Ik ben me er goed van bewust dat onze jongste dochter nog met 2,5 nog piepjong is, maar al zolang zij er iets zinnigs over kan zeggen beweert ze bij hoog en laag - in letterlijk elke context- dat zij een jongetje is. Speelt zij met haar knuffels, dan is zij altijd de broer, papa, of opa van de knuffels. Ze kan bij alle kindjes in de buurt en op haar opvang juist benoemen of het jongens of meisjes zijn, alleen bij zichzelf zit ze er dus altijd naast. Als ik of iemand anders naar haar verwijst als een meisje, verbetert ze ons elke keer. In de eerste instantie dacht ik dat ze het misschien nog niet helemaal snapte en toen duidelijk werd dat ze het wel snapte dacht ik dat ze misschien gewoon eigenwijs wilde zijn, maar ze is zo enorm consistent dat ik dit niet langer denk. Ook op momenten dat we er totaal niet mee bezig zijn en per ongeluk meisje zeggen, verbetert ze ons. Het lijkt erop dat ze gewoon 100% ervan overtuigd is dat ze een jongetje is. Ik heb haar wel eens verteld dat jongens piemeltjes hebben en zij niet, maar daarop was haar antwoord "dan ben ik een jongen zonder piemeltje". Herkent iemand dit? Voor wie dit herkent en de kinderen al ouder zijn, veranderde dit later nog?
Niet herkenbaar, maar ze komt wel heel duidelijk over. Ik zou eens vrijblijvend gaan informeren bij de transgendervereniging. Ga op onderzoek, zij zullen je vast goed kunnen informeren.
Op de website van de het VU medisch centrum kun je een duidelijke brochure vinden hierover. Het komt erop neer dat het bij 80% van de kinderen die van het andere geslacht willen zijn, dit overgaat in de puberteit. Bij 20% dus niet. Je moet er dus voorzichtig mee omgaan. In de brochure vind je ook tips.
Ik heb ergeen verstand van maar informeren kun je altijd doen. Op die leeftijd zullen ze niks doen en dat zal de komende jaren ook zo zijn. Misschien thuis minder focussen op het hele jongens meisjes ding. Speelgoed niet allemaal knal roze. Speelt ze wel veel met meisjes speelgoed of jongens dingen? Bij twijfel gender neutrale speelgoed kopen.
https://www.google.nl/url?sa=t&source=web&rct=j&url=https://www.vumc.nl/afdelingen/patientenfolders-brochures/zoeken-alfabet/G/genderdysforie-elk-kind.pdf&ved=0ahUKEwifiZ-h-urSAhUF1xoKHTkbAegQFggaMAA&usg=AFQjCNGQubi0hzUh3_ftizn7ZpLH5uXJ3g Deze bedoel ik.
Dank. Ik had die brochure van het Vu inderdaad gezien tijdens mn www zoektochten. 80% is wel heel veel, maar dan is de vraag nog wel hoe snel gaat het over? Als ik heel eerlijk ben hoop ik natuurlijk gewoon dat dit maar een fase is. Haar level is ongetwijfeld makkelijker en fijner als ze zich gewoon happy voelt bij haar biologische sekse. Op zich is speelgoed niet echt een issue. Ze speelt eigenlijk vooral met knuffels- een soort van vadertje/moedertje zegmaar, waarbij zij of het kindje van de knuffels is of de knuffels haar kindjes zijn, etc. Verder speelt ze niet echt met gender specifiek speelgoed, gewoon puzzels, duplo en boeken enzo. Haar zus is helemaal into Frozen en als ze samen Frozen spelen is zij altijd Christoff of Olaf (soms Sven..). Haar zus wilde altijd dat ze Anna was, maar ze wil geen meisje spelen . Ook als ze Paw Patrol spelen wil zij altijd één van de jongens hondjes zijn, terwijl haar zus Sky is (meest meisjes achtige meisjes hondje). We maken er nu absoluut geen issue van hoor. We hebben het er eigenlijk zelden over, maar soms komt het natuurlijk wel eens ter sprake- al was het maar omdat iemand buiten ons gezin iets zegt over wat een grote meid ze als is ofzo. Ik ben benieuwd of hier ook mama's zijn waarbij dit slechts een fase van een paar maanden of langer was en het kind daarna weer terugging naar de sekse waarmee het geboren is.
Mijn jongste zoon heeft tot hij een jaar of 3 was ook volgehouden dat hij een meisje was. Hij wilde het liefst op zijn 3 jaar oudere zus lijken, zijn 2 jaar oudere broer vond hij minder interessant. Hij wilde toen ook een pop voor zijn verjaardag. Ik heb me er niet druk om gemaakt, het is vanzelf over gegaan en toen hij wat ouder werd speelde hij het liefst met transformers en technisch lego.
Ik denk dat een peuter nog te jong is om het sekse-concept te begrijpen (en op zichzelf te betrekken). Dl heeft een meisje in de klas, waar ze van blijft zeggen dat het een jongetje is. Het is echt een meisje, met jurkjes aan etc. Ik denk dat ze haar gedrag bedoelt, dat is vrij actief, recht door zee jongensachtig. En eerst had ze heel kort haar.
