Hoi! Paar weken geleden ook een bericht geplaatst. Ik ben er 3 weken geleden achter gekomen dat ik weer zwanger ben. Onze eerste is nu 7 maanden oud. Nu hebben we meteen besloten ervoor te willen gaan. Ik merk alleen derde acceptatie niet komt. Heb het best moeilijk (gehad) met het wennen aan mijn eerste zoontje. Getwijfeld of ik hulp zou zoeken, maar des te ouder hij werd des te beter het gaat. Ik hou zielsveel van hem maar merk er soms geen zin in te hebben. Ik voel me een slechte moeder en ben soms bang dat mijn zoon niet van mij houd. Mijn relatie is nog niet wat het was. Zin in sex is er nauwelijks. Ik kan de tijd nog niet vinden voor mijzelf. Zie er vaak smoezelig uit en het kan me weinig uitmaken. Ook het huishouden doet mij niet zoveel. Het lukt me niet. Nu met die tweede zegt iedereen: ik weet zeker dat jullie het kunnen. Het gaat vast goed komen. Het zal pittig zijn, maar daarna hebben ze zoveel aan elkaar. Maar ik voel dit niet. Als ik aan mensen vertel dat ik zwanger ben heb ik meer het gevoel alsof ik iets heel ergs moet vertellen. Ik voel mij hier enorm schuldig over! Ik wil dit kindje vanaf het begin een fijn thuis bieden. Ik ben enorm bewust dat een zwangerschap niet zomaar iets is. Ik was 8 dat mijn moeder beviel van mijn zusje die na jaren IVF is geboren. Het is een wonder en ik wil het met beide armen ontvangen. Maar het lukt me niet. Wat moet ik doen? Liefs x
Ik zorg trouwens met alle liefde voor mijn zoon en zorg dat hem niets ontbreekt! Ik hou met heel mijn hart van hem en ik zou hem nooit willen missen! Ik bedoel het allemaal goed, maar het lijkt soms niet te lukken.
Jeetje, wat enorm lastig! Ik zou toch eens langs de huisarts gaan voor een gesprekje, misschien kunnen ze helpen en je doorsturen naar iemand om mee te praten. Al is het maar om dit een keer te delen met iemand die je face to face kan zien. Ik zou ook wel willen zeggen; komt wel goed.. maar geen idee of het zo makkelijk gaat. Je gevoel is je gevoel en het zal zeker pittig zijn. Toen ik hier over begon bij mijn vk zei ze al meteen; ik voel nu pas ademruimte en de tweede is 1,5.. dat is lang doorbijten als je ook nog eens zwanger bent! Geef het anders in ieder geval aan bij de verloskundige, misschien kan zij al helpen. Edit; en ik wil ook zeggen dat ik het heel stoer van je vind dat je dit aangeeft hier voor hulp! Dat laat zien dat je het beste met je kindjes voor hebt.
Ik denk dat het goed is om dit aan te geven bij huisarts of verloskundige. Je bent al halverwege omdat je eerlijk naar jezelf bent en dit zo goed verwoord. Wees lief voor jezelf en erken dat je hulp nodig hebt om beter in je vel te komen en misschien wel een stukje PND te verwerken. Sterkte en succes!
Allereerst: ik vind dat je het heel goed en genuanceerd opschrijft. Je twijfels kan ik best begrijpen. Het is ook nogal wat, een kind, en idd tijd voor jezelf heb je ineens zo weinig meer. Dat mag je best missen, dat maakt je echt geen slechte moeder (vind ik iig!) Ik zou er idd eens met iemand over gaan praten. De huisarts kan je doorverwijzen naar een psycholoog. Het lucht je vast erg op, en dan kun je het straks beter aan. Veel sterkte! En veel geluk, het komt goed!!
