Dames, ik moet even mijn verhaal van me afschrijven. Niemand (buiten mijn mama) weet dat ik graag wil zwanger worden dus ik heb niet veel mensen bij wie ik terecht kan met mijn vraag. Begin vorig jaar ben ik gestopt met mijn pil omdat ik en mijn vriend graag een kindje willen. Ik ben op dit moment 27, mijn vriend 28. Nog jong dus. Ik had niet gedacht dat ik meteen zwanger zou zijn (ik wist dat dit enkele maanden kon duren), maar het duurt dus intussen al een eeuwigheid langer. Ik kreeg meteen na het stoppen met de pil een cyclus, maar de lengte ervan was niet altijd gelijk, met schommelingen tussen de 22 tot 26 dagen. Vervelend om te plannen wanneer we precies moesten vrijen, maar dat gaf niet zo in het begin, we lieten alle remmen los en hadden eigenlijk de hele maand lang plezier. Niet echt dagelijks, maar toch drie keer per week. Mijn vriend was héél blij toen zijn vriendin plots een erg hoog libido kreeg. Maar dan komt op het einde van de maand altijd weer die teleurstelling, en dat begint zwaarder en zwaarder en zwaarder door te wegen. Hoe langer het duurde, hoe lager mijn libido weer werd. Zelfs mijn vriend kreeg het zwaar eind vorig jaar. Ik was sinds september al overgeschakeld op ovulatietesten en stiekem sluipt daardoor de romantiek-killer naar binnen. Op het einde van vorig jaar hadden we eigenlijk alleen nog maar seks op de dagen dat het moest. Van drie keer per week naar drie keer per maand gedurende één week. Zelfs mijn onuitputtelijke vriend kon het die tweede en derde keer nog maar moeilijk opbrengen, met erectieverlies, gevolgd door ruzie, teleurstellingen en verwijten (voornamelijk langs mijn kant). Na een jaar wachten wou onze huisarts ons pas doorsturen naar een gynaecoloog. Uiteindelijk blijkt er helemaal niks mis met mij en ook niet met mijn vriend. Verdere testen hebben wel een schildklierprobleem aan het licht gebracht, waardoor de vruchtbaarheid (tijdelijk) verminderd was. Hiervoor neem ik nu dagelijks aan pilletje, maar de gyn had ook slecht nieuws: onze teller werd gereset, we moesten het weer minstens een half jaar op de natuurlijke manier proberen. We waren nog jong en de oorzaak van de vruchtbaarheidsproblemen was nu gevonden dus hup, terug aan het werk was de boodschap. Na een maandje rust (zonder één keer seks, stel je voor, dat had zelfs mijn vriend nooit geloofd had ik hem dat vorig jaar gezegd!) zijn we er nu terug aan begonnen. Opnieuw met ovulatietesten. Maar helaas weer met heel weinig genot. Dus daarom mijn vraag... wie moet er ook zoveel geduld uitoefenen en hoe houden jullie het onder de lakens onder controle? Ik heb hierover gesproken met mijn huisarts maar die zei dat er geen oplossing voor bestond, dat we moesten doorbijten, dat er nu éénmaal een eitje en een zaadje nodig zijn en dat dat niet bij iedereen even romantisch gebeurd. We moesten vooral goed mikken met de ovulatietest en voor de rest het wat rustig aan doen: geen zin in seks buiten de vruchtbare periode, dan ook niets doen. Samen met mijn vriend zorgen we er nu voor dat de 'moetjes' (rond de vruchtbare dagen) zo kort en zo zakelijk mogelijk zijn. We proberen wel om het minstens één keertje in de maand wat romantischer te maken en wat uitgebreider tijd voor elkaar te maken. Ik heb er eigenlijk geen idee van of dit een goede aanpak is, want eigenlijk is het vrij schokkend als ik het zo neerschrijf: de dag van een positieve ovulatietest zijn we echt létterlijk in enkele minuten beiden klaar. We kussen niet, we knuffelen niet, dat is echt pyjamabroek uit en húp er in (gelukkig ben ik op die dagen meestal wel voldoende vochtig zonder voorspel, anders was het een ramp geweest). Het is een race tegen de tijd omdat we er beiden zo tegenop zien. Mijn vriend knapt dan (gelukkig) bijna letterlijk omdat het dan in de meeste gevallen ook al twee weken geleden is dat we nog wat hebben gedaan, dus dat is op 1-2-3 gepiept, en ik kan het bij mezelf daarna ook heel snel voor elkaar krijgen, met het verstand op nul en zonder gevoel. Maar de tranen rollen me over de wangen als ik dit zo neerschrijf... van een échte liefdesbaby is op die manier natuurlijk geen sprake. Toch denk ik dat we geen andere mogelijkheid hebben dan het zo te doen. Maar het weegt op onze (intieme) relatie, en je hoort of leest er zo weinig over. Hoe pakken andere koppels die ook echt al héél lang bezig zijn dat aan? Hoe reageren hun partners? Vaak is er heel veel blijheid te horen langs de mannen hun kant - met name in het begin - maar ook mannen gaan hier na verloop van tijd onder lijden. Dank voor jullie tijd!
