Sinds ik met hormonen te maken heb wel. Al bij de icsi toen ik vol hormonen zat stond ik bij de nieuwe aquanura in de Efteling te janken.. want het was zo moohoohoooooi.. Vreselijk gênant.. Wordt er ook niet minder op helaas.
Ik herken het ook (alleen niet zo extreem) ik kan het op het moment dan vaak nog wel verbloemen, maar huil als ik alleen ben tranen met tuiten. Heel vervelend, heb geen tips behalve aan andere dingen denken en eventueel de andere kant op kijken. Wanneer ik iets op tv zie waarvan ik moet huilen, zap ik. Vanmorgen had ik ook zoiets, de hond van mijn schoonouders wordt morgen ingeslapen en ik moest de kinderen net brengen... toen had ik het heel erg moeilijk.
Herkenbaar maar heb dit al zo lang ik me kan herinneren. Er is een periode geweest dat ik het echt heel erg vervelend vond en het telkens probeerde te onderdrukken. Maar juist dat trok altijd heel erg de aandacht want het leek net alsof ik eoa spastische toeval had, zo stom ging mijn gezicht dan staan. Daar ben ik dus maar mee gestopt en ben ik gaan accepteren dat ik nu eenmaal een gevoelsmens ben (= chique woord voor watje).
Ik heb er zelf niet heel vaak last van maar ik wil wel even aangeven dat ik het juist mooi vind als ik mensen een traantje zie wegpinken als ze iets leuks zien, iets dat ze raakt! Misschien makkelijk gezegd voor mij maar probeer je er niet voor te schamen, het is juist iets moois om je emoties te laten zien, iets puurs en zachts. Dus dames die er last van hebben; ik vind er echt niks mis mee en juist iets prachtigs om te zien!
Ik herken het ook. Zelf dacht ik dat ik het overgehouden had aan een zware burn out nadat onze dochter geboren is (ik dacht zelfs dat ik er nooit helemaal vanaf ben gekomen). Maar wat een opluchting dat dat misschien helemaal niet zo is en dat veel vrouwen dat hebben. Maar zou het dan komen door moeder te worden?
Precies dit! Ik heb het ook en ik kan het niet tegenhouden. Ik probeer wel altijd mijn gevoelens niet te onderdrukken, anders ontplof ik even later. En dan wordt het ongecontroleerd boehoehoe huilen. Dan schaam ik me wel rot. Het handje van mijn zoon op mijn arm. Mijn man die zegt dat ik een goede moeder ben. Een ontroerd iemand op tv terwijl ik het hele verhaal niet heb gezien. Mooie muziek (ik heb op mijn werk tijdens massages regelmatig tranen in mijn ogen). Of gewoon een mooie koe die tijdens een wandeling gelukzalig al kauwend naar me kijkt ja echt. En met kerst had ik het ook zo erg. Een koor met jonge en oude mensen, in oude klederdracht. De eerste noot werd gezongen en ik had het niet meer. Hihi, ik moet nu alweer huilen. Als ik naar een begrafenis moet van een relatief onbekende, omdat ik ga voor een nabestaande, kan ik ook heel emotioneel worden. Ik doe dan wel eens oordopjes in (onder mijn haar), dan kan ik beter proberen aan iets anders te denken. Als iets me zo raakt, wordt ik er ook doodmoe van. En dat wil ik niet altijd.
Oh dat denk ik wel. Het versterkt in ieder geval. Ik was altijd al een huilebalk, maar nu sta ik nog meer open voor klein geluk. Ik vind het ook wel eens jammer voor de mensen zelf als ik mensen tref die dit niet hebben. Het geeft ook wel kleur aan je leven als je alles zo intens beleefd.
Ja of het liedje Knuffelbeer van Monique Smit. Mijn zoon en ik huilden met elkaar mee haha. Ook wel weer heel bijzonder. Het is echt ons liedje Daar ga ik weer haha.
Pfff gelukkig ben ik niet de enige jankerd dus. Ik kan om alles huilen tegenwoordig, gewoon omdat het me raakt. Mijn kinderen die het zo leuk hebben samen, een mooi weerzien op tv, een heel blij moment, of juist een verdrietig bericht als gisteren met dat trein ongeluk in friesland met die peuters, echt heel erg van het weekend toen K3 op kwam op het podium en al die kinderen uit hun dak gingen Het lijkt wel of alles mach 10 bij me binnenkomt en ik emoties van anderen absorbeer hahaha. Ik laat het meestal maar een beetje komen en dan gaat het wel snel over.
Herkenbaar. Vóór de zwangerschap was ik nog net geen cold-hearted b*tch , in de zwangerschap kon ik overal om huilen, maar nu, 1,5 jaar na de geboorte merk ik dat ik nog steeds "hormonaal" ben. Niet alleen dat ik overal om moet huilen, maar ik merk ook dat ik soms onredelijk ben naar mn man toe. Ik herken het van de tijd dat ik clomid gebruikte, dus ik weet zeker dat het de hormonen moeten zijn. Ik kan OVERAL om huilen. Als een kind een schaafwond heeft dan heb ik al tissues nodig maar gelukkig kon ik mijn gevoel wel uitschakelen toen mijn zoontje bijna verbrand was (papa heeft hem in een veel te heet badje gezet (70 graden)). Terwijl papa stond te snikken en verstijfde, stond ik al met mijn kleren aan met hem onder de douche. Ik heb toen maar mn man en mn moeder (die was er toevallig) rondgecommandeerd om alles te regelen. Toen alles een paar uur later in kannen en kruiken was, ben ik pas aan mijn emoties toegekomen.
Ik denk dat het bij de meesten wel door hormonen en kinderen krijgen komt. Hier is het inmiddels een stuk minder, ik vind dat eigenlijk wel jammer. Heb het nog wel als de kinderen optreden in de schouwburg en bij bepaalde liedjes Zie ook dit topic: http://www.zwangerschapspagina.nl/na-de-bevalling/651139-een-weekdier-ben-geworden.html
Jaren geleden heb ik mijn ogen laten laseren. Daardooe waren mijn traanbuisjes beschadigd. Beste tijd ooit, ik kon gewoon niet huilen. Toen alles weer hersteld was werd ik ook weer gewoon emotioneel incontinent