Oh ik houd zielsveel van elk van mijn kinderen, maar het gedrag wat ze af en toe laten zien heb ik een hekel aan Maar ik ben ook gewoon af en toe een kreng/chagrijnig/ongezellig, dus ach.. t zit in de mens
Ik hou ook zielsveel van ze, dat is niet uit te leggen. Ik denk weleens dat de beste manier om IS uit te roeien is om ze een groep moeders met kinderen aan te laten vallen. Want door dat leeuwinnen instinct wat moeders bezitten zullen we zo furieus worden dat we ze binnen no time allemaal verslagen hebben (bij wijze van.. maar zo sterk is het Neemt niet weg dat ik soms gek van ze wordt.. en dat dat zoveel pijn doet zegt genoeg.
Ik hou zielsveel van ze allebei. Ondanks ze vaak ruzie samen maken, of als ze een driftbui hebben en mij het bloed onder mijn nagels vandaan halen Ik smelt van de momentjes als ze elkaar toch laten zien dat ze van elkaar houden. Door elkaar een kus en/of knuffel geven. Of die heerlijke kinderarmpjes om mij heen, en dat ze dan zeggen dat ze van me houden. ❤️❤️
Ach, het is als met iedere relatie. Je bent niet de hele dag in zwijm en 100% gelukkig en aan het voelen hoeveel je van de ander houdt. Gevoelens van geluk en liefde komen in golven en daarom zijn ze ook zo mooi en intens. Tussendoor zijn er ook gevoelens van irritatie en soms ook frustratie. Dat maakt je mens. Natuurlijk hou je altijd van je kind, maar daar ben je niet de hele dag mee bezig. Tenminste zo ervaar ik het. Hier een terror peuter, die ook ontzettend grappig, lief en wijs is. Soms kan ik hem achter het behang plakken en wanneer hij dan even later zegt "mama lavoe (love you)" schieten de tranen in mijn ogen.
Heel herkenbaar. De oudste van bijna 5 kan soms heel onuitstaanbaar zijn. Niet luisteren, altijd een probleem maken van aankleden en naar bed gaan (en dit zijn toch 2 dingen die gewoon elke dag moeten gebeuren, schik je er dan eens in), en ze heeft ook de vervelende neiging met een nare krijsstem te gaan roepen als ze even haar zin niet krijgt. Met een zwangerschap en regelmatig migraine GEEN goede combi. Ik ben dan heel kordaat en zet haar op de gang als ze zo doet. Geen waarschuwing, ze is bijna 5 en weet dat ze niet moet krijsen om gehoord te worden, ik accepteer dat dus ook echt niet. Tegelijkertijd is ze ook zo ontzettend lief, ze kan zomaar een hele ochtend zelf zitten spelen, als ik dan naar haar kijk krijg ik het warm dus dan weet ik wel dat het goed zit met mijn gevoel . Ook is ze superlief en bezorgd om mijn zwangerschap, praat tegen mijn buik, aait over mijn hoofd als ik weer eens hoofdpijn heb, en kan ook zo heerlijk kletsen dat het ook gewoon heel gezellig is haar om je heen te hebben. En ze vindt alles (nog) leuk. Als we iets gaan doen, loopt ze nooit te mokken. Ze is heel sociaal, is op familiefeesten altijd de gangmaker. Als ik dat dan zie, ben ik natuurlijk heel trots. Met de jongste heb ik een 'kalmere' relatie. Zij is gezeglijker, nu op de leeftijd van 2,5 dus ook wel peuterpuberbuien soms, maar ik vind haar denk ik iets 'makkelijker' dan de oudste.
haha ja heel herkenbaar. Ik heb nu 2 van die bloedzuigers een peuter die niet (of eigenlijk nooit) wil luisteren en ontzettend vaak stoute dingen doet en dan een kleuter die net op de basisschool zit en dus zo brutaal als de neten is maar het zijn die kleine dingetjes waar je hart zo van gaat smelten dat je weet dat je er oneindig veel van houdt.. ik denk trouwens ook dat juist ook het 'irriteren' aan dat gedrag betekend dat je veel van ze houdt.. een onbekend kind die zo irritant doet kan je namelijk niks schelen toch? maar als jouw kinderen zo doen dan is het kot te klein om maar zo te zeggen.
Zooo herkenbaar! Overdag kan ik ze wel schieten af en toe, maar toch wil ik ze het liefst zelf op bed brengen "The days are long, but the years are short"....