Mss beetje vaag onderwerp.... Maar ik vraag me af hoe jullie voelen dat je verschrikkelijk oneindig veel van je kind(eren) houden. Zeker in de peuterpuberteit kan het "houden van gevoel" nog weleens het onderspit delven omdat peuters soms gewoon onuitstaanbare bloedzuigertjes zijn Ik heb dat namelijk de laatste tijd met onze dochter, hoewel, het gaat eigenlijk al 3,5 jaar zo Ze heeft een sterke eigen wil, temperament en zit geen seconde stil. Vanaf het moment dat ze haar ogen open doet smorgens tot ze savonds in slaap valt is het getetter, geren, gespring. Voordeel is dat ze sinds baby snachts als Doornroosje slaapt Maar mijn batterij zuigt ze regelmatig helemaal leeg en dan vind ik het gewoon echt ff niet leuk en zie ik soms op tegen de volgende dag. Zeker nu ze in de overgang van peuter naar kleuter zit, jeetje wat heftig zeg!! Maar ik gelukkig houd ik wel ontzettend veel van haar, ik merk dat aan liedjes die ik vaak luister, momentjes dat ze haar echte karakter laat zien(behulpzaam, pienter, lief, sociaal, grappig). En vannacht had ik een hormonale nachtmerrie(ben 34 weken zwanger), ik belandde in het ziekenhuis, net als met haar vanwege hoge bloeddruk, en mocht niet meer naar huis tot baby geboren zou zijn. Wat een hell zeg, ik werd nog net niet huilend wakker. Want wat miste ik mijn kleine stuiterbal toen ik in die droom in het zh lag!! ze kwam wel op bezoek, maar ik miste gewoon álles van haar, ook haar ellendige puber-gedrag. Deze droom/nachtmerrie was voor mij naar, maar ook fijn, een bewijs dat mijn liefde voor haar toch enorm diep zit ondanks dat we water en vuur zijn. Herkenbaar???
Haha ja herkenbaar. Ik ben echt stapel op Mn meiden. Maar nu zonnet na de bevalling en hormonen... kan even niet tegen gepiep, geschreeuw en drukte. Laat staan gezeur. ' ik wil.....' en dat duizend keer nadat ik al nee heb gezegd. Ook luisteren/ horen ze me niet meer zo na de bevalling en kraamweek. Hopelijk hoort het bij wennen aan hun zusje hiji. Maar ik merk liefde door ze missen. Of een leuk momentje samen ed
Ik herken het wel een beetje. Ik ben net bevallen van de tweede, en kan soms ook opkijken tegen een dag dat mijn zoontje van 2 er ook is. Ik hou oneindig veel van hem, maar een dwarse peuter in bedwang houden is nu gewoon vaak teveel voor me. Toch sta ik versteld van mijn eigen geduld. Als zoon in bed ligt, komen soms bij mij de tranen als ontlading en van frustratie. Maar net wat je zegt: soms is hij ook heel lief en zie ik zijn grappige en lieve karakter. Dat peutergedrag vind Ik meer zielig voor hem, je ziet dan dat zo'n peuter zo aan het zoeken is. Ik voel me zelf vaak schuldig als ik het teveel vindt, maar nu ik jouw stukje lees, en het dus vanuit iemand anders' perspectief bekijk, zie ik wel dat dat niet nodig is. Het is ook gewoon pittig en dat maakt je geen slechtemoeder. Je hoeft niet alles wat je kind doet leuk te vinden om toch veel van haar of hem te houden!!!!
Heel herkenbaar!! En dat heb jij er al 2! Respect! Ging het bij je eerste e tweede ook zo, en wanneer raken ze wat meer gewend...?
Mijn dochter roept wel eens jij houdt niet van mij!! En ja dat lijkt soms wel zo... Vooral als ze weer heel brutaal is, grote mond geeft of gewoon strontvervelend is. Natuurlijk hou je voor altijd een eeuwig van ze alleen vinden we ze niet altijd even lief..
