en jullie op den duur ook niet. Daarbij merk je gauw genoeg of ze zelf wel 'aan je geplakt' wil zitten. Ik heb mijn oudste ook heel veel gedragen, die ging er met een jaar nog in. Maar de jongste vond het vreselijk en die kreeg ik niet meer in de draagdoek met 8 weken. Ze had veel meer aan rustig wandelen in de wandelwagen en bij me liggen. Ik zou het even afwachten, in ieder geval tot de krampjes voorbij zijn en ze vanzelf wat meer 'tevreden' wordt en al wat langer in bijv. de box kan liggen. Tot die tijd willen ze meestal niets anders dan bij je zijn en dat is echt normaal babygedrag. Ik zou het dus afwisselen met je man omdat je lichamelijke klachten hebt. En verder het even uitzingen, want 3/4 maanden is op een heel mensenleven niet echt veel natuurlijk.
Ik denk dat je even de periode van je zoontje los koet laten en met een frisse blik naar je newborn moet kijken. Ik lees eigenlijk vooral angst. Angst dat het weer hetzelfde gaat. Maar dit is een ander kindje. Van elke dag dragen ect naar niet dragen en bij je houden zijn twee uiterste natuurlijk. Probeer een tussenweg te vonden. Je baby heeft je nou eenmaal wel nodig en wilt bij je zijn. Je hoeft haar toch niet continu bij je te hebben of continu alleen te laten, het is niet of/of maar het is en/en. Wij ontwikkelde een ritme met hem. Flesje, knuffelen "spelen" knuffelen, naar bed. Het was hier ook en en, maar met krampjes had ik hem wel veel bij mij liggen. Nogmaals. Laat los hoe het was en kijk in het nu.
Ik ben helemaal niet van het antihuilen, mijn zoon van ruim een jaar heeft nog steeds een inslaaphuiltje en bij hem moesten we hem gewoon echt leren dat hij er nietzo tegen te hoefde vechten. Maardat was pas na een paar maanden toen hij ook niet meer op mij wilde slapen, of bij mij in bed of in de draagdoek (mocht allemaal, maar niets hielp). Ja misschien zou uren wiegen of zoietswel geholpen hebben maar dat heb ik echt nooit gedaan. Ik kan me voorstellen dat je bang bent jouw dochter nu al te laten wennen,dat lees je immers al overal maar ik geloof daar niet zo in. Schema gooien ze nog zoveel om. Hoe lang huilt ze trouwens savonds, valt ze dan wel in slaap en pakt ze een paar uur achter elkaar? Goed naar je gevoel gaan, laat je haar huilen omdat je voelt datdat nu al goed is of omdat angst je leidt voor herhaling van de situatie met je zoontje?
Oeh, je wil wel heel veel van een baby van 2 weken! Mijn zoon heeft de eerste 6 weken alleen maar bij iemand op de borst geslapen maar vanaf 3 maanden (nu anderhalf) eigenlijk elke nacht van 19-7 in zijn eigen bed. Wat ik hiermee wil zeggen is dat je meisje nu nog zo klein is dat dit helemaal niet betekent dat het weer zo zal gaan als bij je zoon!
Probeer vooral niet nu al te denken dat het bij je dochter hetzelfde gaat als destijds bij je zoon, het is weer een totaal nieuwe situatie met een baby met een ander karakter. Je baby zal jouw gevoel zeker aanvoelen, probeer dus inderdaad te zoeken naar een oplossing. Ik denk toch ook dat het een kwestie van gewenning is. Stel dat het nodig is, en je legt haar in de kinderwagen ipv tegen je aan (in een draagdoek oid) en schudt de wagen zachtjes en probeert dat een aantal keer, dan voelt ze echt wel aan dat jij er voor haar bent ook al heb je haar niet letterlijk in de armen. Door omstandigheden heb ik mijn dochter de eerste maanden nauwelijks kunnen vasthouden en heeft ze vanaf de geboorte heel veel in de wagen gelegen. Toen we vervolgens wel met een draagzak op pad wilden, moest ze daar uiteraard niets van hebben. Ze was gewend aan de ruimte in de wagen! Ik hoop dat jullie een manier vinden die voor jullie goed voelt en waarmee je dochter ook tevreden is. Succes!
