Dames het verhaal dat ik nu ga neerpennen is schrijnend en breekt ieder moederhart wss Zondag was het bij ons in het dorp carnaval. We waren met kian al langs de wagens gewandeld die klaar stonden voor de stoet... zag er allemaal veelbelovend uit en ook kian zag het zitten! De stoet passeerd normaal ons huis, dus we keerden terug huiswaarts in afwachting van de stoet. Toen deze nog niet aan ons huis was, was kian echter in slaap gevallen in zijn maxi cosi en besloten we hem binnen in de woonkamer te zetten (met zijn gezichtje naar ons) zodat we konden zien wanneer hij wakker was. Dan konden we hem mee naar buiten nemen voor de rest van de stoet. Even later zag ik dat hij wakker was en mijn vriend gebaarde dat hij onze jongen wel zou halen. Dus ik bleef verder kijken naar alle pracht en praal. Mijn vriend bleef echter langer weg dan gewoonlijk, en toen ik me omdraaide, zag ik dat hij op de raam stond te kloppen en gebaren dat ik naar binnne moest komen. Het eerste wat ik dacht was: 'Kian is ziek en heeft koorts' Helaas... Toen ik aan de voordeur kwam, zag ik het dekentje dat in de maxi cosi lag, op de grond liggen. Net als het mutsje van kian. In de hal zag ik dat de maxi cosi schuin op het onderstel stond... Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik liep de woonkamer in en vroeg mijn vriend wat er gebeurt was. "Hij is gevallen... hij is gevallen uit de maxi cosi, toen ik hem buiten wilde rijden!" (blijkbaar had mijn vriend bij het plaatsten van de maxi cosi op het onderstel een "klik" gehoord, dus zou het goed vast staan, maar blijkbaar was er toch iets mis, want de maxi cosi klapte naar voor bij het buiten rijden...) Mijn hart bonsde in mijn keel... ik wilde het uitschreeuwen en hysterisch huilen. Maar ik bedacht dat ik beter kalm zou blijven, omdat ik het anders uit zou stralen naar mijn zoontje en het zo alleen maar erger kon maken. Mss viel het allemaal wel mee. Hoeveel ouders laten hun kind wel niet vallen? Dit gebeurt niet met opzet en vaak mankeren ze niets. Dus ik zocht mijn kalmte... Kian was maar aan het huilen en huilen. NIet echt een hysterische huilbui, daarom dachten we dat het gewoon van de verschrikking was dat hij zo tekeer ging. Na een tijdje kalmeerde hij dan ook en dachten we dat het allemaal wel mee viel. Kian viel bijna in slaap, moe van zijn gehuil wss. Gelukkig maar.... Ik werd weer een beetje rustig. Al snel merkten we echter dat bij elke beweging die we maakten, kian terug begon te huilen. En zo kwamen we erachter dat er iets scheelde met zijn beentje. We pakten alles bij elkaar en besloten naar het ziekenhuis te rijden om daar kian te laten nakijken. Ik werd onderweg wel ziek van de gedachte dat mijn zoontje mss wel iets ergs had... Aangekomen op de spoedafdeling legde ik tussen mijn huilbuien uit wat er precies gebeurt was. We konden wel geen details vertellen, want mijn vriend was door de schok ook vanalles vergeten. Kian werd meegenomen voor röntgenfoto's en gelukkig mochten we bij hem blijven al die tijd. Ik en mijn vriend waren ook de 2 enigen die hem op dat moment konden troosten. Uit de foto's bleek dat kian een breukje had in zijn been. Ze stond nog mooi tegen elkaar, maar de breuk was een feit. De dokter van dienst raadde ons aan om het zo te laten genezen. Wel rustig zijn met hem en voorzichtig met zijn beentje, maar met de nodige pijnstilling