Lieve Liesjeverliefd, allereerst snap ik je helemaal. Ik heb er 15 rondes/maanden over gedaan en ik ben nu eindelijk zwanger. Het leek wel een eeuwigheid te duren. Ik heb een tijdje ovulatietesten gebruikt in combinatie met temperaturen. Zo zag ik wanneer en of er een eisprong geweest was. Na 12 maanden ook voor onderzoeken geweest, de uitslag: onverklaarbaar, er is niks mis, alles werkt, probeer nog maar tot juni. Dit is gelukkig niet nodig geweest. Maar het was wel een domper, want als er niks mis is, waarom lukte het maar niet? Dit weet ik nog steeds niet. Nu hebben ik en mijn man wel vaker vluggertjes, maar met de ovulatietesten werden dit er alleen maar meer, want het leek maar niet te lukken. En hoewel mijn man er altijd voor zorgde dat ik ook aan mijn trekken kwam, merkte ik wel dat de zin hem vaak vervlogen was. Om te zorgen voor zin deed ik dus vanalles. Uitdagende berichtjes sturen terwijl hij nog op zijn werk was, nieuwe lingerie, en andere meer expliciete die ik niet op het internet wil delen. In de maand dat ik zwanger ben geworden wist ik (door gegevens van eerdere cycli) wanneer mijn eisprong was. in opdracht van de gyn hebben wij in de vier dagen ervoor tot de dag erna, ja 6 dagen, elke dag knuffelen. Dit was met name voor mijn man zwaar. Het voelde als een verplichting, en dat maakte het zwaar. Nu maakte we er samen wel grapjes over, en nu ik zwanger ben is zijn libido helemaal terug. Het is gelukt en ik ben "de vrouw die zijn kindje bij zich draagt". Hij is nu weer helemaal de oude. En ook tussen de lakens is het weer ouderwets gezellig. Ik begrijp je frustratie. Geloof me, ik heb er ontzettend veel tranen over gelaten. Vooral als mijn man al zuchtend naar me toe kwam en het eigenlijk niet veel meer was dan erop eraf en klaar. Toen ben ik ook gestopt met ovulatietesten. Als dit de manier was waarop wij een kindje moesten verwekken dan hoefde het voor mij niet. Ik wilde een liefdesbaby, en die heb ik nu. In onze 6 daagse marathon heb dan ook alles uit de kast getrokken om zin bij hem op te wekken. Achteraf snap ik nog steeds niet waarom het niet eerder gelukt is, maar ik ben blij dat het uiteindelijk wel gelukt is. Onze liefdesbaby is in maak en met elke nieuw zwangerschapskwaaltje voel ik me steeds meer gerustgesteld dat we eindelijk aan de beurt zijn. Wat ik je wil meegeven, wat ik zelf ook geleerd heb over die lange 15 maanden is dat de natuur zich niet laat forceren. En hoewel je niet zal vergeten dat je er lang op hebt moeten wachten, is het het wachten waard als je eindelijk die positieve test in handen hebt. Geniet van je vriend en de tijd die jullie met je tweetjes zijn. Heb seks wanneer jullie er zin in hebben en neem desnoods een pauze. Ga samen een weekendje weg, doe leuke dingen. Dit hebben ik en mijn man in die lange maanden echt nodig gehad, want zonder elkaar te steunen hadden we het niet volgehouden. Jullie zijn een team, spreek met elkaar over deze gevoelens en krop ze niet op. Ik hoop dat je wat met mijn verhaal kunt. En ik hoop nog veel meer dat je snel een positieve zwangerschapstest in je handen hebt.
