duidelijk zijn en blijven. Hier hebben we ook een hele tijd de afspraak gehad dat mijn dochter op woensdagmiddag mag afspreken, de rest van de week kan ze gewoon buiten spelen (kinderrijke buurt met veel klasgenoten die in dezelfde wijk wonen) Dit gaat nu goed maar het heeft even (lees 2 jaar) geduurd voordat ze stopte met (op andere dagen) kinderen mee te slepen naar mij omdat ze willen spelen. Wij maken ook gebruik van planborden (ieders 1) en dat werkt als een tierelier. Je kunt ze kopen bij de Hema (7 euro) daar kun je ook magneetplakband kopen zodat je je eigen picto's kunt maken. Ik merk zelf dat wanneer het planbord (plan voor een hele week) iets aangeeft de kinderen dit makkelijker "accepteren" dan wanneer het woordelijk gezegd wordt)
Ik zeg soms gewoon eerlijk even rust in huis te willen en dat ze dan maar lekker buiten gaan spelen of bij de ander. Eerlijkheid wordt gewaardeerd door de ouders en ook hun zeggen dat wel eens. Kan het als geen ander begrijpen haha. Vind het sowieso na schooltijd altijd vervelend, want ik sta voor nop op het schoolplein als ze mee gaan met iemand. Bij mij de afspraak, een speeldate maken doe je een dag van te voren.
Hier hebben we vaste dagen waarop ze mag afspreken (woe en vr) op andere dag vind ik het te druk worden, dan zit ik 's avonds met twee overprikkelde kinderen. Veel klasgenootjes wonen hier in de wijk, dus nu met het mooie weer zien we die buiten op het speelveldje ook wel. Dat vind ik anders dan bij ons thuis. Ik vind een 'nee vandaag kan het niet, maar woensdag wel' prima om te zeggen tegen een andere ouder. Of een 'nee, vandaag wordt me dat te druk'.
Ik las dat je om 5 uur de ouders/kinderen uitzwaait? Wij spelen alleen op woensdag en vrijdag en dan wordt iedereen om 3 uur opgehaald, uiterlijk half 4. Heb je ook nog even rust en tijd met de kinderen alleen. En voor de rest wat de rest al zei: gewoon vaste speeldagen afspreken en je kinderen daar aan houden. Ik vind ook dat je ze geen verklaring hoeft te geven waarom dat zo is, doe ik ook niet. Je hoeft niet alles aan je kinderen uit te leggen.
Ik zou dan heeld uiterlijk mijn grenzen blijven aangeven. Want als mama zegt dat het niet mag en ik kom met een vriendje zegt ze toch ja. Je zou kunnen beginnen door duidelijke dagen af te spreken en je daaraan te houden. Desnoods zeg je voor dat je ze naar school brengt vandaag geen afspraakje maken het is dinsdag. Zo worden ze er in en ochtend of middag nog aan herinnerd dat het die dag niet kan. Wanneer de dan toch met een vriendje afspreken kun je zeggen nee vandaag gaat het niet maar morgen wel. Daarna kun je als je thuis bent nog een keer uitleggen dat het niet elke dag kan en eventueel waarom niet en aangeven dat je het niet leuk vind dat ze het alsnog proberen.
Heel herkenbaar! Mijn man en ik werken allebei. Ik werk zoveel mogelijk tijdens school uren en mijn man werk 's avonds. Ik vind het heerlijk om alleen met mijn zoon te zijn en heb echt niet altijd behoefte om mensen/kinderen om me heen te hebben. Gelukkig vraagt onze zoon er nog niet veel om en vindt hij het ook prima om met de kindjes in onze eigen wijk te spelen buiten in de speeltuin. Ik zeg vaak 's morgens dat hij vandaag niet kan spelen om dat we samen iets gaan doen of omdat mama echt nodig het huis moet poetsen. Ik probeer het te beperken tot 1 soms 2 keer per week.
