Dit gaat heel bot klinken, maar deze zin: ''maar ik wil gewoon niet weer een baby die alleen maar op en aan mij slaapt..'' dat had je toch kunnen bedenken voor je nog een baby wilde? Een baby, van 2 (!!) weken oud heeft toch juist alleen maar behoefte aan voeding en bij mama zijn. Ik snap dat je de ervaring van je oudste meeneemt, maar het wil niet zeggen dat jouw dochter exact hetzelfde is, maar een baby van 2 weken heeft gewoon behoefte aan jou. Ik heb een zoontje van 3 maanden, oudste is bijna 4. Ik moet de baby soms laten huilen, omdat ik met mijn dochter bezig ben en zij het ook verdient dat ik haar aandacht geef. Dat hoort erbij als je meerdere kinderen hebt, je hebt maar 2 handen. Dat voelt soms heel erg rot, want ik heb daardoor altijd het gevoel dat ik 1 van de 2 tekort doe (vooral de oudste) maar ik denk maar zo, er zijn zoveel gezinnen met meerdere kinderen en al die kinderen zijn groot geworden en hebben dit ervaren. Daar moet je dus even doorheen. Mijn zoontje slaapt overdag niet in bed, wil hij niet, dus slaapt hij in de wandelwagen, draagzak of box. Hij wil veel bij ons zijn, wil dat geluid om zich heen en ligt graag bij mij. Ik kan niet anders dan daaraan toegeven, hij is nog maar zo klein en je moet je voorstellen dat je da 9 maanden ineens op de wereld bent. Daar snap je toch niets van als baby. En natuurlijk vind ik het soms ook lastig, heb ik net wat anders te doen of ben ik heel moe en chagrijnig daardoor, maar mijn kindje heeft er niet voor gekozen dus moet ik er voor hem zijn. Bij jou gaat het wel over iets heel essentieels; je kind niet hele tijd bij je willen dragen, je vind het irritant, 'met een baby rondzeulen' schrijf je letterlijk....waarom wilde jij überhaupt nog een kind?? Je baby is nog maar 2 weken, je weet nog helemaal niet hoe de komende tijd gaat verlopen. Kijk eerst de eerste 3 maanden maar eens aan, daarna worden krampjes minder en ken je haar al beter.
Nou ja zeg Dat van je bekkenpijn snap ik nog wel. Dat heb ik ook heel lang gehad. Maar het irritant vinden dat jouw baby van 2 weken jou veel nodig heeft?! Ik vind dit best zielig voor je kindje. En zoals je zegt, zal ze het zeker aanvoelen, dat ongemak dat je dankzij haar ervaart
Probeer het wat tijd te geven. De eerste weken/maanden zijn heel pittig. En ik snap heel goed je angst dat het weer hetzelfde zal gaan als met je zoontje, maar dit hoeft natuurlijk niet zo te zijn. Ik lees hier dat een aantal mensen zeggen: 'Dat had je eerder moeten bedenken.' Ik snap dat het gezegd word en ik kan me er deels ook wel in vinden, maar soms kan het allemaal zo op je af komen. Ik vind dit echt als kraamtranen klinken. Im de kraamweek had ik nergens last van, maar daarna begon het. De eerste weken ben ik geregeld in tranen uitgebarsten als mijn man thuis kwam. Eindelijk weer iemand waar ik een normaal gesprek mee kon voeren en die alles even kon relativeren. Er waren echt genoeg momenten dat ik dacht: 'Waarom wou ik dit ook alweer?' TS, het zal echt beter worden. Probeer het per dag te bekijken. Vraag iemand (je moeder/een vriendin) om langs te komen, zodat je even iemand hebt om tegenaan te praten. En soms ontkom je er gewoon niet aan dat je baby even huilt. Hier moet ik ook gewoon mijn dochter naar bed brengen en dan ligt mijn zoontje wel eens 10 minuten te krijsen. Dat vind ik heel vervelend, maar ik kan mezelf niet in tweeën delen.