Hoi liesjeverliefd, Wij zijn ook meer dan een jaar bezig en met soort gelijke boodschap naar huis gestuurd. Ik vind het lastig om je een advies te geven. Bij ons is het gemiddelde wel wat gedaald maar we beleven nog steeds plezier aan de seks. Ook wij hebben onze momenten gehad dat we er tegenop gingen zien en/of het meer zakelijk werd. Wij hebben dit met elkaar besproken en benoemd dat dit niet is wat wij willen. Wij zijn gaan zoeken om het weer spannend en gezellig te maken. Dit is voor iedereen persoonlijk uiteraard. Maar wij kiezen er wel voor in de week van de ovulatie het fijn te maken. En natuurlijk lukt dit niet altijd ..... maar ja. Praten is in iedergeval goed, wat voel jij en wat voelt hij hoe wil jij het en hoe wil hij het etc. Ik weet niet wat je er mee kan, maar geef het niet op!! Groetjes
Hier inmiddels ook 15 maanden bezig , merk wel dat t iedere maand moeilijker wordt . Inmiddels op t wachtbankje van onze 1ste iui zonder hormonen
Snap het wel. Hier ook een verplicht nummertje. Maar ben ouder dan jou, dus voor mij dringt de tijd echt. Voor ons is het dus even doorbijten. Nemen jullie nog wel tijd om wat leuks te doen. Ga anders even een hapje eten of een avondje weg. Dan is de seks misschien wat ontspannender. Dus op een andere manier tijd voor elkaar nemen.
Ik begrijp je heel goed en heb echt met je te doen. Wij zijn ook 15 maanden bezig geweest voor de 2e en dat ging ook vaak gepaard met tegenzin en frustratie. Ik heb een zeer wisselende, lange cyclus dus ik was afhankelijk van ovulatietesten en temperaturen. Hierdoor was er vaak een 'het moet nu' moment met een hele uitleg van mijn kant (ook vanwege hoop en enthousiasme, misschien dit keer wel?). Ik merkte echter dat dit heel negatief werkte, want het verplichte gevoel was voor mijn man een enorme libidokiller. Dus toen heb ik besloten het niet meer met hem te delen maar hem gewoon te verleiden en te spelen alsof ik veel zin had in de vruchtbare week. Soms was die zin oprecht, maar zeker niet altijd. Maar alles beter dan de frustratie vanwege de verplichting. Voor mij was het zwaar om de vruchtbare periode een beetje stil te houden, omdat ik er minder controle over had of we ook echt zouden vrijen, maar voor onze relatie was het echt beter. Ik wens je veel sterkte toe en hoop dat het snel mag lukken!
Wij zijn, gelukkig, nog niet zo lang bezig voor de tweede. Maar zowel bij de eerste als nu proberen we het "moeten" een beetje met humor te benaderen, maar kan me voorstellen dat dat na 1 jaar anders wordt. Ik weet niet of jullie al bereid zijn om even een half jaar ofzo niet te temperaturen danwel ovulatietesten te gebruiken en echt alleen te vrijen wanneer jullie beide zin hebben? Tijd voor elkaar nemen, weer eens hele andere dingen te doen samen. Terugdenken aan hoe jullie elkaar hebben ontmoet, benoemen wat je zo waardeert aan de ander, allebei een middag vrij nemen en naar t strand gaan, dat soort dingen?
