Ik weet eerlijk gezegd niet wat onder heel ernstig valt of niet. Ik heb geen psychoses of zoiets,alleen veel depressief en paniekaanvallen.
Nee hoor, ook dan hoef je niet te vrezen. 😊 Ervan uitgaande natuurlijk dat je depressie niet in de weg staat van de zorgplicht voor en de gezonde emotionele en fysieke ontwikkeling van je kind. En dan nog zouden beide ouders ziek moeten zijn en niet voor het kind moeten kunnen zorgen....
Zolang je een kind te eten geeft, wast, laat slapen en heel veel knuffelt, is er niks aan de hand. Maar als je je bed niet uitkomt, je kindje urenlang in een vieze luier laat, te weinig eten geeft of 3 weken niet wast, tja dan raak je ze kwijt. Om over mishandeling maar te zwijgen. Toen ik net bevallen was, kon ik helemaal niets. Mijn bekken was ontstoken. Ik verbleef om die reden de eerste keer bij mijn ouders. Ik gaf de borst dus dat was makkelijk. Het enige dat ik de eerste weken deed was voeden. De rest deden man en ouders. De tweede keer heeft mijn man zijn studie een half jaar op pauze gezet. Hij zorgde voor de oudste en ik voor de jongste. En dan las ik liggend op bed boekjes voor aan de oudste, zong liedjes of bedacht spelletjes. Het was echt heel naar om niets te kunnen. Maar ook dan kun je een lieve moeder zijn. En zolang de kinderen niets te kort komen, komt jz echt niet kijken.
Hier precies hetzelfde meegemaakt. De jongste was 1.5 toen hij van een glijbaan afkukelde. Zo'n klein plastic ding, 2e treetje en ik stond er nota bene naast! Maar hij glipte zo tussen mijn handen door en viel plat op zijn rug met zijn arm erachter. Twijgbreukje. Idd meerdere artsen die vroegen wat er was gebeurd. Ik had idd niets te vrezen maar voelde mij wel rot! En toch het geeft een veilig gevoel dat ze ernaar vragen. Voor hetzelfde geld was ik het wel geweest. Dan was mijn kind in elk geval veilig. Nu heeft hij nog wekelijks een bult op zijn hoofd of een geschaafde knie. Ik zie dat als een kind dat heel veel speelt en durft en op het cb gaven ze aan dat blauwe plekken op de benen normaal zijn. Bulten op hoofd ook. Maar blauwe plekken op armen en romp zijn twijfelachtig. Niet bij 1 of 2 keer natuurlijk, maar daarna wordt het opvallend. Dan kijken ze mee. Terecht toch?
Ik snap die angst wel. Als er over bjz of incidenten wordt gepraat dan gaat het er vaak over dat er spraken was van een psychische problematiek. Maar die overkoepelende term zegt eigenlijk heel weinig over wat er nu precies aan de hand is en de zwaarte ervan.
Wel een kleine zou me heeeeel wat minder depressief maken,dat wel Ik zou alles voor mijn kleine doen echt alles! Lig zowieso nooit veel in bed,alleen als ik echt moe ben. Maar die paniekaanvallen zijn wel heel vervelend helaas.
Ik ben bij een zkh geweigerd omdat ik teveel intrusies en paniekaanvallen had. Dat heeft me zo bang gemaakt dat ik nu ook bang ben van JZ en aanverwante zaken. Godzijdank waren ze in het nieuwe ziekenhuis echt super lief!
Hier ook 2 vriendinnen die bij bjz hebben gewerkt. Shocking, ook zij hebben beide een burn out gehad. Deden hun werk met hart en ziel. Sta je daar,vrijdagmiddag 17.30 Met een mannetje van 5 aan je hand. Crisis uithuisplaatsing . Alle opvang plaatsen bezet. En nu? Ik vond dat zo'n vreselijk verhaal..
