Ik hoop dat het hier goed staat. Anders hoor ik het graag. Ik ben de oudsten van drie. Mijn ouders zijn gescheiden en mijn moeder heeft een nieuwe partner. Zowel ik als mijn zussen zijn ondertussen getrouwd en hebben één of meerdere kinderen. Sinds een paar jaar heb ik het gevoel dat mijn moeder meer houdt van mijn zussen en hun kinderen. Ik zeg gevoel, omdat ik het niet zeker weet. Mijn man ziet ook verschil in de aandacht tussen mijn zussen en mij, maar is misschien ook wel wat bevooroordeeld. Het zit hem in kleine dingen. Maar alles bij elkaar bevestigd mijn gevoel minder geliefd te zijn en dat doet pijn. Vooral omdat ik het idee heb dat er voor onze kinderen minder kan dan voor de kinderen van mijn zussen. Zo wordt er veelvuldig op hem gepast, maar wanneer ik het incidenteel vraag kan het niet. Ondertussen durf ik het bijna niet meer te vragen uit angst om weer afgewezen te worden. Na de bevalling van min zussen werd het huis versierd, maar bij ons niet. Tijdens de zwangerschap wel een cadeau voor mijn zussen maar niet voor ons. Bij etentjes of uitjes worden wij niet meegevraagd. Dit wel eens aangegeven en toen is beterschap beloofd, maar wij zien dit niet. Als we vragen of we eens kunnen komen eten wordt er gezegd moeten we eens doen. Uiteindelijk een afspraak maken is lastig. Terwijl mijn zussen om de haverklap onverwachts daar kunnen eten. Hoevaak onze oudste al gevraagd heeft of oma blijft eten... Maar dit kan nooit. Ondertussen hoor ik van mijn zus dat mijn moeder daar is blijven eten. Onze oudste heeft wel eens aangegeven dat oma veel voor haar nichtje doet en dat alles in het huis van oma voor nichtje is. We geven dan dat al het speelgoed voor alle kinderen is. Mijn moeder komt wekelijk bij mijn zussen, maar bij ons komen is op de één of andere manier lastig. Soms vraag ik of we iets leuks kunnen doen, maar dit kan zelden. Dit doet pijn, omdat ik wel regelmatig hoor dat ze iets met mijn zussen doet. Ooit heeft mijn moeder aangegeven moeite te hebben met grenzen aangeven. Die wil ik respecteren en dring dus niet teveel aan. Tijdens den gesprek heeft ze weleens aangegeven dat zetelen mijn zussen ook nee zegt maar dat die gewoon doen. Het voelt voor mij niet goed om toch iets te doen als ze nee heeft gezegd. Juist omdat ze zegt niet goed haar grenzen te kunnen aangeven. Wat ik met mijn verhaal wil? Ik weet het niet. Misschien heeft iemand tips of herkent dit. Of stel ik mee aan en heb ik gewoon even een flinke schop ondermijn kont nodig? Heel verhaal geworden. Bedankt in ieder geval voor het lezen.
Op basis van je verhaaltje vind ik het ook een vreemde gang van zaken. Ik zou dit allemaal aan je moeder vertellen. Misschien heeft ze het niet door en dan kan er verandering komen, of misschien weet ze het dondersgoed en dan weet jij waar je aan toe bent.
Ik heb precies hetzelfde met mijn moeder, nare situatie en ik weet al jaren niet wat ik er mee moet. Aangeven helpt niets want ze kan zich er nooit in vinden, en zo stelt ze mij al jaren teleur.. 😢
Op basis van jou verhaal is er duidelijk verschil. Maar zijn er geen dingen die jij doet/krijgt en je zussen niet? Ik merk het zelf ook maar mijn ouders doen het niet bewust. Ik ben de oudste en ontdekken ze alles bij mij en bij de volgende kinderen gaat het meer van zelf. Ik ben erg druk met mijn gezin dus eet er een stuk minder dan mijn zussen. En ik was als eerste uit huis waardoor de anderen ook meer en een andere band hebben opgebouwd.
Je mag je met recht achtergesteld voelen.... het is te belachelijk voor woorden. Ik zou haar dat toch ook eens op die manier gaan uitleggen hoor, als het goed is schrikt ze ook van het verschil. Als ze niet schrikt is er iets heel goed mis...