Ik ben benieuwd hoe het nu is? Daarbij vind ik ook echt dat je je dochtertje als een eigen persoon moet zien en niet als een verlengstuk van je zoontje. Het lijkt nu net of je haar geen kans wil geven en bij twee weken al zoiets hebt: het wordt me teveel en ze irriteert me. Vind dat eigenlijk best zielig voor zo'n kleintje. Verman jezelf, stop met piepen en geef je kleintje wat ze nodig heeft. Wissel het dragen af met je partner. En accepteer en laat los. Daar heb je veel meer aan. Ik heb je bericht nog eens doorgelezen en ik lees heel veel negativiteit. Stop met zeuren.
Ik ben het zeker wel eens met je advies om het met de vk te bespreken. Maar van afstand vind ik het inderdaad ook lastig te beoordelen of dit zorgwekkend is omdat het een beginnende pnd is, of dat dit 'gewoon' een moeder is die er doorheen zit, fysiek nu heel erg beperkt en pijnlijk is, bang is voor herhaling van de geschiedenis en probeert om alle ballen in de lucht te houden. Maar daarom inderdaad juist des te beter om het met een professional te bespreken, die zonodig kan doorverwijzen naar andere hulpverlening.
je verwacht wel heel veel van je kleintje. neem dr lekker bij je. als je kerel weer gaat werken ben je alweer 2 weken verder. kan het al weer heel anders zijn. wij hebbn dit ook gehad met ons meisje. ze is nu 11 weken en het gaat al een stuk beter. ze wou ook niet plat liggen en ze heeft dus verborgen reflux. de eerste weken zijn nou eenmaal zwaar, heel zwaar. zeker met een ouder kindje er al bij. maar je kunt en mag ook zeker niet verwachten dat ze alles nu al kan. jij hebt haar 9 maanden lang in slaap gewiegd en nu moet ze ineens in een koud bedje liggen. misschien bedje wat schuin zetten (omdat ze in de kinderwagen wel fijn vind, die is meestal ook wat schuin), inbakeren of een slaapzakje. maar vooral; het is niet raar of abnormaal dat ze nu bij je wil zijn. spreek alsjeblieft met iemand er over hoe je je voelt. herken het gewoon en er over praten is heel belangrijk.
Ben het met je eens hoor. Het gaat om een kindje van 2 weken, die heeft gewoon nog ontzettend veel behoefte aan de warmte van mama of papa en dat kan ook nog even zo blijven. Dit betekend niet dat dit altijd zo zou zijn, wie weet slaapt ze over 6 weken wel heerlijk in haar bedje.
2 weken is jong! Maar ik snap de angst van TS wel, vind ook niet dat ze zo afgebrand hoeft te worden. Ze zegt niet dat ze haar kindje nu al uren in bed wil laten huilen. Ze vraagt tips omdat ze niet weer een jaar een kind aan haar geplakt wil/kan hebben. Gezien haar eerdere ervaring ... en nee die mag ze misschien niet projecteren maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn dochters waren beide huilbabies ... de oudste 20 uur per dag en de jongste in die piek 12 uur per dag. De oudste hebben we zelfs op laten nemen toen ze 4 weken was omdat we niet meer sliepen. Het maakte niet uit of ze op of naast ons lag of in haar eigen bedje. Ze huilde alleen maar. Vanuit het ziekenhuis tips meegekregen voor gecontroleerd laten huilen en een osteopaat bezocht voor de refluxklachten (wat het huilen al flink reduceerde). Maar we hebben haar dus laten huilen ja, zijn wij slechte ouders? Nee!!! Voelen wij minder liefde voor onze kinderen dan ouders die de hele dag hun kindje op zich dragen? Nee!!! Dat staat echt totaal los van de liefde die je voor je kindje voelt. In het algemeen denk ik dat je ervan uit kunt gaan dat elke ouder het beste met zijn/haar kids voor heeft. Je doet dat vanuit een gevoel van binnen, zoekt manieren die bij jou passen en waar jij je prettig bij voelt. Want een ouder die zich fijn voelt en liefde geeft is de beste ouder die een kindje zich kan wensen. Ik ben net bevallen van ons derde kindje. Ik kan en wil ook niet de hele dag een baby op mij geplakt. Hou ik van hem? Ja zielsveel!!! Van alle 3 mijn kids. Ben ik kil/afstandelijk? Nee!!! Wij laten hem zoveel mogelijk in zijn wiegje slapen vanaf dat we thuis zijn. Hebben we met onze jongste dochter (met de ervaring van de oudste in het achterhoofd) ook meteen gedaan. En dan is er ook nog genoeg tijd voor nabijheid en lekker knuffelen. Mijn dochters zijn supervrolijke zonnetjes met ook een eigen wil en een pittig karakter. Maar niks dat erop wijst dat ze ook maar iets te kort gekomen zijn omdat ik ze niet de hele dag gedragen heb. TS ... als het lukt kan je proberen haar zoveel mogelijk in haar wiegje te laten slapen/liggen. Of dit opbouwen en eerst korte momentjes beginnen en dan bij haar blijven. Ze is nog erg jong nu idd. Onze meiden waren ook niet echt van de speen maar de soothie speen hebben ze wel geaccepteerd, al waren het geen 24/7 spenenkids hoor. Wellicht wil je kleintje die speen wel. Maar misschien heb je die ook al geprobeerd.