Heftig zeg. Kan me heel goed voorstellen dat het even schrikken is. Praat er veel over en lucht je gevoelens. Hopelijk worden de beren op de weg wat minder
Ten eerste, het is echt niet raar dat je je zo voelt en je bent zeker niet de enige!! Ik had ook tijd nodig om te wennen aan de eerste. En dan voornamelijk het inleveren van "mij-tijd". Het is een ontzettend grote verandering die niet iedereen klakkeloos doorloopt. Ik hou ook zielsveel van mijn zoon en zou hem nooit meer willen missen, maar heb ook erg aan het nieuwe leven moeten wennen. Ik begrijp dat ook heel goed en vind het vrij normaal dat jij schrikt van deze snelle zwangerschap en je moeite hebt om het te accepteren en blij te zijn. De eerste stap lijkt me om te accepteren dat je dit zo voelt. Het is oké en je gaat sowieso weer net zo veel van deze kleine houden. Maar dit gevoel mag er nu gewoon zijn! Het gaat zwaar worden, dat zeker. Maar het is niet onmogelijk. One step at a time! Je hoeft je niet schuldig te voelen en ook al zal niet iedereen je begrijpen, je houdt er geen millimeter minder van je kids om. Het is altijd goed om erover te praten, dus als je niemand in je omgeving hebt die je daarbij kunt helpen zou ik zeker ook even naar de huisarts stappen. Een psycholoog kan je wat rust in je koppie geven en als jij accepteert dat de situatie nu zo is kan je rustig gaan bouwen voor de toekomst. Het gaat echt goed komen!
Ik herken je verhaal. Ik had dit ook bij deze zwangerschap. Kon gewoon niet blij zijn, bang dat ik mijn dochter tekort zou doen en of alles wel goed zou komen. Ik kwam er met 7 weken achter dat ik zwanger was en nu 7 weken later is deze acceptatie er wel. Het komt echt goed! Wennen aan het idee is totaal niet erg en heel erg begrijpelijk.
Herken je verhaal helemaal. Kwam er achter dat ik zwanger ben toen onze dochter 5 maanden was. Heb 6 weken gehuild en soms baal ik nog ja. Voor haar waren we 27 maanden bezig inclusief iui etc. Dus dit is voor ons echt een wonder. Maar helaas denk ik er niet zo over. Nog niet. Ben 13 weken zwanger en zit denk ik op 80% acceptatie. Voel me schuldig tegen over onze dochter. Krijgt ze alle aandacht straks wel etc. Daarnaast ben ik m'n lichaam gaan haten na de bevalling. Was ruim 25 kilo aangekomen en moet er nu eigenlijk nog 9 kwijt. Schaam me voor m'n lichaam terwijl m'n vriend mij prachtig vind. Dus ik voel me ook schuldig tegen over hem. Seks is 0.0. Baal ontzettend. Ik overleg dit met de vk. Ik kan het wel opbrengen het huis te doen etc. Maar als je je eigen het rot voelt kan je t beste hulp zoeken. Voor jezelf je kindje en vriend. 't is echt niet vreemd om je zo te voelen! Schaam je niet. Je bent niet alleen. Succes!
Is totaal toch niet raar dat je moet wennen? Je leven is gewoon 180graden om! Mensen pretenderen het als een roze wolk, maar dat is het gewoonweg niet altijd. Je houdt zielsveel van je kindje, maar je eigen ik is soms gewoon totaal even weg. Dat duurt soms gewoon echt een jaar voor je weer een beetje jezelf wordt. Het is niet raar dat je nu tijd nodig hebt. Tis al gezegd misschien wel goed om iemand te zoeken om mee te praten, maar ook hoe je wat meer ondersteuning kan vragen bij je man en familie? Ik zeg het wel heel makkelijk, maar zelf ben ik daar ook niet heel goed in. Wens je veel sterkte, maar ook veel geluk. Hopelijk komt het genieten nog😊
Hier ook herkenbaar, ik raakte onverwachts zwanger van de 2de toen mijn dochter pas net 4 maanden was. Ik moest ook heel erg aan het idee wennen! Ik was er eerlijk gezegd lichamelijk en geestelijk nog niet klaar voor. En de zwangerschap was erg zwaar ivm slaaptekort vanwege mijn toen zeer slecht slapende dochter, veel tillen want: dochter kon nog niet lopen. Stress en bang dat ik het niet zou aankunnen, hier juist veel mensen die erg negatief waren: "O wat zwaar, zo kort achter elkaar" enz. En eerlijk gezegd de eerste weken na de geboorte waren ook zwaar! Je moet echt een eigen ritme vinden en wat hulp van man of vrienden/familie is echt aan te raden! Maar als je dat ritme gevonden hebt is het echt super leuk! Mijn kindjes zijn echt de beste vriendjes en wij vinden de drukte zo gezellig dat we (toen mijn zoon 1 jaar werd) besloten om voor een 3de kindje te gaan
Hier onverwacht zwanger geworden van onze 2e toen dochter 9 maanden was. Had net mijn trouwjurk uitgekozen. Wat baalde ik. Toen werd het ook nog een jongen. Ik voelde me zo vreselijk. Pas met 32 weken kon ik het volledig accepteren en genieten en ik kan echt niet zonder hem. Praat er iig over met de verloskundige of huisarts. Het is ook niet niks. Het zal een zware tijd zijn, maar onze kinderen hebben zo veel aan elkaar en zijn zo gek op elkaar. Dikke knuffel iig.