Hier kan je in principe kwa schooltijden elke dag wel spelen. De kinderen hebben een continu rooster dus om 14:15 al uit. Woensdag worden de kinderen hier vaak pas om 16:00 opgehaald terwijl ze al om 12:30 uit zijn. dat vind ik juist de minste dag om hier af te spreken. De speeluren zijn dan nog te lang voor de kinderen. Na anderhalf - 2 uur zijn ze hier tot nu toe vaak wel op elkaar uitgekeken.
Ik werkte voorheen 3 dagen per week en had met mijn oudste de afspraak gemaakt; je mag 1x per week met een kindje spelen. Als hij dan op donderdag afsprak, mocht het op vrijdag niet meer. En als ik er gewoon echt geen zin in had zei ik die ochtend al; vandaag gaan we niet spelen. En dan moet je wel zelf consequent blijven. Als jij 's ochtends 'nee' zegt en 's middags toch 'ja' zullen ze leren dat 'nee' 'ja' kan worden. En je hoeft niet altijd een reden te geven
wat iedereen al zegt: duidelijkheid naar de kinderen en dat volhouden. Overigens vind ik het helemaal niet raar of vervelend als er gezegt word "vandaag niet", vaak komt er dan wel een opmerking over welke dag wel kan. Ik probeer ze ook om en om te doen, ene x hier, andere x daar maar de oudste is nu weer naar een klasgenootje die nog maar 1x hier is geweest en hij al 10x daar ofzo. Meisje durft niet echt, moeder vind het niet erg en zoon vind het daar leuker Dus dan laat ik hem wel lekker gaan. Maar als er gezeur over komt is het om en om of gewoon helemaal niet. Nou is het niet strikt "nu hier, morgen daar" maar wel beetje evenwicht graag. Ik heb eerst de zwangerschap kunnen mis/gebruiken om er onderuit te komen "mama is te moe/te veel pijn" en nu vragen veel moeders het zelf of ik het niet te druk vind etc en bieden aan om als ze daar zijn ze thuis te brengen zodat ik niet heen en weer hoef
Als je de lengte van de speelafspraakjes te lang vindt kun je ook gewoon aangeven dat je wil dat ouders ze eerder komen ophalen. Ik vind het zelf in ieder geval niet raar.
Dit, zeker voor jonge kinderen is het na 2 uur echt wel klaar. Als ik een kind voor het eerst kom spelen spreek ik altijd voor 1,5 uur af. Even aftasten zeg maar. En verder geef ik ook aan wanneer het niet uitkomt. En ja, dat komt ook wel doordat ik soms geen zin heb (in het spelen of om op te halen, moet namelijk de jongste ook meeslepen) Gelukkig is dit hier allemaal geaccepteerd en de meeste ouders geven dit gewoon aan.
Herkenbaar hoor! Vooral als ze nog zo jong zijn. Ik was op een gegeven moment blij met de dagen dat er een sport op het programma stond. Dat is altijd een heel legitiem excuus namelijk Ik heb nooit aan vaste dagen gedaan. Je zal maar net barstende koppijn hebben op zo'n dag en dan is het vervelender voor een kind om die af te zeggen omdat ze er meer op rekenen dat ze dan wel mogen spelen. Dus ik bekijk het gewoon per dag. Ik geef altijd van te voren aan als het niet kan en blijf bij mijn standpunt als ze toch komen vragen. Wat natuurlijk 9 van de 10 keer gebeurt. Maar dan zeg ik gewoon dat we hadden afgesproken dat er vandaag geen speelafspraakjes zouden zijn. En als reden (ook al vind ik dat ze die dan niet per sé meer nodig hebben) dat ik het echt te druk heb gehad in de ochtend en dat het niet uitkomt. En wat de ouders van het andere kind daarvan vinden zal me een worst wezen maar ik heb nog nooit iets gemerkt dat ze het niet zouden snappen. Verder duren speelafspraakjes hier niet zo heel lang (verschilt ook wel per kind). Jongste dochter is uit om 14.15 uur. Meestal spreek ik dan af tot 16/16.30 uur. Haar bff komt wel eens spelen als ze eigenlijk naar de bso zou moeten en dan wordt ze pas om 17/17.30 uur opgehaald. Maar dat vind ik bij haar geen probleem. En op woensdag zijn ze om 12.15 uur uit. Dan duurt een afspraakje meestal tot 15 uur. Maar mijn dochters zijn al wat ouder. Een kind van 5 zou ik ook de speelafspraakjes niet langer dan 1,5 à 2 uur doen.
