Hey allemaal, Als eerste wil ik zeggen dat ik heel dankbaar ben dat ik weer een kindje mag dragen, dat het er tot nu toe allemaal goed uit ziet qua gezondheid, ben ik ook erg dankbaar voor! Maar na twee jongens hoopte ik zon erg op een meisje... dit was ook onze laatste keer dat we een kindje krijgen, hierna ben ik wel klaar. Nu heb ik sowieso heeeeel erg getwijfeld of ik überhaupt nog een kindje zou willen, maar uiteindelijk 'op zn beloop gelaten'. Plots ineens in verwachting! Even wennen dat het zo was.. maar uiteindelijk natuurlijk super blij! Nou in het begin dacht ik een meid maar na de twaalf weken echo dacht ik al een jongens Nub te zien. Na de geslachts echo (we hebben het op laten schrijven, om vervolgens de onthulling te doen met een ballon!) was ik op de echo aan het speuren en dacht een 'hamburgertje' te zien.. tot we de ballon prikte! .... BLAUW, overal blauw... Ik was echt teleurgesteld en ik voelde me heel schuldig naar dit kindje toe. En ook naar alle mensen die moeite hebben met zwanger worden of geen kindjes kunnen krijgen... Kortom, echt even moeten rouwen om het feit dat ik nooit een dochter zou hebben. Ik ben er heel open over, en dan komen de mensen met 'ach wie weet krijg je een kleindochter ooit?' Of 'dan probeer je het nog een keer!' Daar heb ik natuurlijk niks aan nou! Haha! En nog een keer? Noooo!! Nu heb ik een vriendin die te horen heeft gekregen een meid te krijgen... heel blij voor haar! Uiteraard! Meteen leuk pakje gekocht! Heerlijk.. maar ook stiekem steekjes in mijn hart... alsof ik afscheid heb moeten nemen van 'mijn dochter'. Die er in mijn hoofd ooit zal zijn.. een droom die in duigen valt.. Wel heel blij met Mn kleine jongetje! We hebben al een naam en ik ben druk bezig met hoe ik Zijn kamertje in wil gaan richten... kan niet wachten te zien of hij op zn broers lijkt ! Zijn er meer meiden die dit hebben mee gemaakt? En die dit zo voel(d)en? Ik hoop op reacties van meiden die het snappen en mee hebben gemaakt en hoe zij er mee om gingen?
Hee MMD86! Wat vervelend dat je even baalt en je "schuldig" voelt. Meis je bent ook maar een mens! Als je op een meisje hoopt en het is weer een jongen dan is dat gewoon even omschakelen. Geef het tijd en geef jezelf de tijd om aan het idee te wennen. Als hij geboren is, zal hij later vast super leuk met zijn broers spelen. Dikke knuffel x
Niet meegemaakt, heb al 2 jongens en krijg nu een meisje... Maar ik kan mij heel goed voorstellen... ik was nl voor de geslachtsbepaling zo nerveus... wat als het weer een jongen zou zijn? Dan zou ik echt balen... Niet omdat ij van een jongen njet zou houden, maar ik het wel heeeeel eeg jammer zou vinden nooit een dochter te hebben gehad... Ik kan je dus niet helpen met wat nu... maar ik wou je wel even laten weten dat je echt niet raar bent oid, in vind dat je best verdrietig mag zijn dat je geen dochter krijgt maar dag wil niet zeggen dat je niet heel veel van je zoontje zal houden! Ik denk dat het nare gevoel een stuk minder zal zijn als je zoontje er eenmaal is
Ik heb het (nog) niet meegemaakt.. Ik ben ook zwanger van de derde en heb al 2 jongens. Ook ik hoop stiekem op een meisje. Tuurlijk zou ik met weer een jongen ook écht wel blij zijn en heel cliche, als het maar gezond is natuurlijk.. Maar zou denk ik ook wel balen als het geen meisje is... dus ik snap je gevoel heel goed en is niks om je voor te schamen! Je bent ook maar mens.. je moet indd even omschakelen nu en zoals hierboven ook gezegd wordt, zodra je zoontje geboren is ben je dat gevoel vast vergeten!!