Ik zou het inderdaad benoemen, maar de kans is groot dat ze het inderdaad niet merkt. Ik herken het, niet van mezelf maar van mijn partner. Bij ons is het heel duidelijk doordat we op afstand wonen en meer zelfstandig zijn dan mijn zwager. Ik heb er zelf geen last van, mijn man is ook geen familietype. In het verleden hebben we het benoemd, maar ook zij zien dat niet.
Bij ons is het een beetje hetzelde, trouwens aan twee kantenen ligt het grotendeels aan ons. We worden zeker niet achtergesteld en hebben ook niet het idee dat er minder van ons gehouden wordt, maar we zijn duidelijk van alle paren degene die het minste hulp vragen. Met oppassen is het bij ons ook wel een moeilijker,maar vragen dit ook niet al zes weken van tevoren. Eten bij onze ouders doen we het minste van allemaal etc. Zoals jij (ts) het beschrijft is natuurlijk heel anders en zou ik dat zeker eens aangeven, maar misschien zit er ook ergens bij je moeder het idee dat jij het allemaal wel alleen kunt en dus minder die aandacht nodig hebt.
Ik herken het wel een beetje. Ben er inmiddels achter dat ik het beste om oppas kan vragen als mijn zus er ook is; dan zegt ze veel minder snel nee! Verder maak ik mij er maar niet al te druk om. Af en toe geef ik het eens aan. Maar we zijn allebei geen praters
Hier speelt het ook wel, maar mijn zusje heeft nog geen kinderen en mijn moeder is wel gek op mijn kindjes. Zelf weet ik al niet beter meer, mijn zusje zit geestelijk niet helemaal lekker en ik weet dat het daardoor komt.
Wat moet dat een verdrietig gevoel zijn voor je... Bah. Iemand schreef al: laat haar lezen wat je getypt hebt. Zou ik ook doen. Misschien ziet ze het niet, maar je hebt een aantal concrete verschillen opgeschreven, die ze toch zou moeten kunnen herkennen. (Zoals jij geen cadeau kreeg in je zwangerschap, je zussen wel). Verder zou ik het naast je eigen teleurstelling ook zeker hebben over het belang van de kinderen.ik vind het schrijnend om te lezen dat ook zij sommige verschillen ervaren, zoals dat oma nooit komt eten en het speelgoed alleen voor nichtje is. Wie weet komt dat wel bij haar binnen. Sterkte met zo'n gesprek, lijkt me niet eenvoudig!
Ik herken het wel een beetje vanuit kennissen, maar daar is de situatie nog weer anders. Ik verwacht dat een van de zussen een verhaal als dit had kunnen opschrijven. En deels klopt het ook. Maar wat er in dat gezin gebeurt, is dat die zus in kwestie enorm claimend is naar haar ouders toe, heel aanwezig is, vaak ruzie maakt, en veel kinderen heeft en daarmee bij bezoeken een enorme druk op haar ouders legt. Bij andere broer/zus is dat veel minder het geval. In zekere zin is een bezoek van haar dus minder gewenst dan dat van andere kinderen. Niet omdat haar ouders minder van haar of haar kinderen houden, maar omdat ze er al veelvuldig is (al ervaart ze dat zelf niet zo) en omdat ze enorm beslag legt op de aandacht en tijd van iedereen. Ze walst over mensen heen. En dat is heel lullig, want het is geen situatie waar je gemakkelijk wat aan doet. Zij kan haar persoonlijkheid niet veranderen, noch het claimende, noch het zich afgewezen/gekwetst voelen als mensen hun grenzen daar tegen stellen. Ze kan het zelf ook niet zo zien; eigenlijk kun je alleen op een afstandje zien wat daar gebeurt. Zeg niet dat dit bij jullie zo is hoor, maar zo'n situatie hoeft niet meteen 'de schuld' van oneerlijke ouders te zijn. Het is in dit geval ook niet de schuld van deze zus, maar de dynamiek die ontstaat is niet altijd prettig.