Dat denk je nu, maar in de praktijk valt dat toch wel heel erg tegen. Een kind is écht niet zaligmakend. Ik ken aardig wat vrouwen (incl. ikzelf) die dachten dat hun depressie als sneeuw voor de zon zou verdwijnen als ze maar eenmaal een kindje mochten krijgen. (Ik heb héél lang in de IVF molen gelopen). Nou niet dus. Een kleine brengt nl. ook héél veel zorgen en verantwoordelijkheid met zich mee, om over slapeloze nachten e.d. nog maar niet te spreken. En dan heb ik het nog over een gezond en gemakkelijk kind. 😑
Natuurlijk brengen kinderen zorgen etc met zich mee. Maar wat is het aan de andere kant fantastisch. Ik begrijp de vrouwen die al zo lang een kindje willen en niet krijgen echt wel hoor, het is makkelijk praten vanaf de andere kant. Maar ik zou ook echt heel erg verdrietig zijn als ik nooit moeder had mogen worden. En het laaste is dan horen dat een kind niet zaligmakend is. Nee dat weten we allemaal ook wel. Kinderen zijn soms strontvervelend...poepen soms in hun broek, gebroken nachten...etc etc maar whatever? Het is PRACHTIG!
Hier nog een interessant programma https://tvblik.nl/de-monitor/kindermishandeling-1 Zo schrijnend hoe vaak het mis gaat, ouders en kinderen worden dan de dupe van nattevingerwerk. Zo triest.
Hier ben ik het mee eens. Ik zie dat Hommeltje lang bezig is geweest voor een kindje, zwanger heeft mogen zijn maar er nooit echt een kindje is gekomen. Dan is het laatste wat je horen wil inderdaad dat het hebben van een kind niet zaligmakend is. Wel ben ik van mening dat een kindje je leven niet altijd beter maakt, ik ken een aantal mensen met psychische problemen waarbij het, na het krijgen van een kindje juist erger is geworden in plaats van beter. Maar dit kan natuurlijk ook andersom, het kan beide kanten op.
Maar wat Nikki bedoeld is dat een kind een depressie niet op lost. Ze zegt niks over dat een kind wel of niet zaligmakend is. Alleen een kindje krijgen (biologisch of geadopteerd), lost je depressies écht niet op. Echt niet!! In het begin kun je misschien nog wel denken, ja het gaat goed met me etc. Maar uiteindelijk komt die depressie keihard terug en het is verdomd moeilijk om er tegen te vechten als je kind ouder is dan 6 en dingen gaat begrijpen.
pfff nee een kind lost niet een depressie op Maar volgens mij was depressie ook niet zo neergezet. Het woord depressie wordt nogal vaak even in de mond genomen. Ze voelt zich verdrietig/neergeslagen/depressief (in de niet wetenschappelijke zin van het woord) dat ze nooit moeder heeft mogen worden. Of in normale taal: superverdrietig. Dat is denk ik wat ze bedoelt. Natuurlijk lost een kind geen depressie op, dat zou wat zijn zeg, maar ik snap haar heus wel hoor en ook haar uitspraken. En het zijn vaak de mensen die zelf supergraag kinderen wilden en ook goed ervoor gezorgd hebben dat ze die (op tijd) hebben gekregen die later zeggen: o maar een kind is niet zaligmakend hoor! Nee dat snappen we allemaal ook wel. En het lost geen depressies op. En ze zijn ook vaak strondvervelend!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Maar het is wel.....fantastisch!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Hier zo'n kind(inmiddels 34) dat uit ervaring weet dat een kind een depressie niet oplost. Mijn moeder was depressief na het verliezen van haar eerste kindje met 7 maanden zwangerschap. Ik wou dat ik dat jaren eerder had geweten maar weet dit pas een jaar of 6 Maar wel een over het algemeen goede ervaring met jeugdzorg. Waarschuwing laaaaannnnnnggggg verhaal hihi Ik ben als kind uit huis geplaatst en later als tiener opnieuw, m'n broertje ook. Niet omdat we het zo slecht hadden dacht ik.., maar omdat onze ouders het niet aankonden..