Maar ik zie Pluisjee dat je ook een stiefdochter hebt, daar kan je toch ook helemaal op los gaan met leuke jurkjes en strikjes enzo (natuurlijk gekeken naar haar leeftijd?) Eigenlijk bof je maar met je bonusdochter!
Misschien wil ik dan niet graag genoeg een dochter. Want ik zou nooit de keuze daadwerkelijk in handen willen hebben. Hele diëten of iets dergelijks zou ik ook niet aan willen beginnen. Ik zou mijn jongens voor geen goud willen missen.
Ik dacht altijd dat ik wel een voorkeur zou hebben voor een meisje maar nu ik zwanger ben van een tweede jongen kan ik oprecht zeggen dat ik echt GEEN voorkeur heb. Ik heb me geen moment teleurgesteld gevoeld of gedacht oh wat jammer. Zelfs niet een idee dat ik afscheid moet nemen van een wens ofzo. Best fijn overigens haha. Maar ik kan me dus net zo goed voorstellen dat je dat wel zo voelt.
Ik zou dolgraag nog een tweede kindje willen en eerlijk is eerlijk, stiekem hoop ik dan op een zoontje. Maar ik weet zeker dat als ik een dochter mag krijgen ik haar de allermooiste en allerliefste vind!
Het doet me echt goed om te lezen dat ik niet de enige ben.. zo fijn! Heeft echt geholpen.. We zijn uit over de namen en de namen hebben voor mij persoonlijke betekenis ! Zo leuk weer! En kamertje wil ik met okergeel en grijs gaan doen.. dus lekker dagdromen over ukkie! Hoe kies je dan 'bewust' voor een meisje ? Niet van gehoord! Behalve dat meisjes zaadjes langzaam zijn maar langer leven en jongens zaadjes sneller maar leven korter..
@MMD86 leuk dat je al uit de naam bent! En zo te horen komt het met z'n kamertje ook wel goed! Over het 'taboe' gesproken, ik heb het idee dat dat vooral voor vrouwen geld. Toen mijn vriend aangaf lichte voorkeur te hebben voor een jongen vond niemand dar gek oid.
Tipje: Ik heb vandaag bij de C&A een babydekentje gezien met sterren erop in de kleuren grijs en okergeel. Ik dacht nog; aparte maar leuke kleurencombinatie
Hier komt dadelijk de tweede meid aan, en hoewel ik toen we kinderloos waren altijd dacht dat ik de ideale jongensmoeder zou zijn, vind ik dit ook echt heerlijk. Denk ook dat het iets is waar je misschien wua gevoel soms al een beetje vanuit gaat. Ik was bij beide er heilig van overtuigd dat het meiden waren, en hoorde dus alleen bevestiging. Als een van beide een jongentje zou zijn geweest zou ik de knop om hebben moeten zetten omdat ik er al van overtuigd was. Verheug me echt nu op ons meisjesgezin, en dat als niet roze glitter moeder, maar idd een zoon had me ook heel leuk geleken, jongens dragen vaak hun moeders toch op handen.
Ander verhaal, zelfde gevoel. We hebben een dochter en ze hebben ons met 16w verteld datje ene zoon zouden krijgen, en daar waren we heel hele blij mee. Echter met de 20w echo bleek ze een meisje te zijn. Natuurlijk ook meer dan welkom maar we hebben nog even een tijdje nodig om aan het idee te wennen, want we vond het echt echt hele leuk. En mijn man gaf vandaag aan echt een beetje teleurgesteld te zijn en dat gevoel ook nog vervelende te vinden. Ik ben van mening dat dat gevoel er gewoon mag zijn, zolang hij maar niet de rest van zijn leven met dat gevoel rond blijft lopen haha, dat lijkt me wat ongezond. Het heeft hier iig even wat tijd nodig.
Dat ligt er denk ik echt aan hoe sterk dat gevoel is en hoe je daar mee om gaat denk ik. Zolang je maar echt meer dan blij bent met wat je wel hebt.
Hoi, Heel herkenbaar hoor. Bij de 1e wilde ik heel graag een meisje. Ik zie mezelf meer als en meisjesmoeder, heb ook atijd meer meisjes dan jongens om me heen gehad. Alles wijst gewoon naar een meisje, maar ik kreeg een jongen. Vervelende hierin was dat ik bij de 13 weken echo te horen kreeg dat ze 80% zeker was van een meisje... bij de 20 weken bleek er toch een piemel aan te zitten (zoals ze dat zelf dan zei). Ik was ook teleurgesteld... in mezelf weliswaar. Hoe kon ik nou afgaan om dat meisje verhaal! Ben echt verdrietig geweest. Maar goed was mijn 1e kindje en een 2e zou dan zeker ook nog wel komen. Nu zwanger van nummer 2 en krijgen ook weer een jongen. Een 3e zit er denk ik niet in dus we laten het hierbij en dus zou ik nooit een meisje krijgen. Ik heb dat ook moeten verwerken. Ik steek het ook niet onder stoelen of banken dat ik ervan baal geen meisje te krijgen, maar kan er ook weinig aan veranderen dus accepteer ik het maar. Ben super gelukkig met mn oudste jongen en 2e op komst maar altijd blijft er zo'n stemmetje in mn hoofd zeggen dat ik heel graag een meisje had willen hebben. Succes!
nou hier een beetje een ander verhaal. Ik heb een zoon en een dochter. Mijn wens was altijd 3 kinderen. Maar na mn 2e zwangerschap werd er door iedereen gezegd, nou dan zijn jullie klaar he, meer geslachten zijn er niet. En als ik dan zei dat ik graag een 3e wilde kreeg ik de vraag: waarom? je heb beide geslachten en gezonde kinderen, waarom t risico nemen? Nu zwanger van mn 3e met mijn nieuwe vriend en het word een meisje. Mijn vriend heeft een dochter en had een voorkeur voor een jongen, ik had geen echte voorkeur een meisje me leuk maar een jongen ook. Maar nu zijn we er allebei heel blij mee. Denk inderdaad dat iedereen wel een voorkeur heeft alleen niet iedereen spreekt zich erover uit.