Ik snap je angst heel goed, maar raad je aan het nu nog even wat los te laten. De eerste 12 weken zijn er veel krampjes, veel onrust en veel onduidelijkheid. Daar moet je even doorheen. Ik heb tot 10 weken echt haar gevolgd (hetgeen betekende veel in draagzak en bij ons), daarna bewust de stap gezet om haar in bed te krijgen. Ze heeft ontzettend veel last gehad van krampjes, haar wegleggen was voor haar echt marteling, huilend van de pijn in bed, dat wilde ik niet. Dus rustig geïnvesteerd in haar lang genoeg recht houden, op tijd voeden, niet te lang voeden enz. Daarmee ging het steeds beter (hoewel het ook nu nog regelmatig voorkomt, ze heeft gewoon gevoelige darmen). Daarnaast merk je vaak welke momenten op de dag makkelijker en moeilijker gaan. Pas daar ook je ritme op aan. Bij ons kon ze 's ochtends snel goed haar bed in, de middag moeilijk, 's avonds niet. Dus namen we de ochtend rust, zij in haar bed slapen, in de middag erop uit, boodschappen en speeltuin en dergelijke en 's avonds gewoon maar draagdoek en dergelijke. Dan volg je je kindje, terwijl je jezelf en je oudste ook genoeg kan geven. Maar al die dingen komen met tijd. Daar is het nu te vroeg voor. Leer je kindje eerst rustig kennen en investeer in boekjes voor de oudste. Voorlezen kan namelijk heel erg goed met een baby erbij. Geeft rust voor iedereen!
TS ik snap wel dat je niet de hele dag met je baby rond wil lopen. Ik hou super veel van mijn meiden, maar ik doe en deed dit ook niet. Natuurlijk wel knuffelen, maar de hele dag wat veel mensen hier wel normaal vinden, echt niet. Misschien heb ik dan ook wat tips voor je; We hebben van stokke zo'n bakje voor pasgeboren baby's die ook op de triptrap stoel kan. We leggen haar regelmatig in dat bakje, ondertussen over haar hoofdje of buikje kriebelen maar dan heb je ook meer tijd voor je andere kindje. De baby voelt je aanwezigheid maar je hebt haar niet steeds vast. Het kraambezoek vindt het bijna altijd wel leuk om de baby langer dan 10 minuten vast te houden, dus hier mocht iedereen haar zo lang vasthouden als ze wilden. In haar bed bleven we er in het begin vaak bij tot ze sliep, legde een hand op haar buik en een op haar voorhoofd, dit was vertrouwd en zo heeft ze, denk ik, geleerd om zelf in haar bed in slaap te vallen. Nu huilt ze meestal als ze in haar bed wordt gelegd, krijgt de speen en een knuffeldoekje en is dan, bijna altijd, al stil en gaat lekker slapen. Aan iedereen met het commentaar: niet elke moeder is gelukkig hetzelfde. Niet iedereen wil, om wat voor een reden dan ook, de hele dag met een baby knuffelen. Dat wil niet zeggen dat deze moeders minder van hun kinderen houden.