Heeeel heel herkenbaar! Het houden van, maar ook het onuitstaanbare bloedzuigertjes gedeelte ! Heb twee meisjes van 16 en 28 maanden en een babyboy van bijna 5 weekjes. De oudste is een echte peuterpuber en haalt werkelijk elke dag weer opnieuw het bloed onder mijn nagels vandaan. Haar zusje doet er bijna niet meer voor onder, maar ze zeggen 'goed voorbeeld doet goed volgen '. Toch kan ik ze niet missen hoor, vreselijk. Aan de ene kant vind ik het heerlijk als ze eens zijn logeren, aan de andere kant verschrikkelijk saai en stil in huis en mis ik ze al snel. Hoeft voor mij ook niet langer dan een paar nachtjes te duren. Tijdens de zwangerschap nog in het ziekenhuis gelegen. Was toen ook 34 weken zwanger had een terrorgriep te pakken en nierstuwing. Na een week weer thuis en de laatste 2 weken op mijn tandvlees gedaan want ik wilde niet nog een keer aan het infuus voor de stuwing omdat ik nog bij m'n meiden wilde zijn voor hun broertje zich aandiende. Ik ben best streng voor mijn kids/consequent en soms vind ik mezelf echt een bitch als ik die lieve koppies zie. Maar weet ook wel dat die lieve koppies mij om de tuin kunnen leiden. Als ik echt boos ben geweest voel ik me reteschuldig ... Ook al weet ik dat ik gelijk heb. Nu halen ze ook allerlei ongein uit als ik de fles geef omdat ze weten dat ik geen kant op kan. Grrr dan kan ik echt wel even koken van binnen. Want onze zoon slaapt nog veel en is weinig beneden dus als ze dan op zo'n negatieve manier aandacht vragen gaat dat echt ten koste voor de aandacht voor hem en dan voel ik me ook weer schuldig. Betrek ze er wel echt bij overigens, maar aandacht verdelen over 3 kindjes is best lastig . Elke avond voor ze gaan slapen zeg ik dat ik van ze hou! Schijnt dat ze het dan het beste onthouden. Hoop dat als ze later terugkijken, me streng doch rechtvaardig zullen vinden. En natuurlijk een lieve mama .
Oh ja, hier herken ik mijzelf in! Ik ben ook best streng en ik houd van structuur en regelmaat. Soms ben ik bang dat ze liever een 'laat-maar-waaien-moeder' zouden willen hebben. Ik vertel ze ook iedere avond dat ik van ze houd. En dat we soms ruzie hebben, maar dat ik ze daarna altijd weer lief vind. @TS: mijn oudste dochter (3,5) haalt ook het bloed van onder mijn nagels vandaan!!!! Ik reageer alleen op haar zo heftig, merk ik aan mijzelf. Geen goede combi ofzo Ik herken veel dingen niet van mezelf, misschien dat het daar aan ligt. Andere momenten geniet ik zo en ben ik supertrots op haar (en dan misschien wel juist om de punten die ik niet van mezelf herken)! Hormonen spelen wel altijd mee bij mij, helaas.
Hoe ik weet dat ik van ze hou ..... Door dat ik geniet van hun plezier hun liefde hun spel hun ondeugd doordat mijn hart huilt als hun pijn of verdriet hebben, doordat als hen "onrecht" word aangedaan ik de behoefte heb voor Ze op te komen, doordat wanneer ze de hele dag in een vervelende bui zijn geweest we elkaar savonds in bed nog aan kunnen kijken en het fijn vinden om gewoon zomaar even bij elkaar te liggen, doordat wanneer ik ze na een drukke dag eindelijk in bed heb liggen ik toch nog een gevoel van voldoening over mij heen heb, doordat het mij raakt als ze laten blijken mij nodig te hebben, zowel in plezier en geluk als in pijn en verdriet Maar ook wanneer ik op het punt van huilen sta ( weken ziekte achter elkaar geen nacht doorslapen en man werken en er alleen voor staan en kinderen die allemaal hun dag dan even niet hebben en ik zelf op dat moment ook niet ) . We opeens allemaal tot elkaar lijken te komen en ze naar me toe komen en zeggen " mam... Volgens mij heb jij even een knuffel nodig.... En dat voelt dan zoooo goed en dan word mijn hart warm van binnen en voel ik een trots over mij heen dat dit mijn kinderen zijn en besef ik me hoe groot ze zijn geworden en hoeveel ze betekenen voor mij En ik denk dat menig ouder dat wel herkent, het is allemaal heel cliché maar allemaal zo ontzettend waar, het zijn tijdrovende monsters soms maar je houd van ze
Allemaal herkenbaar hoor. De leeftijd tussen 2-4 jaar is gewoon heel pittig. Soms lijkt het ook wel alsof ik bijv niet van mijn tweede zoon hou omdat ik constant op hem aan t mopperen ben en aan het waarschuwen ben. Maar ik heb die periode met de eerste ook gehad en dat gaat echt over maar pfff wat duurt het lang!
