Ik verhuisde op mijn 15e, en pas 10 jaar later dacht ik voor het eerst: nee, ik zou niet meer terug willen. En toen was ik al getrouwd en had ik 2 kinderen. Ik heb altijd gezegd: waar ik ook ga wonen, ik wil mijn kinderen op laten groeien in mijn geboortedorp. Maar mijn man wil absoluut daar niet heen. Het lijkt hem verschrikkelijk, dat ik daar 'iedereen' ken en hij niemand. Ik zou nu zelf ook niet meer teruggaan, gewoon omdat het niet hetzelfde zal zijn als nu 15 jaar terug. Op een gegeven moment idealiseer je iets, en dat is niet realistisch. We zijn er allebei niet zeker van dat we altijd hier blijven wonen, maar voor nu is het prima. We hebben onze beide families dichtbij, en dat is heel wat waard voor ons.
Tja, we zijn begonnen in een dorp met 0,0 voorzieningen. Toen een dorp met een buurtsuper, bakker, huisarts, en basisschool en peuter. Maar nooit helemaal echt thuis-thuis gevoeld. Aangezien ik uit een groot dorp kom met alle winkels bij de hand, meerdere supermarkten, huisartsen etc. Zwembad, sportgelegenheden. En het dorp waar we nu wonen heeft dat ds wel, allemaal. En ik merk nu al dat ik hier beter op mijn plek zit. We wonen nu hier een 1 week.
Wij zijn eind 2015 verhuisd uit mijn geboortedorp. Er waren geen voorzieningen, echt een gehuchtje is het. Met geen betaalbare starterswoningen. We wonen nu 20km verderop in een wat groter dorp. Leuke winkels, mooie omgeving, leuke buren, koopwoning, tuin. Maar ik barst nog steeds van de heimwee....poeh, had ik niet verwacht. Het voelt gewoon niet "thuis".
Ik woon sinds 2008 niet meer in Amsterdam en heb nog steeds heimwee. Kan m'n draai hier niet vinden. Heb ook geen familie hier en maar weinig vriendinnen. Ik was liever gister dan vandaag weer terug verhuisd maar m'n man wil absoluut niet. Hij vindt het daar maar niks. Het is niet dat ik hier ongelukkig ben, maar denk wel dat ik daar een stuk gelukkiger zou zijn.
Ik lees dat er toch veel verlangen naar hun geboorte dorp, lastig is dat dan als de ander niet wil. Ik wilde er nooit meer wonen in mijn geboortedorp, nogal afgelegen en de grote voorzieningen waren toch wel 20 min verder met de auto. Ik had toen der tijd geen vervoer dus vond het verschrikkelijk daar. Nu zou ik er zo graag weer willen wonen. Het heeft in mijn ogen alles. Ik kan natuurlijk mijn zin doordrijven maar dan gaat onze relatie wel stuk ben ik bang. Als ik op bezoek ga bij mijn moeder voelt het eigenlijk weer als thuis. Bleh nu voel ik mij nog rotter
Ik woon nu bijna 10 in het oosten van het land en voel me er wel thuis. Toch, ik kom uit een dorp uit midden nederland, mis ik mijn geboorteplaats soms nog wel. Voornamelijk doordat mijn beste vriendinnen in die regio wonen en je dus niet doordeweeks zomaar spontaan s avonds even kan afspreken
Toch ben ik benieuwd of het ook echt weer als thuis voelt als je er gaat wonen. Er is natuurlijk van alles veranderd de afgelopen jaren. Ik voel me ook thuis in mijn geboortedorp, maar er is zoveel veranderd in de tussentijd. De mensen die het toen ook leuk maakten, wonen er niet meer of hebben een heel ander leven. Zelf uiteraard ook veranderd, kindern, etc. Ik denk dat het beter lijkt dan dat het in wekelijkheid zal zijn. Maar goed, het lijkt me echt rot als je niet kennen wennen aan je woonomgeving. Succes!
Bij ons is het nu bijna 5 jaar geleden dan we zijn verhuisd van noord Holland naar het oosten van het land. Alles went...ik heb een leuke baan, nieuwe vrienden gemaakt, prima buren, zoon heeft een leuke school...genoeg dingen in de omgeving om te doen...maarrrr het heeft bij mij een tijdje geduurd voordat ik gewend was hoor en niet meer steeds alles vergeleek met mijn oude woonplaats en mijn oude vrienden. Soms denk ik er nog wel eens aan "wat als ik terugverhuis?" Maar daar is ook alles nu anders en niet meer hoe ik het 5 jaar geleden achterliet!
