Ik zit niet (meer) met een trauma rond dit onderwerp. Na de hele situatie ben ik enkele maanden in therapie gegaan. Daardoor heb ik het wel kunnen verwerken, maar de wens was en is er nog steeds. Indertijd dachten ze in het centrum waar ik zat en recent bij de ivf counseling dat ik dit wil als reactie op wat er toen gebeurd is maar uit verdere gesprekken weten ze ook dat dit niet het geval is. Ik maak me niet zo zeer zorgen over de kost van een kind. We kunnen gemakkelijk wel een 300 per maand missen (mischien ook meer want we geven nogal veel uit) en ik zal natuurlijk ook niet voor altijd zonder werk blijven zitten. Door de interimjobs die ik soms krijg heb ik ookal iets meer ervaring qua werk en zou het dus ook gemakkelijker moeten worden om werk te vinden. En moest het toch te zwaar worden financieel heb ik nog een rekening openstaan (waar ik momenteel niet aan kan, maar wat wel snel opgelost kan worden) voor moest het echt niet anders kunnen. Er staat in principe niet echt veel op de rekening (is rond de 10.000) maar ik wil dit geld niet aan de behandeling geven, maar gebruiken voor moesten we het echt nodig hebben. Daarom staat het dus ook 'vast'. En mijn vader is tevens bereid om mijn studie (school, werkend leren, of een hoger diploma te bereiken via tweedekans onderwijs) te betalen omdat ik mijn school niet heb kunnen afmaken doordat ik enige tijd in therapie heb gezeten en hij zich achteraf gezien nogal schuldig voelt over heel de situatie van toen. Mijn vriend wil niet invriezen ivm de kwaliteit enzv en ik eigenlijk ook niet en de gynaecoloog waar we in behandeling zijn weet ook niet of het een goed idee is in onze situatie.
Heb hierboven even een bericht geplaatst met een aanal antwoorden op de dingen die je aanhaalde. Was dit weekend nogal druk bezig (grote poets) Zijn ouders zouden wel willen mee betalen maar kunnen dit niet door omstandigheden. Zijn grootmoeder en grootvader zijn naar mijn vriend zijn zeggen wel bereid ons financieel te helpen​ voor de behandeling (moest het toch niet lukken). Over ons seksleven; het is nog steeds hezelfde langs zijn kant maar ik vraag er nu gewoon niet meer naar. Hij is ook nog bezig met zijn kuur voor zijn energie terug op pijl te krijgen dus het is nog afwachten. En mischien is het ook wel de stress, who knows.. Maar het loopt soms toch al wel beter als hoe het was
Ik snap al de negatieve reacties niet zo goed. Ik snap dat mensen je aanraden terug naar school te gaan, zeer belangrijk, maar dat 400 euro niet genoeg is voor 1 kindje? Dan moet het wel heel erg gek lopen.
In je eerste post geef je aan dat de rekeningen zich opstapelen, dat de behandelingen betalen praktisch onmogelijk is, dat werk zoeken niet lukt ivm gebrek aan ervaring en dat sparen niet lukt. Hier zeg je dat je je gemakkelijk 300,- per maand kan missen en misschien nog wel meer, dat mocht het echt niet gaan dat je nog 10.000 ergens op een rekening hebt staan, dat je wel wat werkervaring hebt en dus een baan vinden moet lukken, dat je studie eventueel betaald wordt en dat er financieel hulp is aangeboden voor wat betreft de behandelingen. Vind je beeichten wat tegenstrijdig. Want red je het nou wel of red je het nou niet? Voor wat betreft het feit dat je al op zo'n jonge leeftijd al een kindje wilt, daar ben je niemand verantwoording voor schuldig. Dat is iets dat alleen jij en je vriend bepalen ondanks de vele meningen en de goedbedoelde adviezen. En wat ik ook nog even kwijt wilde. Ik weet niet wat anderen allemaal kopen maar ik ben echt niet 400 euro per maand kwijt voor een kind hoor. Heb er 4 (waarvan 2 stiefkinderen)..stel je voor zeg, zou betekenen dat ik alleen al voor de kinderen 1600,- per maand kwijt zou zijn Dat is natuurlijk onzin.. Ja een babyuitzet, voeding, luiers en kleding kosten natuurlijk wel wat als je het allemaal moet aanschaffen maar daar heb je 9 maanden de tijd voor, hoeft natuurlijk niet in 1 keer en je kan het zo duur maken als dat je zelf wilt.