Toen ik zwanger was van de derde had ik het gevoel van een jongetje. En wij hadden graag een 'gewoon, gezond' jongetje gewild . Een jongen die ooit een man zou worden met het leven van een volwassen man (huis, baan, gezin)... Toen bleek het een meisje te zijn. Ik was erg van slag. Niet dat een meisje niet vreselijk leuk is, maar idd nu moesten wij afscheid nemen van droom een 'normale' zoon te hebben. Ik heb daar ook wel even tijd voor nodig gehad, heeft moeten landen. Daarna erg gefocust op de leuke dingen van nog een meisje, de pluspunten op een rijtje gezet en toen is het enthousiasme vanzelf gekomen. En tja, als baby er eenmaal is, dan weet je niet beter ... Niet te streng zijn voor jezelf! Het is altijd slikken om toekomstbeelden te moeten bijstellen.
Herkenbaar, mijn eerste was een jongen en aangezien mijn man er 'maar' 2 wilde hoopte ik stiekem dat de tweede een meisje zou zijn en wat waren we blij met een meid erbij. Had het toch wel jammer gevonden als het een jongen had geweest. Alhoewel meerdere kinderen van hetzelfde geslacht voordelen heeft blijft een gevoel toch een gevoel en vind ik het niet raar dat je een voorkeur hebt.
Je schijnt met een dieet het geslacht te kunnen beïnvloeden, maar dat luistert wel heel nauw! Een dieet met veel calcium en magnesium (ook in voedingssupplemneten) gecombineerd met de juiste timing verhoogt de kans op een meisje tot 81%. Maar dat dieet moet je geloof ik sowieso drie maanden voor de zwangerschap volgen en als je toch 'smokkelt' (bijv. chips eet terwijl je een meisjesdieet volgt) dan wordt het effect al tenietgedaan en kan je opnieuw beginnen. On topic: snap je teleurstelling heel goed hoor! Bij een eventuele volgende zwangerschap zou ik een jongen leuk vinden. Een meisje erbij is uiteraard ook geweldig, maar ik zou dan nooit weten hoe een kindje van het andere geslacht zal zijn.
Had dat ook bij de zwangerschap van Finley. Zou ook het allerlaatste kleinkind van mijn ouders worden die alleen 5 kleinzoontjes hadden toen. Dus stiekem hoopten zij op een kleindochtertje. En wij stiekem op een dochtertje. Ik had zware zwangerschapsmisselijkheid, HG. De huisarts verwees me door naar de gynaecoloog en grapte nog dat het bakerpraatje zei dat het dan vast een meisje zou zijn.... Mijn gevoel zei ook dat het een meisje was. En toen kwam de 20 wekenecho....Een jongetje! Moest echt even omschakelen. Hoopte zelfs even dat ze het verkeerd gezien hadden, want het druisde tegen mijn voorgevoel in . Maar ik kreeg daarna nog meer echo's en het bleef nog steeds een jongetje . En toen kwam de geboorte. Het werd een spoedkeizersnee, omdat de ontsluiting niet wilde vorderen en Finley het zwaar kreeg. De ruggenprik werd per abuis te hoog gezet, ik kon geen adem meer halen en werd direct helemaal onder zeil gebracht. Toen ik wakker werd, feliciteerden ze me met de geboorte van mijn dochtertje.....? Voor mijn gevoel klopte het niet (of ze waren aan het testen of ik goed wakker was ) en ik riep dat dat niet juist kon zijn! Alle echo's (en dat waren er nogal wat) wezen op een jongetje. Zij naar beneden bellen (en intussen vroeg ik me af of het toch niet alsnog een meisje was en hoe mijn ouders zouden reageren.........) naar de kinderafdeling en met het schaamrood op de kaken deelder ze me mee dat het wel een jongetje is.... En toen kreeg ik hem uiteindelijk in mijn armen. Gelijk verliefd (hoe cliché!). Natuurlijk heb ik in het eerste jaar nog wel eens momenten gehad dat ik me realiseerde nooit mee te maken wat het is om een dochter te hebben. Maar dat gevoel is nu helemaal weg! Het is goed zo. Twee lieve zoontjes die vaak zeggen dat ze mama lief vinden....Smelt....Mijn zoontjes!! <3
Ik snap wel dat het even slikken is als je je toekomstbeeld moet bijstellen. Idd niet te streng zijn voor jezelf, die gevoelens mogen er zijn. En ik weet zeker dat als je je zoontje eenmaal in je armen hebt, die gevoelens er niet meer zullen zijn. Ik ben nu zwanger van de derde en wij krijgen weer een meisje. Toen het nog niet zeker was droomde ik ook weleens van een zoontje. Maar toen we te horen kregen dat we weer een meisje zouden krijgen, klopte dat ook meteen voor mijn gevoel. Hier dus geen ervaring met die gevoelens, maar ik snap wel dat ze er kunnen zijn.