Mijn zoon is bijna 8 weken geleden grote broer geworden van een zusje. Wat zijn wij met zijn allen in de 7de hemel. Mijn zoon is zo trots als een pauw, eigenlijk de hele zwangerschap ook geweest. Tegen iedereen vertellen dat mama een baby in de buik heeft, kusjes geven op mijn buik (zelfs midden in de winkel) knuffelen met mijn buik helpen met de was uit de machine halen omdat mama anders last van haar rug krijgt en zo kan ik nog wel even doorgaan kortom helemaal in zijn nopjes met het aankomende babytje. 25 jan is onze dochter en zusje geboren, en ohhhh wat was hij blij. Wederom weer tegen iedereen vertellen, zijn zus krijgt kusjes van heb ik jou daar zeggen hoeveel hij van zijn zusje houdt en ga zo maar door. Maar......... daar komt de maar. Sinds een week of 3/4 gaat hij met moeite naar school, wilt thuis blijven bij mama en zijn zusje (kan ik begrijpen) dus ik was blij dat de voorjaarsvakantie begon. Even wat tijd met zijn drietjes (papa moest gewoon werken) Nu na de vakantie merk ik dat hij zich steeds meer gaat afzetten tegen mij, zijn zusje maar ook tegen school. Normaal vindt hij het leuk als er iemand komt spelen, dus ik vroeg zullen we vragen of dat vriendje komt spelen en eten? Het antwoord was NEE er mag niemand meer bij mij spelen, en ik wil ook nergens meer spelen . De enige die nog bij ons mag spelen is het buurmeisje, maar ik merk dat die twee ook steeds pinniger tegen elkaar gaan doen. Oke ik vond het niet leuk dat hij met niemand wilt spelen, maar ik kan hem niet dwingen. Gelukkig toen ik hem van de week ging halen kwam hij vragen of zijn vriendje toch mocht komen spelen. Tuurlijk en zo gezegd zo gedaan, vriendje is komen spelen, maar echt gezellig was het niet ja het eerste uurtje. Daarna gingen ze elkaar ook maar een beetje dwars zitten, dus dat was niet echt je van het. Maar gisteren was voor mij toch wel even de druppel. We kregen nog kraamvisite (ja nog steeds ) en ineens ging hij lelijk doen tegen hun dochter. Nu is zij een stuk ouder dus kan dat goed hendelen maar ik had echt zo iets wat gaan we nu krijgen. Mijn dochter was aan het huilen, en ineens ging hij heel lelijk tegen haar zeggen dat ze der mond moest houden. En toen ik hem ging douchen was het ik vind mijn zus niet meer lief en hou niet meer van haar, nou toen brak mijn hart wel even. Tuurlijk het is een kind van 4,5 jaar maar toch dat deed wel zeer. Vanmorgen was hij ineens weer heel lief, kroelen met zijn zusje en kusjes geven, maar een momentje later weer lelijk doen. Ook huilt hij om de raarste dingen, ik denk om aandacht te krijgen want het is een bepaalde manier van huilen waaraan je ziet dat het niet het normale huilen is, als ze verdrietig zijn of pijn hebben. Eigenlijk ben ik benieuwd of mensen dit herkennen. Ik ga morgen wel even een gesprekje aan met de juf om te kijken of zij ook verschil merkt op school, en om te kijken wat we hier aan kunnen doen. Hoop dat dit gedrag snel gaat veranderen en hij gewoon weer dat vrolijke ventje wordt, want zo herken ik hem bijna niet
Heel herkenbaar is het niet, maar ik heb wel vaker gehoord dat kinderen de persoonlijke aandacht van ouders missen als er een broertje of zusje is geboren. Misschien kunnen jullie elke dag een momentje inlassen waar 1 van jullie alleen met hem bezig is. En ook af en toe op pad zonder de baby (ook weer 1 van jullie) zo krijgt hij toch de aandacht die hij nog steeds heel hard nodig heeft. En positief gedrag belonen, niet het negatieve benadrukken.
Hij moet nog wennen. In het begin is het helemaal leuk en spannend, hij kreeg als grote broer vast ook veel aandacht van bezoek etc, ... en dan blijkt dat de baby echt blijft en is het ineens wel heel serieus Ik zou kijken of je vast 1 op 1 aandacht kan inplannen met hem, zodat hij weet dat dat er ook is en blijft. En verfer is het een kwestie van tijd geven.