(later veel later kom je erachter dat het toch wel heel anders lag) Ik heb lang rondgelopen met veel vragen want zo moeilijk was ik toch niet? Ik haalde goede cijfers, was een snelle leerling. Werd er zelfs mee gepest dat ik liever een boek las dan buiten speelde op het schoolplein. M'n ouders hebben hun best gedaan hoor. Maar dat kon niet voorkomen dat ik steeds meer werd gepest en mede daardoor al op jonge leeftijd depressief werd. Mijn ouders hadden hun handen vol aan m'n broertje, die met meerdere ASS stoornissen worstelde die destijds nog niet gediagnosticeerd waren. Zo moeilijk te hanteren dat alle (negatieve) aandacht naar hem ging. Dat niemand mij begreep en ik uiteindelijk de wereld om me heen niet meer begreep viel niet op. Een ding had ik wel begrepen. negatieve aandacht was ook aandacht! en dus werd ik ook moeilijker in de omgang. Haalde rottigheid uit enz. M'n broertje werd in een gezinsvervangend tehuis geplaatst vanwege zijn gedragsproblemen toen ie 8 was. En niet veel later ging het met mij ook mis. Mijn moeder en ik botsten te vaak. Ik wist inmiddels niet meer hoe ik op een positieve manier aandacht kon krijgen. En mijn ouders (vooral moeder) wisten hier niet meer mee om te gaan. Ze waren bang dat ik dezelfde kant opging als m'n broertje en dus moest er een time out komen. Uiteindelijk ben ik via een crisis opvang ook tijdelijk uit huis geplaatst. Ik was toen 10. Ik zat ongeveer 1 week op die crisisopvang toen m'n moeder me belde..in de veronderstelling dat ik snel weer naar huis mocht nam ik de telefoon aan..Nou toen ging het mis. Moeder beweerde dat ik haar dood op mijn geweten had en dat ik nooit meer thuis zou komen. Volledig in paniek de begeleiders daar gesmeekt of ik m'n pa mocht bellen op zijn werk. En na dat ik vertelde wat m'n moeder had gezegd, mocht ik gelukkig mijn vader bellen. Die op zijn beurt mijn tante heeft gebeld..Die mijn moeder vond..overdosis pillen. Ze heeft het overleeft...maar de toon voor JZ was gezet. en er kwam een OTS voor mij (m'n broertje had die al) Moeder werd opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis en ik moest voor de tijd die zij daar was opgenomen naar een internaat. Ik heb heel lang geweigerd met haar te praten. Ze had me zo enorm gekwetst door mij de schuld te geven van haar poging tot zelfmoord en vervolgens nog te ontkennen dat ze mij na het innemen van pillen had gebeld met deze beschuldiging. Maar ze nam het me wel kwalijk dat ze was gevonden Na 3 jaar internaat kwam ik weer thuis wonen. Moeder was stabiel genoeg en ook m'n broertje kwam weer thuiswonen. Dat het opnieuw misging vind ik achteraf niet eens raar of verbazend. Toen ik 14 was ben ik zelf naar JZ gestapt en heb ze gevraagd mij te helpen naar een kamertrainings traject. Ik wilde niet meer thuiswonen. Helaas hadden ze op dat moment geen mogelijkheden want je moest 17 zijn voor een dergelijk traject. Inmiddels was ik zo depressief dat ik het niet meer zag zitten. Na de mislukte zm poging (pillen) kwam de gezinsvoogd in het ziekenhuis langs dat ze een voorlopige oplossing hadden onder voorwaarde dat ik me liet behandelen in een psychiatrisch ziekenhuis (hoe ironisch dezelfde waar m'n moeder had gezeten) dat er zodra er een plek vrijkwam ik naar een kamertraining in m'n eigen regio kon. Ja hoe gek ook ik wilde wel contact houden met m'n ouders/broertje. Uiteindelijk, 6 verhuizingen verder en inmiddels 17 eindelijk een kamertrainings traject in de eigen regio. Toen ik 19 werd kreeg ik een eigen flatje.. Inmiddels ben ik 34 en kijk ik anders tegen veel zaken van toen aan. Er is heel veel informatie nooit bij ons kinderen terechtgekomen die we eigenlijk wel hadden moeten weten. Zo weet ik pas een paar jaar dat mijn moeder