Jeetje meid, wat verwoord jij het ontzettend knap. Echt, jullie kijk op de situatie is zo bewonderenswaardig! Wat de beslissing niet minder pijnlijk, maar des te dapperder maakt. Ik heb in mijn nabije omgeving iemand die ongewenst kinderloos is (totaal andere situatie, maar mán wat is het ook moeilijk voor hun) en ik weet hoeveel verdriet ze er van heeft. Ze heeft nog ergens een sprankje hoop dat het ooit mag lukken, maar zijn hun leven ook aan het inrichten op 'verder zonder kindjes' en 'dan maar de allerleukste oom en tante' Nogmaals; veel respect voor jullie.
Ik denk zeker een rouwproces is. En ik vind het echt heel knap dat je zo'n beslissing genomen hebt. Jullie sluiten je ogen niet voor de problemen die jullie hebben. En als er dan dicht bij jullie een kindje op komst is geeft dat dubbele gevoelens. En die mogen er allemaal zijn. Dikke knuffel voor jullie!!
Heel veel respect voor jullie beslissing. Ik heb geen tips, maar ik gun jullie enorm dat jullie in de toekomst heerlijk van jullie neefjes/nichtjes kunnen genieten.
Ik heb eigenlijk geen tips..Ik zit in een rouwproces omdat mijn hele leven me is afgenomen door Lyme in 2010. Kinderen kan ik niet meer krijgen en elke dag is een gevecht om te overleven. Ik lees wel even mee.
Weet je dat je een sterke vrouw bent? Vindt het knap dat je deze beslissing hebt gemaakt. Ook al doet deze beslissing jullie veel verdriet. Hele dikke knuffel! En Hommeltje: jij ook een dikke knuffel. Het is oneerlijk verdeeld.
Lieve ts, wat een ontzettend verstandig, maar vooral ook moedig en dapper besluit. Ik ben zelf ongewenst kinderloos en heb hier uiteindelijk vrede mee gekregen. Mijn ervaring is dat er geen standaard tips zijn om om te gaan met ongewenste kinderloosheid. Het is zo ontzettend persoonlijk hoe jij door zo'n proces gaat. Want dat is het, ongewenste kinderloosheid heeft niet van de ene op de andere dag een plekje in je leven, dat is een proces met vallen en opstaan. Je verdriet hierom, de teleurstelling en het gemis mag er zijn, moet er zijn. Je mag rouwen omdat wat niet is en nooit zal zijn... 'Gun' jezelf deze gevoelens en emoties. Er was een tijd dat ik me niet kon voorstellen dat ik er ooit vrede mee zou kunnen hebben, dat ik zou kunnen accepteren dat wij geen kinderen zouden krijgen. Maar na al die jaren heb ik geleerd dat ook een leven zonder kinderen waardevol is en dat er nog zo veel meer in het leven is dan alleen het hebben van kinderen. En weet je, het verdiet blijft, het gemis ook. Vaak op de achtergrond, maar soms, op momenten dat je het niet verwacht is het er, word je geraakt en geconfronteerd. Maar ook dat mag! Ik hoop dat ook jij uiteindelijk jullie situatie kan accepteren en de waarde van een leven zonder kidneren mag ervaren. Heel veel sterkte! ( je mag me evt. pb-en als je daar behoefte aan hebt )
Ik vind het echt heel dapper en goed van jullie dat jullie deze beslissing hebben genomen. Diep, diep respect hiervoor. Heb niet echt tips voor je, al denk ik dat Sifra het heel mooi verwoord. Kinderen krijgen is een heel mooi iets maar het is zeker niet zaligmakend of het enige wat er in de wereld is. Kies en maak je eigen pad. Gun jullie heel veel moois voor in de toekomst.
heel moedig idd om zo'n moeilijke keuze te maken ik heb geen tips hoe er mee om te gaan omdat ik wel een kleine heb maar kan wel vertellen dat ik zelf ook borderline heb en generaliserende angststoornis en ook heel lang zware depressies en volgens jeugd psychiater ook chronische depressie vanaf me 12e maar mij heeft een kindje juist heel goed gedaan mijn borderline gedachtes en gedrag is heel stuk minder daarintegrn zijn mijn angstgevoelens soms weer wat hefiger ivm verleden en de kleine maar volgens mijn behandelaar schijnen heel veel vrouwen met borderline dir een kind krijgen heel erg positief veranderen wou even het positieve van een kindje krijgen als je borderline heb vertellen hoop dat het positief wordt opgevangen zeg maar heel veel sterkte toegewenst
Wat een lieve reacties weer. @ hommeltje, wat ontzettend naar voor jou ook. Het is gewoon moeilijk inderdaad, ik hoop dat ook voor jou dit topic zal helpen bij de verwerking. @ Sifra, dank je wel voor het delen van jouw ervaring. Dit geeft mij hoop, dat ik uiteindelijk wel dit zal kunnen verwerken. @ de rest, wat fijn dat ik hier mijn verhaal kan neerzetten over mijn verdriet. Ik heb heel veel aan jullie reacties.
Ik vind jullie echt heel reeël en moedig om dit zo te beslissen. En ik kan mij voorstellen dat het accepteren ervan een proces is, echt een soort rouwproces denk ik. En geef daaraan toe, of misschien helpt het je om er met iemand over te praten?? Iig hoop ik dat jullie op een andere manier het geluk in je leven vinden.