Oké, dus even terug naar je beginvraag: Invriezen wil je lief niet. Schoongrootouders (je snapt wie ik bedoel ) willen evt. financieel helpen. Simpel gezegd heb je dan denk ik 2 opties: 1) maak een berekening van wat je per maand wél kunt (mee)betalen en dus wat je tekort komt. En bespreek dat met alle potentiële cofinancierders... 2) spaar een jaar. Of tot je het bedrag bij elkaar hebt wat je nodig hebt voor 1 hele behandeling. Keep it simple! Veel succes en geluk (want dat hebben we allemaal nodig )
Ik moest even je begin post terug lezen, omdat ik na het lezen van deze post niet meer snapte waar de twijfel nu echt in zit. Als je ruim 300 euro kunt missen per maand en eventueel ook nog mensen zijn die willen bijspringen, dan kun je of gebruik maken van het bij springen of kort sparen. Als je een half jaar spaart kun je een half jaar behandeling krijgen ( waar ruim 300 euro per maand gespaard en in de maanden dat je de behandeling krijgt kun je ook weer die ruim 300 euro daarvoor gebruiken). Iedereen kan allerlei tips hebben over wat je met je leven kunt doen, maar dit klinkt niet alsof je daarover twijfelt.
Als je makkelijk 300 Pm overhoud en evt nog meer door op je uitgaven te letten, wat is het probleem dan om 600 euro per keer op te hoesten? Of je kan om de maand een poging doen, of je spaart het komende half jaar en je hebt de 6 pogingen ook. Volgens mij weet je heel goed wat je wil, dus het heeft mijns inziens niet veel meerwaarde verdere adviezen te geven. Succes!
Maar wat is het probleem dan als je makkelijk 300 euro per maand kan missen en nog wel meer? Desnoods doe je om de maand een terug plaatsing, heb je 600 euro.. en je verwacht kosten van 400/500. Als je die andere 200/100 dan nog spaart, kan je af en toe een keer extra. Je hebt een flinke buffer , dus als er een keer wat is, heb je nog voldoende! Je kan het dus makkelijk betalen en moet je er gewoon voor gaan!
Ik begrijp het niet meer hoor. Eerst heb je geen geld, stapelen de rekeningen zich op. Nu kan je opeens iedere maand 300 euro sparen? En heb je nog een rekening waar 10.000 euro opstaat. Eerst heb je bijna nooit werk omdat je er moeilijk geraakt, nu heb je dan toch vaker werk en doe je daar ervaring op.. Je hoeft hier geen verhaal op te hangen om te doen alsof je het toch beter hebt dan dat je eerst zei. Ons heb je er niet mee als je jezelf in de schulden werkt. Als je nu toch zonder werk zit waarom begin je dan nu niet al te studeren voor de middenjury om zo alsnog je middelbaar diploma te halen? Je kan de examens 1 voor 1 afleggen en kan er zolang over doen als je wil.
Precies dit... 19 is echt nog wel heel jong. Je kansen op een baan gaan er niet beter op worden met kind en een opleiding volgen gaat dan ook al niet evident zijn. Het is toch niet zo dat je totaal geen kans meer hebt op een kind als je nog een paar jaar wacht? Kun je niet alvast wat zaad van je man laten invriezen (heb geen idee wat het kost hoor, ben maar aan het denken...) moest de kwaliteit nog verder achteruit gaan?
@Nora ze heeft al aangegeven dat haar lief niet wil laten invriezen... @Thinkpositive heb je nu inmiddels genoeg tips waar je wat mee kunt? Leuk als je nog laat weten wat je nu gaat doen...
We hebben inmiddels besloten om het toch te proberen. De grootse kost gaat uiteindelijk de ivf/icsi zijn en mijn vriend denkt dat het wel zal lukken. Moest het toch zijn dat het moeilijker loopt dan ga ik wat van mijn spaargeld/noodgevallen geld afhouden voor de kosten, we (vooral ik) willen namelijk niet op familie terug vallen op financieel gebied.