Dat dacht ik eerder ook, maar ze weet echt precies wie jongens en wie meisjes zijn. Ook de kortharige tomboy achtige meisjes noemt ze gewoon meisjes, terwijl ze zichzelf wel een jongetje noemt. Ik heb wel het idee dat ze het onderscheid goed snapt en het alleen verkeerd heeft bij zichzelf. @Gaiamaria: nou, dan hoop ik maar dat het bij ons ook zo gaat. Als het alleen om jongensgedrag of speelgoed zou gaan, zou ik het niet erg vinden. Ze draagt nu ook alleen maar jongensachtige kleding en waar ze mee speelt interesseert me echt niet (zolang het maar enigzins pedagogisch verantwoord is natuurlijk ). Ik vind het alleen wel lastig dat ze écht lijkt te denken dat ze een jongetje is. Ik hoop dat dit stukje maar een fase is, dan mag ze van mij ook best een heel jongensachtig meisje blijven.
Ik was zelf zo als kind. Ik wilde graag een jongen zijn. Maar ik was mij er wel altijd van bewust dat ik een meisje was. Dus daar is een verschil. Ik kleedde mij als een jongen en had heel kort haar. Mijn ouders lieten mij echt zijn wie ik wilde. Ik werd er nooit mee gepest omdat ik zelfverzekerd was. Ik voetbalde veel en zat op judo. Ballet moest ik niks van weten. Toen ik 8 jaar was veranderde ik van school. Alle kinderen dachten dat ik een jongen was. En dat vond ik alleen maar leuk. Toen ik ongeveer 10 was veranderde dit langzaam. Sinds dat ik 12 was ofzo voelde ik mij toch echt een meisje. En nu hou ik van hoge hakken, make up en jurkjes haha Het kan echt alle kanten op. Maar goed om er rekening mee te houden en je alsvast in te lezen.
Ik was ook zo. Met vadertje-moedertje was ik altijd de vader. We speelden ook vaak David de Kabouter, dan was ik David terwijl de amdere meisjes ruzieden over over wie Lisa mocht zijn. Ik speelde heel graag met autootjes, speelde ook vooral met jongens. Ik was dol op techkniek etc. Echt die typische jongensdingen. Ik had ook kort haar en werd soms voor een jongen aangezien - dat vond ik leuk en corrigeerde ik nooit. Als ik foto's zie, begrijp ik dat ook heel erg goed. In de puberteit - echt in het begin - werd ik verliefd op een meisje en versterkte dat gevoel... maar ineens was het voorbij? Vanaf mijn 14de was het echt ineens voorbij. Ik ben nooit zo'n tuttige puber geweest ofzo, maar het jongensgevoel was toen wel echt weg. Ik voel me nu ook nog steeds niet zo vrouwelijk als ik sommige andere vrouwen er uit vind zien, ik heb bv ook bar weinig met make-up en mode enzo. Maar ik voel me wel echt mezelf, mijn geslacht klopt. Ik ben nu getrouwd met een man, maar ik zie mezelf wel als biseksueel.
Wat bijzonder dat het zo laat nog zo totaal kan veranderen. Ik hoor juist vaak verhalen van dat het vanaf 5 a 6 een beetje zo blijft (is natuurlijk nog steeds flink ouder dan onze jongste), terwijl ze in de VU brochure inderdaad beweren dat het vaak pas tegen de puberteit verandert. @Fuddey: heb jij dan als kind ook ooit het gevoel gehad dat je een jongetje was of eigenlijk had moeten zijn?
Ik had wel dat gevoel, maar ik heb nooit ervaren dat dat gevoel een probleem was ofzo. Niet voor mijzelf en niet voor anderen. Ik was zelf ook niet zo bezig met verschillen tussen jongens en meisjes, ik was gewoon wie ik was en deed wat ik wilde doen. Mijn ouders zijn hier ook altijd heel ontspannen mee omgegaan. Ze gingen bv geen poppen opdringen Mijn neefje heeft trouwens hetzelfde, hij is echt fan van alles wat schattig etc is, wil veel liever roze prinsessen, poppen etc etc. Bij jongens is dat denk ik wel opvallender en pest-gevoeliger...
Ik denk dat dit te maken heeft met de komst van geslachtshormonen die in de puberteit geproduceerd gaan worden.
Er was in de kerstvakantie een documentaire over op de BBC.. Over dat het gevoel in het verkeerde lichaam te zitten vaak over gaat na de puberteit. Misschien kun je het nog ergens terugkijken. Jonge kinderen denken erg zwart wit; iets is of voor jongens of voor meisjes. In de puberteit ga je meer de nuance zien en je eigen identiteit ontwikkelen: het is ok om vrouw te zijn en op basketbal te zitten. Ik weet niet of je het programma "geslacht" gezien hebt op de npo laatst? Vond ik echt een eye-opener. Er zijn zoveel manieren om je mannelijk of vrouwelijk te voelen en er zit zo'n grijs gebied tussen.
Volgens mij was er een forum lit die een zoon had en een meisje wilde zijn of is gewoorden. weet alleen de naam niet
Mijn zusje was zo' n kind, had een opgeschoren kort kapsel en bleef bij hoog en laag volhouden dat ze een jongen was. Ergens eind basisschool, begin van de middelbare werd dat ineens minder. Ze draagt nog steeds echt geen jurken en rokken, maar was vanaf die tijd echt wel een meisje.