een stiekeme alcoholist was, manisch depressief. Medicijn verslaafd. En dat ze haar eerste kindje na 7 maanden zwangerschap is verloren. Dat ze dat waarschijnlijk nooit goed heeft kunnen verwerken. We hebben als kind nooit gemerkt dat ze dronken was. Ja ze had vaak hoofdpijn/migraine of was moe/ziek. Nooit de link bewust gelegd met het feit dat er altijd wel een flesje bier naast haar stond. Onbewust kregen we er vast wel wat van mee. Ik heb bijvoorbeeld altijd al een hekel aan alcohol/dronken mensen gehad, en ben nog nooit dronken/aangeschoten geweest. Al met al heb ik er 7 jaar geleden wel bewust voor gekozen om het contact met m'n moeder te verbreken. Mijn vader kan ik alleen maar bewondering voor hebben dat hij zolang heeft gestreden om ons als gezin hecht te houden, wij als kinderen vragen ons wel eens af waarom hij niet is weggegaan. Maar we weten dat hij daarvoor teveel van m'n moeder hield. Hij is nu bijna 8 jaar geleden overleden en sindsdien is m'n moeder onuitstaanbaar. Dat was ze al maar nu valt het extra op..Ik kon het niet meer en koos uiteindelijk voor mezelf. Nu 7 jaar geleden, en sindsdien gaat het mentaal met mij elke dag beter.. Met m'n broer(tje) heb ik tegenwoordig een leuk contact, hij heeft nog wel contact met moeder. Maar hij zit nog in de fase, 'het is toch je moeder hè' We zijn nooit fysiek mishandeld, mijn vader heeft 1 keer moeder keihard in het gezicht geslagen, nadat hij zag hoe ze hetzelfde bij mij deed. Ik ben nooit echt bang geweest voor mijn ouders ondanks de ruzies en alle ellende. Dat hoefde namelijk niet. Je kan het ook zeker niet plaatsen onder het kopje geestelijke mishandeling. Maar het laat wel sporen na..diepe sporen. Ondanks dat het zo geschreven lijkt of we een slechte jeugd hebben gehad. Ervaar ik dat zelf niet zo. Terugkijkend besef ik maar weer dat we wel mogen zeggen dat we geluk hebben gehad dat JZ heeft ingegrepen, al heb ik dat heel lang anders gezien.. Het had heel anders kunnen aflopen.
Bij mij was het wel een reden om verder te gaan met hulp zoeken had al van alles geprobeerd om die 'luiheid' wat betreft huishouden eruit te krijgen maar lukte niet. moed verloren en dacht "laat maar" dit heeft maar even geduurd en ben toch weer naar de huisarts gegaan voor doorverwijzing naar een psycholoog. Daar werd een depressie vast gesteld. idd een kind neemt je depressie niet weg, maar het geeft je wel extra boost om te vechten om jezelf beter te voelen. Was mijn ervaring.
wat een naar verhaal...knuffel! Maar wat ik probeer uit te leggen is dat het woord depressie ook wel in de gesprekken wat te snel gebruikt wordt en dat men dat niet te letterlijk moet nemen. Vb: het regent en iemand zegt: jemig wat regent het, ik word daar zo depressief van! Natuurlijk wordt er dan niet echt depressief bedoeld zoals dat in de geneeskunde bedoeld wordt maar meer gewoon spreektaal.
Wat een heftig verhaal Angelsterre. Je komt heel sterk over en ik vind het knap hoe je het onder woorden brengt. Ik snap iedereen in de discussie rondom depressie en een kind krijgen. Ik ben sinds mijn puberteit bekend met chronische depressie. Juist het krijgen van kinderen hielp de depressie niet. Maar ik kreeg er wel andere en mooie gevoelens voor terug. En ze geven idd een reden om op te staan en door te gaan. Ik slik sinds een paar jaar antidepressiva en ook dat is een wereld van verschil. Wat voor mij toch wel een teken is dat depressie echt een afwijking of gemis aan bepaalde stoffen in het brein is. Maar ik kan mij amper een voorstelling maken vh verdriet om kinderloos te blijven. Ik heb dat gevoel 1 jaar gehad en dat was al ondraaglijk. Dus wat dat betreft begrijp ik heel goed dat het hebben van een kind gelukkiger maakt.