zou het snel genezen zijn. Hij was immers nog klein en dan geneesde zoiets nog snel. Normaal legden ze zo een breuk wel in een gips, maar dan zouden ze kian in slaap moeten doen en het zou ook niet handig zijn voor de verzorging en zo. Daarom raadde hij aan om het zo aan te zien... Toen de dokter zijn uitleg deed, werden de emoties me te veel en werd ik door het verplegend personneel naar een aparte kamer geleid, om te bekomen. Ik wilde alleen maar zo snel mogelijk bij kian zijn! Gisteren en vandaag gaat het super met ons ventje! Hij is zo dapper en braaf... Hoewel de dokters ons waarschuwden dat de eerste 3 dagen zwaar zouden zijn ,omdat hij veel zou huilen, valt dat reuze goed mee. Tot op de dag van vandaag bekruipt me echter een enorm schuldgevoel. De gedachte dat ons zoontje door onze "schuld" een beenbreuk heeft, maakt me letterlijk misselijk. En als ik terug denk aan die zondag op de spoedafdeling word ik huilerig... Ik kan het niet uit mijn hoofd zetten. Mijn vriend voelt zich ook schuldig, vooral omdat hij met de maxi reed. Maar nogeens, het had bij eender wie kunnen gebeuren en vooral... het had ook slechter kunnen aflopen. Ik geef hem dan ook helemaal geen schuld! Als ik naar ons ventje kijk en zie hoe flink hij nu is, dan voel ik me slecht omdat hij dit al op zo jonge leeftijd moet meemaken. Vrijdag mogen we terug langs de dokter en dan word er een plaat genomen om te zien hoe het staat met zijn beentje. De dokter had er goede hoop op en zei dat het een 7 tot 14 dagen zou zijn, omdat baby's nog veel kalk aanmaken. Ik zal vrijdag pas een beetje geruster zijn, vrees ik. En ik kan het niet laten maar ik vind het zwaar... emotioneel dan... Zijn er nog mama's die iets dergelijks hebben meegemaakt en hun verhaal met me willen delen? Plies geen negatieve opmerkingen?
allereerst wil je je zeggen dat het echt wel vaker gebeurt dat een kindje valt of wat dan ook door onze onopleetendheid dus ik denk dat velen moeders een soortgelijke ervaring wel hebben gehad, misschien in minder heftig maar toch! ik heb ook een keer zoiets gehad, ik wist dat ayman zich begon op te trekken en steeds beweeglijker werd en toch liet ik hem alleen achter op de bank toen ik even naar de keuken moest...ik hoorde opeens een bons en daarna het hartverscheurende gehuil van mij kindje...hij was gevallen van de bank. ik heb hem opgepakt en gekust en geknuffeld, hij had gelukkig niets alleen een blauwe plek op zijn wang...ik heb zolang die blauwe plek zichtbaar was zitten huilen bij het idee dat het mooie schone gezicht van mijn kind beschadigd was doordat ik hem achterliet, ik heb me vreselijk geschaamd als mensen vroegen hoe die blauwe plek daar kwam, zelf toen zijn vader het vroeg schaamde ik me dood. ik voelde me zo slecht en waardeloos.... maar ik vrees dat dit soort kleine ongelukjes nog vaker gaan voorkomen en elke keer zal ik het aan mezelf wijten. ik hoop alleen dat het kleine ongelukjes blijven die met een kusje zo vergeten zijn. sterkte meid, je hebt indd een dappere knul.
Sterkte jullie allemaal! Maar voel je niet te schuldig hoor, je vriend dacht toch dat de maxicosi klik had gezegd, dus hij had er op gelet. Het kan altijd overkomen, verder letten jullie toch altijd goed op. Kan wel begrijpen dat je je schuldig voelt, maar je kunt het helaas niet terugdraaien en volgens mij valt jullie niets te verwijten.