Meid, wat een vervelende situatie. Ik kan me voorstellen dat de 'lol' er een beetje af is na al die tijd. Zo lang rondlopen met een onvervulde kinderwens lijkt me heel moeilijk, dit er bij...het is wel pittig. Wij zijn nog niet zo lang bezig, daarover kan ik je dus helaas geen advies geven. Maar ik zou ook meer aandacht aan elkaar besteden buiten de slaapkamer om. Misschien doen jullie het al wel hoor, maar lekker uit eten, weer naar de film, dagje sauna, dagje shoppen, dagje weg. Noem het maar, lekker even gewoon samen met elkaar zijn. Misschien voel je dan ook de intimiteit wat meer. succes meid
Hier nog niet zo lang bezig, maar ik ken mijn man een beetje en bij hem werkt het écht niet als hij zich verplicht voelt. Ik ga hem dus echt niet vertellen wanneer mijn eisprong precies is. Wel weet hij (natuurlijk) dat ik rond die tijd sowieso meer zin heb, want zo zit de natuur in elkaar. En als we het dan maar 2x doen in de week van mijn eisprong ipv 4x, jammer dan... er zit niets anders op dan het er gewoon op aan te laten komen, want anders is er gewoon géén seks En eerlijk? Ik heb liever dat het een half jaar of een jaar langer duurt, dan dat al die tijd mijn seksleven naar de knoppen is. Voor ons is het echt een belangrijk onderdeel van onze relatie, het houdt de rest van de relatie ook soepel, minder irritaties, meer verliefdheid etc. Plus het is gewoon heel erg fijn en als het dat niet is, vind ik het niet van toegevoegde waarde. (Juist omdat je alsnog niet de garantie hebt dat er een kindje van komt). Daarnaast ben ik er stiekem toch van overtuigd dat je eerder een kindje maakt als je retelekkere seks hebt, dan wanneer het een moetje is. (Niet dat het níet kan van een moetje, maar de mate van opwinding is wel van invloed op de kwaliteit van het zaad en de vochtigheid van de vagina, allebei van invloed op de bevruchting natuurlijk.) Als je zeker weet dat je gewoon vruchtbaar bent, waarom dan niet tóch proberen het los te gooien: thermometer en ovulatietesten uit het raam (of strikt geheim houden voor je man ) en gewoon weer terug naar een 2x per week alleen voor de lol? Waarbij je misschien zelfs opstart zonder penetratie bijv, gewoon om het plezier weer terug te halen? Het zal uiteindelijk heus wel gebeuren en je bent jong genoeg om het rustig aan te kijken. Maar goed, da's voor iedereen persoonlijk natuurlijk
Hi Liesjeverliefd, Ow wat herken ik veel in je verhaal, moet eigenlijk door met vanalles maar wil toch even reageren. Ik vind het vooral heel erg begrijpelijk wat er gebeurd. Jullie willen samen zo graag een kindje maar dit proces loopt totaal niet zoals jullie hadden gehoopt. Dat doet pijn en daar ga je op je eigen manier mee om. Doordat je maar enkele kansen hebt in een maand ligt die druk steeds hoger en ook daar reageer je allemaal weer anders op. Op een gegeven moment wordt het een negatieve spiraal. Wij zijn inmiddels aangekomen in ronde 19, echt leuk is het allang niet meer. We doen heel erg ons best maar de ene maand lukt het gewoon beter als de andere maand. Ik merk dat het ons helpt om zowel voor jezelf als samen leuke dingen te doen. Wij gaan de komende tijd best vaak weekendjes los van elkaar op pad bijvoorbeeld, maar hebben ook plannen voor een lange vakantie gemaakt.. Hierdoor wordt het voor ons in elk geval weer een beetje normaal en ligt de focus wat minder op zwanger worden waardoor het seksen weer wat makkelijker wordt. Want ook bij ons lag de focus wel erg sterk op de vruchtbare dagen. Het voelt soms erg tegenstrijdig maar de andere weg bracht ons de laatste tijd weinig goeds. Ik merk ook dat ik steeds vaker bedenk dat het ook logisch is en dat dit niet tot in het eind der tijden maar zo plastisch kan gaan. Mijn mantra is dat elke maand dat het lukt heel fijn is maar als het een maand wat minder goed lukt dan is dat jammer. Ik zeg dan maar steeds tegen mezelf; "ik wil super graag een kindje maar wel graag in een gelukkig huwelijk." Heel veel succes, ik weet hoe lastig het is..!!
