Via een ander topic zag ik dit, wat vreselijk zeg Lees het met tranen over mijn wangen.. Ongelofelijk veel sterkte.. ook voor haar zusje. Vreselijk.. ik wens jullie veel kracht, steun en liefde toe.
Ook ik zag je onderschrift en dacht: dat is wel heel recent. Toen ben ik op zoek gegaan en kwam in dit topic uit. Kippenvel over mijn hele lichaam. Je kind verliezen is het ergste wat je kan overkomen. Heel veel sterkte en kracht toegewenst in deze moeilijke tijd!
Een ouders grootste nachtmerrie, vreselijk! Heel erg veel sterkte toegewenst voor nu en in de toekomst. Ik hoop dat je ondanks het gemis van je dochter toch een beetje kan genieten van je zwangerschap. Nogmaals sterkte. Dikke knuffel.
Bedankt lieve meiden Tja, het gaat. Met ups en downs, dat wel. Onze dochter en de buikbaby en alle voorbereidingen daarvoor zorgen wel voor veel afleiding. We gaan er veel op uit nu met het lekkere weer dus dat scheelt ook. Maar we missen Lynn vreselijk, het besef dat ze nooit meer terugkomt begint langzaam te komen en dat is heel pijnlijk. We zullen nooit meer compleet zijn onze dochter zal zich haar zus niet meer kunnen herinneren later. Gelukkig zijn er een hoop foto's en filmpjes en 1001 verhalen. Ze vraagt steeds of we naar Lynnie toegaan als we in de auto zitten. Meteen erachteraan zegt ze dan zelf: nee kan niet, lynnie heel ver weg. Ontroerend wel. Lynn was meervoudig gehandicapt, al vanaf haar geboorte. De eerste 3 maanden van haar leven bracht ze (en wij) door in verschillende ziekenhuizen. Toen ze eenmaal naar huis mocht op 19 maart 2012 had ze volledige sondevoeding, hartbrwaking en Slijmuitzuigapparatuur. We moesten leren reanimeren voor we haar meekregen. Er kwam geen diagnose, zelfs na jaren onderzoek is er nog steeds geen diagnose. Lynn is nooit zelfstandig gaan eten, zitten, praten, lopen. Ze had zelfs geen hoofdbalans en kon haar handjes niet gebruiken. Ze was afwisselend spastisch en dan weer te slap. Maar ons meisje begreep alles en met geluidjes kon ze duidelijk maken wat ze bedoelde en wilde en toen ze eenmaal ging lachen bij 4 maanden brak letterlijk de zon door. Die lach maakte in een klap je dag, nee, je hele week goed. En met dat lachen is ze nooit meer gestopt. Ze had een flinke dosis humor en nam elke dag elk moment zoals dat die kwam. Ze was een supertrotse grote zus, en was ook enorm trots dat ze opnieuw een zusje zou krijgen. In november kreeg ze haar eerste zware epilepsie aanval, na 2 dagen ziekenhuis mocht ze naar huis. In februari volgde een tweede zware aanval, we troffen haar in bed aan in de ochtend. Vreselijk om te zien. Maar ook deze aanval knokte ze zichzelf doorheen. Medicatie werd opgestart en hoewel je merkte dat ze wel achteruit ging hoopten we vurig dat het weg zou blijven. Helaas troffen we haar op 16 maart opnieuw in een hele zware aanval sochtends aan in bed, waren we een half uur later geweest was ze waarschijnlijk al overleden, haar saturatie was enorm laag. Met de ambulance werd ze naar het ziekenhuis gebracht. Helaas bleven er aanvallen komen en moest ze uiteindelijk in een kunstmatige coma worden gebracht, ze kon steeds minder goed ademen, dus toen besloot men haar naar het Sophia kinderziekenhuis te brengen, hiervoor moest ze worden geïntubeerd. In de loop van de avond leek ze stabiel en werd mij geadviseerd om thuis even wat uurtjes rust te pakken, maar toen ik eenmaal thuis was werd ik gebeld dat ze een hartstilstand had gehad maar dat ze haar hadden kunnen reanimeren. We zijn meteen weer in de auto gestapt. De boodschap van de artsen was duidelijk; Lynn haar lijfje was te zwak voor alle medicatie die ze kreeg, maar deze medicatie had ze nodig om in leven te blijven. Langzaam vielen al haar vitale functies uit. Artsen stonden voor een raadsel. Eigenlijk was men er over uit dat ze nooit meer beter zou worden, daarnaast was de vraag wat alle aanvallen en de hartstilstand voor schade hadden aangericht in haar hoofdje. 'S nachts om 01:30 hebben wij besloten dat we haar niet langer wilden laten lijden, een van de moeilijkste beslissingen die ik ooit zal nemen in het leven. We hebben onze ouders gebeld en samen hebben we afscheid van haar genomen. In onze armen blies ze uiteindelijk haar laatste adem uit. Bijna 5 jaar nadat ze thuiskwam uit het ziekenhuis, overleden in hetzelfde ziekenhuis als waar ze toen lag. En waar men toen ook al niet wist wat ze nu precies mankeerde. Artsen willen een nagesprek met ons, maar we hebben het op de lange baan geschoven. Het is te veel stress nu en we krijgen Lynn er toch niet mee terug. In een notendop ons verhaal. Ik voelde de behoefte om het op te schrijven. Allemaal bedankt voor de lieve reacties, dat steunt me enorm.
Wat een heftig verhaal, wat een moeilijke tijd hebben jullie gehad en wat een dappere keuze hebben jullie gemaakt. Ik wens je heel veel sterkte en kracht in deze vreselijke tijd..
Oh shart. Wat enorm verdrietig. De tranen rollen over mijn wangen en ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Een dikke knuffel dan maar.
Lieve Shart, wat een ongelooflijk verdrietig verhaal. Afscheid nemen van je kind, dat zou eigenlijk gewoon niet mogen bestaan. Hoewel je met je verstand weet dat je beste voor haar gedaan hebt, en haar uit liefde hebt laten gaan, blijft het zó oneerlijk. Ik vind jullie ontzettend dapper, en ze had zich geen betere ouders kunnen wensen. Mijn moederhart huilt met jullie mee. Nogmaals sterkte!
Wat heftig meis. Ik kan de juiste woorden niet vinden. Je kind verliezen is het ergste wat er is. Nogmaals heel veel sterkte en een dikke knuffel! 😘