Wat moet dat vreselijk zijn geweest voor jullie, en nog steeds zijn. Ik heb niet zoiets meegemaakt maar heb een tijdje terug ook gepost omdat demi van mijn bed af was gevallen. pfff gelukkig heeft ze er niks aan over gehouden ze moest alleen in eerste instantie heel hard huilen. Ik heb gelijk de huisarts gebeld en ik hoefde gelukkig niet te komen en het viel achteraf heel erg mee. Het huilen was alleen van de schrik. Dat schuldgevoel gaat weer weg geloof me maar. Ik heb me 2 weken ontzettend schuldig gevoeld, maar het had iedereen kunnen overkomen. Maak je maar niet druk het komt allemaal weer goed, het is nu even vervelend maar met een paar weekjes ben je het zo goed als vergeten. Geef je mannetje maar een hele dikke virtuele knuffel, en verwen hem maar lekker met aandacht en kusjes. Heel veel succes vrijdag! liefs petra
Dit soort dingen gebeurt de besten hoor, het is heel erg natuurlijk, maar jullie moeten je niet schuldig voelen hoor. (makkelijker gezegd dan gedaan, i know) De oudste is een keer uit de box gekiepert, box stond al in cde laagste stand, ik was aan het koken en hoorde een bons en gehuil, lag hij naast de box. We hadden zo'n activiteitendingetje aan de zijwand hangen voor hem, was hij daar op gaan staan.
meid... tja het is makkelijk te zeggen; voel je niet schuldig... helaas.... maar het is wel zo! het komt goed hoor! en je manneke zal jou en je vriend echt niks kwalijk nemen of iemand hetzelfde meegemaakt heeft? Uhm wij hebben een auto ongeluk gehad op 10 juni... Kyana had hier{bleek later} nergens geen last van... gelukkig maar maar wbt het huilen! meid geloof me, ik heb me wat af gejankt.... ik zie haar nog naar voren komen in de mc, er knalde iemand achter op ons.... zucht... helaas gebeuren die dingen! toitoitoi
pff bij het lezen van je verhaal zat het hart in mijn keel, zag het helemaal voor me. gelukkig heb ik het nog nooit bij de hand gehad, maar een ongeluk zit in een klein hoekje. sterkte voor je mannetje met zijn zere beentje, en hopelijk ben je zelf ook de schrik weer een beetje te boven.
Wat hebben jullie een stoere knul! Shit happens, helaas. Tuurlijk voel je je schuldig. Het zou niet goed zijn als dat niet het geval is. Volgens mij een 'gevalletje' van dikke pech. Heel pijnlijk voor hem en jullie, maar je vriend deed het niet express en zal de mc nu wel dubbel checken voordat hij weer weg gaat. Gelukkig heeft jullie zoontje geen blijvende schade opgelopen. En wat betreft het schuldgevoel; dat gaat wel over. Sterkte de komende dagen!
Meisje toch... Dikke knuffel voor jullie alledrie hoor! Zoals de rest al zegt, het is dikke vette pech... Dit zijn nou net die dingen waar je niks aan kunt doen.. Probeer je niet te schuldig te voelen, meis, en je vriend ook niet... En het is misschien een schrale troost, maar Kian (leuke naam trouwens.. ) weet hier later niks meer van... Hij vind jullie toch wel de liefste mama en papa van de heeeeele wereld!
Het kan inderdaad iedereen overkomen. Ik had vorige week bij de Hema gordijnen opgehaald. Ik had ze over de stang van de wandelwagen gehangen. En jawel hoor, halverwege de tocht naar huis kieperde de wandelwagen om. Gelukkig had ik Lianna in de gordeltjes vastgezet. Hing ze daar in d'r gordeltjes. Gelukkig heeft ze er niks aan over gehouden.
