Ik moet t ff kwijt. Vandaag gaat mijn kleine meid voor t eerst oefenen op school. Spannend! Mijlpaal! Al de hele week speelt ze "schooltje" met haar nieuwe rugtas en beker. Spannend! Vannacht kroop ze bij me in bed en oooh wat heb ik haar even lekker vastgehouden. Vanmorgen met schoenen aantrekken was ze helemaal overstuur omdat ze t eng vond. Maaar eenmaal op school en goed ondersteund door grote broer ging het redelijk. Met haar. Met mij niet. Maar dat heb ik natuurlijk niet laten zien!!!! Ik heb met mn mooiste mamaglimlach gezwaaid en kushandjes geblazen. Met diezelfde glimlach in mn auto gestapt. En nu met de stilte in huis (jongste op bed) is het lachen me vergaan. Ik weet dat het erbij hoort want met mn oudste had ik dit ook. Maar het komt toch weer harder binnen dan ik zelf had verwacht. Ben ik nou zo'n aansteller of is het echt volkomen normaal? Nouja....ik lees graaaag herkenbare verhalen waar ik mn glimlach weer mee terug krijg.....
ohh ik herken je gevoel 100% vind het knap dat je je tranen tot thuis heb kunnen bedwingen. mijn meisje gaat over 2 weken wennen, ik kan ook wel huilen.. (heb ik stiekem ook al even gedaan) ik zal je nog sterker vertellen, ik jankte al bijna bij het intake gesprek
Mijn oudste moet nog voor het eerst naar school, maar ik weet nu al dat ik in tranen ga uitbarsten. het is gewoon een hele stap toch! Zou raar zijn als je er niets bij zou voelen.
mijn oudste is afgelopen week voor het eerst gaan proefdraaien ik kijk er al maanden tegenop elke dag naar school ..... ik moest niet huilen maar vond het wel moeilijk maar hij had een grote smile van oor tot oor want hij mocht nu echt naar de basisschool het ging ook gelijk super goed dus dat maakt het voor mij ook wel een stukje makkelijker maar toen ik de jongste op bed had was het toch wel vreselijk stil in huis
Bij mij begint het ook steeds meer door te dringen dat dit mijn laatste kostbare tijd met haar is en dat ze straks naar school gaat geen idee hoe ik het dan ga doen ze is ook mijn enige kindje.. Dus voor mij voelt het echt als het einde van de kleine meisjes tijd. Mijn enige baby gaat straks naar school. En dan is het stil in huis..Geen baby.. Geen hondje meer... helemaal niks.. Alleen stilte!
Aansteller....... Nee haha geintje. Ik heb toen de jongste naar school ging en ik alleen thuis kwam ook even een traantje weggepinkt. Was zo over, want ik ben even lekker gaan genieten van de rust. Het is toch weer een mijlpaal, ze trekken de wijde wereld in en hebben je steeds minder nodig, dat voelt soms wel raar.
Meid, ik liep het schoolpad af en toen liep ik al te grienen.😭 En weet je, ze heeft je nog steeds nodig hoor. Ondanks dat ze veel plezier gaat krijgen, rent ze jou na afloop heel blij in de armen. 🙂
Dank voor de reacties. Het hoort er dus helemaal bij. Morgen oefendag 2 en dan wil ze zelfs op school eten! Dus dat doen we dan maar.....ga ik wel een extra blok wandelen met mn zoontje.....
Mijn jongste gaat in april oefenen en in mei echt maar ik voel dat helemaal niet zo... we kijken er allemaal naar uit! Sinds een paar maanden is ze doodongelukkig op het kinderdagverblijf. Al haar leeftijdgenootjes zijn 4 en ze is vaak de enige "oudste". De school kent ze al van binnen en van buiten omdat we er meerdere keren per week komen voor grote zus.
Ik vond het ook een hele stap. Maar doordat dochter er zo aan toe was en naar toe leefde kon ik hier van meegenieten. Mensen in mijn omgeving vonden dat vooral raar. Hoevaak ik niet de vraag kreeg heb je dan helemaal niet gehuild? En dan zo'n blik van goh je lijkt blij te zijn dat ze minder thuis is. Maar niets is minder waar! Ik mis haar vreselijk maar kan dubbel genieten van de momenten dat ze wel thuis is. En haar stralende gezicht dat ze er nu 'bij hoort' en ook naar de grote school mag dat is iets waar ik blij van word.