Hier van de stad naar een dorp verhuisd omdat vriend hier al zijn hele leven woont en kregen daarom voorrang van de woning bouw op een eengezinswoning. Dus de keuze was makkelijk maar.... ik denk dat het nu na 3 jaar pas went en ik denk; okee, thuis. Is hier 1 "supermarkt" en een benzinepompje. Stad is 5 km verder op dus goed te doen. Nu vind ik alle paarden en schaapjes leuk alleen die lucht van t gieren went niet
Ik voel me hier na 6j nog steeds niet thuis. De mensen liggen me niet, de omgeving ligt me niet. En ik woon dan op amper 15 min van mijn geboortedorp.. Maar echt zo een verschil van mensen. Hier wordt neergekeken op mensen van waar ik kom. Mensen zijn hier nooit tevreden. Iedereen zeikt over elkaar. Ik wil echt terug naar mijn geboortedorp. Mijn partner zeg dit eerst niet zitten (hij is van hier, ervaart niet wat ik ervaar.) Maar nu ziet hij het wel zitten. De switch is gekomen Door de school van dochter. Ik zag haar hier echt nergens op school zitten. Dus na Veel pijn en moeite om hem te overtuigen heb ik haar op mijn oude school gedaan. Nu hij dus ook daar regelmatig komt ziet hij de voordelen ook echt. Lekker rustig wonen en toch kort bij alles. Familie rond ons. (Zijn familie heeft geen band met elkaar) we willen dus wel binnen de 2j weg zijn hier. Nu goed sparen want het nadeel is dat de huizen daar duurder zijn.
Ik heb nog nooit ergens langer dan 3 jaar gewoond. Dus of ik voel me overal thuis, of ik weet helemaal niet wat het is om me ergens thuis te voelen. We wonen nu 2 jaar in deze stad, en gaan binnen nu en een jaar weer verhuizen. Dichter bij mijn werk wonen, want de reisafstand vind ik nu te groot worden. Dus weer een nieuwe stad/dorp waar we niemand kennen. Ik hoop eigenlijk wel dat ik nu ergens langer kan wonen. Want als je overal maar kort woont bouw je ook niet echt iets op. Zou een leuke buurvrouw om lekker wijntjes mee te kunnen drinken wel kunnen waarderen Voordeel is wel dat mijn vriendinnen allemaal ergens anders in Nederland zijn gaan wonen, dus we moeten allemaal 1 of 2 uur reizen om elkaar te zien. En dat plannen we 1x in de 2 maanden ofzo. Altijd heel gezellig. En mijn geboortedorp? Het is dat mijn moeder er nog woont, anders kwam ik er nooooooit meer!
Aantal jaren geleden verhuisd naar de stad. Mijn man had daar al een huis en zodoende trok ik bij hem in. Daarna nog samen een huis in dezelfde stad gekocht maar er bleef iets onrustig in mij, hoewel ik het in de stad ook wel weer prima naar mijn zin had. We hebben het huis te koop gezet en zijn teruggegaan naar mijn geboortedorp. Met de insteek: we zien wel, bevalt het niet kunnen we over een aantal jaar weer verhuizen. Ik vind het makkelijk nu onze zoon nog klein is (hopelijk komt daar nog een broertje of zusje bij) dat mijn ouders, familie en vriendinnen om de hoek wonen en dat we veel voor elkaar kunnen betekenen. Ik vond het lastig in de stad om oppas te vinden, nu heb ik een oppasmeisje waarvan ik de ouders ken (vind ik persoonlijk prettiger)
Ik ben de eerste keer verhuist van Amsterdam naar Purmerend.........vreselijk!! Konden daar een huisje huren samen,.... in Amsterdam zelf moesten we nog heel lang wachten toen. Kon er niet wennen, we hadden veel ruzie, ik had me nog nooit zo vreselijk gevoeld. 2 jaar vol ellende doorgezet en toen besloten samen een huisje te kopen in Diemen. Voelde me daar direct thuis, wonen er nu nog wel ander huis.