Hier ook herkenbaar, zowel bij mijn vader als bij mijn moeder (gescheiden). Bij mijn vader zit er vooral verschil tussen de kleinkinderen van de nieuwe vriendin en de onze, ik denk dat mijn zonen vaker daar zijn dan de kinderen van mijn broer. Hier ben ik ook niet jaloers op, situatie van de "voorgetrokken" kleinkinderen is ook dusdanig dat hun (alleenstaande) papa meer hulp moet vragen om gewoonweg alles gedaan te krijgen en rond te komen. Bij mijn moeder is dat gevoel van jaloezie op mijn broer er sterker, ook omdat ik als kind al het gevoel had dat mijn broer voorgetrokken werd ("bij jou had ik eigenlijk abortus moeten plegen", keren dat ik gestraft werd en mijn broer niet terwijl hij begonnen was, toen ik ooit de moed had te vertellen wat mijn broer me aandeed, was de eerste vraag die ze me stelde erop gericht om er zelf voordeel uit te halen, etc), en dat ik dat ahw verdergezet zie worden naar onze kinderen toe. Al moet ik zeggen dat ze mij de laatste Sinterklaas op haar werk vorig jaar in de positieve zin verrast heeft (toen werden onze kinderen eerst gevraagd, en toen ze de jongste niet meekreeg, heeft ze het pas aan mijn broer gevraagd, voorheen ging ze steeds met die van mijn broer en mochten de onze bijgevolg niet mee). Ik ben zelf allicht ook wel niet haar makkelijkste kind, door alles in het verleden is onze "band" serieus verstoord denk ik. Ach ja, zolang de kinderen zich niet achtergesteld voelen, trek ik het me niet te veel aan, ik zal er tegen de kinderen dus nooit over zeuren of zo. Heb jij misschien dezelfde positie in het gezin als de broer of zus van jouw moeder waarvan zij vindt dat die door haar ouders voorgetrokken werd? Dat kan soms ook meespelen denk ik... Het "ik ga mijn ...de echt niet voortrekken hoor". Ik moet daar bij mijn zoontjes ook bewust aandacht aan besteden.
Bij mijn ouders, mijn broer en ik is er ook een duidelijk verschil. Bij ons heeft dit een hele duidelijke oorzaak: ik heb een gezin en mijn broer is single zonder kinderen. Daarnaast woont mijn broer een stuk dichter bij mijn ouders dan ik. Dat zorgt voor een ander soort contact. Mijn ouders passen wekelijks bij ons op de kinderen. Mijn broer gaat vaker bij mijn ouders langs voor een kop koffie. Hoewel het verschil in contact bij ons dus goed verklaarbaar is, hebben we het hier soms wel over met elkaar. Gewoon om af te stemmen dat iedereen zich er nog happy bij voelt. Mijn broer heeft er namelijk wel moeite mee gehad dat onze broer-zus relatie is veranderd. We waren altijd ontzettend close en door de komst van de kinderen heb ik minder aandacht voor hem gehad. Dat hebben we uitgesproken en nu doen we af en toe ook iets met z'n tweeën. Mijn broer is dol op onze kinderen en gaat graag mee wat leuks doen, maar hij had ook behoefte aan volwassen contact met mij. Kortom: wat de reden ook is, maak het bespreekbaar. Geef aan hoe jij je hierbij voelt. Probeer dit zonder verwijten te doen, mensen voelen zich snel aangevallen als het op dit soort dingen aankomt. Je kunt mensen niet veranderen, wel hoe jij met ze omgaat.
Ja een naar gevoel levert dat zeker op. Ik heb dat gevoel ook. Maar in mijn situatie is het iets heftiger wat er allemaal gebeurd is. Ik ga het verhaal niet typen, maar zelfs de buren waar nauwelijks contact mee was vertelde later dat ze het lastig vonden om aan te zien. Dan moet het toch behoorlijk duidelijk zijn geweest in die periode, laat staan hoe het erna was. In jouw geval zou ik toch het gesprek aan gaan. Totdat je het idee hebt dat je alles gezegd hebt. En mocht aan het einde de stand nog zo zijn kan je eigenlijk niks anders doen dan accepteren. Je kunt een ander niet veranderen. Alleen je verwachtingen bijstellen. Ik heb zelf nog wel contact met mijn moeder. Zij is nu een soort van 'kennis'. Als ik het er een periode wat moeilijker mee heb neem ik geen contact op. Dat kan makkelijk want zij zoekt bijna nooit uit zichzelf contact met mij. Wat de kinderen betreft zijn de onze nog jong. Maar mochten zij er problemen mee krijgen dan moet ik wel gaan kijken wat er nodig is om hun er geen last van te laten ondervinden.
