Sommige dingen moet je eerst ervaren alvorens een oordeel te kunnen geven. Hier is het afhankelijk welk kindje er komt spelen hoe gezellig het is Deze week had ik er eentje.....nou was blij dat ze opgehaald werd. Die komt voorlopig niet meer hoor. Terwijl er ook speelafspraken zijn dat ik er geen omkijken naar heb. En dat het gewoon heel gezellig is.
Nee idd zo werkt dat zeker niet! Ik wil wel weten waar mijn kind is en met wie! Lijkt me nogal logisch... Ook ik woon in een stad en alleen oversteken etc dat gebeurd hier gewoon niet. Daarnaast wil ik, als een kind hier is, dat het ook gewoon veilig thuis komt Als hier ooit een terror kind is geweest (wat je dus niet vtv weet) dan komt dat kind daarna gewoon nooit meer Ook daar ben ik heel makkelijk in. Ik heb geen zin in een kind wat niet luisterd, dingen stuk maakt en/of een grote mond heeft ofzo.
Serieus? Nee, je begrijpt het inderdaad nog niet zo. Maar geeft niks, misschien komt dat ooit nog als je zelf kinderen hebt. Kinderen hebben op school het dan leuk gehad met een vriendje en willen na school dan verder spelen. Dit heeft niks te maken ouders die het sociale leven van hun kind regelen. Dat willen ze dus zelf. En dan sta je dus al op het schoolplein om je kind op te vangen en van uit die positie bespreek je met je kind en het andere kind en ouder tot hoe laat ze spelen. Daarnaast schrijf je zelf dat kinderen best zelf naar huis kunnen lopen, vanaf een bepaalde leeftijd. Dus voor die leeftijd mogen ze dan van jou niet samen spelen? En dan nog zou ik als ouder willen weten hoe laat mijn kind dan naar huis komt. Tegen het avondeten is wat mij betreft een iets te vaag begrip. De een eet tenslotte pas om 18.30 en de ander al om 17 uur. Dus zou ik toch contact moeten hebben met die ouders tot hoe laat ze spelen.
Haha die heb ik eens op onze dochter haar verjaardag gehad. Tjiess wat een 'Piep' kind zeg. Ik dacht echt jeumig jij komt voorlopig hier ook niet weer. Was voortdurend aan het drammen wat ze wel en vooral NIET wilde. Maar hoe doe je dat afkappen? Onze dochter heeft een vriendinnetje waarbij ze elkaar steeds proberen de baas te zijn. Met als gevolg dat er bij de andere ouders of bij ons steeds wel iets stuk gaat of wij een grote mond hebben. Wij van beide kanten wel geprobeerd de boel af te kappen, soms lukt het een tijdje maar ze komen altijd weer bij elkaar. Ik vind dit toch echt lastig want de dames spelen niet echt maar proberen constant elkaar te overroelen. geen bal aan dus.
Nog nooit een badkamer bijna blank hebben gestaan zeker omdat ze de pop in bad wilden doen? En mijn toen 4- jarige knipte zelf haren, tekende nog weleens naast het papier door op de grond of de muur.. of heb je echt zon brave kleuter die nooit de grens opzoekt? Die netjes voor de deur blijft spelen ondanks dat een vriendje zegt: kom we gaan naar die leuke speeltuin? Ik heb er nog maar weinig meegemaakt moet ik zeggen (ja 1, en daar kreeg ik dus weinig hoogte van omdat ze niet durfde te praten, maar die bleef wel keurig een uur aan tafel met haar tekening) Je hebt er echt wel werk aan in het begin hoor
Ik herken het heel erg. Ik heb hier afgesproken dat er op dinsdagmiddag niet gespeeld wordt. In het begin probeerden ze het nog wel maar nu is het duidelijk en spreken ze niet af. Op de dagen dat ze wel spelen dan tot max half 5. Vind ik lang genoeg.
Ben je onzeker? Je kan toch gewoon boos worden? Je hoeft heus niet te gaan schreeuwen of schelden, maar als er zo 'gespeeld' wordt, word ik gewoon boos hoor! Ook op het kind wat hier aan t spelen is. En als t echt te gek word gewoon die ouders bellen. En dan komt zo'n kind hier ook niet meer Je mag best grenzen stellen.
Wij hebben de afspraak dat er één speelafspraak per week gepland mag worden en dat we het van tevoren afspreken. Dus niet als ik al op het schoolplein sta.
Precies als jij ooit kinderen hebt, dan spreek je wel anders..... (zoals ik vroeger zonder kinderen zei; ze slapen in hun eigen kamer, right na 3 slapeloze nachten kijk je niet meer zo nauw...) Geloof me 4,5 en 6 jarige moet je evengoed begeleiden hoor, misschien niet tijdens het spelen maar wel ervoor en erna! Ze mogen hier altijd afspreken en soms staat mijn hoofd er niet naar en dan is het nee, waarom? ehh daarom! Ook als er een andere ouder bijstaat, daar heb ik maling aan. Verder zijn mijn kinderen oud genoeg om alleen naar buiten te gaan en hun vrienden op te zoeken.