Ovulatietesten en temperaturen weer achterwege laten, ga leuke dingen samen doen, wees lief voor elkaar.. Heb even een maandje seks wanneer je wilt ipv wanneer je moet. Ga naar de bios, of uit eten. koop een leuk lingerie setje en verras je vriend daar mee Seks moet je niet forceren dat is ook niet goed voor je relatie. Daarnaast veel praten, over jullie wens, en over hoe het nu gaat.. Wij zijn ook al een tijdje bezig (dec 2015, miskraam sept 2016) Onderzoeken gehad bij gyn. waar niks uit kwam met de mededeling dat we tot sept 2018 nog zelf moeten proberen zwanger te raken. We hebben hier van gebaald, ik heb er flink om zitten huilen, hebben het er 2 dagen over gehad Ovulatietesten weggegooid en afgesproken dat we het alleen nog doen wanneer we echt zin hebben. En om eerlijk te zijn, voor het eerst sinds maanden had ik geen idee welke cyclusdag ik vandaag zat (tot ik net op zp kwam en mijn banner zag hihi) dat zorgt voor zoveel meer liefde en zit er zo veel minder rem op de seks
Oef, dat is een verdrietige situatie. Een keer een afspraak maken bij een seksuoloog is ook een heel goede optie. Wij proberen sinds 2010 een gezin te stichten en te complementeren dus ik weet hoe het is om meer nadruk te leggen op bepaalde momenten in de cyclus dan misschien gewenst is. Nu ben je alleen bezig met zwanger worden maar misschien duurt dat nog een flinke tijd en dan komt ook weer de tijd erna waarin een normaal seksleven gewenst is. Wij praten er veel over, gaan vaak tegelijk naar bed of douchen samen en daardoor denk ik dat het bij ons gewoon doorloopt. En natuurlijk doen we het in de vruchtbare dagen extra maar dat is bij ons ook gewoon een funny ding. Omdat ons seksleven daaromheen gewoon fijn is.
Zó herkenbaar jou verhaal. Wij zijn inmiddels 16 maanden na miskraam helaas nog niet opnieuw zwanger, al hebben wij al wel een dochter van bijna 3 jaar. Voor ik van haar zwanger was hadden wij geen problemen met gemeenschap, maar in de zwangerschap was het echt niet fijn meer, maar op dat moment maakte wij er beiden geen probleem van, de eerste tijd na de bevalling ook nog niet maar ja op een gegeven moment lukte het nog steeds niet en ben ik een tijd behandeld voor vaginisme, daarna weer zwanger geworden maar dit is helaas een miskraam geworden en sindsdien blijft het ook bij ons een spanningsveld. De ene maand gaat beter dan de andere, maar zo gauw er wat druk achter zit of stress of ik zit niet lekker in m'n vel dan lukt het al niet. plus dat het hele romantische plaatje er wel af is. Net wat je zegt als de vruchtbare dagen voorbij zijn haal ik opgelucht adem omdat ik het even niet 'moet'. Onze relatie is echt goed verder en ik ken mezelf ook niet meer terug maar dit doet zoveel met je. De gyn. gaf pas als tip om evt. zelfinseminatie te doen om de druk er wat af te halen en om de keren dat je dan wel vrij, dit met liefde en plezier kunt doen. we hebben dit nu een aantal keer gedaan, ergens voelt dat ook niet goed, je wil toch graag een baby uit liefde, maar manlief zegt dat is het ook echt wel maar gewoon op een iets andere manier. Het haalt de druk er wel iets af, dus misschien is het een idee voor jullie. Nou veel succes en hopelijk ben je snel zwanger!!
Ik heb helaas geen tips maar herken het wel. Ik heb negen jaar op mijn dochter gewacht, ontelbare rondes waren dat. En elke test was weer witter dan wit. De relatie is er dan ook op stukgelopen. Niet alleen datop hoor maar t speelde wel mee. Uit een nieuwe relatie daarna ontstond wél een zwangerschap.... Dat heeft zo moeten zijn. Mocht er volgens de huisarts niks aan de hand zijn en je wilt toch meer onderzoek, ga dan naar Gent! Daar kijken ze verder.
Ach, snap zo goed wat je bedoeld. De maanden dat we het nog zonder hulp moesten doen waren bij ons het meest "dramatisch" Al die verplichte nummertjes deden ons seksleven zeker geen goed. Hoewel we ook regelmatig tijdens zo'n moetje samen in een deuk konden liggen vanwege het absurde van de situatie. Toen we eenmaal met de behandelingen begonnen werden de moetjes beperkt tot 2 dagen in de maand. Dat gaf al een gunstig effect en we konden daardoor de rest van de maand ook weer normale seks hebben. Pas nu we bij ivf zijn aangeland (voor de start 2 maanden rust gehad) is ons seksleven weer hersteld. De moetjes zijn er niet meer en dat heeft er voor gezorgd dat alles weer normaal werd in de slaapkamer. Het enige wat bij ons dus hielp is doorbijten tot de verplichte nummers weg waren. Er samen om kunnen lachen zorgde ervoor dat we het vol konden houden. En natuurlijk hebben we er ook heel veel over gepraat. Het scheelt denk ik wel dat mijn man prima de knop om kan zetten. Oke, dan was het voor ons allebei slechte seks maar het lukte wel altijd. Ik wens je heel veel succes en hoop dat het snel niet meer nodig is.