Ik herken het. Vooral bij mijn zoon. Hij is heel lief en schattig en ik hou zielsveel van hem. Maar oooh wat kan hij onuitstaanbaar zijn, zeuren, huilen, klieren, baldadig doen en dat gaat dan de hele dag door. Ik ben afentoe zo blij dat ik ze bij de oppas mag afzetten omdat ik moet werken. Mijn dochter is nog wat jonger maar veel rustiger en makkelijker dan mijn zoon. En ik voel me vaak schuldig omdat we 9/10 keer onze zoon aanspreken en daardoor lijkt alsof we alleen maar op hem mopperen en onze dochter spreken we amper aan , maar hij doet op die momenten ook gevaarlijk, vervelend of baldadig. En dan heb ik weer het gevoel dat ik mijn dochter te weinig aandacht geef doordat mijn zoon zoveel aandacht opeist. Ach ja ik doe mijn best en ik weet dat ik zielsveel van ze hou, wanneer ik ze aanraak, knuffel en kus komt er zo'n golf van gevoel los dat ik echt niet aan mijn liefde twijfel.
Heel herkenbaar! Vond de dagen (vooral toen ze dus nog niet op school zat ) ook erg zwaar. Vooral vanaf 3,5 want wat zijn ze dan al toe aan de basisschool! Maar moet zeggen me dochter is nu ruim 4,5 maar zitten soms ook nog wel dagen bij dat ze ontzettend dwars is en dat begint sochtends al. Maar ja op school veel luisteren en doen wat de juf zegt. Thuis komt het er dan uit
Haha ik baal altijd een beetje als ik hoor dat de Kids wakker worden in de ochtend of als zoon na zn middagslaapje wakker wordt. En zoon Is erg ondernemend en hardleers. Doet vaak dingen die niet mogen dus ik ben het vaak genoeg helemaal zat. Mja als ze dan weer lekker liggen te slapen dan kan ik alleen maar denken hoe lief ze zijn. Of zoals gisteren Had dochter een uitvoering van de gym. Ze deed eigenlijk niks bijzonders maar ik was apetrots en genoot daarnaast ook van het koppie van mijn zoon die geboeid naar zijn zus zat te kijken. Ja ergens hou ik best van mijn apies
Ik ook! vooral op zondagochtend zou ik zo graag lekker rustig aan willen doen, net als "vroeger". wakker worden, radio luisteren, boekje lezen. Dochter werd altijd huilend wakker als baby, dan had ze honger en moest a la minute de fles er in! Nu moet je haar nog steeds rustige benaderen smorgens, ik luister altijd eerst hoe haar humeur er voor staat, haha! Heeft ze van mij, ben ook geen ochtendmens en moet altijd eerst wakker worden.
Herkenbaar! Onze zoon van bijna 4 is ontzettend druk, vraagt 24/7 aandacht en terroriseert zijn zusje, houdt geen seconde zijn mond dicht en kan stront vervelend zijn. Ik vind het dan ook ontzettend vervelend dat ik veel op hem mopper ten opzichte van zijn zusje. Maar wat hou ik veel van allebei, sochtends komt hij vaak bij me in bed liggen en zegt dat hij van me houdt... heerlijke momenten zijn dat. Afgelopen vrijdag was zijn vriendin voor het laatst op de peuterspeelzaal en toen ze samen innig knuffelt aan kwamen lopen had mijn moederhart het moeilijk en moest ik mijn tranen bedwingen.