Ik zou dit trouwens ook aankaarten bij je verloskundige. Ik heb er geen verstand van maar ik vind je voor een moeder met een kindje van 2 weken erg afstandelijk naar haar toe klinken. Dit kan iets heel natuurlijks zijn en niks waar je je voor hoeft te schamen, maar misschien kan een vk je hierbij helpen en eventueel doorverwijzen.
Het is maar een baby'tje van 2 weken? Ik vond het juist heerlijk dat knuffelen met z'on pasgeboren baby, en als ik mijn handen vrij wou hebben dan de draagdoek. Zo'n jonge baby laten huilen vind ik echt not done! Wat Flipske hierboven zegt.. Ik zou het open met de verloskundige bespreken. Ik begrijp dat niet iedereen zit direct op een roze wolk zit na de bevalling maar ik vind dit wel zorgwekkend klinken eerlijk gezegd
Die eerste weken, of ja maanden, zijn het zwaarst. Je hebt al heel veel tips gekregen. Maar onderschat aub niet hoe belangrijk lichaamscontact en met name huid op huid contact voor een baby is.
Nou, zorgwekkend vind ik een pittig woord. Ik kan mij de angst goed voorstellen als je met de oudste zo een intensief eerste jaar hebt gehad en je nu de angst hebt dat het nog een keer zo zal gaan en dit dan nu moet combineren met een peuter die ook gewoon recht heeft op aandacht en ook nog fysiek flink beperkt bent. Ook dat laatste kan denk ik veel meespelen in hoe je iets beleeft. TS, niemand kan je garanties geven natuurlijk, maar omdat je kleintje je nu zo nodig heeft, betekend dit niet automatisch dat als je hier aan toegeeft, het hetzelfde gaan verlopen als bij je zoon. De eerste weken zijn bij heel veel baby's pittig, zeker als ze veel buikkrampen hebben. Onze kinderen hebben de eerste weken veel gehad aan de puckababy piep. Ik geniet van knuffelen met mijn kinderen, maar een draagmoeder pur sang ben ik niet. Onze kinderen hebben allebei tot zo'n 6 a 7 weken oud elke avond huilerig bij ons gelegen. En ze gingen allebei rond die 7 weken opeens de hele avond slapen. Succes!
Kan jij vinden maar ik weet wel degelijk waar ik het over heb. Mijn oudste was een kindje wat extreem veel huilde, daarnaast heb ik de 2de er zeer kort achteraan gekregen (ze verschillen 12mnd+4 dagen). En ervaring met een PND. Ik wil niet zeggen dat TS ook een (beginnend)pnd heeft maar het is absoluut aan te raden om hierover met de vk te praten
Je kindje is 2 weken! Net na 9 maanden uit de warme, beschermde buik van mama! Dan kun je echt niet verwachten dat ze al zonder haar mama kan en al gemakkelijk zelf gaat slapen. Ik snap je heel goed, je bent bang dat dit net zo gaat als met de oudste. Maar zorg ervoor dat je angst niet de overhand neemt, want dat een baby de eerste 3, 4 maanden graag bij mama wil slapen is heel normaal.
Ik zal wel een trut zijn nu, maar so be it Ik denk dat jij gewoon VEEL TE VEEL verwacht en je totaalaal niet realistisch bent... Als je dit niet wil had je erover na moeten denken voor je aan een baby begon... Dit is nou eenmaal hoe het werkt met baby's en daar zul je je aan moeten aanpassen, je leven komt echt wel weer terug. En who cares dat je baby in de kinderwagen slaapt en niet netjes in bed als een robot...? Je kindje is 2 weken, kom op zeg