Ik vind het hartstikke goed dat je dit voor jezelf toegeeft. Ook ik heb het heel moeilijk gehad na de geboorte van mijn zoon. Ik denk dat ik tegen een postnatale depressie aan zat. Kon niet van hem genieten en was alleen maar neerslachtig. Het is bij mij echter wel steeds beter geworden en dat merk ik aan jou verhaal veel minder. Ik zou inderdaad naar de huisarts gaan en met iemand praten. Vergeet ook niet dat de hormonen op dit moment ook heel veel met je doen. Veel sterkte en success.
Het is helemaal niet gek dat je je zo voelt. Je bent ook nog zo pril in je zwangerschap, en je oudste is nog maar 7 maanden. Het is niet niks wat je op je af komt nu. Ik denk dat je vooral tijd nodig hebt, en dan zal je zien dat veel op zijn plaats valt. Ik herken me ook erg in wat je schrijft. Ik heb een heel lastige derde zwangerschap, tot 18 weken dagelijks moeten overgeven, heel erg vermoeid en regelmatig migraineaanvallen. Ik heb heel weinig 'reserve' voor mijn 2 dochters, huishouden en werk. En daar voel ik me dan weer schuldig over, terwijl ik er in dit geval weinig aan kan doen. Behalve 'lichamelijke klachten' zit het dus ook vaak in mijn hoofd niet goed.
Goed dat je inziet dat je moeite met iets hebt. Schakel je huisarts of gynaecoloog in. Zij kunnen je heel goed begeleiden. Succes meid.
Ik herken dit verhaal van een vriendin, ze heeft 2 kinderen (2,5 en 1 jaar) en het valt haar erg zwaar. Het is goed dat je je gevoel kunt omschrijven en toegeeft, bovendien valt het natuurlijk niet mee... je kleine is pas 7 maanden. Wel zou ik hulp inschakelen, bel je huisarts op en doe je verhaal. Succes!
Het lijkt mij slim om toch hulp te gaan zoeken. Ik was zwanger toen de oudste 2,5 was.. Ze schelen nu 10,5 maand. Kindjes dicht op elkaar kan best pittig zijn, vooral als je het al niet helemaal kan accepteren. Ik had het na de geboorte van de jongste heel erg zwaar en heb uiteindelijk pas na bijna 1,5 jaar hulp gezocht. Begin nu weer mezelf te worden en dat is zo heerlijk. Een kindje krijgen is mooi, geweldig.. maar veranderd ook je wereld helemaal. Er is niks mis met hulp vragen!!!! Wens je veel sterkte!
Hoe gaat het nu met je? Hier gaat t accepteren steeds beter al zijn er dagen dat als mijn dochter lekker lastig doet dat ik denk; o nee!!!! Zelf accepteer ik steeds meer dat het zo is. Weghalen is hier geen optie ook niet geweest. Dat zou ik niet kunnen. Gisteren naar zwangerschaps gym geweest met alle dikke buiken. Was erg leuk. Hoop dat het goed gaat met je
Bedankt voor alle lieve reacties! Thuis met manlief besproken en hij geeft ook aan dat hij mij erg vlak vindt en weinig geïnteresseerd in dingen. Ik heb morgen een afspraak bij de huisarts. Merk dat het genieten van mijn eerste nu overschaduwd wordt doordat ik opkijk tegen de tweede. Ik ben er over 7/8 maanden vast aan gewend, maar ik wil nu ook genieten! Ik laat het weten...