Misschien heb je iets aan dit artikel: 'Niet huilen, het is niet erg': Over huilen en zelfvertrouwen - Kiind Magazine Vond ik heel verhelderend!
Dit.. en een brullend kind ga ik niet voorlezen . Zonde van m'n stem. Dan zou ik ook weg lopen- met als risico dat het éven nóg harder gaat, maar dat de boodschap overkomt: Zo hard huilen zonder reden, dat is echt niet nodig. En als dus overgekomen is en je kindje kan kalmeren, dan kan er alsnog gelezen worden. Op die manier krijgen ze ook even een momentje om het er nog uit te gooien, maar ook om rustig te worden. En ik zet ze overdag na een tijdje ook weg als er (te) hard gehuild wordt. Eerst op de trap, maar als ze dan expres nog een tikkie harder gaat (als ze wat ouder zijn ) dan mag ze ook nog een verdieping hoger, want ik wil wel een gesprek kunnen voeren met m'n andere kind. Hier zeg ik ook vaak: Je mag écht wel huilen, dat geeft niets, maar zó hard, dat is nergens voor nodig.
Mijn man zou niet eens terug gaan, dus jouw man is al heilig in mij ogen. Hangen in een huilbui geeft aan dat ze moeite hebben met hun gevoelens te uiten in mijn ogen. Ik wil daarbij helpen. Het beste werkt hier vastpakken en zo tot rust laten komen. Dan is het wel snel voorbij. Zal overal anders zijn...
Dit inderdaad. Wij zijn zo beide niet. Er mag hier altijd gehuild worden, ook voor dingen die wij onzin vinden want blijkbaar vind onze zoon het niet onzin, anders zou hij niet huilen. Ook een onzin huiltje vind ik geen onzin huiltje. Het is zijn manier van zichzelf uitte en ik vind dat dit gehoord moet worden. Als ik het ergens niet mee eens ben dan wil ik dat ook gezegt hebben, net zo goed als onze zoon. Ik kan mijzelf alleen anders uitte dan hij. Mijn man is hier niet anders in hoewel het soms enorm moeilijk voor hem is. Hij komt uit een niet-huilen huishouden omdat je anders een 'mietje' bent en dat heeft hem niet ten goede gedaan. Nu wil hij het dus graag anders voor zijn eigen zoon.
Mijn dochter komt met een pijntje eigenlijk veel makkelijker uit de huilbui dan als ze haar zin niet krijgt. Als ze haar zin niet krijgt laat ik haar meestal een minuutje gaan en troost haar dan. Zeg dat ik snap dat ze verdrietig of boos is, maar ook dat ze het echt niet mag/of waarom het niet kan. Daarna probeer ik haar af te leiden. Mijn vriend laat haar langer huilen. Met gevolg dat ze helemaal over haar toeren gaat en we vaak als nog in moeten grijpen. Ze komt er echt niet alleen uit. Misschien worden we nog wel strenger als ze wat groter is.
Met huilen omdat ze hun zin niet krijgen ben ik ook snel klaar. Een minuutje laat ik het gaan, dan spreek ik ze rustig toe en probeer ze af te leiden. Bij de jongste lukt dit nog, maar de oudste is 5 en die kan wel erop doorgaan. Als ze doorgaat met zeuren negeer ik dat. Ook daar kan ze enorm boos om worden. De oudste huilt ook snel als iets niet lukt. Ze kan dan heel driftig worden. Hier werkt haar rustig toespreken en knuffelen het best. Voor elke situatie een andere aanpak.
Huilen na bv vallen of schrikken mag zeker! Als ik mijn teen stoot dan gooi ik er ook wat uit waar anderen misschien niet zo blij mee zijn.... Jengelen daarentegen is veel irritanter. En dat doet onze zoon dus heel veel. Bij ieder glimpje kritiek dat hij krijgt, ieder minuscuul dingetje dat niet 100% naar zijn zin gaat gaat hij klaaglijk huilen/jengelen. Hij zegt dan meteen "ik ben zooo moe" ongeacht het tijdstip en de situatie. Een minuut later kan hij dan weer vrolijk rennen dus hij is niet echt moe. Het is echt een mantra van hem dat hij overal toepast, thuis, gastouder, peuterspeelzaal... Daar trekken wij 1 lijn in: ja, jij bent moe, kom, we gaan.....(vul maar in). 9 van de 10x werkt het om het jengelen vooral geen aandacht te geven. Tenminste, zolang we duidelijk merken dat het het gevolg is van kritiek of zin niet krijgen. Als er echt wat is dan negeren we dat natuurlijk niet.
Huilen zonder reden heb ik ook geen geduld voor. Prima dat ze dat even nodig hebben, maar dan op hun kamer of op de gang. Yoshua heeft er nu een handje van om overal om te huilen, ik praat met hem en dan is het klaar, gaat hij Door met huilen (vaak om zn zin te krijgen) dan negeer ik dat. Bij pijn of verdriet als er iets gebeurt is of ziek zijn krijgen ze alle aandacht die ze nodig hebben. Ik ga altijd even kijken (als ik niet in het zicht ben) wat er aan de hand is als ik er eentje hoor huilen, zo weten ze ook dat ik ze wel hoor en dat ik er ben voor ze.