Ik kan je gevoel heel goed voorstellen. ik had dit nu ook al bij mijn tweede een beetje. Ik had een jongen, maar krijg nu een meisje waar ik stiekem heel erg op hoopte. Er heerst alleen een zwaar taboe op. Er zijn mensen die er erg over struikelen als ze zoiets horen of lezen. Maar je gevoel is nou eenmaal je gevoel. Praat erover, en geef het de tijd. En denk vooral niet dat het aan jou ligt dat je het zo voelt.
Bedankt voor de reacties.. Fijn om te horen dat ik niet de enige ben... het moet een plekje krijgen, denk ik!
Ik begrijp dat ook heel goed. Het heeft niks te maken dat je niet blij bent met je zoon, maar het is een moment van afscheid nemen van de gedachte om een dochter te krijgen. Onze tweede was een dochter en daar zijn we super blij mee. Bij een tweede jongen had ik hetzelfde gevoel gehad als jij. Hopelijk kun je het gemis van een dochter snel een plekje geven en volledig genieten van je kleine mannetje
Ik had het ook. Ik, en iedereen om mee heen, dachten een meisje maar het is een jongen. Wij houden t bij 2 kindjes dus ik moest mijn fantasie over haar uiterlijk, naam en karakter laten gaan. En nog...vind ik t moeilijk om een meisjes naam uit te spreken, als ze vragen welke t zou zijn geworden, omdat je nooit weet of je m ooit toch nog een keer mag gebruiken Maar daarentegen ben ik echt meer een jongens mama en ben ik ook heel blij en gezegend met mijn tweede knul.
Ten eerste gefeliciteerd. Ik zit juist in de tegenovergestelde positie als jij beschrijft. Mijn beste vriendin verwacht haar derde zoon en heeft precies met hetzelfde geworsteld als jij beschrijft. Bij ons ging het zwanger worden helaas niet vanzelf en heb dus van dichtbij meegemaakt dat iemand 'baalt' van het geslacht terwijl je zelf juist alle moeite doet om uberhaupt een baby te krijgen. Nu is het bij ons eindelijk gelukt en inderdaad, bij ons blijkt het een meid te zijn. Ik voel me zo bezwaard om het haar te gaan vertellen. Laat ik voorop stellen dat ik je wens begrijp. Maar tel alsjeblieft je zegeningen. Ook met 3 knullen heb je waarschijnlijk een prachtig leven. En een meid kan net zo goed een kwajongen zijn en andersom.
Hey, Ik denk ook echt niet dat je het moet zien als een teleurstelling dat je kindje een jongen is maar een gemis dat er nooit een meisje komt. Het zal nooit een rokje zijn maar altijd een broek zeg maar. Ik denk dat het ook wel logisch is. Je moet afscheid nemen van een dochter die er nooit komt, dat is echt een rouw proces waar je doorheen moet. Heeft, naar mijn idee, helemaal niks met je zoontje te maken. Daar hou je gewoon van, klaar. Het heeft alles te maken met het afscheid nemen van je beeld van je toekomst als moeder. Ik herken het. Bij ons zullen er maar twee kindjes zijn ivm verschillende redenen. De tweede is een jongen. Ik was dol gelukkig en zag mijn zoontjes al helemaal samen rond rennen en streken uithalen. Maar die avond bedacht ik mij ook dat er nooit een kindje zou zijn in een roze kamertje, met een vlechtje of met de naam van mijn tante (een meisje zou de naam van mijn overleden tante dragen). Ik heb even gehuild omdat ik afscheid nam van een kindje wat er nooit gaat zijn. Maar dit heeft geen moment afgedaan aan de liefde die ik nu al voel voor het mannetje wat ik draag. Het is ergens wel een gek iets natuurlijk. Genoeg dames moeten afscheid nemen van het hele idee ooit moeder te worden omdat het helemaal niet lukt. Maar toch vind ik het goed dat je het uitspreekt, ik denk dat er ook voldoende dames zijn die het herkennen.
Het gaat niet om het feit dat je geen zoon wilt, het is afscheid nemen van de wens ook een meisje te mogen opvoeden. En dat mag even niet fijn voelen. Het heeft niets te maken met de liefde voor je kindjes. Toen wij gezamelijk besloten dat het gezin niet groter zou worden, heb ik ook even tranen gelaten, want de wens voor een derde kindje was er bij mij nog wel (maar medisch niet meer verantwoord). En dat had niets te maken met de liefde voor mijn kindjes.