Hooiii wat een nare ervaring zeg..heb het met jullie te doen! Je wenst dat t niet gebeurd was..je hebt last van schuldgevoel enz enz. Maar dit overkomt de beste moeders hoor! Probeer het een beetje te relativeren voor jezelf, hoe moeilijk ook! Je zoontje slaat zich er knap doorheen zo te lezen! Hier viel Yara gister nog anderhalf treetje van de trap (1 moment van onoplettendheid en een deur op een mini-kier) en ik schrok oko verschrikkelijk!) Sterkte ermee meid!
hey dames dank je voor de reacties. Het is een opluchting te weten dat je niet de enige bent die zijn kind laat vallen. En ook al weet je dat... de verhalen steken je een hart onder de riem. Ik moet sterk zijn. Daarstraks had kian een harde huilbui (pijn, honger, moe?) we wisten niet wat er aan de hand was... en ik had weer flashbacks van afgelopen zondag. Mijn darmen konden het niet aan en ik moest spurten naar de toilette waar ik als een gek begon te huilen... Erg he? Als je kind zo tekeer gaat, wat het allemaal met het lichaam van een moeder kan doen. Moet zien dat ik er niet aan onderdoor ga, dus moed houden! en idd ... makkelijk gezegd!
jeetje dat zal wel even schrikken geweest zijn, gelukkig was er niet zo veel mis, maar nog veel sterkte!
Poeh zeg! Wat een gebeurtenis. Kan me heel goed voorstellen hoe schuldig je je voelt. Maar zoals anderen ook zeggen....pech, een ongeluk. Niks aan te doen. Ik wil jullie ook een dikke knuffel geven en heel veel sterkte ermee. Probeer dat schuldgevoel te verwerken/kwijt te raken.....ook al is het moeilijk. Knuffff
He jakkes, meid! Weet je? Het zou pas erg zijn, als jullie je niet schuldig zouden voelen! En ik denk dat iedere ouder wel eens zo'n ongelukje meemaakt en ja, vaak loopt het dan goed af. Bij jullie de pech dat er een gebroken beentje uit voortgekomen is...maar gelukkig is er verder niets bij hem aan de hand. Mijn ouders konden er ook wat van hoor Ze waren welliswaar een stuk jonger dan ik nu ben toen zij ouders werden. Zo heeft mijn moeder me ooit in bad gedaan op de keukentafel..je raad het al...daar ging ik, met bad en al van de tafel af... Mijn ene pupil was groter dan het andere en ze vreesde dat ik een hersenbeschadeging eraan over gehouden had, maar dat viel mee. Mijn moeder voelt zich nu ruim 30 jaar nog schuldig hierover En mijn vader heeft ooit mijn broer in de reiswieg (zon eentje uit de 70-er jaren, die gewoon op de achterbank gezet mocht worden) gepakt en toen schoot 1 hengel uit zijn handen. Het gevolg ; mijn broer viel op straat en rolde zo de weg op....brrrr....
nog eens bedankt voor de reacties... het helpt me het te kunnen verwerken en een plaatsje te kunnen geven. Het schuldgevoel zal wel nog even blijven... en ja, wie weet ook 30 jaar en langer
Wat ontzettend naar om mee te maken! Ik kan me voorstellen dat je de ogen uit je kop gejankt hebt hoor! Ik begrijp ook het schuldgevoel heel goed, maar neem van mij aan: dat slijt wel als het beentje weer helemaal genezen is. Wij hebben ook zoiets gehad toen mijn dochter iets van 7 maanden was. Mijn man was haar aan het omkleden om naar bed te gaan en in een onbewaakt ogenblik viel ze van de commode. Gelukkig stond de luieremmer daar, die haar val brak. Door de schrik kon mijn man zich ook niet echt meer herinneren hoe ze nou precies gevallen was en ik had het niet gezien. Ze huilde hysterisch, en dat leek ons een goed teken. Voor de zekerheid hebben we haar die nacht nog een paar keer wakker gemaakt, maar alles was in orde en gelukkig heeft ze er niets aan overgehouden. Maar schrikken was het wel en ook mijn man voelde zich ongeloofelijk schuldig, hij stond er zelfs bij te huilen. Zulke dingen overkomen veel ouders hoor, een ongeluk zit nou eenmaal in een heel klein hoekje. Hoewel een beenbreuk erg vervelend is, gaat het gelukkig weer helemaal over. Sterkte!