Ik zou graag willen dat we een speeltuintje hadden waar zoontje alleen naar toe zou kunnen maar helaas. Wonen ook aan een 30 km weg waar gemiddeld 60 gereden wordt dus hij komt sowieso voorlopig niet alleen de poort uit. Zie overigens hier wel eens een klasgenootje van 'm midden op de weg fietsen, door een lichte glooiing gaat het extra hard dan...snap dat dat spannend en stoer is maar pfff, soms ben ik wel blij dat zoontje niet zo'n durfal is Al met al kan ik me voorstellen dat je geschrokken bent maar gelukkig kwam ze ook gelijk toen ze je zag zoeken
Hier spelen ze ook samen buiten, mogen een rondjes fietsen rond de verschillende rijtjes huizen (hoeven ze niet voor over te steken) en naar beide speeltuintjes hier; ook zonder over te steken. Dochter speelde vorig jaar ook alleen buiten op het speeltuintje hier gelijk achter en mocht om onze rij huizen fietsen. Inmiddels mogen ze beiden een groot rondje en naar beide speeltuintjes. Hier hebben we wel eens de fiets van zoon een paar dagen op slot gezet toen hij te ver was gefietst, maar verder houden ze zich prima aan de regels. Toen ze wat kleiner waren, mochten ze dan een dag of 2 niet alleen de tuin uit. Dat hadden ze snel genoeg door.
Mijn dochter Is 2 weken geleden 5 geworden en vraagt ooo regelmatig of ze alleen naar de speeltuin mag. We wonen hier pas, maar voorheen woonden We maar 250m verder dus de buurt en de speeltuin kent ze goed. Ik kan haar vanuit huis niet zien maar ik kan haar wel zien oversteken. Het Is een verantwoordelijk kind wat niet in 7 sloten tegelijk loopt. In ons vorige huis Was er een speeltuintje naast ons huis. Daar kon ik haar ook niet zien maar wel horen. En dan Was ze steeds binnen 5 minuten weer terug. Nu kan ik haar niet horen als ze in d grote speeltuin hier gaat spelen. Dua het is net een stap verder (letterlijk en figuurlijk) Misschien binnenkort maar eens oefenen...doodeng dat loslaten
Schrikken! Wel relativeren... ze heeft er echt wel van geleerd. Pak niet meteen haar hele vrijheid af. Je kunt niet van haar verwachten dat ze dit kon overzien, ook al deed ze niet wat je zei. Het is ook zo abstract voor ze. Ze weten wat je zegt, maar weten niet het waarom dat erachter zit. Nu weet ze het wel... bang dat je haar kwijt raakt. Hier spelen ook meer kleine kinderen van een jaar of 5-6 op straat. Weet nog niet wanneer ik eraan toe ben, maar de oudste is pas 4.
Absoluut waar. Ze was eigenlijk niet eens ver uit de buurt . Maar wel met kinderen die ik niet ken. Het was echt in haar "spel". Het waren grotere kinderen en ze had tegen hun gezegd dat zij ook wel van haar moeder naar die speeltuin mag . Er is hier veel water in de buurt.. wat ben ik blij dat ze haar A en B diploma heeft en op de zwemclub zit. Al kan het natuurlijk altijd mis gaan. Het is een ontzettend enthousiast en ondernemend kind. Maar eigenlijk geen kind wat in 7 sloten tegelijk loopt, voor hoever je dat kan bepalen met 5 jaar. We hebben besloten haar vertrouwen te geven. Ze kan en mag gewoon in de straat ernaast blijven spelen en fietsen. Maar we bestellen wel even een GPS dingetje en ik wil dat ze zich meldt als dat ding afgaat. Ik wil geen moeder worden die in angst leeft, ondanks dat ik super zuinig op ze ben. Heb haar echt nog nooit zo gelukkig gezien sinds ze hier de poort uit mag. En dat koppie toen ik vanmiddag zei; je blijft vandaag maar even binnen, brak mijn hart. Overigens wel goed want voor haar is dat dus een soort straf, ondanks dat ik dat niet zo heb genoemd. Heb gezegd: als jij je niet aan onze afspraken houdt dan blijf je een dagje binnen. Ze ging er niet eens tegenin, dus het was wel duidelijk .
Nee ik sta inmiddels weer met beide voeten op de grond. bedankt voor je reactie! We gaan zeker niet haar hele vrijheid afnemen. Ze moet ook kunnen leren..
Fijn dat iedereen weer van de schrik bekomen is 😉. Lijkt me een prima oplossing dat ze zich voor nu af en toe eens even komt melden.
