vanaf welke leeftijd alleen buiten laten spelen

Je hebt dit topic al eerder geopend onder veiligheid, meerdere mensen, waaronder ik, hebben daar gereageerd, misschien heb je iets aan de geschreven tips.

 

Wij wonen in een autovrij hofje met speeltuintje voor de deur en mijn zoon speelt alleen buiten sinds hij 4 is.

Probeer het op te bouwen. Eerst samen (maar jij op bijv. Een klapstoeltje op afstand om te observeren hoe ze het doet). Na een tijdje samen erheen maar jij weer naar huis en elke 5 minuten even gaan kijken en samen weer naar huis. Daarna afspreken dat ze elke 10 of 15 minuten even naar huis loopt om haar snoetje te laten zien. En zo langzaam uitbreiden. En goede afspraken maken over wat wel en niet mag. Tot waar ze mag komen, duidelijke grenzen. Zo geef je haar vertrouwen en kan jij stapje voor stapje wennen aan het loslaten. Moeilijk he?!
Moet ze een straat oversteken om bij het speeltuintje te komen?

 

Ik was ook heel beschermend maar realiseerde me ineens dat zoiets stapsgewijs moet gaan anders komt het niet goed. Kinderen van 10 doen bv vaak al zelf een boodschapje op de fiets. Twee jaar later gaan ze al naar de middelbare school. Daar moeten tussenfases in zitten anders komt het niet goed.

 

Dat kan ik mij voorstellen. Er waren inderdaad ook weinig reactie's. Maar goed, in dat topic heb ik wel een tip gegeven. Kun je daar niets mee?
Er zijn inderdaad genoeg rare mensen, maar op deze manier kan jouw dochter ook niet laten zien dat jij het vertrouwen in haar kan hebben en zich kan houden aan gemaakte afspraken en jij voldoende vertrouwen in je dochter.

Je hebt aangegeven dat het speeltuintje vrijwel achter jullie huis zit. Ga desnoods eens samen en na 10 minuten zeg je dat je binnen even iets moet pakken om vervolgens op een afstandje te kijken hoe het gaat.

Ik krijg namelijk het gevoel dat jouw angst veel dieper zit, maar kan het mis hebben natuurlijk.

 

Waarom spoken die gekste dingen door je hoofd?

Wij hebben ook een speeltuintje om de hoek en daar mocht mijn dochter alleen naar toe vanaf 5 jaar, omdat ik wel redelijk vertrouwen in haar had dat ze zich aan afgesproken regels zou houden en ik weet van haar dat ze echt niet zomaar met vreemden mensen mee zou gaan. Daarnaast wist ik dat ze om hulp zou kunnen vragen indien nodig en ze wist ons adres, zodat er ook altijd wel iemand haar zou kunnen helpen of ons zou kunnen komen halen.

Een vriendinnetje van mijn dochter mocht dat nog niet toen ze 5 jaar was, maar die moeder kon er niet op vertrouwen dat haar dochter niet zomaar bij mensen naar binnen zou gaan e.d. Die was iets te vrij en spontaan, zeg maar, en nog iets te impulsief. Met 6 jaar mocht ze wel.

Wat betreft 'vreemde mensen' en viezerikken... die lopen ook rond als je dochter 8, 12, 16 jaar oud is, dat geldt voor mij niet als argument. Ik probeer mijn dochters te leren hun 'eigen' boontjes te doppen en dat ze weten wat ze moet doen mochten ze ooit eens benaderd worden door iemand met verkeerde bedoelingen. Een eerste stapje naar die zelfstandigheid is vlakbij huis zonder toezicht gaan spelen.

Ik ging in het begin idd af en toe even kijken, of ze nog steeds op de plek was waar we hadden afgesproken dat ze zou moeten zijn en als ze mijn regels had overtreden zou ik ook meteen weer een stap terug hebben gezet, maar ze heeft het altijd eigenlijk prima gedaan, dus werd iedere volgende stap loslaten makkelijker. En het is heel mooi om te zien hoe je kind opbloeit als hij/zij verantwoordelijkheid krijgt die ze ook aan kunnen.

Mijn zoon van 10 jaar (met zijn beperkingen) mag niet zonder toezicht, omdat hij niet adequaat zal kunnen reageren op dingen die gebeuren, niet goed begrepen zal worden en niet voor zijn eigen veiligheid kan zorgen.

 

Ik zou, of ik doe, moet ik eigenlijk zeggen....

Hier investeren we vooral in bewustzijn bij het kind.
Of een kind knap is of niet, dat doet denk ik weinig ter zake, bovendien is knap een subjectief begrip.

Bovendien is niet elk kind op dezelfde leeftijd toe aan bepaalde vormen van zonder toezicht spelen.

Onze oudste is onwijs timide, die durft zelf echt niet zonder ons buiten te spelen, maar ik zou de oudste vlotter zonder toezicht laten spelen dan de jongste. De oudste weet welke grenzen er zijn. Gaat niet met anderen mee. Kan goed aangeven dat alles onder je kleren privé is. En bovendien is de oudste ook relatief verkeersveilig in gedrag. Allemaal dingen, waarbij ik inschat dat onze jongste bundel spontane blijheid absoluut anders in staat, over een paar jaar.

Wij praten wel met onze peuter over grenzen en autonomie. En dat vind ik dus zelf heel belangrijk.
Zo wil onze peuter zichzelf wassen, mogen wij vaak niet meer mee met toiletgang ed, en ik vind het fijn dat ze die grenzen zo duidelijk kan aangeven.
Dus veiligheid en zelfbewustzijn en autonomie....die basis moet je mi thuis leggen.