Lisa, heel mooi verwoord. Precies zoals ik het nu voel.. Birds.. er stond zelfs nog een grotere druk op mij, omdat IEDEREEN een meisje verwachte bij ons. En we hadden geZegd op de gender reveal party dat iedereen de kleur aan moest doen wat hij/zij verwachtte dat het werd.. iedereen in roze! Ik en Mn moeder in het blauw en nog een vriendin en haar dochter. De rest in het roze! Mn oudste zoon schreeuwde neeeeeeee! Die wilde Graag een zusje! Dus dat zat ook nie echt mee Haha ach ach.. Mackwek, voor jou ook lastig in de andere situatie! Gelukkig is het eindelijk gelukt bij jou.. je vriendin zal vast ook heel blij zijn voor je! Net als ik... dit is een persoonlijk proces waar ik en waarschijnlijk zij ook doorheen moet... voel je zeker niet schuldig! Succes met het vertellen en natuurlijk je zwangerschap!
Ik herken je gevoel wel een beetje. Na 2 jongens zou ik ook graag een meisje gewild hebben, al was het omdat dan een keertje alles onbekend zou zijn. Ik was ook best teleurgesteld toen bleek dat de jongste ook een jongetje was. Uiteraard draait het allemaal wel bij en hou je niet minder van dit kindje. Maar als ik nu zie hoe ze allemaal samen spelen, echt geweldig om te zien!
Ach ik snap echt heel goed wat je bedoelt. Er heerst echt een taboe op dit onderwerp. Ik hoop ook een beetje op een meisje. Mijn man wil écht niet weten wat het wordt. Ik wel omdat ik mij dan een beetje kan 'voorbereiden'... tja hoe zeg je dat. Als het een jongen is, vind ik het uiteraard ook goed maar wil dan wel psychisch al een beetje 'voorbereid' zijn. Ik vind nog wel het allerbelangrijkste dat het gezond is! Ook al zou het dan een jongen worden!
Ja, het voordeel is wel dat ze allemaal dezelfde interesses hebben. Auto's auto's auto's haha... Maar daardoor trekken ze ook allemaal met elkaar op. Het is alleen wel druk zo'n jongenshuishouden, ze zijn soms zo wild 🙈
Ik snap het heel goed hoor! Je mag best een beetje een voorkeur hebben.. Jammer dat het zo'n taboe is! En als je een voorkeur hebt wil dat helemaal niet zeggen dat je met het andere geslacht niet net zo blij bent.
Wij verwachten ook een 3e jongen. Even dacht ik dat deze een meid zou zijn. Maar ergens diep van binnen wist ik al dat dit ook een jongens is. Je hoopt stiekem op een meid na 2 jongens dat had ik ook een beetje hoor, maar ook de omgeving denkt zo. Hoeveel opmerkingen ik niet gehad heb over dat dit een meid moest zijn of dat we zeker doorgaan tot we een meid hebben. Nou ik heb er vrede mee inmiddels, en die meiden komen vanzelf. We zijn hierna klaar, en gaan er gewoon van genieten
Je mag leed niet met leed vergelijken. Nu is een derde zoon niet echt leed natuurlijk maar dat je even moet slikken dat is begrijpelijk.
Ik begrijp je gevoel wel, ben zelf ook in verwachting van onze derde zoon. Ik vind het jammer dat het geen meisje is maar voornamelijk omdat ik gewoon nieuwsgierig ben hoe mijn dochter eruit zou zien en ik Had graag mijn kindje willen vernoemen naar mijn overleden moeder. Ik moest er ook eventjes aan wennen maar inmiddels hebben we er meer dan vrede mee. Geef het even tijd. Daarmee bedoel ik niet dat je gevoel moet verdwijnen ofzo. Maar bedenk je ook dat geslacht een kind niet maakt en niks zegt over de band die je wel of niet hebt. Ken zat meiden die slecht met hun moeder kunnen. En zat jongens die gek zijn op hun moeder en leuke dingen samen ondernemen.