Wij hebben er ook een hele tijd over gedaan en ik herken heel veel in wat je schrijft. Het klopt dat je er erg weinig over hoort. Dus bij deze: vrijen hoort plezierig te zijn, maar soms is het dat gewoon niet, zeker niet als het wat maandjes duurt. Als ik heel eerlijk ben lag ik soms een lijstje te overlopen met dingen die ik de dag nadien moest doen terwijl mijn partner zijn "ding" deed en ik de seconden aan het aftellen was. Helemaal niet romantisch dus. Eerder praktisch. Mijn advies gaat wel in tegen wat de meesten van jullie hier schreven. Ik kreeg het ook vaak te horen hoor: doe eens wat samen, maak tijd voor elkaar, koop een leuk lingeriesetje... pffff... dames, uiteindelijk moet er TOCH gevreeën worden rond de eisprong hoor. Of dat dan met een leuk setje is, of op hotel, ik ben veel te realistisch ingesteld voor dat soort dingen, het MOET gewoon op het juiste moment of er is weer een ronde verloren. Wij hebben het eigenlijk net andersom gedaan: véél minder gaan vrijen. Hoe meer tijd er voor mijn partner zijn ejaculatie zat, hoe makkelijker het vrijen ging voor hem. En hoe meer we klusten voor de eisprong, hoe lastiger. Zal wel iets te maken hebben met de hoeveelheid opwinding na zoveel onthouding, of met de hoeveelheid zaadjes die dan klaarzitten? Om het concreet te maken: na mijn maandstonden deden we niets meer (ofwel nog één keertje net als ik bijna klaar was met bloeden) tot de eisprong. Het vrijen dan was bij ons véél heviger, explosiever, sneller klaar, geen erectieverlies, etc, etc... dus dat kan je ook misschien eens proberen? Na de eisprong deden we het als we beiden zin hadden, maar dan was het ook zo erg niet als het een keertje niet lukte natuurlijk.
Hoi, ik herken me voor een stuk in je verhaal hoor. Wij zijn nog niet zo lang bezig maar bij ons komt pech onderweg ook wel wat vaker voor nu. Hierboven werd de strategie genoemd om net wat minder te gaan vrijen. Dat doen wij nu ook, in combinatie met een masturbatieverbod uiteraard, anders maakt het nog geen verschil. Het gaat nu een stuk beter. Blijkbaar is het voor mannen toch een stuk makkelijker om tot een ejaculatie te komen als er al een hele tijd ervoor niks meer is gebeurd. Wij merken duidelijk dat het lastiger is als we het net nog maar gedaan hebben. Misschien heb je daar meer aan dan aan de "maak het romantisch" tips?
Hier inmiddels in ronde 24 aanbeland, sinds januari 2015.... Dikke 2 jaar dus. Ik weet hoe het voelt! Die verplichtte riedeltjes, zin of geen zin.. Mijn tip is om je man niet meer te vertellen wanneer je vruchtbare dagen zijn. Vrij wanneer jullie zin hebben, maar jij weet natuurlijk wel wanneer je vruchtbare dagen zijn en je man vindt het vast wel leuk om af en toe eens extra verrast te worden... Sterkte en ik hoop dat je snel zwanger bent van een plakkerd!
Hier dan wel snel zwanger maar toch bijna 3 jaar moeten wachten voor we onze dochter kregen. vele moetjes gehad op vele fronten. Het verhaal ik moet masr ik kan niet ging hier gelukkig niet op bij manlief. Verstand op nul en gaan. Ondanks alle teleurstellingen moet je soms doorgaan om te bereiken wat je wilt. De mmm is ook niks ondanks dat je er bijna naar uit zou kijken.
Bedankt voor jullie reacties. Helaas zal "het niet aan mijn partner vertellen" niet lukken bij ons, en eerlijk gezegd verbaast dat mij wel wat dat het bij jullie wel lukt. Mijn ventje wil echt heel graag een baby en volgt mijn cyclus intensief mee op. Hij weet dus perfect wanneer het "moment" daar is! Ik kan dat dus niet echt verborgen houden vrees ik...