Een digi knuffel voor alle ongewenst kinderloze meiden hier. Pffff ik zie soms onderschriften voorbij komen en dan moet ik altijd even slikken. Ik kan me er gewoon nog geen kleine voorstelling van maken hoe ongelooflijk erg dit moet zijn. Respect voor jullie hoe jullie er mee omgaan.
Trouwens, ik heb wel wat nabije familie die ongewenst kinderloos is, wellicht kan ik jullie nog wat van hun 'coping methods' noemen? Wellicht werkt het voor jullie totaal niet of doen jullie het al lang, maar toch even: - Ze focussen allebei veel op hun maatschappelijk relevante werk/vrijwilligerswerk. Zinvolle bijdrage aan de maatschappij, andere mensen helpen - Ze investeren veel in hun relatie: spenderen veel tijd met elkaar, doen moeite voor elkaar, veel leuke dingen. Juist die dingen waar stellen met jonge kinderen elkaar nog wel eens mis kunnen lopen doen zij heel bewust - Ze sporten allebei veel en stellen daar ook doelen in, bijv. bepaalde wedstrijden lopen - En misschien de belangrijkste: ze hebben sinds kort een hond Wij hebben ook een hond (en (nog?) geen kinderen), en het moet je liggen natuurlijk, maar ik kan heel veel van mijn moederinstincten kwijt aan de hond Serieus, er worden grapjes over gemaakt natuurlijk maar onze hond is echt het derde lid van ons gezin, en je hebt dezelfde dingen als goed kunnen zorgen voor, genieten als hij geniet, hem zo verschrikkelijk schattig en lief vinden, etc. En daarbij kun je genieten van hoeveel gemakkelijker een hond vaak is dan een kind als je leuke dingen wilt doen
Allereerst wil ook ik jullie mijn respect geven... Ik ben dan wel gezegend met een kind maar tot m'n 39ste was ik ongewenst kinderloos en dat ging met ups en downs. Ik was (ben ) een leuke tante voor m'n neefje en nichtje maar heb ook menigeen kraamvisite ontlopen. Een pijnlijke herinnering is dat ik met het Sinterklaasfeest bij m'n schoonouders in de hoek werd neergezet zodat degene met kinderen meer ruimte hadden zeg maar. Dat dat me pijn deed heb ik pas maanden later gezegd en het was totaal niet rot bedoeld van m'n schoonmoeder maar ze had ook geen idee dat ik een kinderwens had, ze dacht dat ik geen kinderen wilde en vond dat eigenlijk sneu voor haar zoon. Mijn advies is dan ook om het kenbaar te maken naar jullie naasten, dat jullie een leuke oom en tante willen zijn maar dat het jullie ook zwaar valt...dat daar begrip voor is. En misschien erover praten met een deskundige. Wil jullie heel veel geluk wensen in ieder geval, met elkaar...en wie weet wat voor mooie dingen er nog op jullie pad komen
Ik wil ook even mijn bewondering uitspreken voor je keuze. Ik heb vaak gezien dat dames ondanks hun heftige problematiek toch een kind op de wereld zetten, maar dat is vaak niet in het belang van het kind. Toch lijkt het me een moeilijke keuze.
Met alleen Borderline is het al moeilijk en soms zelfs onmogelijk om een stabiele thuissituatie voor een kind te creëren. Laat staan als daar nog de nodige psychische én lichamelijke aandoeningen bij komen én de partner ook met het nodige te kampen heeft. Zonder TS IRL te kennen denk ik dat het een heel verstandig en bewonderenswaardig besluit is. Een besluit wat meer mensen met ernstige stoornissen zouden moeten nemen. Zonder te willen oordelen over met welke stoornissen je wel of geen kinderen zou mogen krijgen, overigens.
Ik wilde je ( en de andere ongewenst kinderloze dames hier) een dikke knuffel geven. Heb zelf ook jaren in hetzelfde schuitje gezeten. Ts Ik vind je echt een toppertje, respect voor jullie beslissing! Hier zouden een hoop stellen een voorbeeld aan kunnen nemen. Echt diep respect. Xx
Wie weet ziet je leven er over een paar jaar anders uit TS, je weet nooit hoe het balletje rolt. Natuurlijk zijn bepaalde psychische dingen niet te genezen maar wie weet met goede ondersteuning en therapie of wat dan ook, je weet gewoon niet hoe het leven loopt! En sterilisatie is ook goed terug te draaien als ik mijn omgeving zo mag geloven. Voor alle ongewenst kinderlozen geldt: het is goed om te accepteren maar hou altijd hoop ook al lijkt het dat je in een uitzichtloze situ zit xxx
OMG, serieus, wat is er mis met jou?! Kun je nou echt niet leven met het feit dat sommige dingen in het leven niet "goed" komen, tenminste, niet op de manier waarop je dat wil? Dat het leven niet volledig maakbaar is? Waarom moet jij steeds "DE oplossing" aandragen, terwijl de ts al aangegeven heeft dat die oplossing niet ter discussie staat? Snap je nou werkelijk niet hoe die houding in zulke gevoelige en kwetsbare zaken op veel mensen overkomt (niet alleen op de ts, maar ook op anderen)?