Hier vaak de dinsdag of woensdag als speeldag maar hij speelt niet elke week met een klasgenootje De buurtkinderen lopen hier ook in en uit
Heerlijk juist. Echt.. hier wordt bijna dagelijks gespeeld met andere kinderen. Ze gaan hun eigen gang en vermaken zich prima. Natuurlijk heb je er wat "werk" mee. Onze dochter is echt 10x gezelliger als ze iemand te spelen heeft. Maar nou is zij net als haar moeder wel een sociaal mens. Wij hebben mensen om ons heen echt "nodig". Praatje hier praatje daar. Overigens kan ze ook alleen spelen. Maar haar dag is echt een stuk leuker als ze een speelafspraak heeft gehad. Ts ik zou gewoon een vaste dag aanhouden. Even off-topic. Ik krijg trouwens wel jeuk van mensen waar het nooit kan. Of met een diepe diepe zucht. Als ik dan voorstel dat het bij ons kan, springen ze nog net geen gat in de lucht. Daar irriteer ik me wel eens aan. Maat goed dan denk ik maar aan die kinderen. Die zijn blij.
Ik zou vaste dagen afspreken en dit ook vast houden. Ookal komen ze met een vriendje of vriendinnetje aanzetten. Er is niks mis met "nee" zeggen. Hier wordt de laatste tijd elke dag wel gespeeld. Niet altijd bij ons thuis, dat word wel goed afgewisseld. Maar nu ben ik blij dat onze dochter leuke vriendinnen heeft! Zie ze eigenlijk alleen voor wat drinken en te eten.
Het is wel duidelijk dat jij hier geen ervaring mee hebt. Mijn kleuter gaat iig nog niet alleen op pad. Weet niet wat jij met een zekere leeftijd bedoeld maar mijn 8 jarige ook niet. Ruzie zou je met mij niet krijgen, maar A neem ik jouw kind niet mee zonder dat ik jou of vader gesproken heb B mag mijn kind niet bij jou spelen als ik weet dat jij hier zo makkelijk mee omgaat.
Oh alsof ik mijzelf lees. Ik vind het ook verschrikkelijk. Het liefst spreekt ze nooit af wat mij betreft. Maargoed dat kan ook niet, dus moet ik mij er maar overheen zetten.
Ik dacht al dat ik niet de enige was. Bij mij is de reden vooral dat ik het erg moeilijk vind om thuis te komen met een kind, omdat ik nog 2 kleintjes heb waarvan 1 niet altijd netjes meeloopt naar de bakfiets maar er vandoor gaat... En als ik dan thuiskom de volgende uitdaging, de kleinste naar bed te brengen...het klinkt als kleinigheden maar het is dus allemaal gedoe waar ik dan tegenop zie en ik zie snel tegen dingen op. En ik woon dus op 15 min fietsen van school vandaan en heb geen rijbewijs dus ga met een volle bakfiets met 4 kinderen naar huis. Verder vind ik het moeilijk om rustig m'n ding te gaan doen als ik thuis ben, omdat er een ander kind in huis is. En moet ik vaak naar boven lopen omdat de middelste mee wil doen en dit niet altijd goed gaat, en dan is de kleinste weer aan het huilen want ik zet hem of in de kinderstoel even of ik neem hem even mee maar dan wil hij boven blijven, dat soort dingetjes zorgen ervoor dat ik het als stressvol ervaar...
Ik begrijp je wel. Ben ook erg op mezelf. Maar mijn dochter is enig kind, dus dan zal ik er toch een keer aan moeten geloven. Tot nu toe wat afgehouden, zonder uitleg. Zoals de anderen ook zeggen duidelijke afspraken maken met je kinderen. Wanneer ze toch aan komen met een vriendje, dan herhaal je het rustig. En vraag ze om een nieuwe afspraak te maken op de dag dat er wel gespeeld kan worden.
Ik heb hier wel wat goede tips gelezen. Mijn dochter is 4 en als ik het toe zou laten, speelt ze elke dag wel met iemand. Maar daar heb ik ook echt geen trek in. Meestal blijft het bij 2x per week. Vandaag wilde haar beste vriendje weer spelen. Ze is net een paar dagen thuis geweest met waterpokken, dus gezegd tegen het jongetje dat dat vandaag nog niet zo'n goed plan was, maar dat ze volgende week weer af mogen spreken. Dan is er verder gelukkig ook geen discussie. Ik vind het vooral lastig dat bij een nee (van mijn kant of van de andere ouder) het andere kindje gaat huilen. Ze zijn pas 4/5 hier, dus dat gebeurd wel eens.
Oh wat ik ook erg lastig vind is als er een kind naar mij toe komt en het niet aan mijn zoon vraagt, er is 1 kindje die heel erg vervelend eigenlijk is en mijn zoon toont ook niet meer interesse in hem, regelt altijd zelf al wat als hij mag afspreken, nooit meer met hem eigenlijk, maar wat zeg ik nou tegen dat jochie?? Vorige keer zei ik zonder nadenken ; volgende week, en de voglende week stond hij weer voor m'n neus en kwam mijn zoon vrolijk de klas uit gerend met een meisje waar hij mee ging afspreken, dat vond ik wel sneu, maar tegelijkertijd wil ik dus dat jochie echt niet meer over de vloer want hij luistert helemaal niet naar me. Hij luistert ook niet naar andere kinderen en stop hou op daar doet hij dus niks mee. Daar heb je zeg maar dan echt je handen vol aan als je die mee krijgt,........ en dan WIL hij ook iets hebben uit je huis (vorige keer wou hij het niet teruggeven uiteindelijk bij de deur uit zn handen moeten trekken omdat die moeder dat niet deed...)
Ik zou zeggen: heb je het afgesproken met mijn zoon? Nee, helaas. En misschien aangeven aan de moeder/vader dat je het lastig vind? Ten minste, ik neem aan dat die wel weten hoe het er dan aan toegaat bij jullie thuis. Ik geef dat altijd terug aan de ouders in ieder geval.