hm mijn oudste was 2 toen zijn zusje werd geboren dus wel wat jonger maar herken het niet echt hij was en is nog steeds gek op haar en voelde zich echt de grote broer helpt met veel dingen vooral in het begin zoals in bad doen , en kleertjes uitzoeken etc we hebben hem echt heel veel erbij betrokken misschien wat 1 op 1 tijd? dus alleen met papa of alleen met mama spelen of dagje weg is voor hem natuurlijk ook een hele verandering en in het begin is het leuk maar hij komt er ook achter dat ze niet weggaat maar blijft
1 op 1 doen we iedere dag. Sowieso als papa thuis komt, samen op zijn kamer spelen met zijn treinen en ik probeer altijd wel een spelletje met hem te spelen of even overgooien met zijn bal. Positief gedrag belonen we ook dus dat is het denk ik niet. En vanmiddag toen ik hem had opgehaald van school was het weer hoeveel hij mij en zijn zus gemist had. Ik kan er echt geen pijl op trekken. Wel bedankt voor jullie tips
Ik denk dat het gewoon tijd nodig heeft. De eerste periode met een nieuw broertje of zusje is super spannend en interessant natuurlijk, maar na verloop van tijd is het nieuwe er af en blijkt zo'n klein huilend, stinkend wezentje vaak ook gewoon vreselijk lastig te zijn en hij/zij gaat nooit meer weg... Hoe goed je als ouder ook je best doet, ik denk dat dat voor veel kinderen best lastig kan zijn. Het kost tijd om aan de nieuwe situatie te wennen en worden zoals het was zal het (wat sommige dingen betreft helaas) nooit meer. Daarnaast vind ik dat kinderen sowieso enorm veranderen als ze naar school gaan. En niet alleen maar positief (of eigenlijk: vooral niet positief). Dat zal vast ook meespelen. Hier werden ze vanaf die tijd in ieder geval een stuk brutaler ed. Ik zou niet te veel druk op hem leggen mbt dingen moeten. Vooral mbt dingen die hij zelf kan en mag bepalen. Als jij geen zin hebt om met vriendinnen iets te doen, dan doe je dat ook niet, toch? Het komt vanzelf wel weer als hij er aan toe is. Verder vooral doorgaan met voldoende 1 op 1 aandacht, positief blijven, als hij wil hem laten helpen met zijn zusje, enz. En een lange adem hebben, want het zal echt niet morgen of volgende week allemaal weer volledig positief zijn.
Oooo het is alsof ik het zelf heb geschreven. Onze dochter wordt in juli 6 en haar broertje is op 05 jan geboren. De hele zwangerschap was ze zo blij en trots. Na de bevalling ook tot een week of 4 geleden. Huilen om de kleinste dingen een brutale mond waar je u tegen zegt. Soms idd als broertje huilt. Heel hard sssssstttt roepen hou je mond. En dan buiten op straat heel hard tegen mij schreeuwen in de winkel. Je koopt Niks voor mij volgens mij wil je mij niet meer. Je bent alleen met babybroertje bezig je vind me niet meer lief. Terwijl we zoveel leuke dingen met haar doen en ik echt om de dag wel een kleinigheidje voor haar meeneem. De juf zei ook dat het wel wat is veranderd in de klas. Eerst stak ze netjes haar vinger op en nu brabbelt ze er zo tussendoor. Ze zei dat het ook wel een beetje bij haar leeftijd past meer grenzen opzoeken. Maar soms echt is het zo ongezellig hier binnen puur omdat we dan weer even moeten mopperen. Op haar omdat ze dan weer hondsbrutaal is in een keer.
Nu ik mijn bericht terug lees, lijkt het misschien wel erg negatief... En mist er ook een smiley mbt 'klein huilend, stinkend wezentje'. En voor de duidelijkheid: ik houd zielsveel van allebei mijn kinderen, maar ik kan me kijkend door de ogen van mijn oudste wel voorstellen dat sommige dingen iets minder positief waren/zijn. De jongste weet niet beter dan dat ze een oudere zus heeft, aandacht moet delen, enz. Maar de oudste was/is anders gewend. Al weet ze inmiddels misschien ook niet beter...maar haar zusje is nu inmiddels ook al weer vijf jaar. Er zijn nog steeds momenten dat ze veel mot hebben met elkaar en dat het allemaal lasting is voor ze, maar er komen ook steeds meer momenten dat ze heerlijk samen kunnen spelen en ze veel plezier hebben met elkaar. De oudste vindt het soms nog steeds wel eens lasting, maar ze kan haar zusje ook echt niet missen.
Grappig (tussen aanhalingstekens) dat een verhaal zo herkenbaar kan zinn he. Klinkt gek maar voor mij ook een bevestiging dat het er gewoon bij hoort
Ik ben afgelopen dinsdag een gesprek aangegaan met de juf om te vragen of zij ook verschil merkt in de klas. Het enige wat echt merkbaar veranderd is, is dat hij dus moeite heeft met naar school gaan. Hij hangt heel erg aan de juf wil steeds knuffelen en kroelen met haar, en zodra hij in de gaten krijgt dat het middag pauze is begint hij steeds dat hij naar huis wilt, naar mama en zijn zusje. Hij blijft over en weet dus dat ik thuis ben. Gelukkig doet hij verder gewoon leuk en goed mee in de klas en speelt hij nog steeds met zijn klasgenootjes. Ook positief, van de week vroeg hij of hij weer bij iemand mog spelen , dus daar wordt ik wel blij van. Ook de actie van afgelopen weekend over het niet lief vinden van zijn zus was (tot nu toe) een 1 malige actie, want nu is ze weer de liefste en kan hij niet stoppen met haar kusjes en knuffels te geven . Nu maar goed in de gaten blijven houden en hopen dat als ik weer aan het werk moet hij makkelijker naar school gaat. Bedankt voor jullie reacties