Wat is dat schrikken inderdaad. Je wil niet weten hoe vaak wij onze toen 5 jarige zoon uit het oog zijn verloren. Ik, man en buren hebben heel wat rondjes gefietst. Hij was nogal hardleers en kwam gewoon zijn afspraken niet na om zich even te melden als die een straatje verder ging. Hij ging gewoon op in zijn enthousiasme en vergat het gewoon. Het mooiste was nog wel dat toen die weer eens uit het zicht was en dat ik meerdere ouders had gebeld maar niemand wist hoe of wat en dus weer met bonkend hart op mijn fiets tot ik een bekend stemmetje hoorde bij de buren en bleek dat die daar binnen zat. Buurvrouw nog aan hem gevraagd van weet mama dat je hier bent en hij gewoon beweren dat ik het wel wist maar ik wist dat dus niet. Later kon ik er wel om lachen maar kon hem wel iets doen toen ik hem zag. Hij is nu ruim 13 jaar en nu hebben we weer hele andere zorgen maar ik herken het gevoel erg goed. Afgelopen vakantie waren we ook onze 4 jarige dochter kwijt in een overdekt Duits winkelcentrum, kreeg ik het toch ook wel heel benauwd, gelukkig redelijk snel gevonden want ze zat op een steenworp afstand in zo'n speelgoedauto waar een muntje in moet maar mijn hart klopte in mijn keel. Wij hebben onze zoon overigens nooit beperkingen opgegeven want dat had alleen maar averechts gewerkt.
Nog los van het feit dat het hier dus niet zou gebeuren, ben ik nu toch even benieuwd naar de achterliggende reden voor het 'zeker niet haar vrijheid inperken nu' dat steevast terugkomt in dit topic. Ik vraag me af: waarom niet? Uiteindelijk is ze toch 'stout' geweest? Ze heeft niet gedaan wat afgesproken was. Waarom mag daar dan geen consequentie aan vasthangen? Of zouden jullie hetzelfde advies geven als ze pakweg wel snoep uit de kast genomen had terwijl mama met haar afgesproken had dat het genoeg geweest was voor vandaag?
Net even het hele topic gelezen. Ik vind de vergelijking niet helemaal opgaan. Ze heeft niet bewust stout gedaan. Ze is meegegaan met een paar andere kinderen en zag hier zelf de ernst niet zo van in. Maar ze heeft hier wel van geleerd. En we willen uiteindelijk allemaal dat onze kinderen zelfstandige en verantwoordelijke mensen worden? Fouten maken mag. Zo wordt je groot. Om daarna te laten zien dat je er van geleerd hebt. De consequentie was trouwens dat ze s middags niet naar buiten mocht.
Er heeft wel degelijk een consequentie aan haar gedrag gezeten; namelijk dat ze die middag thuis moest blijven én dat ze zich nu een periode moet melden op gezette tijden. Maar wat heeft het voor zin om haar nu helemaal niet meer naar buiten te laten gaan? Fouten maken mag. Dit was een foutje, ze heeft de consequentie ervan gedragen en ze heeft duidelijk gezien hoe erg haar moeder ervan geschrokken is. Ik zou ervan uitgaan dat ze van deze fout die ze gemaakt heeft heeft geleerd.
Mijn fout. Ik had over de directe consequentie gelezen. Al vind ik eerder dat ze getoond heeft dat ze die verantwoordelijkheid nog niet aankan. Maar goed, dat zou mijn interpretatie zijn.
Ik kan me voorstellen dat je dat vindt, zeker omdat de situatie al zo ver afstaat van hoe jullie het doen. Ik denken echter dat het belangrijk is om fouten te mogen maken zonder dat daarvoor al je privileges worden ingenomen. Wat je daarmee denk ik vooral creëert is dat kinderen stiekemer worden. Nu heb je laten zien dat je wat ze gedaan heeft niet ok vindt, maar dat je er vertrouwen in hebt dat ze ervan geleerd heeft en dat ze niet nogmaals zo'n fout zal maken. Mag ik vragen waarom jij je 5-jarige niet zonder toezicht in een speeltuin zou laten spelen?
Dit is de eerste keer dat het gebeurd en niet met opzet als ik het zo lees. Ze is er zelf ook erg van geschrokken en heeft er dus hoogstwaarschijnlijk zelf ook van geleerd. Gebeurd het vaker of loopt ze bewust weg dan vind ik het een heel ander verhaal.