Ik geef het altijd duidelijk aan en ik heb het idee dat de andere ouders dat ook doen. Werkt prima en mijn dochter accepteert dat ook, soms wel met protest . Ik hield ook niet van de speelafspraakjes, maar ze worden gemakkelijker. En omdat ik de regie over wanneer en tot hoe laat in handen heb, vind ik het prettiger.
De woensdagen vind ook echt vreselijk om hem af te laten spreken, behalve als hij ergens anders heen gaat. Hij heeft 1 vriendje wat echt een super leuk kind is en sls hij hier is hoor ik ze echt heel de middag niet. Die mag dus best tot half 5 ofzo blijven. Met andere kinderen zeg ik altijd dat het maar tot 3 uur kan ofzo. Ik heb liever dat hij door de week af spreekt, dan is t niet zo lang Echt, maak het gewoon makkelijk voor jezelf. Je bent niemand iets verplicht! Overigens merk ik dat hoe ouder hij wordt, hoe makkelijker de kinderen zelf ook goed spelen. En wat de rest ook zegt, soms wil ik ook gewoon samen met mijn zoon iets doen.
Alleen openingspost gelezen: Ik snap niet goed waarom jij betrokken bent bij de speelafspraakjes? Zij spelen toch samen, daar hoef je als ouder toch helemaal niets mee te doen? Ga lekker je eigen gang, en laat die kinderen losgaan in de tuin of op hun kamer (/speelkamer/zolder/waar ze maar los kunnen gaan).
Ik zal hier sowieso wel ruzie om gaan krijgen met ouders als ik ooit kinderen heb, maar ik vind het hele concept van speelafspraakjes sowieso bizar? Wat heb je daar als ouders nou mee van doen, je gaat toch geen sociaal leven regelen voor je kind :') Zal wel iets te maken hebben met de verstedelijking en het feit dat veel ouders hun kinderen niet meer zelf op pad durven te laten gaan. Maar als het binnen een dorp is, kunnen kinderen prima zelf meelopen met vriendjes na schooltijd en tegen het avondeten zelf weer naar huis lopen volgens mij... (vanaf zekere leeftijd).
Helaas werkt dit niet altijd zo! Toch met regelmaat moet ik de kinderen weer sussen omdat ze een onbenullige woordenwisseling hebben. Dus even ze zo los laten gaan werkt helaas (nog) niet. En... ik ben toch best zuinig op andermans kinderen. Ik breng ze graag weer heelhuids thuis. Sommige kindjes zijn echt fijn dat ze hier zijn maar er zijn ook terror kinderen bij waarbij ons kind net zo'n terror kind wordt, met als gevolg dat ik echt kook op het einde van de afspraak. En ik woon inderdaad in een stad. De kinderen vind ik echt nog te jong om alleen op pad te gaan. Mag echt niet van ons.
Hier wonen sommige klasgenootjes inderdaad echt vlakbij, daar kan ze zelf naartoe lopen. Maar dan nog moeten er wel afspraken gemaakt worden, want ik wil weten waar ze is en het kan niet altijd natuurlijk. Veel klasgenootjes wonen overigens ook totaal níet in de buurt, echt 30 minuten met de auto. Dus dat is hier wel echt plannen, want ik kan niet brengen/halen in dat geval. Heeft niet te maken met haar sociale leven plannen, zij kiest met wie ze speelt. Maar puur praktisch moeten er gewoon afspraken gemaakt worden. En qua losgaan; sommige kinderen gaan dan écht LOS. Dan heb ik geen tuin/zolder meer over. En jankende kinderen. Als ze ouder worden, gaat dat vast beter.