Ik zeg ook altijd "papa en mama houden heeeeeeel veel van jou en Fender is een hele goede ik (hij wt dat ik hem daarmee bedoel)" voor het slapen. Ook hier een zeer temperamentvolle peuterpuber met een gigakort lontje. Hij is heel druk, valt veel, stoot dagelijks drinken om en kan ook echt zuigen. Ik mopper wel eens, als hij mijn koffie over een bibliotheekboek gooit of als hij voortdurend negatief aandacht vraagt. Ik weet wel dat ik niet alles moet toelaten, dat hij in de hal moet als hij mij met zijn vuisten slaat, maar ik voel me dan toch zo'n rotmama...hartverscheurend huilen in de hal dan. En als ik na 5min kom, zit hij als een zielig vogeltje ineengedoken in een hoekje zo sneu, terwijl hij toch echt degene was die mijn sloeg of beet. Ik weet dat het juist slecht is voor hem als ik dat gedrag toelaat. Plus ik herken er heel veel in ik was precies zo, maar bleek later adhd te hebben. Ik herinner me ook heeeeel veel gemopper en gezucht van mijn ouders en vooral van school. Daarom leg ik vooral ook de nadruk als hij iets goeds doet. Vandaag bv ruimde hij uit zichzelf zijn duplo op, toen heb ik gezegd "kom, gaan we samen papa vertellen hoe goed jij dat deed". Ik hoop dat hij later hierdoor meer zelfvertrouwen heeft dan ik heb.
Toevallig net een behangplak week achter de rug. Dat ik bijna continu moet corrigeren en dan voel ik mij ook een rot moeder. Politie uithangen... En dan nog een net dreumes ernaast die imo te vroeg peuterpubertijd in is gegaan. Waardoor ik weet dat ik veel van ze hou is doordat direct nadat hun 'vervelende' gedrag ophoud alles voor mij weer goed is. Dat heb ik niet bij andere mensen. Dat mijn hart smelt als mijn dreumes op mij af komt en hartje hartje hartje roept en mij innig omhelst. Ik ben absoluut geen knuffelaar maar met hun kan ik uren knuffelen. En hun lach maakt mijn dag weer goed als ik even een mindere dag heb.
Ik krijg echt tranen in mijn ogen van al deze verhalen en vind het zo fijn om te lezen dat veel mensen zich hetzelfde voelen. Kan me soms zo schuldig voelen als ik het pittig vind of denk "vroeger, voor de kinderen, had ik zo heeeerlijk veel tijd voor mezelf!"
Hier ook zo hoor. De oudste is nu de vier gepasseerd en een erg koppig kind met heel sterk karakter. Nu is het al gebeterd maar hij kan nu maanden erg lief zijn en dan ineens een week of 2 een echt ettertje. Dan is het driftbuien, vooral gemene dingen zeggen, niet opruimen,... En hij weet precies hoe hij ons moet opjutten. Dan plak ik hem met plezier achter het behang. En O wat ben ik blij dat hij dan eens een nachtje op logement is . Maar elke avond zeg ik dat ik hem graag zie, dat we hem allemaal graag zien. Ook als hij op time-out gestaan heeft, zeg ik dit. Verder veel bestoefen als hij iets goed doet of heel flink is. Maar het blijft pittig. Babybroer van 8 maanden is momenteel altijd blij. Ik hoop alvast dat hij iets minder koppig zal zijn. Of in ieder geval veel minder lang. Want de oudste kan het makkelijk een uur volhouden. En minder lang zou zooooo zalig zijn. Het is vermoeiend, maar bij elke lach, knuffel of "ik zie je graag" dan smelt ik toch onmiddellijk weer. Het zijn schatjes, die kleine monsters van ons.