Wat een vervelende situatie. Inderdaad bespreekbaar maken, misschien heeft ze het niet eens in de gaten. Hier heb ik dat gevoel bij mijn schoonouders. Mijn zwager is gescheiden en heeft 2 kinderen. Hij en de kinderen zijn daar zo vaak. Zij gaan altijd samen wat leuks doen en als wij dan toevallig de dag ervoor appen of bellen dan mogen wij ook mee. Oppassen is vaak erg lastig en we moeten altijd de kinderen weer vroeg halen, terwijl onze nichtjes daar zo 2/3 dagen zijn. Mijn nichtje heeft net weer een nieuwe fiets gekregen voor bij opa en oma en dat terwijl zij er 3 min met de fiets vandaan wonen. Als we er zijn zeggen die kinderen ook dat bv de fietsen van hun zijn en ik verbeter het gewoon. Ik weet dat mijn schoonouders veel moeite hebben met die scheiding en dat ze op deze manier de kinderen willen verwennen, maar voor ons voelt dat wel eens oneerlijk. Het is zo als het is en het zijn mijn ouders niet. Wel denk ik dat mijn zus dit misschien ook wel voelt. Mijn ouders wonen boven ons en wij zijn dan ook veel samen. Dat zal voor haar dan ook wel vervelend voelen.
Ik denk dat het vaker voor komt dan gedacht. Bij mijn schoonouders merk ik ook wel dat ze meer favoriete kinderen hebben. Als er dan discussie is of we bv kerst op 1e of 2e kerstdag vieren, en kind A kan niet 1e en kind B niet op 2e.. dan weet ik dat ze voorrang geven aan bepaalde koppels. Watt ik niet merk is dat de een meer krijgt dan de ander. Al hoef ik dat natuurlijk ook niet te weten. Het gaat niet zo obvious als bij jou. Ik vind het ergens wel normaal dat je een voorkeur hebt voor mensen/kinderen maar vind het nogal bizar dat je dit zo erg kunt laten blijken.
Herkenbaar, al is het hier de moeder van mijn man. Alles wat ze vroeger en nu heeft gedaan bij mijn man, projecteert ze nu ook bij mijn zoon. We willen hem daar voor behoeden dus hebben nu afstand genomen. Mijn man was al jaren klaar met zijn moeder, maar vanwege onze zoon is er contact gebleven. Jaren heb ik ook geprobeerd de "goede" schoondochter te zijn, maar deze strijd win ik niet. Haar 1e kind is haar oogappel en het gezin automatisch ook. De druppel was met zijn verjaardag, dat ze op de dag zelf niet kwam opdagen omdat ze "ziek" was (lees: bij een dwarse scheet is ze al ziek) maar 2 dagen later wel weg kunnen. De moeite om je kleinzoon even te bellen, kaartje oid zat er ook niet in. Afgelopen januari wilde ze via via het verlate kerstcadeau geven. Die persoon heeft dit geweigerd en gezegt dat ze het zelf moest doen. Via fb kreeg ik een berichtje dat ze zou toeteren en ik het maar aan moest pakken. Daarop heb ik aan gegeven dat als ze een cadeau heeft, de moeite kan doet het persoonlijk aan haar kleinzoon te geven. Wij zoeken geen contact meer, het is klaar. Komt ze langs is dat prima dan hebben we het over koetjes en kalfjes. Komt ze niet, ook prima. We missen haar niet. Praten hebben we vaak zat gedaan, maar volgens haar doet ze niets fout.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je je zo voelt. Wat ontzettend verdrietig, natuurlijk doet dat pijn! Is er hierover te praten met je moeder, denk je?
Ik heb precies hetzelfde meegemaakt. ik was veel minder belangrijk dan mijn zusje dat was het al vanaf jongs af aan zei kreeg grotere cadeautjes met haar verjaardag dan ik en later werd het dat ze veel meer met mijn zusje deed dan met mij al smeekte ik erom ook toen ik eenmaal kinderen kreeg zag ze mij niet staan . Ook mijn kinderen niet want de jonste heeft ze 1 keer gezien toen was hij net geboren . hij is nu 2,5 jaar. ik heb ze nooit meer gezien en sorry maar ik rouw er niet om als jij wil dat er wat veranderd trek je mond open heb ik ook gedaan, en tja mijn resultaat was misschien heel drastisch maar dat had met meer dingen te maken niet alleen met dit.