Ik persoonlijk heb ook geen geld. Het is niet makkelijk met maar 1 loon. Het is dat we nogal veel uitgeven de laatste maanden, vooral aan kleding en dan nog eens 120 per maand aan shakes omdat ik aan het bijkomen ben om van ondergewicht af te komen En dan nog eens de kost van de onderzoeken enzv en andere onvoorziene kosten die er de laatste maanden gekomen zijn. Dus +- 300 per maand over, soms minder soms meer. En ja ik heb nog een rekening met zo'n 10.000 op, maar dit willen we sparen voor noodgevallen, of eventueel een huis te kopen als ik werk heb. Ik heb geen vast werk, een vaste job is tevens ook moeilijker te vinden als een interimjob. En het is zeker niet dat ik iedere maand een interimjob aangeboden krijg. Zoals ik al eerder zei, het kan wel eens zijn dat ik een paar dagen kan gaan werken. Maar het is nooit langer dan een maand. Middenjury heb ik zeer lang overwogen, maar door na te vragen bij vrienden en kennissen die dit hebben geprobeerd heb ik dit laten vallen omdat de slaagkansen niet erg hoog liggen.
Tja je hebt er wel een flinke stoot zelfdiscipline voor nodig... maar als voor een kind willen kunnen zorgen geen goede motivatie is, dan weet ik niet wat wel. Je wilt het ongetwijfeld niet horen, maar ik vind het zó onverstandig om die opleidingen maar te laten schieten... Sowieso om je zonder vrije keuze zo ontzettend afhankelijk te maken van je partner (wat als er ooit iets met hem gebeurt? Wat als jullie uit elkaar gaan? Wat als hij zijn baan verliest? Etc), maar ook omdat je, mocht je nu snel zwanger worden, tussen de 40 en 45 je kinderen uit huis hebt, en dan? Ga jij nog eens 25 jaar zitten niksen thuis, zonder kinderen, zonder man, die allemaal de hort op zijn? Nou ja, dan kun je dan nog een studie gaan doen misschien... als al je geld niet al naar de opleidingen van je kinderen is gegaan... Waar een wil is, is een weg, maar ja die wil moet er wel zijn.
Ik begrijp perfect dat een kinderwens opeens héél aanwezig kan zijn in je leven. Maar je geeft zelf aan dat het soms moeilijk is om rond te komen. Dat je geen diploma hebt. Dat je daardoor nooit langer dan een maand een job hebt, en dus geen vast inkomen en geen stabiliteit. Dat je nog piepjong bent... Denk je zelf niet dat je het jezelf, je partner, je gezin en ook je kindje zoveel makkelijker in het leven maakt als je eerst zorgt voor stabiliteit, voor je aan kinderen begint? Mama worden betekent immers niet enkel een kind krijgen, maar er ook verantwoordelijk voor zijn: emotioneel én financieel. Zou het zo'n ramp zijn als je nu een jaar of twee volledig focust op een diploma, of een vaste job, vóór dat kind er komt?
Ik heb 5 jaar via een detacheringsbureau gewerkt. Zonder opleiding overigens! Hoe kan het dat je telkens minder dan een maand werk hebt? Ik heb ook niet de gewenste papieren, maar ik heb afgelopen 15 jaar wel werk gehad. Uitstellen is niet gelijk aan loslaten. Maar zonder geld word het wel steeds lastiger. Kindjes hebben meer nodig dan liefde, namelijk voeding en verzorging. En die 2 kosten wel geld.
Ik begrijp je wens volledig! Mijn kinderwens is er ook al vanaf mijn 19de. Dat is nu 5 jaar geleden en ik heb nog steeds geen kindje. Ik had geen opleiding, geen baan en geen eigen huis. Ik ben een opleiding begonnen, afgerond en heb nu een vaste baan. Sinds 2 jaar woon ik samen met mijn vriend(28) in een eengezins koopwoning in een kindvriendelijke buurt. Hoe groot de kinderwens toen ook was, het was gewoon absoluut niet verstandig om zwanger te raken. Mijn ouders konden zelf net aan rond komen en nog steeds vind ik dat ze daar niet goed over hebben nagedacht. Ik had bijvoorbeeld altijd broeken met gaten omdat er geen geld was voor nieuwe als er een gat in kwam, vanaf mijn 16e moest ik tot aan mijn tandartsbezoeken aan toe alles zelf betalen. Daarom heb ik mijzelf voorgenomen om pas zwanger proberen te raken als mijn leven stabiel is. Nu al bijna 7 jaar gelukkig met dezelfde man en hij is er nu nog niet aan toe. Jammer maar prima. Kunnen we nog even sparen voor verbouwingen aan het huis etc.