Ah, jij hebt ook zon ondernemend type. Hier ook ervaring helaas met dochter 5 jaar en kwijt zijn, niet goed voor je moederhart pff.. Bij mij heeft het even een paar weken geduurd, waarin het vertrouwen weer langzaam uitgebouwd werd van permanent toezicht tot weer vrij spelen binnen de gestelde afspraken. Want vond het wel belangrijk dat ze wel de gelegenheid kreeg dat ze kon laten zien dat ze het wel aankon. Nu is ze bijna 7 en gelukkig niet meer van dat soort geintjes. Hou m'n hart alweer vast voor de volgende
Eerste probleem: in België zijn niet zo veel speeltuinen als in Nederland. Hier geen op wandelafstand alleszins, dus ze kan nergens alleen naartoe. Maar ik vind ook niet dat ze al klaar is om steeds de gevolgen van haar daden te overzien. Mijn dochter is heel verantwoordelijk en behoorlijk braaf. Maar ze is ook erg avontuurlijk. Ik kan het aantal keer niet tellen dat ik met haar op een speeltuin was en dat ze opeens te hoog geklimd was en niet meer naar beneden durfde. Of vast komen te zitten was. Of besliste dat ze toch écht wel van de hoogste brandweerpaal kon (niet dus). Daarnaast zijn alle kinderen op die leeftijd toch onstuimig? Ze kan dan wel beloven dat ze op een plek blijft, maar als haar neefje passeert en zegt dat hij thuis ijsjes heeft gaat ze toch echt wel mee. En tot slot: verkeer. Ze is zó goed gedrild door mij in links en rechts kijken voor ze oversteekt. Maar vorige week ging het maar net goed toen we een blokje om gingen. Ze had flink gekeken, geen verkeer. Maar net dan kwam iemand uit de buurt behoorlijk hevig de hoek omgedraaid. Het was dat ik hem had hóren aankomen (dat kan ik toch echt nog niet van haar verwachten, dat ze dat hoort en juist interpreteert) en zei dat ze nog even moest wachten, of hij zou haar echt op de motorkap gehad hebben. Overigens: dat betekent helemaal niet dat mijn dochter, of Belgische kindjes, zielig alleen zitten te spelen. Kinderen gaan hier gewoon in elkaars tuin spelen.
Dit was ook mijn eerste reactie.. Ze kan de verantwoordelijkheid nog niet aan. Maar toch wil ik eerst eens kijken of dat daadwerkelijk zo is. Wil haar wel de kans geven om te leren. Haar vrijheden inperken gaat resulteren in een zeer ongelukkig en opstandig kind. Ze is en was ook toe aan bepaalde vrijheden. Maar ik snap je reactie wel hoor.
Ik lees juist alleen dingen die kinderen zelfstandiger en stwrker maken als ze mee geconfroteerd worden. Behalve het verkeer natuurlijk, een 5jarige zou ik ook niet alleen sturen over een drukke doorgaande weg. Maar ik ben ook vaak door buurtkinderen gehaald om mijn zoon te helpen om uit een boom te komen waar hij weer eens vast zat. 1. Hij heeft geleerd hoe hij hulp kan laten halen 2. Er stond niet meteen iemand klaar om zijn probleem op te lossen, door er zelf mee om te gaan leert ie onwijs veel 3. Wij halen hem nergens fysiek eraf. Als je naar boven kunt, kun je ook naar beneden. We helpen hem dan verbaal hoe hij zichzelf weer eruit kan helpen. Weer iets geleerd voor de volgende keer. (Eigenlijk in de lijn met topic in nieuwsforum) Onze kinderen spelen vanaf 4 jaar alleen in de straat en stapsgewijs loslaten leert kinderen juist om de verantwoordelijkheid te nemen, en minder ontstuimig te zijn. Met 5jaar hadden we bijv een afspraak dat ze zich elke 15min moesten komen melden, bij vriendjes naar binnen mochten als ze hier kwamen vragen, en niet de straat uit mochten. Alleen het laatste ging af en toe mis, maar ook weer een leerschool. En natuurlijk zijn kinderen in Belgie niet zielig 😉, alleen merk ik dat de dochter van onze Belgische vrienden bijv totaal niet zelfredzaam is als ze hier komen en ze even mee mag naar buiten. Ze is 7,5 en haar moeder gaat nog steeds buiten staan om haar instructies te geven hoe en wat. Echt een wereld van verschil..
Wij wonen aan een ontzettend drukke weg, waar je 30 mag rijden maar omdat het een doorgaande route is rijdt merendeel hier 50 of harder. Schuin tegen over ons wonen opa en oma. Ze mag inmiddels zelf oversteken (gelukkig zijn de oversteekplekken heel overzichtelijk). Echter ben ik hier wel heel streng in, niet uitkijken voor je oversteekt betekent voorlopig niet meer zelf oversteken. Laatst belde oma mij om te melden dat ze overstak zonder te kijken. Dan steken we de eerste 5-6 keer weer samen over. Omdat ze het daarvan leert. Maar ook omdat ze zich bewust wordt. Ze vindt het vreselijk als wij met haar mee gaan, ze kan het zelf wel is haar motto. Als je niet kijkt kan je het dus niet en gaan wij mee totdat je het wel kan. Ik hoop dat ze op deze manier verstandig leert omgaan met de plek waar wij wonen. Fietsen op straat is er hier niet bij. Fietsen in de straat hiernaast is een stuk veiliger . Laatst kwam er een buurkindje naar ons huis gerend. Ze was gevallen met de fiets. Toen ik aan kwam stond er al een moeder bij en een zwerm kinderen. Gelukkig is de sociale controle hier wel groot. En ik zie inderdaad niet alles, maar zo leert ze wel haar grenzen kennen. Ook als ze een keer te hoog in een boom klimt of op een klimrek waar ze niet af durft. Ik geloof overigens niet dat Belgische kinderen eenzame kindjes zijn hoor. Ik denk dat wij in Nederland erg zijn gezegend met onze kinderspeelplekken. Hier zitten er al 4 binnen een straal van 300 meter .