 

Eerlijk? Die gedachtes die je benoemt heb ik niet. Ik wil me niet laten leiden door angst. Die angst geef je namelijk bewust of onbewust door aan je kind. Je kan beter praten met je kind over eventuele gevaren en hoe ze dan kan handelen. Nu is dat met een peuter of kleuter natuurlijk anders, maar simpele dingen als: je mag niet zomaar met iemand mee naar huis, kan je je kind van 6 wel leren.

En elk kind is anders en jij kent je kind het beste, los van jouw angsten. Houden van betekend ook een stukje los laten en ze leren om hun eigen grenzen op te zoeken.

Je kan natuurlijk nog zoveel tips en ervaringen krijgen, maar uit eindelijk is het jouw taak om samen met je dochter een stap naar voren te zetten.

 

Dat is ook mijn aller aller grootste angt. Maar wat ook eerder gezegt is dat kan ook met 12 jaar gebeuren als ze alleen op de fiets naar de middelbare school gaan.
Ik denk dat het heel belangrijk is met je kind te bespreken wat voor gevaren er zijn / wat jouw angsten zijn. Dat doe ik ook regelmatig en als er weer een eng bericht op fb verschijnt zoals toen met die horror clowns ben ik weer wat banger. Dat bespreek ik ook met mijn zoon. Hij weet hoe hij moet handelen als een vreemde hem benaderd.
Maar kijk anders voor een gps horloge voor je dochter. Wij hebben er hier 1 met alarm knop als zoon daarop drukt gaat op mijn telefoon een noodsignaal af met zijn locatie in beeld. Toen hij wat jonger was gaf dat mij net even wat meer rust als hij buiten was. Nu draagt hij hem vaker niet dan wel.
Is het nog een optie je achterdeur open te laten zodat ze je kan roepen als er wat is? Of is de afstand daar net te groot voor?

 

Ben ik met je eens, ik ben wel bang en heb dat gevoel wel eens op mijn zoon overgebracht. Dan was ik te open over het vertellen dat ik op fb had gelezen dat er in de wijk verderop iemand was in een busje die had geprobeerd een kindje mee te nemen. Daarna durfde hij een week niet alleen naar buiten en vroeg elke dag of die man al opgepakt was.

Daarnaast is het ook lastig om jonge kinderen uit te leggen over kinderlokkers enz. Enge gemene mensen zijn voor jonge kinderen heksen, mensen die er boos uitzien maar dat klopt natuurlijk niet. Het kan ook de lieve buurman zijn. Waarschijnlijk zijn ze juist lief want anders gaan kindjes niet mee. Om dat erin te krijgen heb ik echt veel moeite moeten doen en elke keer nieuwe voorbeelden moeten verzinnen. Ik weet nog goed toen hij 4 was ik een voorbeeld gaf "iemand zegt tegen jou ik heb thuis puppies wil je kijken?" Aan zoonlief gevraagd wat doe je dan? Hij zegt, dan ga ik niet mee mama (ik trots) en meteen erachter aan want die liegt dan zeker he? Die heeft geen puppies maar gewoon konijnen of katten!

 

ik liet me zoon van 7 en half pas alleen buiten spelen
ja of voor me deur dat ik hem zien kon .
anders niet

 

Hier mogen de kinderen 5 en 7 beiden vanaf 4 jaar buiten spelen. Eerst alleen in de speeltuin, toen alleen om het blok. En de oudste gaat nu ongeveer in een straal van 500 m om het huis door de wijk heen. Die vrijheid gun ik ze zo. Zelf ontdekken, samen spelen, vriendjes ophalen. Ze moeten van mij wel altijd samen met iemand zijn. Heb niet graag, dat ze helemaal alleen in de speeltuin zitten. Ook ivm vallen ed. Zijn net als vandaag al de hele dag buiten aan het fietsen en steppen. Zou het gewoon gaan doen. Als je ziet hoe leuk het is voor je dochter, dan went het voor jou ws ook sneller.

 

Hier mochten ze zelf naar buiten toen ze hun zwemdiploma hadden, dus rond hun 5e verjaardag. Bang voor nare mensen ben ik soms wel, ja. Maar verreweg de meeste kinderen die misbruikt worden, worden misbruikt door bekenden waar ze aan zijn toevertrouwd. Die angst heb ik dus niet alleen bij het buitenspelen en probeer ik maar los te laten. Ik leer mijn kinderen wel heel bewust dat níemand aan ze mag zitten op welke manier dan ook en wat ze moeten doen als het wel gebeurt.

 

Ze is nu 4 jaar en 10 maanden en ik heb gisteren met de moeder (mijn buurvrouw) van haar BFF overlegd wat we doen. Wij wonen niet aan een straat, alleen bewoners rijden hier over de 'stoep' om naar hun eigen oprit te gaan.
Haar oudste dochter mocht pas met 6 jaar, maar haar jongste dochter 4,5 wil ook. Dus wij gaan het proberen. Wel eerst met zijn vieren, dus met de oudere zus en haar vriendin, rondjes fietsen en op het grasveldje.
Ik vind het ook spannend hoor. (Wij hebben wel een gps-horloge voor haar)

 

onze zoon speelt pas alleen buiten sinds wij verhuisd zijn vorig jaar toen was hij 9.
voorheen woonde wij aan een drukke weg, en nu bij een speeltuin en daar gaat hij af en toe spelen of hij gaat een paar straten verderop met klasgenootjes spelen.